คือพ่อกับแม่เราแยกทางกันแล้วเราได้มาอยู่กับยายที่อีสานคือตอนนั้นเราอยู่ป.3แรกๆยายก็ไม่ด่าเรานะแต่พอนานๆไปคือใช้เราด่าเราตีเราซึ่งเราก็รู้ว่ามันเป็นปกติที่ทุกบ้านต้องเจอ
พอเราขึ้นป.6ตอนนั้นเราติดเพื่อนมากติดแบบว่าแทบจะอยู่กับเพื่อนทั้งวัน แล้ววันหนึ่งเรากลับบ้านหกโมงเย็นพอกลับมาก็โดนด่าว่าหน้าที่ตัวเองไม่รู้จักรับผิดชอบติดแต่เพื่อนเพื่อนมันหาเงินให้หรอมันเลี้ยงแกได้หรอจากนั่นยายก็ด่าแรงๆแล้วเราก็กลั่นน้ำตาแล้วไปแอบร้องไห้พร้อมกับล้างถ้วยไปด้วย แล้วหลังจากนั้นเราก็ไม่กลับบ้านค่ำอีกเลยเวลาเพื่อนไปไหนเราก็จะไม่ค่อยไปด้วย พอเราขึ้นม.1
เราไม่ออกจากบ้านเลยไม่ไปหาเพื่อนด้วนซ้ำ
วันๆอยู่แต่ในห้องตอนนั้นเพื่อนก็เมินเราไม่สนใจเราแกล้งเราเราก็ไม่พูอะไรออกไป+กับเครียดกับงานที่ครูสั่งเพราะครูสั่งงานหลายงานมากเราก็รีบทำงานแล้วยายก็ใช้เราบ่อยมาแล้วเราต้องล้างถ้วยซักผ้าทำงานบ้านทุกอย่างพร้อมๆกันคือเราเหนื่อยมากที่ต้องทำอะไรคนเดียว
เราเหนื่ยเราเครียดแต่เราลืมกวาดบ้านเราเลยโดนด่าว่าเล่นแต่โทรศัพท์งานไม่รู้จักทำ เรียนไปก็ไม่มีประโยชน์หยุดเรียนแล้วไปหางายทำซะแล้วก็เอาเราไปเปรียบเทียบกับพี่ที่ทั้งเรียนเก่งทำอะไรก็เก่งไปหมด
แล้วก็ไม่ให้เงินเราแล้วโทรไปบอกแม่ว่าเราเอาแต่เล่นโทรศัพท์ไม่ทำงานอะไรวันๆเอาแต่แชทหาผู้ชายแรดไปวันๆซื้งมันไปเป็นความจริงเลย เอาเรื่องเราไปพูดให้ชาวบ้านฟังทั้งๆไม่เป็นความจริง จากนั้นเราก็ชินชาเพราะเจอแบบนี้ทุกวันจนมาถึงเมื่อวานเราลืมซักผ้าเราเลยมาซักตอบค่ำๆแล้วมันเป็นเวลาที่ยายเราอาบน้ำพอดีจากนั้นก็ด่าเราแต่ครั้งนี้มันแรงกว่าทุกๆครั้งแล้วก็บลูลี่หุ่นเราหน่าตาทรงผมเราก็ได้เเต่กลั่นน้ำตาแล้วไปร้องไห้ในห้องพอเช้ามายายก็ด่าเราอีกว่าเล่นแต่โทรศัพท์แต่เราเอาโทรศัพท์มาดูตรารางเรียน ไม่ให้เงินเราแต่โชคดีที่ย่ามาเห็นเลยให้เงินเราเราเลยขึ้นรถไปโรงเรียน

ถ้ายาวไปก็ขอโทษด้วยนะคะ และขอคำแนะนำด้วยนะคะ