ผมเชื่อว่าคุณๆ คงต่างเคยรู้สึกว่า... ตัวเรานั้นเกิดมาทำไม มีอยู่เพื่ออะไร ไม่ค่อยเข้าใจการมีอยู่ของตัวเราเองเท่าไหร่นัก จนกว่าสิ่งต่างๆ ในชีวิต จะนำพาให้ไปพบ ไปเจอ กับความหมายของการมีอยู่ จึงทำให้รู้ ทำให้เข้าใจ ว่าคุณอยู่เพื่ออะไร....

          ผมเอง ก็เคยสงสัยไม่ต่างกับคุณทั้งหลายครับ จนกระทั่งเหตุการณ์เมื่อ 18 ปีก่อนนั้น มันทำให้ผมเข้าใจทุกๆ อย่าง... เข้าใจโดยไม่ต้องอธิบายอะไรมากมายกับตัวผมเอง เหมือนเป็นสัญชาตญาณ ว่าตัวผมอยู่มาเพื่อพบกับเขาคนนี้... คนที่ผมจะคอยอยู่ปกป้อง และดูแลเขาตลอดไป....

          เหตุการณ์ในวันนั้น ผมยังคงจดจำได้เป็นอย่างดี จำได้ทุกรายละเอียด ราวกับว่ามันเพิ่งเกิดมาไม่กี่นาทีนี้เอง ผมอาศัยอยู่กับครอบครัวเล็กๆ ในพื้นที่กรุงเทพครับ คือมัน ก็ยังไม่ได้เจริญเหมือนทุกวันนี้นะครับ สมัยนั้นยังมีพื้นที่ว่าง รกร้างและพื้นที่ป่าอยู่หลายแห่ง ผมก็ไม่แน่ใจว่า ผมมาจากที่ไหน ...รู้ตัวอีกที ก็มาอยู่กับครอบครัวนี้แล้ว วันนั้นเป็นวันลอยกระทง ผมคิดว่ามันก็คงจะเหมือนๆ กับทุกๆ ปี อาจจะเป็นวันธรรมดาวันหนึ่งของผม ที่กำลังจะผ่านไปตามปกติ จนกระทั่ง ผมได้ยินเสียงฝีเท้ากระแทกกระทั้น ที่เหมือนมุ่งหน้ามาทางผม พร้อมน้ำเสียงเกรี้ยวกราด ราวกับว่าเขาไปโมโห โกรธแค้นใครมา ผมนิ่ง รอดูด้วยความสงสัยใคร่รู้ว่าใครกัน ชั่วอึดใจ ก็ปรากฏร่าง ลุงทองคำ ชายวัยกลางคน ครอบครัวที่ผมอาศัยอยู่ ตามมาด้วย ป้าทับทิม เมียลุงแก ที่จูงลูกชายวัน 5 ขวบ ป้ากับลุงเรียกเขาว่าต้นกล้า ไม่ทันคลายความสงสัย ผมก็ต้องตกใจกับคำบ่นสามีของป้าทับทิม “พี่ทอง พี่จะตัดมันขายจริงๆ หรือจ๊ะ น้องเห็นมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว รู้สึกเสียดาย น้องกะว่าหากมันออกผลก็ จะเอาไว้ให้ต้นกล้ามันได้กิน ที่เหลือก็กะไว้ทำขนมขายหารายได้เสริมนะพี่” ลุงแกก็ตอบเมียด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “แม่ มันผ่านมาจะ 2 ปีแล้ว ต้นก็ใหญ่โต ผลก็ไม่ยักกะออก เปลืองน้ำรดอยู่นาน ปล่อยทิ้งก็มีแต่จะแก่ ล้มตายซะเปล่าๆ ไหนๆ ก็วันสำคัญทั้งที พี่ว่าจะตัดขายให้เขาไปดีกว่า อย่างน้อยเราก็ยังได้เงินนะ ดีกว่าปล่อยต้นตาย” นั่นเป็นประโยคที่ทำเอาผมนิ่ง และอึ้งไป ราวกับว่า มียมบาลมายืนตรงหน้า หมายจะเอาชีวิตผม ลุงแกจะตัดต้นกล้วยขาย นั่นมันบ้านผมเลยนะ แล้วผมจะไปอยู่ที่ไหน และทำอย่างไรต่อไป ยังไม่ทันสิ้นความวิตกกังวล ลุงแกพุ่งเข้ามาหมายจะฟัน ผมกลัวแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แต่ไม่ทันที่มีดลุงจะฟันเข้า ต้นกล้า หนูน้อยพูดขึ้นว่า “พ่อต้นนี้หนูรดน้ำมา อย่าตัดของหนูนะ” เด็กน้อยน้ำตาไหล ร้องไห้อ้อนวอนผู้เป็นพ่อ ดูๆไป มันอาจเป็นความงอแง หรือหวงของ ตามประสาเด็กๆ ทั่วไป แต่สำหรับผมมันมีค่ามาก มากเกินกว่าสิ่งไหนๆ และดูท่าแล้วเสียงน้อยๆ นี้ มันจะมีค่าสำหรับลุงทองคำด้วยเช่นกัน และด้วยความเป็นพ่อที่รักลูกมาก เขาคุกเขาปลอบลูกชายตัวเล็กๆ ด้วยความทะนุถนอมดั่งแก้วตาดวงใจ “โถ กล้าเอ้ย พ่อไม่ตัดแล้วลูก ต้นไม้ของลูกพ่อจะตัดได้อย่างไร” ทางด้านป้าทับทิมที่ยืนดูท่าทีสามีอยู่ ก็อดจะอมยิ้มไม่ได้ กับผู้ชายที่แข็งขัน เด็ดเดี่ยวไม่ฟังใครแม้แต่เมีย เหมือนเสือที่ดุดันไม่สนใจกับสิ่งไหน บัดนี้ ด้วยเสียงเล็กๆ ก็ทำให้กลายเป็นลูกแมวได้ “พี่ เอาอย่างนี้ ต้นนี้ของลูก ก็ปล่อยให้มันอยู่ของมัน โดดเดี่ยวตรงนี้ที่เดิมนั่นแหละ พี่ไปตัดกล้วยฝั่งนู้นแล้วกัน ฉันว่าสัก 4-5 ต้นก็คงไม่เป็นไร เหลือไว้ 2-3 ต้นเก็บผลกินก็พอแล้ว” ฝ่ายลุงได้ยินดังนั้น ก็รีบบอกลูกชายหัวแก้วหัวแหวนทันทีว่า “พ่อไม่ตัดของเอ็งแล้ว ไม่ต้องร้อง ลูกผู้ชายเขาไม่ร้องหรอกนะ พ่อจะไปตัดตรงที่แม่เอ็งบอก ไปช่วยพ่อไหม” เด็กน้อยหน้าตาชื้นขึ้น อมยิ้มทั้งที่น้ำตา แต่ด้วยความที่ยังกลัว และยังเกรงว่าผู้เป็นพ่อจะมาตัดต้นไม้ของเขา เขาละตนออกจากอ้อมกอดพ่อ วิ่งไปกอดต้นไม้ของเขาไว้อย่างแน่น และตอบกลับพ่อไปว่า “กล้าจะอยู่ดูแลต้นกล้วยตรงนี้ พ่อไปตัดกล้วยตรงนู้นเถอะจ๊ะ” ฝั่งพ่อแม่ที่เห็นท่าทีลูก ก็อดขำความหวงของตามประสาเด็กไม่ได้ ป้าทับทิมยังบ่นแกมหยอกลุงทองคำด้วยว่า “รักต้นไม้กว่าพ่อเอ็งอีก งั้นเล่นอยู่ตรงนี้นะกล้า แม่จะไปช่วยพ่อเขา” ลุงแกคงรู้ว่ากล้าคงไม่ตามไปแน่ ได้แต่อมยิ้มในความน่ารักของลูกตน เอ็นดูความหวงของประสาเด็ก แต่แล้วก็คิดขึ้นได้ว่าธุระยังไม่เสร็จ จึงคว้าแขนป้าทับทิม รีบพากันไปตัดต้นกล้วยส่งคนที่มารอซื้อ

