เกริ่นก่อนนะคะ ว่ามีประวัติรับการรักษาด้านสุขภาพจิต มาตั้งเเต่ 2019 เเละขาดๆหายๆ เลิกยาเอง เเละไม่ได้ไปหาจิตเเพทย์ เพราะเหนื่อย เเละตื่นไปไม่ไหว มีปัญหาการนอนอย่างมาก (นอนไม่ค่อยหลับ) บังคับตัวเองให้นอนเเต่วัน ช่วงตอนสมัยเรียน ปวช เคยเข้าห้องนอนตั้งเเต่ 21.00 นอนหลับตาลง นอนยังไงก็ไม่หลับ ไม่หลับ จนปล่อยโฮออกมา ร้องไห้เเบบสุดจะทน ตื่นเช้ามาไปเรียน ก็ไม่ค่อยสดใส หาวหวอดๆร่ำไป เเต่ช่วงนั้น อายุ 17-18 (ปัจจุบัน 23) ก็ไม่เคยใช้ยานอนหลับ พึ่งได้มาใช้ตอนอายุ 22 เพราะว่านอนไม่หลับ เเล้วเกิดอาการเเพนิค
สุขภาพจิตเบื้องต้น เราจะเป็นเเบบนั้น ไม่เคยได้รับการรักษาจนหาย ทราบตัวเองดี เเละรู้ว่าสภาวะอารมณ์ตัวเองเป็นยังไงไง เเต่ก็ทำได้เเค่ปล่อยไป เดือนตุลาคม ปีที่เเล้ว หมอโรคทั่วไป นัดให้พบนักจิตวิทยา เเทนจิตเเพทย์ เเต่ก็ไม่ได้ไป ตื่นไม่ไหว
ปัญหาสุขภาพจิต มันก็จะประมาณนี้ค่ะ ทุกวันนี้ ก็อารมณ์เเปรปรวน หงุดหงิดง่าย เเต่ไม่ได้เเสดงออกทางอารมณ์มาก เหมือนมันด้านชา สุขภาพจิตเราพอทนเเล้ว เเต่สุขภาพกาย เรื่องมีอยู่ว่า เคยลดน้ำหนักได้ 20-21 กก (ออกกำลังโดยประมาท เเลกมาด้วยอาการบาดเจ็บ จนต้องทำซีทีสเเกนสมองดูสิ่งผิดปกติ เพราะเจ็บหลังลามหัว)
เเล้วทีนี้ พออาการบาดเจ็บปรากฏ เราน้ำหนักขึ้นกลับมาเท่าเดิมเรื่อยๆ ในระยะเวลาปีนึง ทีนี้เราทรมานใจกับน้ำหนักเรามาก เเต่เราไม่ได้ติดน้ำอัดลม ติดขนมหวาน ติดอาหารฟ๊าดฟู๊ดใดๆ ไม่ใช่สิ่งที่ควรเอาสุขภาพไปลง กินระบายความเครียด เพราะเข็ดเเล้วช่วงตอนน้ำหนักลด (ลดน้ำหนักได้ เริ่มด้วย อาการจุกอก ใจสั่น หายใจไม่ค่อนดี จนได้ไปเอ๊กซเรย์ปอด ทำคลื่นหัวใจไฟฟ้า เพื่อตรวจหาสิ่งผิดปกติ เบื่ออาหาร น้ำหนักหายไปในเดือนเดียว ด้วยอาการป่วยเพรียวๆ 7 กก)
โชคดีที่เรื่องกินไม่มีปัญหา ติดน้ำอัดลม ติดของหวาน ติดขนมขบเคี้ยว กาเเฟก็กินอาจจะเกือบทุกวัน เเต่กินหวานน้อย เน้นขมให้มาก เพราะหวังถ่ายท้อง มีปัญหาท้องอืดบ่อยๆ เเล้วก็พยายามกินน้ำเยอะๆตามเเอปเเจ้งเตือนกินน้ำที่โหลดมา กินให้ได้ครบปริมาณ มันก็ถือว่าโอเค
ปัญหาประเด็นหลัก มันอยู่ตรงนี้ เราท้อมากๆกับการที่ตัวเองอยู่กับอาการเเพนิค หวาดระเเวง กังวลอยู่บ่อยครั้ง ร่วมด้วยกับอาการนอนหลับๆตื่นๆ (เราไม่ได้ใช้ยานอนหลับ มี เเต่ไม่ได้หยิบมากิน) สุขภาพกายของเรา เราควรลุกขึ้นมาออกกำลังเช้า หรือเย็น ด้วยการเดิน เดินเร็ว สลับกันไปมา สักวันละ 1 ชม ก็สมควร เเต่เราเหนื่อย เหนื่อยกับจิตใจ สภาวะอารมณ์ เเล้วสิ่งรอบข้าง เรื่องปัญหาการนอนหลับ ที่ต้องใช้ยาคือเรื่องหลักๆ บีบคั้นเค้นตัวเองยังไงให้ตื่นได้ตามต้องการ เราอยากไปเช้าไปเย็นทุกๆวันด้วยซ้ำออกกำลังกาย เเต่ตั้งใจว่าจะไป ก็พาลนึกถึงเรื่องสถานที่ออกกำลัง
