.

                 ไดอารี่ความคิดถึง

                เช้าวันอาทิตย์ที่สดใส น้องบีมน่าจะตื่นเช้ากว่าใคร ๆ  เพราะว่าเธอตื่นแปดโมงเช้าลุกขึ้นมาอาบน้ำ ก็เห็นน้องบีมแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยรอแล้ว ดูท่าทางอารมณ์ดีด้วย สังเกตจากที่น้องสาวของเธอร้องเพลงปะทะหน้าพัดลมที่กำลังหมุนอยู่หน้าทีวี ทำให้เสียงมันกระจายเพี้ยนไป อดขำไม่ได้ คงจะตื่นเต้นแน่เลย ที่จะได้ไปเที่ยวงานกาชาด แอบมองน้องสาวพักหนึ่งก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

               บอสอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย พร้อมพี่ ๆ ทั้งสี่คน ยกเว้นน้องบีมที่แต่งตัวเสร็จก่อนใคร ทุกคนมาก หลังทานข้าวมื้อเช้าเสร็จ รอเวลาเก้าโมงเช้าพวกเธอก็ออกไปรอรถสองแถวกันที่ร้านค้าของป้า

               น้องบีมร่าเริงสดใสผิดปกติมาก กระโดดโลดเต้นไม่หยุดหย่อน โดนพี่ปาวแซวขำ ๆ ไปที นึกเอ็นดูน้องสาวในใจ จะตื่นเต้นดีใจอะไรขนาดนั้น

                “ไปเดินงานกาชาดเหรอบีม แต่งตัวสวยเชียว” ยายบู่บ้านอยู่ติดร้านค้าของป้าแซวน้องบีม พร้อมหัวเราะให้ ยืนข้างกำแพงบ้านคุยกับน้องบีม

                 “ตอบยายแหมะบีม ยายบู่ถามน่ะ” เพราะน้องบีมมัวแต่เล่น ไม่ได้ฟังที่ยายบู่ถามเลย บอสจึงสะกิดน้องสาว จะร่าเริงอะไรนักหนา

               “ยายบู่น้องบีมไปกาชาดจ้า อ้อนแอ้นไปแล้วเหรอ” น้องบีมตะโกนตอบ พร้อมถามถึงเพื่อนรุ่นเดียวกันด้วย หลานยายบู่นั่นแหละ

               “ไปมาแล้ว ไปเมื่อวานนี้ ไปเดินงานกาชาดจะไปซื้ออะไรว่ะ” สองคนตะโกนคุยกัน

               “น้องบีมจะซื้อตุ๊กตากับเกม อ้อนแอ้นซื้ออะไรมาเหรอยาย” น้องบีมไม่สะใจเดินเข้าไปสนทนากับยายใกล้ ๆ บอสกับพี่ ๆ ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร นั่งเล่นโทรศัพท์มือถือหน้าร้านค้าป้ารอรถสองแถว ไม่นานก็ได้ยินเสียงแตรรถดังมาแต่ไกล ๆ ทว่าคนที่ตื่นเต้นเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากน้องบีมคนเดียว

                “เย้! รถมาแล้ว ยายบู่รถมาแล้ว ฮ่า ป้ารถมาแล้ว” น้องบีมดีใจยกใหญ่ วิ่งไปบอกยายบู่ที บอกลุงกับป้าที ทำเอาพวกเธอและคนที่อยู่แถวนี้หัวเราะตาม

              “ไป ๆ รถมาแล้วน่ะ อย่าลืมเล่นชิงช้าสวรรค์เด้อ” ยายบู่ตอบ

              “จ้า” ประจวบเหมาะกับรถสองแถววิ่งมาถึงพอดี น้องบีมไม่รีรอ กวักมือเรียกรถให้จอด พร้อมเดินขึ้นรถก่อนพี่ ๆ เลย

