คือเราเพิ่งได้ย้ายตำแหน่งงานค่ะ แล้วต้องมาเรียนงานอีกจังหวัดนึ่ง และพี่คนนี้ก็เป็นคนสอนงานเรา เราต้องได้มาพักกับเค้าที่หน่วยงาน ทีแรกมาวันแรกคุยกันดีนะคะ พออยู่หน้างานแล้วเค้าประสาทมาก ซีเรียสมากกก ด่าคนที่ระดับตำแหน่งงานต่ำกว่าตัวเองทุกวันเลย (ของเราปรับมาระดับ6เท่ากันกับนาง) แต่เราอายุน้อยสุด คนอื่นๆ30+ พอมานางแทบไม่สอนงานให้เรา แค่บอกเฉยๆและแย่งทำหมดเลย เราก็เรียนรู้เอา จนสามารถทำเป็นแล้วบ้างแต่ยังไม่คล่อง นางก็จะบ่นเราทุกอย่าง แบบหงุดหงิดใส่ตลอดเวลา เราก็พยายามอดทน ไม่เถียง

ที่นี่ผู้ชายเยอะมาก เรามาแรกๆเราก็ไม่ค่อยพูด นางก็ว่าเราว่าถ้าเราเป็นแบบนี้เราจะคุมผู้ชายพวกนี้ได้ยังไง ผู้ชายพวกนี้ก็หยอดเก่งหยอกเก่งมากค่ะ เราก็อายนะเอาตรงๆโดยแซวทุกวัน จนปรับตัวได้รู้จักทุกคน ก็เริ่มคุยกันบ้าง มีพี่ๆเอาของกินมาฝากบ้าง นางก็มาว่าเราอีกว่า ให้วางตัวให้เหมาะสมให้เค้าให้เกียรติหน่อย เราก็งงมากๆ และเราเริ่มสนิทกับพี่ผู้หญิงคนนึ่งแกชอบเล่นมุขและเราก็ชอบมาก มุขแกคือตลกจริง และมีเรื่องเล่าสนุกๆเยอะมาก "อย่างนัดเจอสามีที่คุยกันผ่านแอปหาคู่ที่หน้าสถานีตำรวจเพราะเผื่อโดนหลอกมาจะได้แจ้งความเลย แต่เอาไปเอามาสามีแกแจ้งความแทนเพราะไม่ตรงปก จนพี่แกต้องเสียค่าปรับ จากนั้นก็โทรด่าทุกวันๆจนได้รักและแต่งงานกัน" เราพากันขำทั้งวัน นางก็จะเดินมาและจึ้งตาใส่ประมาณว่าให้เงียบกัน แล้วมาว่าใส่เราว่า คนเหมือนกันอยู่ด้วยกันก็เป็นแบบนี้แหละเนอะ เราแบบเอ้าอินี่แล้วหันไป พี่เค้าก็ดึงเราไว้แล้วบอกให้ใจเย็นๆ พี่คนอื่นๆก็และบอกให้เราไม่ต้องเถียงเพราะนางเป็นคนไม่จบง่าย และถ้าเถียงครั้งนึ่งจะยาวมากๆ เราก็อดทนค่ะ ทั้งๆที่ตัวเองก็เป็นคนไม่ยอมคน แค่ไม่อยากมีปัญหา หัวหน้าที่นี่ดีมาก คนที่นี่ก็ดียกเว้นแต่นางคนเดียว

นางเป็นคนที่แบบ...

ซีเรียสกับงาน หงุดหงิดตลอดเวลา กับทุกคนกับทุกสิ่ง

ถ้าเราถามกินข้าวยัง ก็จะว่าอยากกินก็กินเลย ไม่ต้องห่วงนาง ไม่ต้องยุ่งกับนาง นางจะหากินเอง (พูดแบบขึ้นเสียงใส่) พอเราไม่ถาม ก็ว่าไม่มีน้ำใจที่จะรับฝากซื้อของ