คนชุกชุม เชื้อโรค โควิด ถึงมันจะเป็นสถานที่กลางเเจ้ง เปิดโล่ง ระบายอากาศเรื่อยๆก็ตาม เราก็คิดนะว่ามันไม่มีความเสี่ยงอะไรมาก เเต่อาการวิตกจริต มันก็สลัดทิ้งไม่ได้ง่ายๆ อาการเราคล้ายเป็น mysophobia (กลัวเชื้อโรคจนเกินพอดี) ทำไมถึงกล้าตีความ เราโดนหมอโรคทั่วไป เขียนใบนัดให้พบนักจิตวิทยา ก็เพราะไปเเสดงท่าทีพิลึก ที่เราคิดว่าไม่พิลึกใส่หมอ
ช่วงโควิดระบาดหนักๆรอบเเรก เราไปเอายาจิตเวชมากิน ยานอนหลับเน้นๆช่วยเรื่องการนอน เราใส่ฮู๊ดปกปิดมิดชิดไป รพ ใส่ถุงมือยาง เพราะไป รพ เเล้วเรากลัว ใช่ ก็กลัวเชื้อโรคนั่นเเหละ พยาบาลหน้าห้องก็ถาม ใส่เสื้อเเขนยาวไม่ร้อนเหรอ ใส่มาขนาดนี้ หมอเห็นก็นึกว่าเรากลัวคนเหรอ เปล่า เรากลัวเชื้อโรค
ผลกระทบมันเลยตกอยู่กับความคิด จะไปออกกำลัง เราก็กลัวเรื่องเชื้อโรค เเต่ช่วงนี้ก็พยายามข่มใจเเล้ว ว่าโอเค ไปก็ไป ใส่เเมส เดินช่วงคนไม่ค่อยมีก็ไม่เป็นอะไรหรอก ก็พอทุเลาไปบ้าง กล่อมความคิดตัวเองไปเเบบนั้น เเต่การเดินทางจากบ้านไปสวนสาธารณะ มันก็ต้องใช้รถ เราหงุดหงิดกับอะไรเล็กๆน้อยๆ เเต่ไม่ใช่คนพูดมาก เก็บเอาไว้กับตัวตลอด เราไม่มีรถไป ขี่ไป เพราะเเม่เอารถไปใช้ เเล้วเราก็ไม่ค่อยมีเเรงในตัวเอง ตามสภาวะอารมณ์ มันทำให้เราเนือยมาก ถามว่าเดินไปได้ไหม มันก็ได้เเหละ 2 กิโล จากบ้านไปสวนสาธารณะ ถ้าอยากให้ดีขึ้นเราก็ต้องทำ
อันนั้นน่ะถูก
เราไม่ได้อยากเป็นเเบบนี้เลยนะ สุขภาพกายก็เเย่ ตอนนี้ก็มีอาการสำลักเสลดตลอด ไม่รู้ ช่วงหนาวๆเป็นหวัดลงคอ จู่ๆมันก็ทิ้งซากมรดกไว้เเบบนี้เเหละ ตั้งไปสามสี่กระทู้ปรึกษาอาการเเล้ว เเข้งขาก็เริ่มปวด ทั้งที่ ขนมหวาน น้ำหวาน อาหาร ฟ๊าดฟู๊ด ข้าวกินปกติ เเต่ตัดทอนปริมาณ ก็รู้สึกตัวไม่ได้บางลงเลย จะออกกำลังกายที่บ้านที่ทางก็ไม่ค่อยมี ตั้งมือถือออกหน้าทีวี สายตาก็เเย่ มองจอมือถือที่ขนาด 6.3-6.5 นิ้ว ต้องเพ่งเอา มันทำให้สมาธิโฟกัสเหือดหายไปด้วย เเล้วเราเหมือนสมาธิสั้นกลายๆไปด้วย ทำไม่ได้ดังใจเเล้วมันตะหงิดหงุดหงิด
