เชื่อสุภาษิตนี้เลยว่า เพื่อนกินหาง่ายเพื่อนตายหายาก
เรื่องมีอยู่ว่า คือตกลงกันแล้วว่าใครอยู่เวรวันไหน พี่คนที่มีเรื่องกับเราเค้าให้เราอยู่เวรต่อจากเค้า เราก็จำมาโดยตลอดว่าเราต้องมาอยู่เวรต่อพี่คนนั้น แต่พอถึงเข้าเวรพี่คนนั้นไม่ยอมมาเข้าเวร บอกว่ามันเป็นเวรของเรา ส่วนของพี่เค้าเป็นวันพรุ่งนี้ซึ่งเราก็งง เมื่อได้ยินหัวหน้าบอกกับเราแบบนั้น เราก็บอกกับตัวเองว่าเออช่างมันงั้นเราอยู่เวรวันนี้ก็ได้ แล้ววันพรุ่งนี้ให้พี่คนนีงั้นมาอยู่พรุ่งนี้ก็ได้ เราก็ไม่ได้ไปว่าอะไรเค้า พออีกสองวันต่อมาเราไปทำงานหัวหน้าบอกพี่คนที่มีเรื่องกับเราว่าเรายืนยันว่าเวรเราต่อจากเค้า พี่คนนั้นกลับโวยวายด่าว่าเราเสียงดังลั้นห้องหาว่าเราไปว่าเค้า ว่าาเค้าโกหก และบอกว่าพี่พูดแบบนี้ สิ่งที่เราพูดไม่เป็นความจริง เฮ้ยเราก็งงซิ เราไปว่าเค้าตอนไหน เราก็เถียงเค้า ส่วนคนที่อยู่ในเหตุการณ์วันนั้นที่จัดเวรกันได้ยินกันหมดว่าพี่คนนั่นพูดว่าอะไรกลับไม่ช่วยเราพูดอะไรเลย กลับเงียบหมด กลายว่าเราเป็นคนผิดไปเถียงเค้าทำไม เพื่อนเราก็ไม่เป็นพยานให้เรากลับนิ่ง พอแยกย้ายเราก็ไปเล่าให้หัวหน้าฟังแต่หัวหน้าก็เป็นเพื่อนกับพี่คนนั้นแต่เราก็ต้องพูดให้เค้าฟังว่าเราก็มีพยาน ส่วนเพื่อนเราที่อยู่ในเหตุการณ์กลับบอกกับเราว่าบอกแล้วว่าอย่าไปเล่าให้หัวหน้าฟังเดี๋ยวหัวหน้าก็ไปเล่าให้พี่คนนั้นฟังอีก ส่วนเพื่อนสนิทพี่คนนั้นที่อยู่ในเหตุการ์ตอนคุยเรื่องเวรกันกลับบอกกับเราว่าตอนคุยกันพี่ไม่ได้ตั้งใจฟังหลายวันแล้วจำไม่ได้ เรานี้สะอึกเลย แถมบอกกับเราว่ายังไม่จบอีกหรอ เราผิดหรอแค่แสดงความบริสุทธิ์ของตนเอง ส่วนเพื่อนเรากลับไม่มาปกป้องเราเลยซักคน กลัวพี่คนนั้นพาลมาโกรธตัวเองด้วย และทุกคนก็ไปเยินยอพี่คนนั้น เราโครตเสียใจเลย ทั้งๆ ที่เราไม่ได้ทำอะไรเลยกลายว่าเราเป็นคนผิด เฮ้อ โครตน้อยใจตัวเองเลย
ความรู้สึกเราตอนนี่เราอยากออกจากงานมากเลย เราเสียความรู้สึกมาก เหมือนตัวคนเดียว โดดเดียว ขนาดเพื่อนเรายังไม่ช่วยมาเป็นพยานให้เรา ได้แต่มาปลอบเรานอกรอบมาว่าพี่คนนั้นเป็นคนผิด แต่ต่อหน้ากลับไม่กล้าพูดมาพูดตอนหลังเพื่ออะไร ถ้าพี่คนนั้นเค้าเดินมาเมื่อไหร่ทุกคนจะหยุดคุยกับเราและพากันเข้าไปคุยกับพี่คนนั้นไม่ให้เค้ารู้ว่ามาคุยกับเรา
