เรื่องมีอยู่ว่าเราเคยชอบผู้ชายคนหนึ่งนานมามากแล้วตั้งแต่เราอยู่ ม.ต้น ประมาณ2ปี มั้งเราส่งนั่นส่งนี้ให้เขาในโอกาสต่างๆ เขาก็ได้แต่เขิลเวลาเจอหน้าเรายิ้มเวลามีคนเรียกชื่อเราแต่...เชื่อไหม เราไม่เคยคุยใรกันเลยจนเราเองเริ่มท้อและเริ่มอยากให้เขาแสดงออก บอกเราสักทีว่าเราเป็นแฟนกันเถอะ!!!  แต่ก็ใม่มีจนเราเริ่มหวั่นไหวกับเพิ้นผู้ชายสนิทของเขาที่อยู่ห้อง เดียวกับเรา เราลืมบอกเราอยู่คนละห้องกับเขา แล้วจนเวลายิ่งผ่าน เรายิ่งใกล้ชิดกับเพิ้นผู้ชายสนิทเขาเพิ้นสนิทเขารู้นะว่าเราชอบ เขา แต่เราหยอกล้อกันเกินจนแบบคนอื่นทักว่าเราใม่ชอบเขาแล้วหรอ
เราก็เริ่มสงสัยนะแต่คือแบบเราเป็นผู้หญิงใงเราอยากให้ผู้ชายบอก ชอบขอเป็นแฟนสักทีจนสิ่งที่เราใม่คาดคิดก็เกิดขึ้นค่ะเพิ้นของเขา มาขอเราเป็นแฟนถึงบ้านเวลาก็จะดึกหน่อยซึ่งบ้านเราอยู่ห่างกันมาก เราเริ่มใจสั่นคนนึงเราก็ชอบคนนึงเราก็ใกล้ชิดใงจนหวั่นไหวบ้างแต่...เราก็ตอบตกลงเฉยเราเลือกที่จะลืมเขาเพราะเขาไม่ชัดเจนสักที แล้วนี้ค่ะเรื่องมันก็เกิดอยู่ๆวันนึงมีเบอแปลกๆโทรมาหาเราเราใม่ เคยคิดใม่เคยมีในสมองเลยว่าเขาจะโทรมาเขาโทรมาหาเราแล้วเราก็เลย ถามไปว่าใม่คุยกับแฟนหรอเราถามไปงั้นแหล่ะ!!!คำตอบเขาคือ....คุยอยู่นี้ใงแฟน
คือเราทำใรใม่ถูกเลยอ่ะนะตอนนี้เราเพิ่งเริ่มคบกับเพิ้นสนิทเขาเขาอาจยังใม่รุ้ แต่เราก็ใม่รุ้จะทำไงเราเลยวางไปก่อนแล้วเขาก็เงียบไปเราเริ่ม หลบหน้าเขา ไม่ยิ้มเวลาเจอหน้าเขา ที่สำคัญค่ะเรานั้งอยู่กับเพิ้นสนิทเขาบ่อยๆจนเขาเริ่มสงสัยมั้ง แล้วเราก็ไปทัศนศึกษาเขาซื้อพวงกุญแจและใรก็ไม่รู้ฝากมาให้เราฝาก บอกผ่านเพิ้นผู้หญิงมาว่าเขาก็ชอบเรานานแล้วแต่ยังใม่กล้าบอก แต่ตอนนั่นคือเราหลงเพิ้นเขาหรืออาจรักเพิ้นสนิทของเขาไปแล้ว เพิ้นสนิทเขาก็เริ่มแสดงออกมากขึ้นว่ากำลังคบกับเราแล้วเขาก็ถอย จากนั่นเขาก็ถอย แล้วเรากับเพิ้นเขาก็คบกันมาประมาณ 7-8เดือนแล้วก็เลิกกัน แต่เขาก็ยังใม่มีใครจนเราคบกับคนใหม่เลิกแล้วเลิกอีกจนผ่านไปประมาณ 1 ปีเขาก็มีแฟนแต่คบใม่นานประมาณ2คนแล้วเลิกกันไปตอนนี้ประมาณ2-3ปีเขาก็ยังใม่คบใครออกสื่อ แล้วถ้าวันนึงเราไปขอโอกาสจากเขาคิดว่าเขาจะสามารถให้โอกาสเราไหม เราแค่คิดเพราะเราคิดถึงเขาตลอดเขาเป็นผช.คนเดียวที่เราจำมาตลอดคิดว่าถ้าอยู่กับเขาเราจะมีความสุขมาก เราเคยมีใรกับเพิ้นสนิทเขา 1 ครั้งคิดว่าเขาจะรับได้ไหมเราแค่อยากทราบความคิดผู้ชายส่วนมากเฉย ช่วยตอบหน่อยค่ะ