                 วันเสาร์กับอาทิตย์ถ้าเป็นวันธรรมดาที่ไม่ใช่ช่วงงานกาชาด คนก็จะไม่แน่นรถ แถมยังวิ่งไม่กี่รอบเอง แต่พอมีงานกาชาด รถสองแถวก็วิ่งทั้งวัน คันนั้นไปคันนี้มาสลับกัน และวันนี้รถสองแถวแน่นมาก เกือบไม่มีที่ให้นั่ง พี่ชายสองคนต้องยืน พี่ปาวยืน เธอกับพี่แป้งนั่ง น้องบีมนั่งตักพี่แป้ง ผู้โดยสารเยอะมาก ๆ ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ คงจะพากันไปเดินงานกาชาดนั่นแหละ

               แต่พอเห็นภาพแบบนี้ก็อดคิดถึงแม่ไม่ได้จริง ๆ นึกถึงตอนเด็ก ๆ ที่เคยงอแงให้แม่กลับบ้านพาไปเที่ยวงานกาชาด นึกย้อนกลับไปก็ตลกดี

                 ผู้โดยสารนั่งเบียดเสียดกัน แต่ก็เดินทางปลอดภัยไปถึงในเมือง พอถึงท่ารถที่ตลาดสด ผู้โดยสารทยอยลงรถ เสียงพูดคุยกันจอแจมาก ทั้งเสียงรถที่วิ่งผ่าน บรรยากาศต่างกับบ้านนอกมาก ๆ ค่าโดยสารผู้ใหญ่สิบบาท เด็ก ๆ ห้าบาท น้องบีมห้าบาท พวกเธอคนละสิบบาท พอลงรถได้ พี่ ๆ ทั้งสี่คนก็พาเธอกับน้องบีมเดินไปที่งานกาชาด ณ ศาลากลางจังหวัด

                  “พี่ปาวเค้าไปกับเพื่อนนะ” พี่บอลที่เห็นเพื่อนตัวเองก็ขอแยกตัวออกไป พี่ปาวก็อนุญาตเพราะโตแล้ว “กลับก่อนเลย ไม่ต้องรอ เดียวกลับเอง”

               “อือ อย่าอยู่ค่ำนะ เดี๋ยวยายบ่น เดี๋ยวไม่ทันรถรอบสุดท้ายอีก”

               “เค ๆ ไปละ”

               พวกเธอกับพี่บอลแยกกันไปคนละกลุ่ม ทั้งที่ก็ไปที่เดียวกันทางเดียวกันนั่นแหละ แต่แยกเดินเป็นกลุ่มเท่านั้นเอง พวกเธอห้าคนพี่น้องเดินมาถึงงานแล้วก็พากันถอนหายใจ คนเยอะกว่าเมื่อวานที่เธอมากับพิมพ์แพรวเสียอีก ประเมินคร่าว ๆ จากสายตา เพราะคนแน่นตั้งแต่ทางเข้าเลย

                “คนมันจะเยอะไปไหนเนี่ย” พี่ปาวบ่นออกมา ทว่าขาก็ยังก้าวต่อไปเรื่อย ๆ พวกเธอเดินชมของขายที่พ่อค้าแม่ค้านำมาวางขายข้างทาง น้องบีมเห็นอะไรก็อยากได้ไปหมด เงินที่แม่ให้มาก็ยังใช้ไม่หมด เมื่อวานที่เธอมาใช้ไปไม่กี่บาทเอง ก็เหลือไว้พาน้องมาเที่ยววันนี้แหละ เมื่อวานจึงไม่ซื้ออะไรมาก นอกจากของกิน

               บอสเดินจูงมือน้องสาวจับไว้แน่น กลัวหลง บางจังหวะก็ให้เดินนำหน้าก่อน แต่ต้องเดินตามไปติด ๆ บางช่วงคนก็แน่นแทบตัวติดกัน เดินมาตั้งนานแล้วยังไม่ถึงครึ่งทางเลย กว่าจะเดินเข้าไปถึงหมวดเครื่องเล่น แทบจะเป็นลมให้ได้ ร้อนก็ร้อน

               “บีมหิวน้ำมั้ย หิวน้ำบอกพี่นะ” บอสก้มหน้าลงนิดหน่อยคุยกับน้องสาว กลัวว่าน้องจะกระหายน้ำ เดินมาตั้งนานแล้ว แถมอากาศก็ยังร้อนด้วย

