ต้องออกตัวก่อนว่าไม่ไม่ได้ตามกระแสใดๆทั้งาิ้น คงไม่ทีใครอยากเป็นโรคแบยนี้หรอกเราอายุ17เรารู้ตัวเองตั้งแต่เกือบ4ปีที่แล้วว่าเป็นแบบนี้ ตอนนั้นโดนเพือนที่คบกันมานานบูลลี่หนักมาก  รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า แท้กระทั่งเพื่อนสนิทก็ยังเบิกคบ เราร้องไห้ทุกวัน มีเพื่อนกลุ่มใหท่ก็ระแวง กลัวว่าเพื่อนจะเกลียดอีกอยู่ตลอด อาการก็ดีขึ้นตามลำดับ แต่โรคบ้านี่ก็ตามยหลอกหลอนอยู่ตลอด ทุกๆวันจะรู้สึกแย่ อยากร้องไห้ อยากวิ่งไปแอบอยู่คนเดียว และร้องไห้ออกมาให้มากที่สุดแล้วจะโล่ง เป็นแบบนี้ทุกวัน บางครั้งรู้าึกผิด รู้สึกผิดมากๆมันวูบโหวงอยู่ในอก ใจสั่นไปหมด ช่วงมีปัญหาพีคคือคือน้ำหนักขึ้นฮวบที่เดียว7กิโล แก้ปัญหาน้อยๆไม่ได้ ไม่อยากมีชีวิตอยู่ ร้องไห้ขาดสติ เรารู้แค่ว่าเราไม่ไหวแล้วไม่อยากทุกข์แล้วจะตายยังไงก็ทรมานทุกวิธี จะตายไปครอบครัวที่เหลิออีก ตันไปหมด ร็สึกว่าอยู่ที่ไหนก็ไม่มีพื้นที่ให้เรา อยู่กับใครก็รู้สึกเป็นส่วนเกิน จากที่เป็นคนกลัวงูมากๆ ก็ภาวนาทุกครั้งที่เดินข้างทางขอให้งูมีพิษมาฉกเราสักที จนวันที่ไม่ไหวร้องไห้ทั้งวัน แม่เห็น ทำใจอยู่นานกว่าจะพูดออกมาได้ เคยเห็นแต่ในหยังเวลาคนกระวนกระวายแล้วเดินเวียนวนไปมา ได้เกิดขึ้นกับตัวเองก็ได้รู้ว่าทำไปโดยไม่รู้สึกตัว รู้สึกผิดไปหมดรู้สึกเกิดมามีแต่ทำให้ที่บ้านลำบาก เปิดใจคุยตอยแรกแม่ก็บอกเราว่าเราคงแค่เครียด ไม่ได้เป็นอย่างนั้นหรอก แค่เป็นปันหาเข้ามาเลยเครียด เราเลยแย้งไปหลายเหตุผลว่าเราเป็นมานานแล้วอาการเป็นงี้ๆ แม่ก็ให้กำลังใจ เหมือนจะเชื่อบอกว่าจะพาไปหาหมอ เราไท่ได้บอกแม่ว่าเราคิดอยากฆ่าตัวตายมาหลายครั้งยังมีความรู้สึกที่ห่วงแม่เสียใจอยู่ แต่ก็ยังคิดว่าเราตะอยู่ได้อีกสักกี่วัน  แต่พอตอนเย็นกลับบ้านมา แม่ก็ยังบอกว่าเราคงแค่เครียด เลยคิดไปเองแค่ช่วงนี้มีปัญหาเข้ามาเลยร้องไห้หนัก แต่าำหรับเราการที่เราอยากร้องไห้ทุกวันมันไม่ปกติ รู้สึกเสียใจแล้วก็ผิดหวังที่แม่คนที่ไว้ใจที่สุดยังรู้สึกว่าเราคิดไปเอง ควรทำอย่างไรดี ไม่อยากทนอยู่กับโรคบ้านี่แล้ว แค่ก็ห้ามตัวเองไม่ได้ ปล.อาการมีมากกว่านี้