เราเป็นลูกคนเดียวในบ้านครอบครัวไม่อบอุ่นพ่อกับแม่แยกทางตั้งแต่เด็ก แม่มีพ่อเลี้ยงคนแรกแม่กับพ่อเลี้ยงทะเลาะกับแม่แทบทุกวันตลอด 8 ปี หลังจากเลิกกันเราอยู่ ป.4 ช่วงนั้นชีวิตเราแย่ลงกว่าเดิมมากๆ เรากลายเป็นที่รองรับอารมณ์ของแม่ แม่ตะคอกด่าเราโยนของใส่เราตีเราแทบทุกวันจนกระทั่งเราจบ ม.6 การที่เราได้ไปอยู่หอครั้งแรกของเราเรารู้สึกได้ว่าเราไม่เคยอยู่สบายใจแบบนี้มาก่อน เรามีความสุขกับห้องเงียบๆของเรา แต่เราก็อึดอัดในตอนเรียนครั้งนั้นมันไม่ใช่สิ่งที่เราชอบเขาบังคับเราเรียนจนปี 2 เราถึงได้ออกกลับมาเรียนมหาวิทยาลัยแถวบ้าน เราโดนบังคับเรียนเหมือนเดิม เราโดนแบบเดิมๆเหมือนที่โดนตอนเด็ก แม่ไม่สนใจความรู้สึกเราเลยสนใจแค่สิ่งที่เขาอยากให้เป็น ปล.ตั้งแต่เด็กมาเราไม่เคยเรียนมีปัญหาเลยเราเรียนได้เกรด 3+ ตลอด เราก็ไม่เคยเป็นลูกที่ดีเลย เราอึดอัดใจช้ำใจ คอนนี้เรามีแฟนเราทำให้แฟนทุกอย่างงานบ้าน การกินอยู่แฟนจะไม่จ่ายจนเงินเราหมดเขาถึงค่อยจ่ายเราไม่มีเงินเก็บเลย แฟนจะชอบงอน โมโหง่าย เขาสนใจตัวเขาเองไม่ได้สนใจเรา เรารู้สึกเหมือนตอนอยู่กับแม่เราโดนคำพูดทำร้ายซ้ำๆ เขาชอบแกล้งเราหยิก กัดจนเขียวช้ำ เราพูดอะไรไม่ได้เขาจะโกรธ ตอนนี้เรารู้สึกไม่คาดหวังอะไรกับชีวิตเลย เรารู้สึกไม่ใช่ของเราเงินทาองที่หามาให้ให้แม่กับแฟนหมดไม่มีเป็นของตัวเองเลย เรารู้สึกว่าเราไม่มีความสุขเราควรทำอย่างไร เราไม่คาดหวังอะไร เราอยากตายแล้วบริจาคร่างกายให้คนที่ต้องการใช้อวัยวะ แต่อีกใจเราก็ยังไม่อยากตายเพราะรักหมาที่เลี้ยงไว้มากเราเคยกอดหมาร้องไห้ซ้ำๆมาหลายปี เรารักหมามาก เราควรหาทางออกกับชีวิตอย่างไรดี