สวัสดีค่ะ อ่านตรงนี้ก่อนนะคะ คือเราน่ะเป็นโรคซึมเศร้ามา อืม.. ประมาณ 1 ปีไม่ก็ ปีกว่าๆค่ะ
มาเริ่มต้นปีก่อนเลยนะคะ คือช่วงนั้นชีวิตก็ดีๆอยู่ค่ะ ไม่ได้อะไรมากแต่ก็ยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองอยู่ในภาวะซึมเศร้า ก็ใช้ชีวิตแบบนั้นจนรร.ปิดโควิด เราก็เรียนออนไลน์อยู่บ้าน ใช้ชีวิตแบบนั้นไปเรื่อยๆ แล้วช่วงนั้นก็.. กินเยอะผิดปกติมากๆเลยค่ะ พอเริ่มเปิดเทอมเราก็คิดว่าตัวเองปกติเลยนะคะ ใช้ชีวิตเรียนไปเรื่อยๆ แต่แล้วเราก็เริ่มสังเกตว่าเรา เริ่มจะคิดมาก จริงๆปกติเราก็เป็นคนคิดมากอยู่แล้ว แต่พอช่วงนั้นมันค่อยๆหนักขึ้น ยิ่งคนที่เรารักอย่างครอบครัวหรือพ่อแม่ของเรา ดุด่าเราหรือเพื่อนของเราก็เริ่มไม่เข้าใจเรา เราคิดมากจนเก็บกดและเราก็เริ่มเกลียดตัวเองมาก แต่เราก็ไม่บอกใครค่ะ พอเป็นมาสักพักเราทรมาณจนไม่ไหวบวกกับพ่อแม่เริ่มทะเลาะกันถี่ๆทุกวัน และเรื่องเพื่อน การเรียน ที่ประทุเข้ามา จนเราบอกแม่ แต่ก็ดีนะคะที่แม่เข้าใจ เราดีใจมากแต่คือมัรไม่จบแค่นั้นหรอกค่ะ เราไปหาหมอ เราได้ยามากินไปสักพักมันก็ไม่ค่อยได้ผลอะไร ทำให้เราหยุดยาไปเอง ด้วยความรั้นนั่นแหละค่ะ เรากับเพื่อนเริ่มไม่เข้าใจกัน เราเสียใจเพราะคำพูดของเพื่อนหนักมากแล้วการหยุดยานั้นทำให้เรา แย่กว่าเดินจนเราทนทรมาณมาหลายเดือนมากๆ เราไม่ได้โทษใครค่ะ เราโทษตัวเองเพราะมันเป็นความผิดของตัวเราเอง เราเอาคำพูดการกระทำคนอื่นมาคิด เราทำตัวเองทั้งหมด
จนตอนนี้ เราเริ่มชินชาเริ่มยอมรับอาการซึมเศร้าเริ่มอยู่กับมันได้ เราไม่เศร้าแล้วและไม่กลับไปร้องไห้ทุกวันอีกแล้ว แต่เราคิดว่ามันทรมาณกว่าการที่ไม่ได้ร้องไห้เสียอีก อาการเบื่อมันมาแทนที่แทนค่ะ อารมณ์แบบคนที่ใกล้ตาย ปลงไปทุกอย่าง เราเป็นคนที่กลัวปัญหาแล้วมักจะหนีมันเสมอ แต่ตอนนี้เรากลับไม่กลัวแต่รู้สึกเฉยชาจนงงว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เอาง่ายๆคือเราไม่มีอารมณ์ขัน อารมณ์เศร้า อารมณ์โกรธ หรืออะไรเลยเราทำอะไรก็เชื่องช้าไปหมด เหมือนคนเหม่อลอยตลอดเวลา และพร้อมจะตายทุกวินาที แต่ถามว่าอยากตายมั้ย ไม่อยากหรอกแต่อยากหายไป เพราะถ้าตายเราก็อาจจะไปสักโลกนึงแล้วอาจจะต้องใช้ชีวิตต่อ เราน่ะ อยากหายไปแบบว่างเปล่าเลยหรือไม่ก็หลับไปตลอดกาล
ทุกคนเคยดูหนังหรืออนิเมะอะไรที่ตัวละครมีนิสัยเย็นชามั้ยคะ แบบอารมณ์หน้าตายแบบนั้นไม่มีอารมณ์ขัน ใช่ค่ะอารมณ์ประมาณนั้น เวลาคนยิงมุขตลกมา ถามว่าขำบ้างมั้ย มีบ้างแต่ก็ขำแห้งทั้งนั้นแหละค่ะ มันขำไม่ออกจริงๆ บางคนอาจจะบอกว่าเท่ดีนะ แนวๆนิ่งๆขรึมๆมันดูมีเสน่ห์ดีออก แต่มันไม่ใช่เลยค่ะ มันทรมาณจริงๆการไม่มีความรู้สึกอะไรเลยน่ะ
และถึงจะผ่านไปกี่เดือนหรือปี เราก็ไม่ได้บอกอะไรให้ใครได้รู้หรอกค่ะนอกจากแม่ แต่แม่ก็ทำแค่นั่งเงียบฟังหรือไม่บางทีก็ด่าออกมา ไม่มีเลยที่จะกอดปลอบ ไม่มีสักครั้งเดียว..