เราจะต้องทำยังไง เรารู้สึกเราไม่มีเพื่อนแท้เลย เหมือนตัวคนเดียว เราอยากจะลาออกจากงานตอนนี้เลย แต่ติดที่โควิดที่หางานยากและอายุเราก็เข้าเลขสามแล้ว เราไม่อยากจะไปทำงานเลย รู้สึกว่าเราไม่มีเพื่อนแท้เลย ทั้งๆ ที่เวลาเพื่อนมีปัญหาเราก็เข้าไปช่วยเค้าตลอด แต่พอเราเจอปัญหาเค้ากลับเงียบ เราจะต้องทำยังไงดีเพื่อให้ผ่านเวลาที่เลวร้ายไปได้ หางานใหม่ยากข่วงนี้ ถ้าเราลาออกมาตอนนี้ก็กลัวหางานใหม่ไม่ได้เพราะเราก็มีภาระค่าใช้จ่ายหลายอย่าง อยากร้องไห้สงสารตัวเอง ใครมาอยู่ก็อยู่ไม่ได้โดนหมด เราอุตสาไม่ยุ่งเรื่องใครแล้ว แต่เราก็ต้องมาเจอแบบนี้ อดทนได้เท่านี้จริง สี่ปี เต็มๆ ที่โดนมาตลอด เราคงต้องเดินออกไปเหมือนคนอื่นๆ ใช่ไหมที่มาอยู่แล้วอยู่ไม่ได้ต้องออกไป ก่อนพวกพี่เค้าออกไปเค้าบอกเราว่าอดทนนะถ้าคิดจะทำที่นี้ เราอดทนได้เท่านี้จริงๆ สี่ปีเต็มๆ ที่เราเจอมา
ทะเลาะกับเพื่อนร่วมงานต้องทำยังไง
เรื่องมีอยู่ว่า คือตกลงกันแล้วว่าใครอยู่เวรวันไหน พี่คนที่มีเรื่องกับเราเค้าให้เราอยู่เวรต่อจากเค้า เราก็จำมาโดยตลอดว่าเราต้องมาอยู่เวรต่อพี่คนนั้น แต่พอถึงเข้าเวรพี่คนนั้นไม่ยอมมาเข้าเวร บอกว่ามันเป็นเวรของเรา ส่วนของพี่เค้าเป็นวันพรุ่งนี้ซึ่งเราก็งง เมื่อได้ยินหัวหน้าบอกกับเราแบบนั้น เราก็บอกกับตัวเองว่าเออช่างมันงั้นเราอยู่เวรวันนี้ก็ได้ แล้ววันพรุ่งนี้ให้พี่คนนีงั้นมาอยู่พรุ่งนี้ก็ได้ เราก็ไม่ได้ไปว่าอะไรเค้า พออีกสองวันต่อมาเราไปทำงานหัวหน้าบอกพี่คนที่มีเรื่องกับเราว่าเรายืนยันว่าเวรเราต่อจากเค้า พี่คนนั้นกลับโวยวายด่าว่าเราเสียงดังลั้นห้องหาว่าเราไปว่าเค้า ว่าาเค้าโกหก และบอกว่าพี่พูดแบบนี้ สิ่งที่เราพูดไม่เป็นความจริง เฮ้ยเราก็งงซิ เราไปว่าเค้าตอนไหน เราก็เถียงเค้า ส่วนคนที่อยู่ในเหตุการณ์วันนั้นที่จัดเวรกันได้ยินกันหมดว่าพี่คนนั่นพูดว่าอะไรกลับไม่ช่วยเราพูดอะไรเลย กลับเงียบหมด กลายว่าเราเป็นคนผิดไปเถียงเค้าทำไม