เราถามงานว่าให้เราทำอะไรมั๊ย ก็มาโมโหใส่เราว่าเล่นโทรศัพท์ไปไม่ต้องสนใจงานหรอก (คือเรานั่งอยู่เฉยๆทั้งวันไม่เล่นโทรศัพท์จะให้เราทำอะไร เพราะงานก็แย่งทำหมดแล้ว)

ถ้าเราถามว่าจะอาบน้ำก่อนมั๊ย เราจะได้อาบก่อน ก็มาว่าเราว่าอยากอาบก็ไปอาบจะถามทำไม อยากอาบตอนไหนจะไปอาบเอง พอเราเข้าห้องน้ำนานก็ว่าเราอีก

ถ้าเราถามว่า ทำอะไรกินอ่ะ ก็บอกว่าก็เห็นอยู่ว่ากำลังผัดกะเพรา อย่าถามอะไรที่เห็นอยู่แล้ว ไม่ชอบ

ถ้าเรานั่งแต่ในออฟฟิตก็บอกให้เราไปดูคลังบ้าง นั่งอยู่แต่ในออฟฟิตจะเป็นงานหรอ พอเราไปอยู่คลังก็มาว่าเราว่าถ้าไม่โง่ก็มานั่งออฟฟิต จะเข้าไปสิงที่คลังให้ร้อนทำไม

เราถามว่าจะได้ไปทำงานที่จีนมั๊ย นางบอกไปมาแล้ว5ปี สอบยากมากกว่าจะได้ไป เราก็บอกบอสบอกจะให้เราไป แต่เรายังไม่ตัดสินใจ นางก็โวยเลย ว่าทำไมได้ไปง่ายๆ เป็นใครก๊อน โควิดจะตายไปทำไม ไปก็ไม่ปลอดภัยถ้าเป็นโควิดที่นั่นจะทำยังไง เราก็บอกก็คิดแบบนั้นแหละ นางก็ว่าเราดีนะที่เราไม่โง่ไม่เห็นแก่เงินกว่าชีวิตตัวเอง เราก็บอกว่า เรื่องเงินไม่เท่าไหร่ แค่อยากเปิดโลกใหม่ๆ นางก็แซะเราต่างๆนาๆ เราก็เลือกที่จะเงียบและไม่อยากฟังอะไรอีก

แบบทุกอย่างเราจะผิดหมดเลย จนเราไม่อยากทำงานแล้ว หัวหน้าก็ว่าให้อดทน เราไม่รู้ว่าต้องอยู่นี่นานแค่ไหน ใจจริงอยากจะบอกบอส แต่ไม่ชอบเป็นคนขี้ฟ้อง เลยเลือกจะเงียบแบบอึดอัดๆดีกว่า เราคุยกับนางว่าอยากกลับไปแล้ว นางก็บอกว่าอยู่นี่แหละ และบอกหัวหน้าหน่วยงานเราว่าให้เราย้ายมาอยู่นี่ เราไม่โอเคมากๆ เราอยากกลับไปที่เดิม นางรู้ว่าคนที่เราชอบอยู่ที่นั่น นางก็ยิ่งจะว่าเราว่า ทำงานไม่เต็มที่ถ้าอยู่ที่นั่น เราก็งงมากๆ ทั้งๆที่เราทำงานตำแหน่งเดิมตรงนั้นดีมาตลอด นี่แค่มาเรียนงานเฉยๆ แต่เสนอให้เรามาอยู่ด้วยเลย ไม่ชอบเราแต่ให้เรามาอยู่ด้วยคืออะไร นอนห้องเดียวกันแทบไม่ได้คุยกัน เข้าห้องไปอยู่คนล่ะฝั่ง ตื่นเช้ามาไปทำงานด้วยกันก็ไม่ได้พูดกันสักคำ ใจจริงอยากย้ายออกไปนอนอยู่โรงแรม แต่ค่าห้องแพงเสียดายเงินที่ต้องจ่าย อยากเช่าเป็นเดือนก็ไม่รู้ว่าต้องอยู่นานแค่ไหน เราหนักอกหนักใจมาก เกิดมาเพิ่งเคยเจอ คนนิสัยประหลาดและประสาทขนาดนี้ จนเราไม่อยากทำงานแล้ว