เรายอมรับว่าตัวเองไม่ได้มั่นคง  มีแค่งานพาร์ทไทม์ทำ + เรียน มหาลัย ม.เปิด

ค่าเรียนเราหาเอง,ค่ากิน,ค่าของใช้ หาเอง

แต่คือมีปัญหากับที่บ้านเรื่อง น้ำยาซักผ้า น้ำยาล้างจาน น้ำกิน ของกิน  บอกให้เราซื้อใช้เอง  ,ให้เราออกไปอยู่เอง

++ตัวเรายังไปไม่ได้ ถ้าไปได้เราคงจะไปแล้ว

เพราะอยู่บ้านก็ไม่ได้มีความสุขอะไร  รู้สึกโดดเดี่ยว ตัวคนเดียว พ่อแม่ก็พูดจาไม่ดีกับเรา  เอาเราไปเปรียบเทียบกับพี่น้อง  น้องชายน้องสะใภ้ก้อไม่ชอบเรา อยากให้เราออกไป  เวลาเรามีความสุข พวกเขาก็จะไม่พอใจ

เราไม่ได้ไปทำอะไรพวกเขาเลย  ตอนเรามีตังค์เราก็ให้ ซื้อของให้  แต่ก็ไม่พอใจ  เรารู้สึกว่าให้ไปแล้วไร้ค่า  เลยไม่อยากให้อีก

ชีวิตเจออุปสรรคก็ซ้ำเติม  ด่าว่าเป็นเวรกรรมที่เป็นลูกอกตัญญู

เราไม่เหนื่อย เราก็ช่วยทำงานบ้าน เราต้องรั่งรถไปทำงานไกลมาก  ค่ารถก้อใช้บัตรสวัสดิการ ทำงานช่วงแรกก็กินมาม่ากับเต้าหู้ไข่  เงินออกถึงซื้อไก่ ซื้อหมูมากินได้

กับข้าวที่บ้านให้กินก้อของที่ไม่มีคนกินแล้ว  ดับข่วที่น้องชาย น้องสะใภ้ทำ  ตำส้มตำ  ต้มต่างๆ  หมูทอด  คือหวง เรากินไม่ได้  ต้องทอกไข่กินเอง

เราก้อเสียใจนะ ทำกับเราแบบนี้  แต่เราก้ออดทน พอเราซื้อของเรามาทำกินคนเดียว  กลับไม่พอใจ

ตอนนี้เครียดนิดหน่อย เพราะทำงานกะดึก  เหนื่อยมาก  หนังสือก็ต้องอ่าน   รู้สึกนอนน้อย

 เราอกตัญญูที่เราไม่มีความสามารถหาเงินมาเยอะๆมาให้ที่บ้านใช่ไหม  อย่างงี้ใช่ไหมที่เรียกว่าอกตัญญู

เคยอยากทำให้พ่อแม่มีความสุขจะได้เลิกพูดไม่ดีใส่เรา  สุดท้ายทำไปก้อเปล่าประโยชน์  คนที่แย่คือตัวเองล้วนๆ

ชอบเอาเราไปเทียบกับคนนั้นคนนี้ 

เราไม่อยากเป็นเหมือนใคร เราพอใจในตัวเอง  แค่เสียใจผิดหวังที่คนในครอบครัวเป็นแบบนี้

อะไรร้ายๆที่ทำกับเราน่ะ  ไม่แก้แค้นหรอก

แต่มันจะมีบางครั้งที่เครียดมากๆแล้วแม่มายืนด่า ตอนกำลังรีบกินข้าวจะไปทำงาน มันก้อทัเงโกรธและเสียใจ  ไม่ได้เป็นห่วงเราเลยว่าจะเป็นโรคกะเพาะหรือเปล่า

มันก็เลยเถียงกลับ  ก็สุดท้ายผลเสียก้อตกที่เรา

ตอนนี้พ่อแม่ก้อไม่ทำงาน ทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก  แต่วันๆเอาแต่นอนดูทีวี เล่นโทรศัพท์  แค่ทำงานบ้าน ยังบ่น ทั้งที่ลูกก้อโตหมดแล้ว ไม่มีใครมาทำรกแล้ว นอกจากน้องชายกะน้องสะใภ้ ที่ไม่ซักผ้า ไม่ล้างจาน พ่อแม่เราทำให้  ของเรา เราทำเองหมดไม่เคยมาให้พ่อแม่ตากกางเกงในให้

แต่ก้อมาลงที่เราคนเดียว อะไรๆก้อมาลงที่เรา  ตัวเองเปิดแอร์ทั้งวัน  พอค่าไฟแพงก้อมาโทษเรา ทั้งที่เราเปิดแค่พัดลม  ไปทำงานก้อแทบจะไม่ได้อยู่บ้าน  เอาไว้นอนอย่างเดียว กะซักผ้า

ให้เราช่วยตัวเอง หรือจะทอดทิ้งเรา 
จะให้เราช่วยเหลือตัวเอง แต่จะมาขูดรีดเงินเรา ก่อนที่เราจะตั้งตัวได้ แล้วเมื่อไหร่จะตั้งตัวได้

ไบโพล่าร์เราก้อเป็น ก้อใช้สิทธิ 30 บาท ไปรพ. ก้อไม่มีใครพาไปเป็นเพื่อน  ไปคนเดียวตลอด   อันไหนที่เราเห็นแก่ตัวกับคนที่บ้าน ?

สรุปเป็นครอบครัวหรือคนแปลกหน้า  มาอาศัยคนอื่นอยู่สินะ  แสดงว่าเกิดมาคือไม่มีพ่อไม่มีแม่  แค่คนที่ทำให้เราเกิดมา  พี่น้องก้อไม่ใช่พี่น้อง  แค่คนที่เกิดจากสายเลือดเดียวกัน เฉยๆ  

แต่ไม่มีความรักแบบครอบครัวให้กันเลย

ที่แย่คือ เราล้อกห้องเราไว้ ปต่เค้าก้อมีกุญแจสำรองอีกอันนึง  เเล้วเราจะล้อกทำไม  แล้วไม่รู้ทำไมชอบเข้ามายุ่งกับห้องของเรา ยุ่งกับการใช้ชีวิตของเรา

แต่ไม่แคร์ว่าเราจะทำอาชีพอะไร  ไม่สนว่าเราจะเป็นยังไง  แค่ให้เรา หาเงินเลี้ยงตัวเอง  ซึ่งก้อทำอยู่ แต่มันได้เงินไม่มาก 

ถึงเวลาออกได้ก็จะออก