เรา 2 คนรู้จักกันมาตั้งเเต่ ม.1 เรียนห้องเดียวกันมาจนจบ ม.6 เวลามีการบ้านหรืองานเขาก็จะถามเรา หรือเอาจริงเขาก็ถามทุกคน เราเหมือนเพื่อนกลุ่มเดียวกันเพราะเพื่อนเขาเป็นเเฟนกับเพื่อนเรา ดังนั้นเวลามีงานเลี้ยงหรือนัดกลุ่มเพื่อนเราก็จะเจอกันบ่อย เราแอบชอบเขาก่อน ชอบตั้งเเต่ ม.1 เเต่ก็ไม่ใช่ว่าจะมีเเค่เขานะ ก็มีชอบคนนี้คนนั้นตามประสาวัยรุ่น เเต่ลึกๆมันก็มีเขาตลอด จนเราได้มีโอกาสได้มาคุยเปิดใจกันใน ม.6 ก็คุยกันไปเรื่อยๆจนจบแล้วก็เเยกย้ายกันไปเรียนมหาลัย ทิ้งไว้เเต่ความเจ็บปวดที่เขาไม่มีคำลาสักคำ (แล้วก็มีเพื่อนเรามาบอกทีหลังว่า เขารู้สึกไม่คู่ควรกับเราเพราะเราเรียน..) พอเข้าปี 1 - ปี 3 ใช่ เราเจอกันตลอด เจอแบบตึงๆ เเต่มันต้องเจอไงเพราะมันกลุ่มเพื่อนเดียวกัน จะปีใหม่ สิ้นปี หรือสงกรานต์ เรากับเขาวนมาคุยกันใน ช่วง 3 ปีนี้นับครั้งไม่ถ้วน ไม่เราก็เขาที่เป็นฝ่ายดึงกันไว้ ดึงในที่นี้คือความรู้สึก เราต่างคนต่างมีเเฟนในช่วงมหาลัย จนมาช่วงจะเรียนจบ ต่างคนต่างโสด เรามาเจอกันอีกครั้งในงานบวชเเฟนเพื่อนเรา เเค่นั้นละ " คิดว่าลืมแล้ว คิดว่าจะไม่วนกลับแล้วเเต่สุดท้ายก็กลับจริงๆ "ตลอดเวลาที่ผ่านมาเพื่อนไม่เคยส่งเสริมให้คบกัน เเต่ก็เพราะเพื่อนทุกครั้งที่ทำให้เรากลับมาเจอกัน ตอนนี้เราต่างจบมาทำงานแล้วและดูเหมือนเขาจะโตเป็นผู้ใหญ่มากๆ เเต่ใครเขาก็บอกว่าหนังสือเล่มเดิมอ่านยังไงก็จบเหมือนเดิม แล้วคุณละคะ ..หนังสือเล่มเดิมมันจะไม่จบเหมือนเดิมได้ไหม ในวันที่เราโตขึ้น..