เพื่อนเราก็ไม่เป็นพยานให้เรากลับนิ่ง พอแยกย้ายเราก็ไปเล่าให้หัวหน้าฟังแต่หัวหน้าก็เป็นเพื่อนกับพี่คนนั้นแต่เราก็ต้องพูดให้เค้าฟังว่าเราก็มีพยาน ส่วนเพื่อนเราที่อยู่ในเหตุการณ์กลับบอกกับเราว่าบอกแล้วว่าอย่าไปเล่าให้หัวหน้าฟังเดี๋ยวหัวหน้าก็ไปเล่าให้พี่คนนั้นฟังอีก ส่วนเพื่อนสนิทพี่คนนั้นที่อยู่ในเหตุการ์ตอนคุยเรื่องเวรกันกลับบอกกับเราว่าตอนคุยกันพี่ไม่ได้ตั้งใจฟังหลายวันแล้วจำไม่ได้ เรานี้สะอึกเลย แถมบอกกับเราว่ายังไม่จบอีกหรอ เราผิดหรอแค่แสดงความบริสุทธิ์ของตนเอง ส่วนเพื่อนเรากลับไม่มาปกป้องเราเลยซักคน กลัวพี่คนนั้นพาลมาโกรธตัวเองด้วย และทุกคนก็ไปเยินยอพี่คนนั้น เราโครตเสียใจเลย ทั้งๆ ที่เราไม่ได้ทำอะไรเลยกลายว่าเราเป็นคนผิด เฮ้อ โครตน้อยใจตัวเองเลย
ความรู้สึกเราตอนนี่เราอยากออกจากงานมากเลย เราเสียความรู้สึกมาก เหมือนตัวคนเดียว โดดเดียว ขนาดเพื่อนเรายังไม่ช่วยมาเป็นพยานให้เรา ได้แต่มาปลอบเรานอกรอบมาว่าพี่คนนั้นเป็นคนผิด แต่ต่อหน้ากลับไม่กล้าพูดมาพูดตอนหลังเพื่ออะไร ถ้าพี่คนนั้นเค้าเดินมาเมื่อไหร่ทุกคนจะหยุดคุยกับเราและพากันเข้าไปคุยกับพี่คนนั้นไม่ให้เค้ารู้ว่ามาคุยกับเรา
เราจะต้องทำยังไง เรารู้สึกเราไม่มีเพื่อนแท้เลย เหมือนตัวคนเดียว เราอยากจะลาออกจากงานตอนนี้เลย แต่ติดที่โควิดที่หางานยากและอายุเราก็เข้าเลขสามแล้ว เราไม่อยากจะไปทำงานเลย รู้สึกว่าเราไม่มีเพื่อนแท้เลย ทั้งๆ ที่เวลาเพื่อนมีปัญหาเราก็เข้าไปช่วยเค้าตลอด แต่พอเราเจอปัญหาเค้ากลับเงียบ เราจะต้องทำยังไงดีเพื่อให้ผ่านเวลาที่เลวร้ายไปได้ หางานใหม่ยากข่วงนี้ ถ้าเราลาออกมาตอนนี้ก็กลัวหางานใหม่ไม่ได้เพราะเราก็มีภาระค่าใช้จ่ายหลายอย่าง อยากร้องไห้สงสารตัวเอง ใครมาอยู่ก็อยู่ไม่ได้โดนหมด เราอุตสาไม่ยุ่งเรื่องใครแล้ว แต่เราก็ต้องมาเจอแบบนี้ อดทนได้เท่านี้จริง สี่ปี เต็มๆ ที่โดนมาตลอด เราคงต้องเดินออกไปเหมือนคนอื่นๆ ใช่ไหมที่มาอยู่แล้วอยู่ไม่ได้ต้องออกไป ก่อนพวกพี่เค้าออกไปเค้าบอกเราว่าอดทนนะถ้าคิดจะทำที่นี้ เราอดทนได้เท่านี้จริงๆ สี่ปีเต็มๆ ที่เราเจอมา