               “ยังไม่หิว พี่บอสน้องบีมอยากได้ชุดกระโปรงอ่ะ” พูดพร้อมชี้นิ้วไปที่ร้านเสื้อผ้าเด็กข้างทาง บอสหัวเสียนิดหน่อย อะไรกันพึ่งจะเดินเข้ามานี่อยากได้ของแล้ว พี่ ๆ สองคนก็เดินดูของไปเรื่อย ๆ ยังไม่ทันจะซื้ออะไรเลยส่วนมากจะเป็นของเล่นเด็กเสียส่วนใหญ่

               “ค่อยซื้อ เดินดูก่อน มีตั้งหลายร้านน่า” บอสปฏิเสธน้องสาวไป มันก็จริงอย่างที่เธอพูด มีตั้งหลายร้าน ซื้อขากลับออกมาก็ยังได้

               “ก็ได้ พาน้องบีมนั่งชิงช้าสวรรค์นะ”

             “อือ”

             “เย้ ฮ่า” น้องบีมเกาะแขนเธอดีใจ เหวี่ยงไปมานิดหน่อย ทั้งที่ร้อนก็ร้อน ยังจะดีใจอีก แล้วพวกเธอก็เดินต่อไปข้างหน้าเรื่อย ๆ

               ระหว่างทางเจอเพื่อน ๆ โรงเรียนเดียวกัน เจอวราพร ชินพงศ์ และหลายคนกันเลย ทักทายกันบ้างพอเป็นพิธี ในฐานะที่เรียนห้องเดียวกันนั่นแหละ แล้วก็ขอตัวแยกทางกันไป

                บอสกับน้องบีมพี่ปาวพี่แป้งพี่บอม เดินเบียดเสียดผู้คนเข้ามาใจกลางงานเรื่อย ๆ ได้ยินเสียงเพลง เสียงเครื่องเล่นอยู่ร่ำไร นึกใจชื้นขึ้นมา พอได้หายใจหายคอบ้าง ส่วนมากวัยรุ่นจะไม่ค่อยเข้ามาถึงส่วนที่เป็นของเล่นสักเท่าไหร่ จะเป็นผู้ใหญ่กับเด็ก ๆ มากกว่า เนื่องจากก็พาบุตรหลานมาเล่นเครื่องเล่นกันนั่นแหละ

                ในที่สุดพวกเธอห้าคนพี่น้องก็เดินเข้ามาถึงกลางงานจนได้ เดินมาเจอรถไฟไต่รางพอดี ทำเอานึกถึงเรื่องเมื่อวานที่มากับพวกแพรว อดขำตัวเองไม่ได้เลย บ้าชะมัด!!! แต่ก็สนุกดี อยากเล่นอีก

               “หิวน้ำอ่ะ ซื้อน้ำกินดีกว่ามั้ย” พี่แป้งชวน ก็รู้สึกกระหายเช่นกัน พวกเธอจึงไม่คัดค้าน ก็ได้น้ำอัดลมกันไปคนละแก้ว พร้อมน้ำเปล่าด้วย ดูน้องบีมก็ท่าจะหิวน้ำและเหนื่อยไม่แพ้กัน

              “น้องบีมอยากเล่นชิงช้าสวรรค์อ่ะพี่ปาว นู่น! ปะไปกันพี่บอส” น้องบีมพูดพร้อมดึงแขนเธอเดินไป จะพาไปอยู่แล้วไม่รู้น้องสาวของเธอจะรีบร้อนไปไหน

               “พี่ปาวปะพาอี่บีมไปนั่งชิงช้าสวรรค์หน่อย”

              “ไปก็ไป ปะ” พี่ปาวก็ไม่ขัดใจ พาเดินไปยังเครื่องเล่นชิงช้าสวรรค์ พอมาถึงบอสก็ไปซื้อตั๋วให้ ถามพี่ ๆ ว่าจะมีใครเล่นบ้าง สรุปไม่มีสักคน ก็ต้องมีแค่เธอคนเดียวที่พาน้องบีมนั่ง แต่ก็ไม่เป็นไร ย้อนวัยไปอีก

               ตอนเด็ก ๆ เธอชอบนั่งชิงช้าสวรรค์เป็นที่สุด เพราะมันได้ลอยขึ้นไปสูง ๆ เมื่อกรงล้อหมุนเราไปอยู่จุดบนสุด ทำให้เรามองเห็นวิวทิวทัศน์ของอำเภอเมืองได้ไกลสุดลูกหูลูกตาเลย

