สวัดดีครับพี่ๆทุกคนผมมีเรื่องจะปรึกษาครับ ผมขอเกิลก่อนนะครับว่า ปกติผม เป็นคนร่าเริงสดใส

สนุกสนาน ทะเล้นบางบ้างที ผมเป็นคนอารมดี 

จนมาถึงเหตุการที่ทำให้ผมต้องฝั่งใจเรื่อยมา

ทุกครั้งเวลาที่ผมอยู่คนเดียวหรือน้อยใจผมก็ชอบไปคิดเรื่องราวที่เคยผ่านมาที่ทำเราช้ำใจ แล้วมานั่งร้องไห้ชอบน้อยใจคนอื่น รู้สึกว่าเราใม่ค่อยเหมือนเดิมกับคนรอบข้าง คิดแต่ว่าเขาใม่ชอบเรา ผมมีแฟนกับลูกแต่ผมก็ชอบคิดอยู่ตลอดว่าแฟนใม่ค่อยสนใจผม บางทีผมอยู่คนเดียวอยู่ดีๆคิดไปคิดมาน้ำตามันไหลมาเองครับ ทำอะไรก็ใม่เป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง

ผมทำอาชีพที่พบประผู้คนทั้งวัน 

แต่ผมทำใมมันรู้สึกอยู่คนเดียว ผมอายุ21ปี ผมใม่ค่อยมีเพื่อนสักเท่าไหร่เพราะผมรู้สึกว่าถ้าผมทำอะไรผิด ผมชอบคิดไปว่าเพื่อนใม่ชอบ แล้วผมก็ตีตัวออกห่าง เพราะผมเคยมีประวัติเป็นที่สะเทือนใจผมมาก จนถึงตอนนี้ก็ยังใม่หาย 

ตอนนั้นผมอยู่ ร.ร แห่งหนึ่งย่านคู้บอน ตอนนั้นผมเกเรมาก ไถ่ตัง พูดไม่เพราะกับเพื่อน แกล้งเพื่อน

ตอนนั้น ผมจบ ม.1 กำลังขึ้น ม.2

วันประชุมผู้ปกครอง ตอนขึ้น ม. 2

ผมเห็นเพื่อนเดินขึ้นไปบนอาคาร ผมทักกลุ่มเพื่อนๆผม เขาหันมามองผม 4-5 คน แต่ใม่มีใครยิ้มให้ผมทั้งๆที่เราก็ใม่ได้เจอกันตั้งนาน แล้วผมเห็นเพื่อนผมที่อยู่ห้องเดียวกัน ผมจึงทักทายเขาแล้วคุยกันปกติ จากนั้นเพื่อนผมอีกคนก็มา แล้วก็ซุบซิบกันผมก็ใม่ได้คิดอะไร จนกระทั่งเขาคุยกันเสร้จ ปฎิกิริยาเพื่อนผมก็เปลี่ยนไป เมินผม ใม่คุยกับผม ถามอะไรใม่ตอบ

ชวนคุยใม่คุยด้วยหันหน้าหนี ตอนนั้นผมก็เริ่มรู้สึกแล้วว่าทำใมเป็นแบบนี้

หลังจากนั้น ก็มาถึงวันเปิดเทอม 

ม.2เทอม1

มัธยมมี 3ห้อง ห้องละ 40 คน 3 ห้อง ก็ 120

วันแรกที่ผมขึ้นไปบนห้อง ผมก็เลือกโต้ะวางกระเป๋าหันไปคุยกับเพื่อนข้างๆ

พี่ๆเชื่อใหมครับ นักเรียน 120 คน 3ห้อง ใม่มีใครคุยกับผมสักคนเลย เป็นยังงี้จนผมเริ่มเครียด  จนมีวันนึงผมนั่งเรียนวิชาหนึ่งอยู่ ผมคิดถึงเรื่องนี้มากจนใม่มีกระจิตกระใจทำอะไรเลย ผมเครียดกับเรื่องนี้มากๆ

ใม่มีใครคุยกับผมเลย เห็นผมเป็นใอ่งั่งตัวนึง

จนมีวันนึงคุณครูรู้เรื่อง 

เขาก็เรียกผมกับเพื่อนผมไปพบ ตอนนั้นผมก็ระบายความในใจกับครูทั้งหมดและต่อหน้าเพื่อนผม ผมร้องไห้ ตอนแรกผมคิดว่าคุยเสร้จพวกเราคงจะปรับทัศนคติกันแล้ว แต่ใม่เลยเพื่อนผมคนนี้ยิ่งใม่สนใจผมหนักว่าเก่า  แล้วมันก็ผ่านไป จนผมจบ ม. 3

(ผมขออธิบายเพิ่มนะครับ ก่อนเกิดเหตุการสะเทือนใจผมเป็นเด็กที่ฐานะทางบ้านใม่ได้ดีนัก และพวกเพื่อนผมทางบ้านมีฐานะกันทั้งนั้น  ผมได้เงินไป ร.ร วันละ 20 บาท ม.1 ถึง ม.3 และทุกครั้งที่ผมกับพวกเพื่อนๆผมไปนั้งเล่น ทุกครั่งย่อมมีการใช้จ่าย แบบแชร์ๆกัน แรกๆเขาใม่ได้คิดอะไรกัน แต่หลังๆผมก็เริ่มรู้ตัวอย่างเห็นได้ชัดว่าเขาเริ่มใม่พอใจที่ผมใม่ช่วยเขาออกเงินเลย ทั่งๆที่ผมก็ช่วยเพื่อนทำ จนผมต้องทำตัวเกเร ไถ่ตัว เพื่อจะช่วยเพื่อนออก

แต่นี้หรอคือผลที่ผมต้องได้รับ  

หลังจากนั้นผมก็ฝั่งใจมาตลอดครับ

ผมแค่อึดอัดครับใม่กล้าบอกเรื่องนี้กับใครเลย 

ผมเลยอยากจะถามพวกพี่ๆ ว่า ผมควรมำตัวต่อไปยังใงดีครับ

#ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