โลกมันว่างเปล่า
มาเริ่มต้นปีก่อนเลยนะคะ คือช่วงนั้นชีวิตก็ดีๆอยู่ค่ะ ไม่ได้อะไรมากแต่ก็ยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองอยู่ในภาวะซึมเศร้า ก็ใช้ชีวิตแบบนั้นจนรร.ปิดโควิด เราก็เรียนออนไลน์อยู่บ้าน ใช้ชีวิตแบบนั้นไปเรื่อยๆ แล้วช่วงนั้นก็.. กินเยอะผิดปกติมากๆเลยค่ะ พอเริ่มเปิดเทอมเราก็คิดว่าตัวเองปกติเลยนะคะ ใช้ชีวิตเรียนไปเรื่อยๆ แต่แล้วเราก็เริ่มสังเกตว่าเรา เริ่มจะคิดมาก จริงๆปกติเราก็เป็นคนคิดมากอยู่แล้ว แต่พอช่วงนั้นมันค่อยๆหนักขึ้น ยิ่งคนที่เรารักอย่างครอบครัวหรือพ่อแม่ของเรา ดุด่าเราหรือเพื่อนของเราก็เริ่มไม่เข้าใจเรา เราคิดมากจนเก็บกดและเราก็เริ่มเกลียดตัวเองมาก แต่เราก็ไม่บอกใครค่ะ พอเป็นมาสักพักเราทรมาณจนไม่ไหวบวกกับพ่อแม่เริ่มทะเลาะกันถี่ๆทุกวัน และเรื่องเพื่อน การเรียน ที่ประทุเข้ามา จนเราบอกแม่ แต่ก็ดีนะคะที่แม่เข้าใจ เราดีใจมากแต่คือมัรไม่จบแค่นั้นหรอกค่ะ เราไปหาหมอ เราได้ยามากินไปสักพักมันก็ไม่ค่อยได้ผลอะไร ทำให้เราหยุดยาไปเอง ด้วยความรั้นนั่นแหละค่ะ เรากับเพื่อนเริ่มไม่เข้าใจกัน เราเสียใจเพราะคำพูดของเพื่อนหนักมากแล้วการหยุดยานั้นทำให้เรา แย่กว่าเดินจนเราทนทรมาณมาหลายเดือนมากๆ เราไม่ได้โทษใครค่ะ เราโทษตัวเองเพราะมันเป็นความผิดของตัวเราเอง เราเอาคำพูดการกระทำคนอื่นมาคิด เราทำตัวเองทั้งหมด
จนตอนนี้ เราเริ่มชินชาเริ่มยอมรับอาการซึมเศร้าเริ่มอยู่กับมันได้ เราไม่เศร้าแล้วและไม่กลับไปร้องไห้ทุกวันอีกแล้ว แต่เราคิดว่ามันทรมาณกว่าการที่ไม่ได้ร้องไห้เสียอีก อาการเบื่อมันมาแทนที่แทนค่ะ อารมณ์แบบคนที่ใกล้ตาย ปลงไปทุกอย่าง เราเป็นคนที่กลัวปัญหาแล้วมักจะหนีมันเสมอ แต่ตอนนี้เรากลับไม่กลัวแต่รู้สึกเฉยชาจนงงว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เอาง่ายๆคือเราไม่มีอารมณ์ขัน อารมณ์เศร้า อารมณ์โกรธ หรืออะไรเลยเราทำอะไรก็เชื่องช้าไปหมด เหมือนคนเหม่อลอยตลอดเวลา และพร้อมจะตายทุกวินาที แต่ถามว่าอยากตายมั้ย ไม่อยากหรอกแต่อยากหายไป เพราะถ้าตายเราก็อาจจะไปสักโลกนึงแล้วอาจจะต้องใช้ชีวิตต่อ เราน่ะ อยากหายไปแบบว่างเปล่าเลยหรือไม่ก็หลับไปตลอดกาล
ทุกคนเคยดูหนังหรืออนิเมะอะไรที่ตัวละครมีนิสัยเย็นชามั้ยคะ แบบอารมณ์หน้าตายแบบนั้นไม่มีอารมณ์ขัน ใช่ค่ะอารมณ์ประมาณนั้น เวลาคนยิงมุขตลกมา ถามว่าขำบ้างมั้ย มีบ้างแต่ก็ขำแห้งทั้งนั้นแหละค่ะ มันขำไม่ออกจริงๆ บางคนอาจจะบอกว่าเท่ดีนะ แนวๆนิ่งๆขรึมๆมันดูมีเสน่ห์ดีออก แต่มันไม่ใช่เลยค่ะ มันทรมาณจริงๆการไม่มีความรู้สึกอะไรเลยน่ะ
และถึงจะผ่านไปกี่เดือนหรือปี เราก็ไม่ได้บอกอะไรให้ใครได้รู้หรอกค่ะนอกจากแม่ แต่แม่ก็ทำแค่นั่งเงียบฟังหรือไม่บางทีก็ด่าออกมา ไม่มีเลยที่จะกอดปลอบ ไม่มีสักครั้งเดียว..