"แกจะมีชีวิตอย่างเจ็บปวดอย่างนี้ต่อไปเหรอ?"
เป็นคำถามที่แวบเข้ามาในหัวของผมบ่อยครั้งเหลือเกินในช่วงเวลาที่ยากลำบากแบบนี้
ผมควรจะพอได้แล้วไหมครับ รักษาโรคซึมเศร้า/ไบโพลาร์/OCD มาเกือบปี อาการไม่ดีขึ้นอย่างที่ควรจะเป็นเลย อาการเริ่มหนักขึ้นเวลารู้สึกแย่ๆหรือคิดลบๆขึ้นมามีอาการคล้ายแพนิค หรือจะเป็นอาการ Vagus nerve ผมก็ไม่แน่ใจครับ วันที่ 22 นี้ผมก็ต้องเดินทางร่วมหลายชั่วโมงเพื่อไปพบแพทย์ตามนัดอีกแล้ว หลังจากปรับเพิ่มขนาดยา Sertraline ไปหมาดๆเมื่อต้นเดือน ผมถูกนัดติดตามอาการทุกเดือนกับรพ.รัฐเฉพาะทางประจำจังหวัด ผมไม่อยากไปแล้วครับ มันเหนื่อยมากๆ ไม่อยากจะสู้กับชีวิตที่มีแต่มรสุมอีกต่อไปแล้ว ความฝันที่เคยมีก็คงไม่มีโอกาสจะได้ทำแล้ว วันนี้ผมบังเอิญได้จับมีดทำกับข้าวเล่มเล็กๆ ผมลองเงื้อมือ และอีกมือก็เปิดชายเสื้อ แต่ผมก็ไม่สามารถทำได้ ผมก็ทิ้งมีดลงแล้วร้องไห้ทั้งๆที่ไม่มีน้ำตาออกมาเลย คราวนี้ผมหยีบมีดขึ้นมาอีกครั้ง แต่เปลี่ยนจากจับด้ามเป็นกำด้านที่เป็นคมมีดสุดแรงเพื่อระบายความรู้สึก แต่มีดเก่าๆเล่มนี้ไม่คมพอที่จะทำให้ผมมีบาดแผลใดๆเลยครับ แต่กลับเป็นรอยเล็บของผมเองที่ทิ้งไว้บนฝ่ามือ ผมลองค้นหาวิธีที่จะตายแบบไม่ต้องลงทุนสูง ไม่เจ็บมากและบอบช้ำน้อยที่สุด แต่เอาเข้าจริงมันไม่ง่ายเลยครับ ทำได้แค่ฆ่าตัวตายในความคิดตัวเองเป็นร้อยๆครั้ง ผมกลัวมากเลยครับ ความเชื่อทางศาสนาที่ว่าด้วยเรื่องภพชาติ แต่ผมก็ไม่มีพลังมากพอที่จะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปในวาระนี้ของผมอีกแล้วครับ ผมอยากที่จะหลับไปตลอดกาลเป็นนิรันดร์
ก่อนหน้านี้ลองศึกษาธรรมะ แต่กลับพบว่าบางส่วนทำผมจมดิ่งลึกลงไปยิ่งกว่าเดิมอีก ผมอยากจะละทิ้งความเชื่อ ความเป็นกังวล และชีวิตอันขมขื่น แต่ทำไมผมไม่มีความกล้าพอที่จะทำมันเลยครับ อีกอย่างผมไม่อยากให้คนที่บ้านต้องรำคาญหรือเบื่อหน่ายกับอาการแย่ๆ ผมไม่อยากเป็นพลังงานลบๆสำหรับเขาอีกต่อไปแล้วครับ ผมไม่เคยได้รับความเข้าใจอย่างจริงจัง ผมเลยเลือกที่จะไม่พูดออกไปเพราะมันไม่มีอะไรดีขึ้นเลยครับนอกจากจะได้ฟีดแบคลบๆกลับมา
