เสียงพี่บุญมีกับพี่อุ้ยที่คุยกันอยู่ก็ดังออกมา “บอกแล้ว อย่าไปท้าดวลกับเด็กๆ เป็นไงล่ะ 5555++” ผมก็ต้องยอมรับสภาพไปอ่ะครับ แก่แล้วนิ  พี่อุ้ยกับพี่บุญมีเก็บเต็นท์เตรียมตัวเรียบร้อยแล้ว รอแต่ผมคนเดียว ส่วนสองสาวนั่น เก็บเต็นท์เก็บของลงดอยไปแต่เช้าแล้ว 
ผมรีบไปทำธุระส่วนตัวก่อนมาร่มวงสนทนาดื่มน้ำขิงอุ่นๆให้สมองโล่ง  เมื่อคืนหนักไปหน่อย แต่วันนี้เส้นทางที่จะไปเมืองคอง ก็จะใช้ทางไปบ้านสันป่าเกี๊ยะแล้วไหลลงไปเมืองคอง ซึ่งระยะทางก็น่าจะประมาณ 25 กม. ซึ่งเส้นทางก็ไม่มีในGoogle Maps และก็ยังไม่เคยเห็นใครไปกันด้วย แต่คิดว่ามันน่า จะมีทางไปได้ ชาวบ้านน่าจะใช้สัญจร จริงๆเส้นทางหลักที่จะไปเมืองคอง ต้องลงไปทาง อ.เชียงดาว แล้วปั่นขึ้นไปทางบ้านระเบียงดาว แล้วถึงจะไปต่อ  ที่เมืองคองซึ่งทางนั้นจะไกลกว่า  เราจึงจะไปทางลัดกัน 
พวกเราปั่นผ่านหน่วยจัดการต้นน้ำแม่ตะมาน เลี้ยวซ้ายตรงสามแยกไปบ้านสันป่าเกี๊ยะ ทางเริ่มลงเขาชัน พวกเรากำเบรกประคองรถลงมาเรื่อยๆ จนพบทางดินแดงเห็นลูกส้มตกกระจายอยู่ตามริมทางหลายใบ กระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ รถกระบะขนส้มของชาวบ้านที่วิ่งห้อตะบึงขึ้นเนินผ่านไปด้วยความเร็ว ทำให้ผลส้มกระเด็นตกลงมาเป็นแน่แท้
จากนั้นก็อัดขึ้นเนินจนมาถึงจุดกางเต็นท์ก่อนเข้าหมู่บ้านสันป่าเกี๊ยะ ตรงนี้เป็นลานสนามหญ้ากว้างขวางมาก ปลูกไม้ดอกสีสันสดใสอยู่ริมผา  สามารถมองเห็นดอยหลวงเชียงดาวที่อยู่ด้านหน้าได้ชัดเจน
พวกเราแวะถ่ายรูปชมความงามเก็บบรรยากาศกันที่นี่ซักพัก จึงออกเดินทางกันต่อ เจอทางแยก ปั่นขึ้นเนินทางซ้าย ผ่านหมู่บ้านสันป่าเกี๊ยะ ซึ่งเป็นหมู่บ้านของชาวเขาเผ่าม้ง พวกเราแวะสอบถามเส้นทางที่จะไปเมืองคองจากชาวบ้าน ก่อนที่จะออกเดินทางกันต่อ
เสียงเบรกดัง “เอี๊ยด เอี๊อด เอี๊ยด” จากล้อจักรยานของพี่อุ้ย บ่งบอกว่าผ้าเบรกแกหมด แกบอกก่อนมาเช็ครถมาทุกอย่าง แต่ลืมเช็คผ้าเบรก 555++ แต่ทางลงเขาก็ไม่ค่อยชันมากนัก จึงประคองเบรกไหลรถลงไปเรื่อยๆ  
วันนี้คิดว่าคงไหลกันจนถึงเมืองคองกันแบบสบายๆ แน่  พอลงเขามาได้ซักพัก ก็จะเห็นทางแยกต่างๆ ที่จะเข้าไปยังสวนส้มของชาวบ้าน ที่นี่ชาวบ้านทำสวนส้มกันเป็นล่ำเป็นสัน เราปั่นตรงไปเรื่อยๆ มีรถกระบะชาวบ้านขนส้มวิ่งสวนมา พวกเราโบกเรียกเพื่อขอซื้อส้ม แต่ชาวบ้านก็มีน้ำใจครับ ไม่ขาย แต่แบ่งให้ฟรี ได้มาเยอะแยะหลายลูกอยู่ 
 ผมเองชะล่าใจ ไหลลงมาอย่างเร็ว จนรถแฉลบทรายล้มกลิ้งไป คราวนี้ไม่เจ็บเหมือนเมื่อวาน แต่ก็เสียฟอร์มไปนิดหน่อยครับ พี่อุ้ยเองก็มีบางช่วงที่ล้มเหมือนกัน แต่ก็ไม่เป็นอะไรมาก 
พวกเราปั่นลงมาจนเจอสวนส้มแปลงใหญ่ ทางบางช่วงไม่ค่อยดี เริ่มจะขึ้นเนินที่ชัน ทางดินหินลอย ดินซุยๆ พวกเราต้องลงมาช่วยกันเข็น ช่วยกันดันท้าย ให้พ้นเนินกันไป  
ต้นส้มที่ปลูกติดริมทาง ผลส้มสีทองลอยเด่นออกมายั่วยวนพวกเรายิ่งนัก สงสัยเจ้าของคงเก็บไม่ทัน พวกเราก็มีน้ำใจครับ เลยช่วยกันเก็บเพื่อเป็นเสบียงระหว่างการเดินทาง
จากนั้นพวกเราก็เดินทางกันต่อ ซึ่งต่อจากนี้ไป มันจะเป็นการเดินทางที่จะทำให้พวกเราต้องจดต้องจำไปในชีวิตเลยครับ พ้นจากที่เราพักริมลำธารพวกเราก็เข็นจักรยานขึ้นเนินชัน จนมาถึงบ้านของชาวบ้านหลังหนึ่ง ตั้งอยู่โดดเดี่ยวหลังเดียวกลางป่า มีแปลงข้าโพดกับสวนส้มรายล้อมอยู่รอบๆบ้าน เห็นชายชรากำลังใช้จอบขุดปรับหน้าดินตรงหน้าบ้านอยู่ พวกเราเข้าไปสอบถามทางกับแก ซึ่งดูเหมือนจะคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง ชายสูงวัยใช้ภาษาม้ง เราก็เลย งงๆ ลูกชายที่อยู่ในบ้านเลยออกมาพูดคุยกับพวกเรา บอกว่า "เมืองคองไปทางนี้ได้อยู่ แต่ทางข้างหน้า มันเป็นทางปิด มีแต่มอเตอร์ไซด์วิบาก ที่พอจะไปได้   รถจักรยานก็ต้องได้เข็นกันอยู่"