สวัสดีค่ะ เราอายุ20ปี ทุกอย่างในชีวิตโอเคค่ะไม่ได้มีปัญหาอะไร แค่ตอนนี้สูญเสียสัตว์เลี้ยงไป แต่เรื่องนี้ก็สงสัยมานานแล้ว แต่พอยิ่งทุกข์ยิ่งอยากได้คำตอบค่ะ 

คือเราสงสัยค่ะ เรามีชีวิตไปทำไมในเมื่อ
1.โครงสร้างความสัมพันพันธ์ของเรา(มนุษย์)มีเรื่องให้เราเสียใจเป็นระยะๆ 
-ถ้าไม่ได้พูดถึงปัญหาในความสัมพันธ์ที่ฉาบฉวย การตายหรือสูญเสียญาติพี่น้อง รวมถึงสัตว์เลี้ยง มันทำให้เราทุกข์ เศร้าเสียใจ โดยเรื่องเหล่านี้จะเกิดเป็นระยะๆไป เช่น แม่แก่ก่อนตาย คนนี้ร่างกายอ่อนแอตายในช่วงหนึ่งของชีวิตเรา และเราจะต้องเจอการสูญเสียซึ่งทุกข์ใจมากอย่างน้อยก็คนละ 1-2 ครั้ง ทำไมเราถึงยังทะเยอทะยานที่จะมีชีวิตอยู่ทั้งๆที่รู้ว่าชีวิตจะต้องเจอเรื่องที่น่าเศร้าและน่าเสียใจเป็นระยะๆแบบนี้
2.ความสุขหายากความทุกข์ไม่เคยห่างเราไปนาน
-จริงอยู่ค่ะทุกข์อะไรก็หาทางแก้ปัญหาไปเดี๋ยวมันก็ดีขึ้น แต่เดี๋ยวก็มีปัญหาใหม่เข้ามา ความสุขกว่าจะหาได้ก็เหน็ดเหนื่อย แล้วทำไมไม่มีความสุขกับสิ่งเล็กๆเช่นทานอาหารอร่อยก็รู้สึกดี ปลูกต้นไม้แล้วมันโต แต่ในขณะเดียวกันตัวเราเองก็รู้ดีว่าสิ่งเหล่านี้มันเป็นความสุขเล็กๆเพื่อพยุงให้เราอยู่ต่อไปในช่วงหนึ่งเท่านั้น แต่เราจะพยายามพยุงความสุขขนาดนี้ไปทำไมกัน มันเหมือนธรรมชาติสร้างมาให้เราจืดชืด แต่เราต้องแสวงหาความสุข ส่วนความทุกข์มันล่องลอยมาเอง มันไม่แฟร์ตั้งแต่แรกเลย
3.อยู่เพื่อทำเป้าหมายให้สำเร็จ 
-ทำเป้าหมายให้สำเร็จแล้วมันยังไงต่อล่ะ มันก็สำเร็จแล้วหนิ มันก็มีความสุขอยู่พักนึง ซักพักมันก็ธรรมดาแล้ว
4.อยู่เพื่อมีครอบครัว เพื่อน มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน
- ย้อนกลับไปที่ข้อ 1 และเมื่อเรารู้ว่าความสัมพันธ์นำไปสู่เรื่องเสียใจในระยะหนึ่ง เราจะยังมีมันไปเพื่ออะไร

     จริงๆแล้วเราก็รู้ว่าชีวิตมันก็แบบนี้สุขทุกข์ปนกันไป แต่พวกที่ไม่ได้หลงไหลกับความสุข จมอยู่กับความทุกข์ได้เป็นเวลานานแบบเรา เรามองว่าไม่เห็นจำเป็นต้องมีชีวิตอยู่เลย 

ขอบคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้าค่ะ