บอกก่อนนะคะว่าเราไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้าใดๆ เราก็ใช้ชีวิตแบบปกติของเราไม่มีอะไรเลยแบบคนทั่วไป แต่มีอยู่ช่วงนึงเป็นเวลากว่าสองสามเดือนที่เราเจอเรื่องเครียด พักใหญ่ๆเลยช่วงนั้นเราเครียดมากแล้วก็รู้สึกโดดเดี่ยวมากกๆ ช่วงนั้นเราซึมลงพูดน้อยลงโทษตัวเอง เรามีความสุขมากเวลาถึงตอนกลางคืน ไม่ต้องพบเจอใครไม่ต้องคุยกับใคร ทุกคืนเราไม่อยากหลับตาเลย เพราะเรากลัวว่าวันพรุ่งนี้จะมาถึงกลัวว่าจะเช้า ตอนนั้นทุกคืนเราต้องฟังเพลงปลอบตัวเองแล้วร้องไห้แทบทุกคืนคนเดียวเงียบๆ ตอนนั้นเราอยากตายมากๆ พอพ้นจากช่วงเวลานั้นเราก็มาใช้ชีวิตคนเดียวในหอพัก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเราอยู่คนเดียวมากไปรึเปล่าหรือว่าอะไร แต่หลายครั้งอยู่ดีๆ ไม่มีเรื่องอะไรจู่ๆ เราก็จะรู้สึกอยากตายขึ้นมา แค่คิดว่าพรุ่งนี้ต้องไปเรียนก็อยากตายแล้ว เป็นบ่อยมากแบบอยากตายและไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมอยู่จุดนี้ได้ อยู่ๆมันก็จะวูบขึ้นมาว่าทำไมเรายังมีชีวิตอยู่? ทำไมเราต้องเกิดมา? ทำไมต้องเป็นเรา? ทำไมต้องเป็นเราที่เกิดมา? ดูเหมือนความรู้สึกนี้มันมาบ่อยมากตลอดหนึ่งปีเราแค่รู้สึกอยากหายไปแต่ไม่กล้าฆ่าตัวตายจริงๆหรอก เราเฝ้าถามว่าเราเกิดมาทำไมเอาแต่ร้องไห้โทษตัวเองว่าทำไมต้องเกิดมา อยากตายแบบหลับตาไม่ตื่นตายแบบที่ไม่ต้องรู้สึกผิดต่อใคร เวลาเจอข่าวคนฆ่าตัวตายเราจะร้องไห้ ร้องแบบเข้าใจคนที่ฆ่าตัวตาย ความอดทนก็ไม่มีพอเจอเรื่องอะไรเล็กน้อยเข้าหน่อยเราก็จะคิดมากจบลงที่ร้องไห้อยากตายแล้วโทษตัวเองซ้ำๆวนไปมา ไม่อยากพบเจออะไรไม่มีกำลังใจไม่มีความหวังอะไรในชีวิต ไม่มีเป้าหมายอะไรเลย เป็นแบบนี้ตลอดๆ นอนอยู่ดีๆตื่นขึ้นมาแล้วเครียดว่าจะเอายังไงดีกับชีวิตที่เหลือ เราจะทนอยู่ได้อีกนานแค่ไหนเราทนมาจนถึงตอนนี้ได้ยังไง ทำไมเรายังอยู่ เราใช้ชีวิตไม่ได้ไปจนจบหรอก เราไม่รู้ว่าทุกคนเป็นแบบนี้รึเปล่าหรือว่าเราผิดปกติไปเอง คือบางครั้งเจอเรื่องเครียดๆมาก็พอเข้าใจแต่นี่เป็นแบบไม่มีเหตุผลแค่รู้สึกเบื่อรู้สึกไม่อยากอยู่ หลายครั้งเวลาเรากำลังมีความสุขมากกกกๆๆอยู่ๆเราก็จะวูบแบบวูบที่เหมือนความสุขทั้งหมดถูกดูดกลืนหายไป อยู่ๆก็รู้สึกหดหู่ขึ้นมา เหมือนถูกผู้คุมวิญญาญดูดกลืนความสุขเราไปแบบนั้นเลย ทั้งๆที่กำลังมีความสุขมากๆมันก็จะวูบเองทำให้เราดิ่งไปเองอยู่ๆจากที่กำลังหัวเราะมีความสุขก็ดิ่งไปและอยากกลับไปอยู่คนเดียวหรืออยากตายอันนี้คือเป็นมานานแล้วตั้งแต่เด็กไม่รู้ว่ามีใครเป็นแบบเรารึเปล่า ทุกวันนี้เรามองตัวเองแล้วก็ไม่อยากเชื่อว่าเราจะทนมาได้ถึงตอนนี้เราอยากหายไปไม่อยากเจออะไรทั้งนั้นแค่เห็นใครโพสอะไรในเฟสเราก็รู้สึกเหนื่อยใจแล้วสงสัยว่าคนอื่นไม่เป็นแบบเราเลยหรอ แล้วช่วงนี้เราสมาธิสั้นมากขี้ลืมแล้วก็อ่อนไหวง่ายมากด้วย รู้สึกกลัวไปหมดที่จะต้องเจอกับอะไรบ้างในชีวิต ตอนนี้เราไม่รู้จะจัดการตัวเองยังไงดีแล้วไม่รู้จะทนไปได้นานแค่ไหน ขอความเห็นจากทุกคนหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