               หลังจากซื้อตั๋วเครื่องเล่นแล้ว ก็ต้องรอให้รอบก่อนหน้าหมดรอบก่อน ค่อยถึงตาเธอเล่น น้องบีมก็รอแบบสบายใจเชิบ ดูดน้ำไปเรื่อย ๆ เธอต้องคอยปรามไว้บ้าง เดี๋ยวปวดฉี่เอาได้ คนยิ่งแน่นอยู่ ห้องน้ำก็ไม่รู้อยู่ตรงไหน

               และแล้วการรอคอยของน้องบีมก็ถึงที่สิ้นสุด เมื่อรอบก่อนหน้าหมดรอบแล้ว ต่อไปก็เป็นรอบของเธอกับน้องบีม และคนอื่น ๆ ที่ซื้อตั๋วพร้อมกัน

                 บอสพาน้องบีมเข้าไปนั่งในกรงเหล็ก พนักงานเดินมาล็อกประตูไว้ให้เรียบร้อย พร้อมคนอื่น ๆ เมื่อทุกคนพร้อมกันแล้ว พนักงานก็ให้สัญญาณ ปล่อยชิงช้าสวรรค์ให้หมุน ชิงช้าสวรรค์ค่อย ๆ หมุนไปเรื่อย ๆ เป็นวงกลม กรงเหล็กแต่ละกรงค่อย ๆ เลื่อนขึ้นไปสู่ที่สูงและลงต่ำลงมาเรื่อย ๆ อีก ประมาณสามสี่รอบก็หมดตา มีคู่หนุ่มสาวเข้ามานั่งด้วย คงจะโรแมนติกน่าดู

                ถ้าเธอมีแฟนนะ เธอจะชวนแฟนของเธอมานั่งชิงช้าสวรรค์ด้วยกัน คงจะมีความสุขเหมือนหนุ่มสาวคู่นั้น ที่นั่งกรงเหล็กข้างหน้าของเธอ ผู้ชายกำลังนั่งก้มหน้า เอาเสื้อคุมหน้าคุมหัวไว้อยู่ เธอเดาว่าต้องกลัวความสูงแน่เลย ส่วนผู้หญิงหัวเราะอย่างสะใจ

               “บีม ๆ ดูพี่สองคนนั้น ดูแฟนพี่เค้ากลัวความสูง ไม่เก่งเหมือนน้องบีมเลย” บอสเรียกให้น้องสาวหันไปดู ช่วงที่พวกเธอกำลังลอยขึ้นไปข้างบน แล้วชิงช้าสวรรค์มันก็ดันหยุดพอดี ทำให้กรงเหล็กมันแกว่งไปมานิดหน่อย น้องบีมให้ไปมองตาม พร้อมหัวเราะให้ ฝ่ายผู้หญิงก็หัวเราะให้น้องบีม ฝ่ายผู้ชายก็คลี่เสื้อออกมามองแล้วก็ส่งยิ้มให้น้องบีม จากนั้นก็เอาเสื้อปิดหน้าไว้เหมือนเดิม

               แล้วน้องบีมก็เลิกสนใจ มองลงไปข้างล่างเห็นพี่ปาวพี่แป้งและพี่บอมยืนคอยอยู่ พี่ปาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอัดคลิปวีดีโอพวกเธอ บอสจึงนึกอะไรได้ ถ่ายรูปสักหน่อยดีกว่า

               “บีม มาพี่ถ่ายรูปให้ ไหนเก๊กท่าซิ ชูสองนิ้วอ่ะ” บอสหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า บอกให้น้องโพสต์ท่า จากนั้นก็กดถ่ายรูป พร้อมแลกเปลี่ยนกัน ให้น้องบีมถ่ายรูปให้ตัวเองบ้าง ฝีมือน้องบีมก็ไม่เลวนะ พอได้ ถ่ายรูปใช้ได้

