เราอายุ 30 แล้วค่ะ ตามหัวข้อเลยค่ะ เราไม่อยากอยู่กับแม่ กับพ่อเลี้ยง ควรจะทำยังไงดี
เราพึ่งมาอยู่กับแม่ได้ 4 ปีกว่าแล้วค่ะ เราเคยมีแฟนคนนึง คนมาเป็น10 ปี คบก่อนที่แม่เราจะคบกับพ่อเลี้ยงด้วยซ้ำ ปัจจุบันเราเลิกแล้ว
คบคนใหม่ได้ปีกว่าๆ เข้าเรื่องเลยนะคะ
แม่เรากับพ่อเลี้ยงเริ่มมีฐานะ ฐานะในที่นี้คือ ไม่ใช่รวยมากนะคะ เเต่เริ่มมีเงิน มีกินแบบสบาย เพราะทำธุรกิจส่วนตัว
แม่กับพ่อเลี้ยงเริ่มซื้อบ้าน มีรถ ถ้าคนนอกมอง ชีวิตเหมือนดีเลยค่ะ
หลังจากเริ่มซื้อบ้าน แม่ก็เริ่มขอให้เรามาอยู่ด้วย เราใช้เวลาคิด 3-4 เดือน เพราะเราไม่อยากอยู่ตั่งแต่เเรกแล้ว ตอนนั้นเราอยู่กับแฟน(เก่า)
แต่แม่ไม่รู้คิดว่าเราอยู่หอ เพราะเราทำงาน เรารู้สึกว่าเราใช้ชีวิตของตัวเองเรามีความสุขมากกว่า เพราะตลอดเวลา ที่แม่กับพ่อเลี้ยงคบกันก่อนมีเราอยู่
เราเริ่มเห็นปัญหาการทะเลาะ การมีปากเสียง การวางอำนาจ การบังคับ เรื่องเล็กทำเป็นเรื่องใหญ่ พ่อเลี้ยงพาลไปหมด ถึงขั้นลงไม้ลงมือ
ถึงอารมณ์นั้นจะเกิดจากเหล้าเบียร์
ในตอนนั้นแม่ขอร้องให้เราไปอยู่ด้วย ด้วยความที่แม่อาจจะหวังดีอยากให้เราอยู่สบาย แต่ความสบายนั้นเขาไม่รู้หรอกว่าเราจะอึดอัด
พอเราเริ่มอยู่กับเเม่กับพ่อเลี้ยง เราเริ่มไม่ได้ใช้ชีวิตของตัวเองเลย แม่ติดเราตลอด เราต้องพาแม่ไปข้างนอกทุกวัน คือขอให้ได้ออก กลับจากทำงานเราไม่เคยได้พักเลย แม่เราอยู่บ้านเฉยๆ พ่อเลี้ยงเป็นคนทำงาน เรามาอยู่กับแม่เป็นชีวิตที่อึดอัด เวลาไปไหนกับแฟนเก่าช่วงนั้น แม่ก็จะมีคำพูดอยู่ตลอด
ว่าพ่อเลี้ยงจะดูไม่ดี เกรงใจเขาบ้าง อย่างนั้นอย่างนี้มาตลอด กลับดึกไม่ได้ จนเราเริ่มรู้สึกเกลียด แต่เราก็ไม่อยากพูดเพื่อให้แม่เราเกลียดแฟนเราที่เราออกตัว (แม่ไม่ชอบแฟนเราคนนี้มาก แต่บางทีที่เจอกันก็เหมือนสวมหน้ากากแหละ เรารู้สึกได้)
พ่อเลี้ยงกับแม่เริ่มมีการทะเลาะหนักขึ้น เเรกๆเรื่องญาติพี่น้องฝั่งแม่เรา เคยตีกันแบบ ฆ่าได้ก็คงฆ่า หลังๆมานี่ เริ่มมีเรื่องยา เรื่อง ผญ
หนักขึ้นเรื่อยๆ แต่แม่เรายอมมาตลอด เวลาที่เกิดเรื่อง เราคือคนที่อยู่ข้างกายแม่ตลอด แต่เราเป็นคนที่พูดอะไรแล้ว พูดตรงๆ
แม่เลยมองว่าเราไม่ค่อยเห็นด้วยกับเขา มองว่าเราอ่อนประสบการณ์ มองว่าความคิดเราก็คือเด็ก หาว่าเราไม่เคยมีครอบครัว
