คู่เวร | 8
    เช้าวันถัดมาแกมพิกุลเดินออกจากหอนอน มิพูดมิจา มิกล่าววาจาใดๆทั้งสิ้น
                     “เจ้าจะไปไหนรึ”
แกมพิกุลนิ่งเฉย รีบเดินออกจากเรือน เดินสวนทางคุณย่า ยกมือไหว้ แล้วเดินจากไป เพื่อไปยังเรือนไม้หลังเล็กที่อยู่อาศัยของเอกชัย
     ณ บ้านเรือนไทยโบราณ หลังคามุงสูง ใต้ถุนกว้างใหญ่
มีไว้สำหรับเลี้ยงเป็ดเลี้ยงไก่ รายรอบด้วยต้นไม้เขียวขจีนานาชนิด
        แกมพิกุลรีบเดินขึ้นเรือนด้วยสีหน้าแววตาหมองเศร้า
เอกชัยได้ยินเสียงก้าวเท้าของใครบางคน รีบวางข้าวของเครื่องใช้ เดินมาที่โถงใหญ่
                 “มาทำกระไรรือขอรับคุณหนู”
                     “เอกชัย………….”
พูดได้คำเดียว แกมพิกุลรีบวิ่งเข้าสวมกอดเอกชัยเร็วพลัน
เอกชัยอึ้งชั่วขณะ แล้วยกมือขึ้นลูบหลังแกมพิกุลด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
                 “เป็นกระไรรือขอรับคุณหนู”
             “ข้าไม่เหลือใครแล้ว ทุกคนไม่รักข้า”
แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็บังเกิดขึ้น หลวงศรีอภัยภักดิ์เดินเข้ามาเห็นเหตุการณ์ลูกสาวสวมกอดกับผู้ชาย
         “พิกุล…….พ่อไม่นึกเลยว่าเจ้าจะกล้าทำบัดสีบัดเถลิง”
            “ถึงแม้นจะรักกัน แต่ไม่ควรสวมกอดกันก่อนเข้าหอ ผิดธรรมเนียมหนาเจ้า”
            “คุณพ่อ…..คุณย่า..คุณแม่”
    
                “เอกชัย…พิกุล ไปหาข้าที่เรือนใหญ่”
ณ เรือนใหญ่
    เอกชัยโดนเฆี่ยน50ครั้ง แต่เฆี่ยนมิทันเสร็จแกมพิกุลเข้ามาสวมกอดจะโดนเฆี่ยนไปด้วยกัน
    ตั้งแต่ต้นคอถึงหลังฝั่งด้านล่างของหลังทั้งสองหนุ่มสาวเต็มไปด้วยรอยแผลที่กระทบเข้าอย่างแรงบนเนื้อหนังบอบบาง
     ทั้งสองนั่งพับเพียบจับมือกันอย่างแน่นแฟ้ม
         “ถ้ารักกันมากนัก ข้าก็อนุญาตให้แต่งงานกัน
         จะจัดงานเฉลิมฉลองอย่างยิ่งใหญ่ มีกลอง มีฉิ่ง
         มีฉาบก็ตามแต่ แต่ข้าจักไม่ไปร่วมงานด้วย”
                 “พ่อศรี…..มันไม่เกินไปหรือ”
         “ไม่เกินไปหรอกขอรับคุณแม่ ทีแกมพิกุลยังทำเกินไป วิ่งไปหาผู้ชายถึงเรือนยังได้ แค่นี้ยังน้อยไปกับลูกอกตัญญู”
         “เจ้าจะทำอันใดก็เรื่องของเจ้า ลูกของเจ้า ไม่ใช่ลูกของข้า”
         “แต่งกันเสร็จแล้ว พิกุลห้ามเหยียบมาที่เรือนหลังนี้รวมไปถึงเอกชัย แลห้ามให้บ่าวไพร่คนไหนนำกับข้าวกับปลาไปให้”
                 “คุณพี่………” แม่ชบากล่าวด้วยวาจาเป็นห่วงลูกสาว
     ณ วันแต่งงาน
         วันฤกษ์งามยามมงคล แกมพิกุลสวมชุดไทย ห่มสไบสีบานเย็นสดใส ผมเรียวตรง ผิวพรรณเหลืองอร่าม ผุดผ่องจากผงขมิ้น หน้าตายิ้มแย้มกึ่งเศร้า
         เมื่อถึงฤกษ์ คุณหญิงย่า แม่ชบารดน้ำสังข์อวยพร
            “ขอให้ครองคู่กันไปจนถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร มีลูกเต็มบ้าน มีหลานเต็มเมือง”
     เสร็จแล้วพระสงฆ์ปะน้ำมนต์ให้แก่คู่บ่าวสาว และผู้ร่วมงาน เมื่อถึงเพลาส่งบ่าวสาวเข้าหอ ญาติผู้ใหญ่มาส่งถึงหน้าหอนอนที่เรือนเล็ก
     ในห้องนอนแกมพิกุลมีความเขินอาย ทั้งสองนั่งลงบนเตียง เอกชัยนำมือโอบหลังแกมพิกุล ขยับหน้าเข้าหาแก้มของแกมพิกุล
         “พี่รอวันนี้มานาน รอจนบางครั้งก็คิดที่จะเลิกรอ”
             “น้องก็รอวันนี้เช่นกัน แต่มันไปเป็นไปดั่งฝัน เพราะ……คุณพ่อ”
         “อย่ามัวพ่ามมากเลยเจ้า น้องรู้ไหมคู่บ่าวสาวทำเช่นใดในคืนเข้าหอ” สายตาหื่นมองภรรยาพลางอมยิ้ม
         “คุณพี่ พูดกระไรเจ้าค่ะ”สายตาไม่กล้าหันมองเอกชัย
    เอกชัยกล่าวว่า
            “หันหลังให้พี่หน่อยซิ”
แกมพิกุลหันหลังตามคำขอด้วยความละอาย เอกชัยนำมือถอดสไบที่ห่มตัวภรรยา แกมพิกุลชะงักตบมือเอกชัยอย่างเร็ว
         “นี่คุณพี่จะทำอะไรรึเจ้าค่ะ”
         “ทำที่สามีภรรยาเขาปฏิบัติกัน”
เอกชัยถอดสไบจนหมดผืน แกมพิกุลหันหน้ามามอง เอกชัยผลักแกมพิกุลลงนอนบนเตียง มือปลดกระดุมจนเห็นกล้ามเนื้อล่ำๆ ลงนอนทับร่างแกมพิกุลอย่างเบาหวิว นำมือซ้ายทาบคิ้วด้านขวาของแกมพิกุล มือขวาวางไว้เหนือหัวภรรยา พลางพูดว่า
                    “พี่รักเจ้ามากหนา”
             “น้องก็รักคุณพี่มากเช่นกันเจ้าค่ะ”
พูดเสร็จดังนั้น เอกชัยสอดลิ้นเข้าไปในช่องปากของแกมพิกุล แกมพิกุลมีอารมณ์ร่วมดูดดื่มไปด้วยเช่นกัน มือขวากำผมเอกชัยอย่างแน่น มือซ้ายลูบกล้ามเนื้อบริเวณท้องของเอกชัย

         โปรดติดตามชมตอนต่อไป