               เมื่อครบรอบแล้ว พวกเธอก็ลงมา เปลี่ยนเป็นคนใหม่เข้ามานั่งแทน

                “บีมจะเล่นอะไรอีกมั้ย” พี่บอมถาม

                “จะเล่นอะไรอีก” บอสไม่ได้ดุน้อง แค่ถามเฉย ๆ เท่านั้น

               “ไม่เล่นอะไรแล้ว น้องบีมอยากได้ตุ๊กตาเจ้าหญิง”

                “เค งั้นเราเดินดูงานต่อ ไม่เล่นไรอีกแน่นะ”

                 น้องบีมพยักหน้าเป็นคำตอบ หลังจากนี้ก็คงต้องเดินดูงานอีก แล้วค่อยกลับ เธอก็ยังไม่ได้อะไรเลย และต้องห้ามลืมซื้อจานกับถ้วยให้ยายด้วย ยายสั่งไว้ตั้งแต่เมื่อวาน เธอไม่ได้ซื้อกลับไป กะมาวันนี้ถึงจะซื้อกลับ

             “บีม บีมจะเอาชุดกระโปรงหรือตุ๊กตาเจ้าหญิง พี่บอสว่าซื้อชุดสวยดีกว่ามั้ย ตุ๊กตาที่บ้านเราก็มีเยอะแยะ” บอสแนะนำนอกสาว รู้สึกไม่ค่อยเห็นด้วย หากน้องจะซื้อตุ๊กตา ซื้อเสื้อผ้าดีกว่ามีประโยชน์กว่าตั้งเยอะ

                “แต่น้องบีมอยากเล่นตุ๊กตาเหมือนแจนอ่ะ”

              “ก็เลือกเอา! เอาตุ๊กตาก็ไม่ได้ชุดกระโปรง” บอสเด็ดขาดกับน้องสาว จะเอาทั้งสองอย่างไม่ได้

              “เอาตุ๊กตา น้องบีมจะเอาไปเล่นกับแจน” สุดท้ายน้องบีมก็เลือกของเล่น ซึ่งขัดใจเธอยิ่งนัก ทว่าก็ไม่ขัดใจน้องสาว เอาตุ๊กตาก็เอา เดินไปสักพักก็เจอร้านขายตุ๊กตาเจ้าหญิง เธอปล่อยให้น้องเข้าไปเลือกซื้อได้ตามใจ โดยเธอและพี่ ๆ ยืนรอนอกร้าน และรอจ่ายตังค์เท่านั้น

               เมื่อน้องบีมได้ของที่อยากได้แล้ว ต่อไปก็เป็นของพี่แป้งที่อยากได้บ้าง พี่แป้งอยากได้วิทยุ ช่วงนี้พวกเธอกำลังฮิตฟังวิทยุกันมาก เพื่อน ๆ มีเกือบทุกคน ของเธอก็มี บางครั้งก็แอบจิ๊กวิทยุธานินทร์ของยายนั่นแหละมาฟัง

               พาพี่แป้งเดินเลือกซื้อวิทยุอยู่หลายร้านกว่าจะเจออันที่ถูกใจ พอได้แล้วคิวต่อไปคือหาซื้อจานชามให้ยาย หลังจากนั้นก็พาพี่ปาวไปซื้อต้นดอกกุหลาบมาปลูกที่บ้าน พี่ปาวซื้อมาสองต้น ของตัวเองกับแฟนคนละต้น เอาไปปลูกพร้อมกันเห็นบอกว่าอย่างนั้น ส่วนพี่บอมยังไม่ได้อะไรเลย

               “บอมซื้ออะไรมั้ย” พี่ปาวถาม เห็นว่ายังไม่ได้อะไรกับเขาเลย รวมทั้งเธออีกคนนั่นแหละ ความจริงก็ไม่มีอะไรจะซื้อเลย

               “หารองเท้าสกอร์อยู่” พี่บอมตอบ

            “อือ หาร้านที่ถูกใจก่อนก็ได้ ไม่รีบหรอก แล้วไอ้บอลมันเป็นยังไงบ้างหนิ หายไปเลยเจอเพื่อนอ่ะ” พี่ปาวบ่นถึงน้องชายลูกพี่ลูกน้อง บอสนึกออกแล้วจะซื้ออะไร ซื้อรองเท้าสกอร์เหมือนพี่บอมดีกว่า