แต่เราคือคนที่ทำให้แม่ตาสว่าง เรื่อง ผญ เราเป็นคนบอกแม่เอง พยายามให้แม่ได้รับรู้ความไม่ดีของพ่อเลี้ยง
แต่เราไม่เคยพูดให้เขาเลิกกัน เพราะเรารู้ว่ายังไงแม่ก็ไม่มีวันเลิกหรอก แต่เราก็ไม่อยากให้แม่เราดูโง่ เราก็ไม่ได้พูดอะไรมาก
เรากลัวพูดอะไรไปแล้วเป็นหมา เพราะตลอดเวลา เราพูดไรแม่ไม่เคยฟัง ไม่เคยเชื่อ แล้วก็ไม่เคยซัพพอตอะไรเราเลย
แต่เราแค่อดทนมันให้ถึงที่สุด แล้วเราก็จะออกไปใช้ชีวิตของเราเอง จนล่าสุด จับได้หนักขึ้นเรื่อง ผญ เรื่องกลับไปคุยคนเก่า
แต่ปากพ่อเลี้ยงบอกแม่เราคือที่1 ซึ่งเรารับไม่ได้ตรงที่ ตลอดเวลา แม่เราเจ็บ เราคือคนที่เห็นและรับรู้ได้มากที่สุด เราเลือกที่จะเงียบไม่ออกตัวอะไร
จนมาวันนึง เหตุการณ์เกิดขึ้น แม่เอาเสียงบันทึกการคุยกันระหว่างเรากับแม่ ให้พ่อเลี้ยงฟัง เราพูดทุกอย่างที่รู้สึก เราบอกว่าเราเกลียดสิ่งที่เขาทำ
เราอึดอัดมาตลอด เพราะเรามีแม่แค่คนเดียว เราเคยบอกมาตลอดตั่งแต่แรกว่า ไม่อยากมาอยู่ที่นี่ แต่เพราะสงสารแม่ เห็นใจแม่ ทำทุกอย่างเพื่อแม่
แต่สุดท้ายแม่เลือกเขาให้อภัยเขา แม่ให้พ่อเลั้ยงฟังแล้วบอกพ่อเลี้ยงว่า ต้องรับให้ได้ในสิ่งที่ลูกพูด จากนั้น เราคิดแล้วว่า
ยังไงก็มองหน้ากันไม่ติดแล้ว เราขอร้องแม่ให้ปล่อยเราไปใช้ชีวิตตัวเอง บอกกับเขาว่าเราไม่ทนกับเรื่องเดิมๆแล้ว เพราะตราบใดที่เเม่เราเลือกอยู่ต่อ
เราก็จะไม่ทนรับรู้มันอีก เราเหนื่อย เราเคลียด จนต้องกลับมารักษาโรคซึมเศร้าอีกรอบ แรกๆแม่เข้าใจเรามาก บอกจะปล่อยเราให้ไปใช้ชีวิต
ส่วนเรื่องเขา เขาจะคิดก่อนว่าจะเอายังไงต่อ เช้าวันนั้น เราคุยกับแม่ เพราะเราเคลียดมาก เหมือนเราทิ้งเขาไว้ แม่เราบอกว่า ไปเลยลูก แม่อยู่ได้
พอตกตอนเย็นวันนั้น แม่เปลี่ยนใจ ไม่ให้เราไป ยิ่งถ้าเราไปอยู่กับแฟนใหม่ (คบกันมาปีกว่าแล้ว) แม่ยิ่งไม่ให้ แถมบอกใครต่อใครว่าจะตัดแม่ตัดลูก
ตายไปก็ไม่ต้องมาเผาผี ซึ่งตลอดเวลาที่ผ่านมา แม่ไม่เคยเเคร์เราเลย ว่าเราจะรู้สึกยังไง ไม่ซัพพอต เราไม่ว่าแต่ทำไมชีวิตเราเราถึงเลือกเองไม่ได้เลย
ความสบายใจก็เลือกเองไม่ได้ แถมเราได้ยินทุกอย่างที่เเม่เราไปคุยกับใคร ว่าเราให้คนอื่นฟัง แต่สุดท้าย
มาขอโทษเราเเล้วบอกให้เราอยู่ต่อ อย่าไปจากเขา เขาบอกว่ารั้งเราไว้ไม่นานหรอก คือเราอัดอึดมาก ไม่มีวันไหน ที่อยากจะกลับบ้าน
