เข้าพันทิปครั้งแรกค่ะ แทกหลายห้องเลย ถ้าแทกผิดยังไงขออภัยนะคะ อยากขอความเห็นว่าเราควรไปต่อหรือพอแค่นี้ กับการทำงานให้ครอบครัว แล้วควรวางจิตวางใจยังไงในสถานการณ์แบบนี้ 

เรื่องมีอยู่ว่า ที่บ้านทำธุรกิจที่กรุงเทพ ซึ่งเราทำกับน้องชาย(กงสี)เริ่มทำด้วยกันเมื่อ5ปีที่เเล้ว  อยู่ๆวันดีคืนดี พ่อก็จะเริ่มรีโนเวทตึกๆนึงที่ขอนแก่นให้พี่ชายทำ ที่บ้านก็พยายามคัดค้านว่าอย่าทำเพราะมันไกล ครอบครัวทุกคนก็อยู่กรุงเทพ ถ้าทำธุรกิจที่กรุงเทพ มันก็ยังพอช่วยกันได้ รั้งกันยังไงก็ไม่ฟัง สุดท้ายพ่อก็เริ่มโครงการฯที่ขอนแก่น ด้วยเหตุผลคือ พี่ชายบอกว่าชีวิตนี้จะอยู่ที่นั่น ไม่มาอยู่กรุงเทพฯ ถ้าพ่อลงทุนที่กรุงเทพ จะขายทิ้ง .... 

ธุรกิจนี้เกี่ยวกับการรีโนเวทตึกเพื่อทำโรงแรม การก่อสร้างใช้เวลายาวนานมาก ด้วยปัญหาเปลี่ยนทีมทำงานตลอด ผ่านไป4ปี ก็ยังไม่สำเร็จ แต่คาดว่าจะเสร็จปีนี้แหล่ะ  ปัญหาอยู่ที่ว่า เมื่อ 2 ปีก่อน พ่อเคยมาบอกให้เราไปช่วย ไม่มีคนทำ เราก็ไป แล้วสุดท้ายก็ไม่ถูกใจ โดนไล่กลับมา  เมื่อปีที่แล้วก็เรียกไปช่วยอีก เราปฏิเสธไม่ได้ก็เลยต้องไปช่วย โดยระหว่างที่เราไปทำที่ขอนแก่น  งานที่กรุงเทพให้น้องทำแทน ระหว่างที่อยู่ที่นั่นคือเราเครียดมากถึงมากที่สุด  การทำงานในไซต์ก่อสร้าง มันไม่แฮปปี้ แต่นั่นก็ไม่เท่าความเครียดที่เกิดจากพ่อเราบ่นๆ ด่าๆ ตำหนิทุกอย่าง ว่าทุกคน  ไม่มีใครหรืออะไรถูกใจสักเรื่อง และเวลาพูดก็ใช้ถ้อยรุนแรงตลอด  นอกเหนือจากการย้ายไปทำงานที่ต่างจังหวัด ที่ๆเราไม่มีเพื่อน ไม่มีสังคม ไม่ใช่บ้านเรา เลิกงานมาค่ำก็กลับห้อง เช้ามาก็ทำงาน วนเวียนไปแบบนี้กับสิ่งแวดล้อมแบบข้างต้น  ตื่นเช้าร้องไห้ทุกวัน บางวันถึงกับอยากตายไม่อยากมีชีวิตอยู่ รู้สึกไม่อยากมีชีวิตอยู่เเบบเป็นเครื่องจักร   จนสุดท้ายเราทนไม่ไหว กลับมากรุงเทพ พบจิตแพทย์ คุณหมอบอกว่าเป็นโรคซึมเศร้า ต้องทานยา  พอดีเป็นช่วงโควิด ที่ขอนแก่นหยุดก็เลยได้พัก แต่เราก็เลี่ยงไม่ไปเจอพ่อ แล้วก็ไม่กลับไปทำงานนั้นอีก   