ผมไม่อยากตื่นมาเจอวันพรุ่งนี้อีก แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะตาย
เป็นคำถามที่แวบเข้ามาในหัวของผมบ่อยครั้งเหลือเกินในช่วงเวลาที่ยากลำบากแบบนี้
ผมควรจะพอได้แล้วไหมครับ รักษาโรคซึมเศร้า/ไบโพลาร์/OCD มาเกือบปี อาการไม่ดีขึ้นอย่างที่ควรจะเป็นเลย อาการเริ่มหนักขึ้นเวลารู้สึกแย่ๆหรือคิดลบๆขึ้นมามีอาการคล้ายแพนิค หรือจะเป็นอาการ Vagus nerve ผมก็ไม่แน่ใจครับ วันที่ 22 นี้ผมก็ต้องเดินทางร่วมหลายชั่วโมงเพื่อไปพบแพทย์ตามนัดอีกแล้ว หลังจากปรับเพิ่มขนาดยา Sertraline ไปหมาดๆเมื่อต้นเดือน ผมถูกนัดติดตามอาการทุกเดือนกับรพ.รัฐเฉพาะทางประจำจังหวัด ผมไม่อยากไปแล้วครับ มันเหนื่อยมากๆ ไม่อยากจะสู้กับชีวิตที่มีแต่มรสุมอีกต่อไปแล้ว ความฝันที่เคยมีก็คงไม่มีโอกาสจะได้ทำแล้ว วันนี้ผมบังเอิญได้จับมีดทำกับข้าวเล่มเล็กๆ ผมลองเงื้อมือ และอีกมือก็เปิดชายเสื้อ แต่ผมก็ไม่สามารถทำได้ ผมก็ทิ้งมีดลงแล้วร้องไห้ทั้งๆที่ไม่มีน้ำตาออกมาเลย คราวนี้ผมหยีบมีดขึ้นมาอีกครั้ง แต่เปลี่ยนจากจับด้ามเป็นกำด้านที่เป็นคมมีดสุดแรงเพื่อระบายความรู้สึก แต่มีดเก่าๆเล่มนี้ไม่คมพอที่จะทำให้ผมมีบาดแผลใดๆเลยครับ แต่กลับเป็นรอยเล็บของผมเองที่ทิ้งไว้บนฝ่ามือ ผมลองค้นหาวิธีที่จะตายแบบไม่ต้องลงทุนสูง ไม่เจ็บมากและบอบช้ำน้อยที่สุด แต่เอาเข้าจริงมันไม่ง่ายเลยครับ ทำได้แค่ฆ่าตัวตายในความคิดตัวเองเป็นร้อยๆครั้ง ผมกลัวมากเลยครับ ความเชื่อทางศาสนาที่ว่าด้วยเรื่องภพชาติ แต่ผมก็ไม่มีพลังมากพอที่จะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปในวาระนี้ของผมอีกแล้วครับ ผมอยากที่จะหลับไปตลอดกาลเป็นนิรันดร์
ก่อนหน้านี้ลองศึกษาธรรมะ แต่กลับพบว่าบางส่วนทำผมจมดิ่งลึกลงไปยิ่งกว่าเดิมอีก ผมอยากจะละทิ้งความเชื่อ ความเป็นกังวล และชีวิตอันขมขื่น แต่ทำไมผมไม่มีความกล้าพอที่จะทำมันเลยครับ อีกอย่างผมไม่อยากให้คนที่บ้านต้องรำคาญหรือเบื่อหน่ายกับอาการแย่ๆ ผมไม่อยากเป็นพลังงานลบๆสำหรับเขาอีกต่อไปแล้วครับ ผมไม่เคยได้รับความเข้าใจอย่างจริงจัง ผมเลยเลือกที่จะไม่พูดออกไปเพราะมันไม่มีอะไรดีขึ้นเลยครับนอกจากจะได้ฟีดแบคลบๆกลับมา