แม่เราเป็นคนเชื่อคำพูดพ่อเลี้ยงตลอด ขนาดเราขอแม่ไปเที่ยวค้างกับแฟน แม่ไม่ให้ไป แต่เราบอกพ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงไปคุยให้เราได้ไป
พ่อเลี้ยง แรกๆ ความดีเขาก็มี เงินทองไม่หวง พ่อเเม่เขาเสียหมด เขาก็ส่งเสียดูแลตายายเรา ช่วยเหลือพ่นเองทางฝั่งแม่เราตลอด
เข้าใจเรามากกว่าแม่แท้ๆด้วยซ้ำ แต่หลังๆ ความดีกับความไม่ดี มันหักล้างไม่ได้ เพราะเวลาทะเลาะ หรือมเรื่องอะไรเกิดขึ้น
เราสงสารแม่มาก บางอย่างก็เกินกว่าที่คนเป็นเมียจะรับได้
เวลาเกิดเรื่องอะไรก็เเล้วแต่ แม่บอกจะเลิกๆ รับไม่ได้ ทนไม่ได้
แต่สุดท้าย พอเขาขอโทษ หาย ทุกอย่างเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น วนเวียนแบบนี้มาตลอด
เราอดทนอยู่กับแม่ เจอเรื่องเดิมๆมา 4ปีกว่า เราหวังว่าสักวันแม่คงเห็นใจเรา แล้วปล่อยให้เราได้มีชีวิตของตัวเอง แต่สุดท้ายเราคิดผิด
สรุปเลย ตอนนี้เคลียดมาก คิดอะไรไม่ออกอไม่รู้จะเอาตัวเองไปไว้ทางไหน อยากเห็นแก่ตัว แต่ก็สงสารแม่ เพราะเขามีเราเป็นลูกแค่คนเดียว
**คำพูดอาจจะเล่าวนไปวนมา ต้องขอโทษด้วยนะคะ**
ถามความเห็นค่ะ เราไม่อยากอยู่กับแม่ กับพ่อเลี้ยง ควรจะทำยังไงดี
เราพึ่งมาอยู่กับแม่ได้ 4 ปีกว่าแล้วค่ะ เราเคยมีแฟนคนนึง คนมาเป็น10 ปี คบก่อนที่แม่เราจะคบกับพ่อเลี้ยงด้วยซ้ำ ปัจจุบันเราเลิกแล้ว
คบคนใหม่ได้ปีกว่าๆ เข้าเรื่องเลยนะคะ
แม่เรากับพ่อเลี้ยงเริ่มมีฐานะ ฐานะในที่นี้คือ ไม่ใช่รวยมากนะคะ เเต่เริ่มมีเงิน มีกินแบบสบาย เพราะทำธุรกิจส่วนตัว
แม่กับพ่อเลี้ยงเริ่มซื้อบ้าน มีรถ ถ้าคนนอกมอง ชีวิตเหมือนดีเลยค่ะ
หลังจากเริ่มซื้อบ้าน แม่ก็เริ่มขอให้เรามาอยู่ด้วย เราใช้เวลาคิด 3-4 เดือน เพราะเราไม่อยากอยู่ตั่งแต่เเรกแล้ว ตอนนั้นเราอยู่กับแฟน(เก่า)
แต่แม่ไม่รู้คิดว่าเราอยู่หอ เพราะเราทำงาน เรารู้สึกว่าเราใช้ชีวิตของตัวเองเรามีความสุขมากกว่า เพราะตลอดเวลา ที่แม่กับพ่อเลี้ยงคบกันก่อนมีเราอยู่
เราเริ่มเห็นปัญหาการทะเลาะ การมีปากเสียง การวางอำนาจ การบังคับ เรื่องเล็กทำเป็นเรื่องใหญ่ พ่อเลี้ยงพาลไปหมด ถึงขั้นลงไม้ลงมือ
ถึงอารมณ์นั้นจะเกิดจากเหล้าเบียร์
ในตอนนั้นแม่ขอร้องให้เราไปอยู่ด้วย ด้วยความที่แม่อาจจะหวังดีอยากให้เราอยู่สบาย แต่ความสบายนั้นเขาไม่รู้หรอกว่าเราจะอึดอัด