จนมาล่าสุดเดือนที่เเล้ว พ่อเรียกให้กลับไปทำอีก 
บอกว่าไม่มีคนทำ พี่ชายคงทำไม่ได้ (พี่ชายเป็นคนไม่ทำงานอะไรเลยค่ะ อยู่ชิลๆไปวันๆ เข้างาน 10.00 พัก11-14.00 กลับบ้าน 17.00 หยุดเสาร์ อาทิตย์) เราเลยถามพ่อว่า ให้ไปทำนี้คือ ต้องอยู่นานขนาดไหน พ่อบอกทำจนให้มันสำเร็จ เราเลยถามพ่อ ว่าคำว่าสำเร็จคืออะไร ต้องอยู่นานขนาดไหน ไม่มีกำหนดเหรอ เท่านั้นละ พ่อระเบิดลงใส่เราเป็นชุด ด่าว่าด้วยถ้อยคำรุนเเรง เป็นลูกอกตัญญู ว่าเสียๆหายๆ  ... (ที่เราถามคือเราต้องการความชัดเจนเพราะจะวางแผนชีวิต  พ่อเคยพูดว่า ธุรกิจที่กรุงเทพจะยกให้น้อง ธุรกิจที่ขอนแก่นจะยกให้พี่  ถ้าสุดท้ายเราไปทำให้เปล่าๆ  เราก็ควรจะรู้ว่าเราจะวางแผนชีวิตยังไงในอนาคต ต้องออกมาหาทำงานของตัวเองเมื่อไหร่ ยังไง)   สุดท้ายหลังจากด่าเรายืดยาว  พ่อไล่เราออกไปทำงานที่อื่น ไม่ต้องมาทำแม้เเต่บริษัทที่กรุงเทพ  วันนั้นเรารับอะไรไม่ไหวแล้ว นั่งร้องไห้อยู่ 2 วันไม่กลับบ้าน  และตัดสินใจไปอยู่วัดปฏิบัติธรรม เอาธรรมะเข้าข่มใจ ไม่งั้นคงตั้งสติไม่ได้  

พอกลับมา แม่บอกว่า พ่อจะคุยด้วย พ่อรู้สึกผิดที่ด่าเราด้วยถ้อยคำรุนแรง  อยากให้กลับไปช่วยงาน เพราะไม่มีใครจะทำแล้ว พ่อก็แก่มากแล้ว ไม่ค่อยสบายด้วย ธุรกิจต้องช่วยกัน เลือดข้นกว่าน้ำ บลา บลา  

เราอยากรู้ว่า ถ้าเป็นคุณ คุณจะไปช่วยอีกไหมคะ ในใจเราบอกว่า จะกลับไปทำไมทั้งที่พี่ชายเขายังไม่ทำอะไรเลย เราไปทำก็ทำให้เขาอยู่สบายเปล่าๆ เวลาเราป่วยเราโดดเดี่ยว ไม่ได้มีใครมาสนใจเราสักนิด ร้องไห้อยู่คนเดียว ตื่นก็ต้องทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไปทำงานต่อ วนไปอย่างนี้  ใจนึงก็กลัวจะรู้สึกผิด เพราะพ่อก็แก่แล้ว ถ้าเขาเป็นอะไรขึ้นมาเราจะต้องเสียใจจนวันตายไหม เหมือนมีคำว่ากตัญญูมาค้ำคอ  อีกใจนึงก็รู้สึกว่าทำไมทุกคนตัดช่องน้อยแต่พอตัว เอาตัวเองสบายกันจัง (น้องชายไม่ไปช่วย เพราะจะอยู่กับครอบครัว - เราก็เข้าใจบ้างนิดหน่อย แต่เพราะทุกคนคิดว่าเขามีครอบครัวเลยเอางานนี้มาโยนลงที่เรา ที่เป็นโสดไม่มีครอบครัว จะโดนสั่งไปอยู่ที่ไหนก็ได้ งานที่กรุงเทพก็เข้าที่เข้าทางแล้ว ไม่ต้องเหนื่อยมากมายเหมือนเริ่มใหม่  ทำไมสำหรับคนอื่นตัวเลือกมันดูง่ายดายจังเลย)  ความรู้สึกเราคือ ทำไมเราเป็นตัวเลือกที่สะดวกที่สุดสำหรับทุกคนเลย เป็นตัวทำงาน ใครจะเตะไปทางไหนก็ได้แบบนี้เหรอ  เอาเปรียบกันจัง 

ยาวเลย ขอบคุณที่อ่านนะคะ อยากฟังความเห็นคนอื่นบ้าง เราคิดวนไปมา  ขอไม่เอาความเห็นว่าเราเกิดมาสบายแล้วจะมาคร่ำครวญอะไร จริงๆมันคือทุกข์ใจมาก  อยากได้วิธีคิดที่จะผ่านมันไปได้  ใจนึงก็ไม่อยากไป เพราะไม่อยากไปก่อกรรมเพิ่มกับบุพการี  หรือว่ามันเป็นกรรมที่เราควรไปชดเชยให้เขาจะได้จบสิ้นไป ถือว่าติดค้างกันมา ใจนึงก็คิดจะหลบไปบวช ให้อยู่ไกลๆจากสิ่งแวดล้อมtoxicแบบนี้ ไม่รู้คิดแบบนี้จะถูกมั้ย  อยากฟังความเห็นเพื่อนำมาปรับจูนความคิดตัวเองนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