มีใครคิดว่า จะไปทำสุขภาพกายให้ดี ควรรักษาสุขภาพจิต กินยาให้หายก่อนบ้าง ที่เห็นต่างเหมาะสมจากเรา หรือรูปการณ์ อย่างไร หรือผู้มามอบคำปรึกษา จะเเนะนำว่า กัดฟันเดินก้าวข้ามผ่านเหยียบย่ำความทรมานทั้งหมดนี้ไปดี ฝืนใจอดทน อย่ากลัวสิ่งที่เรากลัวอยู่ตอนนี้ไป ให้คำปรึกษา เเลกเปลี่ยนตามสะดวกสบายนะคะ อยากอ่านดู
(ปรึกษา) : สุขภาพกาย สุขภาพจิต มีปัญหา ทำอย่างไรดี
สุขภาพจิตเบื้องต้น เราจะเป็นเเบบนั้น ไม่เคยได้รับการรักษาจนหาย ทราบตัวเองดี เเละรู้ว่าสภาวะอารมณ์ตัวเองเป็นยังไงไง เเต่ก็ทำได้เเค่ปล่อยไป เดือนตุลาคม ปีที่เเล้ว หมอโรคทั่วไป นัดให้พบนักจิตวิทยา เเทนจิตเเพทย์ เเต่ก็ไม่ได้ไป ตื่นไม่ไหว
ปัญหาสุขภาพจิต มันก็จะประมาณนี้ค่ะ ทุกวันนี้ ก็อารมณ์เเปรปรวน หงุดหงิดง่าย เเต่ไม่ได้เเสดงออกทางอารมณ์มาก เหมือนมันด้านชา สุขภาพจิตเราพอทนเเล้ว เเต่สุขภาพกาย เรื่องมีอยู่ว่า เคยลดน้ำหนักได้ 20-21 กก (ออกกำลังโดยประมาท เเลกมาด้วยอาการบาดเจ็บ จนต้องทำซีทีสเเกนสมองดูสิ่งผิดปกติ เพราะเจ็บหลังลามหัว)
เเล้วทีนี้ พออาการบาดเจ็บปรากฏ เราน้ำหนักขึ้นกลับมาเท่าเดิมเรื่อยๆ ในระยะเวลาปีนึง ทีนี้เราทรมานใจกับน้ำหนักเรามาก เเต่เราไม่ได้ติดน้ำอัดลม ติดขนมหวาน ติดอาหารฟ๊าดฟู๊ดใดๆ ไม่ใช่สิ่งที่ควรเอาสุขภาพไปลง กินระบายความเครียด เพราะเข็ดเเล้วช่วงตอนน้ำหนักลด (ลดน้ำหนักได้ เริ่มด้วย อาการจุกอก ใจสั่น หายใจไม่ค่อนดี จนได้ไปเอ๊กซเรย์ปอด ทำคลื่นหัวใจไฟฟ้า เพื่อตรวจหาสิ่งผิดปกติ เบื่ออาหาร น้ำหนักหายไปในเดือนเดียว ด้วยอาการป่วยเพรียวๆ 7 กก)
โชคดีที่เรื่องกินไม่มีปัญหา ติดน้ำอัดลม ติดของหวาน ติดขนมขบเคี้ยว กาเเฟก็กินอาจจะเกือบทุกวัน เเต่กินหวานน้อย เน้นขมให้มาก เพราะหวังถ่ายท้อง มีปัญหาท้องอืดบ่อยๆ เเล้วก็พยายามกินน้ำเยอะๆตามเเอปเเจ้งเตือนกินน้ำที่โหลดมา กินให้ได้ครบปริมาณ มันก็ถือว่าโอเค
ปัญหาประเด็นหลัก มันอยู่ตรงนี้ เราท้อมากๆกับการที่ตัวเองอยู่กับอาการเเพนิค หวาดระเเวง กังวลอยู่บ่อยครั้ง ร่วมด้วยกับอาการนอนหลับๆตื่นๆ (เราไม่ได้ใช้ยานอนหลับ มี เเต่ไม่ได้หยิบมากิน) สุขภาพกายของเรา เราควรลุกขึ้นมาออกกำลังเช้า หรือเย็น ด้วยการเดิน เดินเร็ว สลับกันไปมา สักวันละ 1 ชม ก็สมควร เเต่เราเหนื่อย เหนื่อยกับจิตใจ สภาวะอารมณ์ เเล้วสิ่งรอบข้าง เรื่องปัญหาการนอนหลับ ที่ต้องใช้ยาคือเรื่องหลักๆ บีบคั้นเค้นตัวเองยังไงให้ตื่นได้ตามต้องการ เราอยากไปเช้าไปเย็นทุกๆวันด้วยซ้ำออกกำลังกาย เเต่ตั้งใจว่าจะไป ก็พาลนึกถึงเรื่องสถานที่ออกกำลัง