พอเราเริ่มอยู่กับเเม่กับพ่อเลี้ยง เราเริ่มไม่ได้ใช้ชีวิตของตัวเองเลย แม่ติดเราตลอด เราต้องพาแม่ไปข้างนอกทุกวัน คือขอให้ได้ออก กลับจากทำงานเราไม่เคยได้พักเลย แม่เราอยู่บ้านเฉยๆ พ่อเลี้ยงเป็นคนทำงาน เรามาอยู่กับแม่เป็นชีวิตที่อึดอัด เวลาไปไหนกับแฟนเก่าช่วงนั้น แม่ก็จะมีคำพูดอยู่ตลอด
ว่าพ่อเลี้ยงจะดูไม่ดี เกรงใจเขาบ้าง อย่างนั้นอย่างนี้มาตลอด กลับดึกไม่ได้ จนเราเริ่มรู้สึกเกลียด แต่เราก็ไม่อยากพูดเพื่อให้แม่เราเกลียดแฟนเราที่เราออกตัว (แม่ไม่ชอบแฟนเราคนนี้มาก แต่บางทีที่เจอกันก็เหมือนสวมหน้ากากแหละ เรารู้สึกได้)
พ่อเลี้ยงกับแม่เริ่มมีการทะเลาะหนักขึ้น เเรกๆเรื่องญาติพี่น้องฝั่งแม่เรา เคยตีกันแบบ ฆ่าได้ก็คงฆ่า หลังๆมานี่ เริ่มมีเรื่องยา เรื่อง ผญ
หนักขึ้นเรื่อยๆ แต่แม่เรายอมมาตลอด เวลาที่เกิดเรื่อง เราคือคนที่อยู่ข้างกายแม่ตลอด แต่เราเป็นคนที่พูดอะไรแล้ว พูดตรงๆ
แม่เลยมองว่าเราไม่ค่อยเห็นด้วยกับเขา มองว่าเราอ่อนประสบการณ์ มองว่าความคิดเราก็คือเด็ก หาว่าเราไม่เคยมีครอบครัว
แต่เราคือคนที่ทำให้แม่ตาสว่าง เรื่อง ผญ เราเป็นคนบอกแม่เอง พยายามให้แม่ได้รับรู้ความไม่ดีของพ่อเลี้ยง
แต่เราไม่เคยพูดให้เขาเลิกกัน เพราะเรารู้ว่ายังไงแม่ก็ไม่มีวันเลิกหรอก แต่เราก็ไม่อยากให้แม่เราดูโง่ เราก็ไม่ได้พูดอะไรมาก
เรากลัวพูดอะไรไปแล้วเป็นหมา เพราะตลอดเวลา เราพูดไรแม่ไม่เคยฟัง ไม่เคยเชื่อ แล้วก็ไม่เคยซัพพอตอะไรเราเลย
แต่เราแค่อดทนมันให้ถึงที่สุด แล้วเราก็จะออกไปใช้ชีวิตของเราเอง จนล่าสุด จับได้หนักขึ้นเรื่อง ผญ เรื่องกลับไปคุยคนเก่า
แต่ปากพ่อเลี้ยงบอกแม่เราคือที่1 ซึ่งเรารับไม่ได้ตรงที่ ตลอดเวลา แม่เราเจ็บ เราคือคนที่เห็นและรับรู้ได้มากที่สุด เราเลือกที่จะเงียบไม่ออกตัวอะไร
จนมาวันนึง เหตุการณ์เกิดขึ้น แม่เอาเสียงบันทึกการคุยกันระหว่างเรากับแม่ ให้พ่อเลี้ยงฟัง เราพูดทุกอย่างที่รู้สึก เราบอกว่าเราเกลียดสิ่งที่เขาทำ
เราอึดอัดมาตลอด เพราะเรามีแม่แค่คนเดียว เราเคยบอกมาตลอดตั่งแต่แรกว่า ไม่อยากมาอยู่ที่นี่ แต่เพราะสงสารแม่ เห็นใจแม่ ทำทุกอย่างเพื่อแม่
แต่สุดท้ายแม่เลือกเขาให้อภัยเขา แม่ให้พ่อเลั้ยงฟังแล้วบอกพ่อเลี้ยงว่า ต้องรับให้ได้ในสิ่งที่ลูกพูด จากนั้น เราคิดแล้วว่า
