เรามีเรื่องฉาว เรื่องน่าอาย ตอนนี้มีคนรู้เยอะมาก เรียกได้ว่าระดับวงกว้าง เราสู้มาโดยตลอด ตอนนี้เราเป็นโรคซึมเศร้าเป็นมาพักใหญ่ๆแล้ว เราใช้ชวิตอยู่แบบทรมานมากเสียงของคนอื่นที่พูดๆด้วยความสนุกปาก มันหลอกหลอนเราตลอดเวลา เราระแวงไปหมด ไปไหนมาไหนก็มีแต่คนมองแล้วก็พูดใส่เราอยู่ไปก็อายเปล่าตายส้ะดีกว่า คนอื่นๆที่ไม่ได้รู้จักเราก็ด่าเรา คนใกล้ตัวก็ด่าเราพูดให้เราได้ยินตลอด บางคนก็บอกทำไมไม่ฆ่าตัวตายให้มันจบๆไป เราพยายามใช้ชีวิตปกติ แต่ก็ยังอยากพูดให้เราได้ยินพูดดังๆ บอกเราอยู่ไม่ได้หรอกมีแต่คนด่ามีแต่คนว่าเรา ควรทำยังไงดีคะ 
ครอบครัวเราบอกไม่ต้องไปสนใจ คำพูดเหล่านั้นใช้ชีวิตต่อไป คนพวกนั้นเขาไม่มีความสุขก็เลยใช้ความทุกข์ของคนอื่นมาพูดเพื่อให้ตัวเองได้มีความสุข เรามองหาวิธีแก้ปัญหาไม่เจอโดยส่วนตัวแล้วเราคิดว่าถ้าเราหาย พวกเขาเหล่านั้นก็ยังไม่เลิกพูด มันอยู่ที่เราจะข้ามผ่านมันไปยังไง นั่นแหละปัญหาของเรา เรารู้สึกไปต่อไม่ไวแล้ว สู้ไม่ไหวแล้ว ท้อไปหมด มีหลายครั้งที่เราก็คิดได้ว่า เราตายคนพวกนั้นเขาก็ไม่เสียใจหรือรู้สึกผิดหรอก เขาก็ใช้ชีวิตต่อไปเผลอๆตายไปแล้วคนพวกนั้นก็จะด่าเราว่าเราโง่อีก หรืออาจจะบอกว่าสมควรแล้ว แต่ครอบครัวเราละ คนที่รักเราอยู่ข้างเราก็ยังมี พ่อแม่เราเขาจะเสียใจมากแค่ไหน และสิ่งที่เรากลัวมากที่สุดคือกลัวแม่เราครอบครัวเราข้ามผ่านวามรู้สึกที่เสียเราไปไม่ได้  เราตายไปความรู้สึกแย่ทั้งหมดมันก็จบ แต่ความรู้สึกคนที่อยู่ต่อจะรู้สึกยังไง ทุกวันนี้ที่เราอยู่ก็เพราะห่วงคนในครอบครัว ใจเราไม่ได้อยากตาย เราอยากมีชีวิตอยู่อยากใช้ชวิตเหมือนตนปกติ แต่สังคมมันโหดร้ายเหลือเกิน เราไม่มีที่ยืนในสังคมเลย ความรู้สึกนี้มันทรมานจังเลย ทำยังไงดี