คนชุกชุม เชื้อโรค โควิด ถึงมันจะเป็นสถานที่กลางเเจ้ง เปิดโล่ง ระบายอากาศเรื่อยๆก็ตาม เราก็คิดนะว่ามันไม่มีความเสี่ยงอะไรมาก เเต่อาการวิตกจริต มันก็สลัดทิ้งไม่ได้ง่ายๆ อาการเราคล้ายเป็น mysophobia (กลัวเชื้อโรคจนเกินพอดี) ทำไมถึงกล้าตีความ เราโดนหมอโรคทั่วไป เขียนใบนัดให้พบนักจิตวิทยา ก็เพราะไปเเสดงท่าทีพิลึก ที่เราคิดว่าไม่พิลึกใส่หมอ
ช่วงโควิดระบาดหนักๆรอบเเรก เราไปเอายาจิตเวชมากิน ยานอนหลับเน้นๆช่วยเรื่องการนอน เราใส่ฮู๊ดปกปิดมิดชิดไป รพ ใส่ถุงมือยาง เพราะไป รพ เเล้วเรากลัว ใช่ ก็กลัวเชื้อโรคนั่นเเหละ พยาบาลหน้าห้องก็ถาม ใส่เสื้อเเขนยาวไม่ร้อนเหรอ ใส่มาขนาดนี้ หมอเห็นก็นึกว่าเรากลัวคนเหรอ เปล่า เรากลัวเชื้อโรค
ผลกระทบมันเลยตกอยู่กับความคิด จะไปออกกำลัง เราก็กลัวเรื่องเชื้อโรค เเต่ช่วงนี้ก็พยายามข่มใจเเล้ว ว่าโอเค ไปก็ไป ใส่เเมส เดินช่วงคนไม่ค่อยมีก็ไม่เป็นอะไรหรอก ก็พอทุเลาไปบ้าง กล่อมความคิดตัวเองไปเเบบนั้น เเต่การเดินทางจากบ้านไปสวนสาธารณะ มันก็ต้องใช้รถ เราหงุดหงิดกับอะไรเล็กๆน้อยๆ เเต่ไม่ใช่คนพูดมาก เก็บเอาไว้กับตัวตลอด เราไม่มีรถไป ขี่ไป เพราะเเม่เอารถไปใช้ เเล้วเราก็ไม่ค่อยมีเเรงในตัวเอง ตามสภาวะอารมณ์ มันทำให้เราเนือยมาก ถามว่าเดินไปได้ไหม มันก็ได้เเหละ 2 กิโล จากบ้านไปสวนสาธารณะ ถ้าอยากให้ดีขึ้นเราก็ต้องทำ
อันนั้นน่ะถูก
เราไม่ได้อยากเป็นเเบบนี้เลยนะ สุขภาพกายก็เเย่ ตอนนี้ก็มีอาการสำลักเสลดตลอด ไม่รู้ ช่วงหนาวๆเป็นหวัดลงคอ จู่ๆมันก็ทิ้งซากมรดกไว้เเบบนี้เเหละ ตั้งไปสามสี่กระทู้ปรึกษาอาการเเล้ว เเข้งขาก็เริ่มปวด ทั้งที่ ขนมหวาน น้ำหวาน อาหาร ฟ๊าดฟู๊ด ข้าวกินปกติ เเต่ตัดทอนปริมาณ ก็รู้สึกตัวไม่ได้บางลงเลย จะออกกำลังกายที่บ้านที่ทางก็ไม่ค่อยมี ตั้งมือถือออกหน้าทีวี สายตาก็เเย่ มองจอมือถือที่ขนาด 6.3-6.5 นิ้ว ต้องเพ่งเอา มันทำให้สมาธิโฟกัสเหือดหายไปด้วย เเล้วเราเหมือนสมาธิสั้นกลายๆไปด้วย ทำไม่ได้ดังใจเเล้วมันตะหงิดหงุดหงิด
มีใครคิดว่า จะไปทำสุขภาพกายให้ดี ควรรักษาสุขภาพจิต กินยาให้หายก่อนบ้าง ที่เห็นต่างเหมาะสมจากเรา หรือรูปการณ์ อย่างไร หรือผู้มามอบคำปรึกษา จะเเนะนำว่า กัดฟันเดินก้าวข้ามผ่านเหยียบย่ำความทรมานทั้งหมดนี้ไปดี ฝืนใจอดทน อย่ากลัวสิ่งที่เรากลัวอยู่ตอนนี้ไป ให้คำปรึกษา เเลกเปลี่ยนตามสะดวกสบายนะคะ อยากอ่านดู