ยังไงก็มองหน้ากันไม่ติดแล้ว เราขอร้องแม่ให้ปล่อยเราไปใช้ชีวิตตัวเอง บอกกับเขาว่าเราไม่ทนกับเรื่องเดิมๆแล้ว เพราะตราบใดที่เเม่เราเลือกอยู่ต่อ
เราก็จะไม่ทนรับรู้มันอีก เราเหนื่อย เราเคลียด จนต้องกลับมารักษาโรคซึมเศร้าอีกรอบ แรกๆแม่เข้าใจเรามาก บอกจะปล่อยเราให้ไปใช้ชีวิต
ส่วนเรื่องเขา เขาจะคิดก่อนว่าจะเอายังไงต่อ เช้าวันนั้น เราคุยกับแม่ เพราะเราเคลียดมาก เหมือนเราทิ้งเขาไว้ แม่เราบอกว่า ไปเลยลูก แม่อยู่ได้
พอตกตอนเย็นวันนั้น แม่เปลี่ยนใจ ไม่ให้เราไป ยิ่งถ้าเราไปอยู่กับแฟนใหม่ (คบกันมาปีกว่าแล้ว) แม่ยิ่งไม่ให้ แถมบอกใครต่อใครว่าจะตัดแม่ตัดลูก
ตายไปก็ไม่ต้องมาเผาผี ซึ่งตลอดเวลาที่ผ่านมา แม่ไม่เคยเเคร์เราเลย ว่าเราจะรู้สึกยังไง ไม่ซัพพอต เราไม่ว่าแต่ทำไมชีวิตเราเราถึงเลือกเองไม่ได้เลย
ความสบายใจก็เลือกเองไม่ได้ แถมเราได้ยินทุกอย่างที่เเม่เราไปคุยกับใคร ว่าเราให้คนอื่นฟัง แต่สุดท้าย
มาขอโทษเราเเล้วบอกให้เราอยู่ต่อ อย่าไปจากเขา เขาบอกว่ารั้งเราไว้ไม่นานหรอก คือเราอัดอึดมาก ไม่มีวันไหน ที่อยากจะกลับบ้าน
แม่เราเป็นคนเชื่อคำพูดพ่อเลี้ยงตลอด ขนาดเราขอแม่ไปเที่ยวค้างกับแฟน แม่ไม่ให้ไป แต่เราบอกพ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงไปคุยให้เราได้ไป
พ่อเลี้ยง แรกๆ ความดีเขาก็มี เงินทองไม่หวง พ่อเเม่เขาเสียหมด เขาก็ส่งเสียดูแลตายายเรา ช่วยเหลือพ่นเองทางฝั่งแม่เราตลอด
เข้าใจเรามากกว่าแม่แท้ๆด้วยซ้ำ แต่หลังๆ ความดีกับความไม่ดี มันหักล้างไม่ได้ เพราะเวลาทะเลาะ หรือมเรื่องอะไรเกิดขึ้น
เราสงสารแม่มาก บางอย่างก็เกินกว่าที่คนเป็นเมียจะรับได้
เวลาเกิดเรื่องอะไรก็เเล้วแต่ แม่บอกจะเลิกๆ รับไม่ได้ ทนไม่ได้
แต่สุดท้าย พอเขาขอโทษ หาย ทุกอย่างเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น วนเวียนแบบนี้มาตลอด
เราอดทนอยู่กับแม่ เจอเรื่องเดิมๆมา 4ปีกว่า เราหวังว่าสักวันแม่คงเห็นใจเรา แล้วปล่อยให้เราได้มีชีวิตของตัวเอง แต่สุดท้ายเราคิดผิด
สรุปเลย ตอนนี้เคลียดมาก คิดอะไรไม่ออกอไม่รู้จะเอาตัวเองไปไว้ทางไหน อยากเห็นแก่ตัว แต่ก็สงสารแม่ เพราะเขามีเราเป็นลูกแค่คนเดียว
**คำพูดอาจจะเล่าวนไปวนมา ต้องขอโทษด้วยนะคะ**