          สิ้นเสียงฝีเท้าพ่อแม่ “พี่กล้วยหอม ผมไม่ยอมให้พ่อมาตัดพี่หรอกนะครับ” เด็กน้อยบ่นสะอื้นพึมพำขณะ กอดต้นกล้วยไว้ มันเป็นกอดที่ผมรู้สึกว่าอบอุ่น เป็นครั้งแรกที่รู้จักการกอด ทั้งที่ก็รู้ว่าเจ้าเด็กนี่คงไม่มีทางได้ยิน แต่ด้วยผ่านช่วงเป็นตาย และด้วยความรู้สึกขอบคุณ ผมก็ได้พูดลอยๆ กลับไปว่า “พี่ปลอดภัยแล้ว พี่โอเคดี อยู่กับเอ็งตรงนี้แล้ว ไม่ต้องห่วงพี่นะ” มาถึงตรงนี้ ... ใช่ครับ ผมอยู่ที่ต้นกล้วย เป็นดวงจิตที่ผูกติดกับกล้วยต้นนี้ และที่ไม่มีผลให้บ้านนี้กิน ไม่ต้องแปลกใจเลยครับ ผมท้องไม่ได้แน่ๆ ออกผลยิ่งเป็นไปไม่ได้ ผมเป็นผู้ชายนะ ไม่สิ... ต้องบอกว่า เป็นผีกล้วยหอม ถึงจะถูก ^^ และก็นั่นแหละครับ เหตุการณ์ที่ทำให้ผมรู้ว่า ผมมีอยู่เพื่อใคร... ทุกอย่างเริ่มต้นจากตรงนี้...

- จิ้งจอกมายา -