เราอาศัยอยู่กับป้า ป้าก็เลยเป็นเหมือนแม่เรา แต่ว่าทุกวันนี้มีเรื่องไม่ซ้ำแต่ล่ะวัน คงเป็นเพราะเรานี่หล่ะมั้ง เราหวงห้องเรามาก มันเป็นเหมือนพื้นที่ปลอดภัย แม้แต่ขนมเราก็ไม่ให้กินในห้องเรา แต่ป้าก็ล้ำเส้นตลอด หลานแกจะกินพอเราโมโหล่ะเอาขนมออกไป แกก็มาด่าเราว่า ทำไมไม่ให้น้องกินก่อนล่ะเก็บรอบเดียว อยากด่ากลับมากแต่ก็ต้องทน ห้องเราเป็นห้องเดียวที่ติดแอร์เลยเข้าใจ ว่าทำไมถึงอยากนอนในห้องเรา แต่ก็ควรเคารพความคิดเห็นเราด้วยรึเปล่า ทุกวันนี้ เอาดีนะ ไม่อยากกลับบ้าน รู้สึกเหมือนไม่มีใครสนใจ เอาของมานอนห้องพี่ก็ไม่มีใครทัก ไปเล่นอยู่ข้างนอกก็ไม่มีใครทัก เอาตรงๆนะ ไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากไปอยู่กับยาย ไม่อยากอยู่กับพ่อแม่ ไม่อยากไปอยู่สถานสงเคราห์ อยากอยู่คนเดียว ติดที่หาเงินเองไม่ได้ยังไม่บรรลุนิติภาวะ เคยฝันอยู่เหมือนกันว่าอยากเป็นหมออยากเป็นหัวหน้าครอบครัว แต่ทุกวันนี้ขอแค่เอาตัวเองรอดก็พอล่ะ อยากกรี๊ดออกมาดังๆจะได้จบๆ อยากอยู่คนเดียวในห้อง วันๆเอาแต่เรียนกับเล่นโทรศัพท์ อยากทำไรที่มีความสุข แต่สภาพทุกวันนี้คือแบบ...หมดคำจะพูดกับตัวเอง รู้สึก แต่ก่อนโคตรเพ้อ เอาตัวเองยังไม่รอด ช่างมันๆมาระบายเฉยๆ