สวัสดีนะทุกคน ขอระบายได้มั้ย ถ้าบอกว่าไม่ ก็ไม่ทันแล้ว เราไม่มีที่ไปจริงๆ เราไม่รู้จะไปพูดกับใครได้อีกแล้ว มันแย่อ่ะ เราเล่าให้พ่อกับแม่เราฟังไม่ได้ พวกเค้าป่วยเราไม่อยากให้เค้าเครียด เราไม่ได้ปิดบังนะ เราห่วงเค้าจริงๆ
เราเล่าเลยนะ วันนึงเรารู้ว่าแม่เราป่วยแบบไม่มีวันหายมีแต่แย่ ตั้งแต่นั้นก็เหมือนเราตกนรกแล้ว แต่ไม่พอ เหมือนเวรกรรม โชคชะตาไม่ชอบเรามั้ง ทำให้เจอแต่เรื่องที่เล่นแต่ความรู้สึกของเรา เรามีเพื่อนขอใช้คำว่าดีที่สุด แต่พอถึงจุดๆนึงเราไม่แน่ใจแล้ว ทั้งเรื่องยืมตัง ทุกคนคงเข้าใจว่าเรื่องเงินอ่ะ ไม่สนิทจริงไม่ให้ยืม เราไม่ได้งกนะ แต่เหมือนว่าเลยคำว่าใจกว้างมาแล้ว แม่เราป่วยแม่เราก็ต้องใช้ตัง พอเราทวงก็ไม่มีอ่ะ ไม่มีไม่เป็นไร ผ่านไปร่วมหลายเดือน เห้ยไม่มีไม่ได้แล้ว เราไม่อยากให้พ่อกับแม่เราลำบากนะ พอเราไม่ทวงก็เอาใหญ่ ยืมเราๆๆๆ เราก็ให้ๆๆๆ นี่ก็ไม่จำไม่คิดเลย จนถึงจุดๆที่ๆเราต้องเดินเรียนคนเดียว ถึงจุดที่เป็นส่วนเกินในหลายๆเรื่อง เราให้ใจทุกคนนะ แบบนี่ไม่เคยกั๊กอ่ะ สำหรับเพื่อน แต่ดูทำกับเราแบบนี้วนไปร่วมปีอ่ะ ถามจริงใครทนได้ เรื่องเครียดๆของเรา พูดกับใครไม่ได้เลยนะในกลุ่มเพื่อน เราเหมือนแบบอะไรๆสักอย่าง เราทำงานกลุ่มหนักคนเดียว แม่ที่ป่วยถึงขั้นอยู่เป็นเพื่อนเรายังตี1 ตี2 จนหลายๆงานเข้าเราก็ไม่ไหวอ่ะ มีไรนี่เราช่วยตลอด พอเราบ้างไม่มีเลย เราทะเลาะกับยายบ่อย เรื่องเราไม่มีเวลาบ้างไม่ทำงานบ้านบ้าง เรามัวแต่นอนบ้าง นี่คือเหนื่อยจริงๆอ่ะ เหนื่อยจากเพื่อน จากการบ้าน ต้องมาเหนื่อยกับคนในบ้าน เราเฝ้าบ้านตลอด ไปเที่ยวไหนไม่เคยมีเราไปด้วย ของกินเราทำกินซื้อกินเองตลอด และว่าเราใช้ตังหมด เอ้า กลับบ้านทีข้าวหมดเงี้ย หิวก็หิวและให้ทำไงอ่ะ พอเราไม่พูดก็หาว่าหยิ่ง นี่คือถ้าพูดก็ชวนทะเลาะไง ปล.แม่กลับมาบ้านที แม่ทำงานตจว
เรามีพี่คนนึง พี่ไม่แท้หรอก วันๆติดเมีย และชอบเอาเราไปเทียบกับมัน คือมันคนละคนกันเว้ย พอเราพูดบ้าง เขาก็เข้าข้างหลานเขา นี่ไม่เคยขออะไรเลย ไม่เคยได้อ่ะไรด้วย พี่มันเรียนแย่ๆๆๆๆๆๆๆถึงที่สุด ก็ยังดีกว่าเรา เอาเงินไปเปย์เมียก็ยังดีกว่าเราที่เอาตังไปซื้อมาม่ากิน คือคิดแบบนี้ให้ทำไงอ่ะ
เราไปซื้อหนังสือในเมืองก็มีพวกมาบอกยายหาว่าเราไปเที่ยว ไปเสเพล ให้เราทำไงอ่ะ ก็เชื่อคนอื่นไปแล้วอ่ะ เอาจริงๆเราพิมพ์เรื่องที่แย่ๆของเราไม่หมดหรอก เราร้องไห้ทุกคืน ทุกวัน ภาวนาทุกวันว่าให้ดีกว่านี้ เราโคตร
ทำบุญเลยนะ แต่ก็ซวย ก็แย่อยู่ดี ถ้าทุกคนเจอเรื่องแบบนี้จะทำไงหรอ? แล้วทุกคนมีเรื่องแย่ๆอไรที่อยากเล่า อยากระบายให้เราฟังมั้ย ?
แย่กว่านี้มีอีกไหมอ่ะ
เราเล่าเลยนะ วันนึงเรารู้ว่าแม่เราป่วยแบบไม่มีวันหายมีแต่แย่ ตั้งแต่นั้นก็เหมือนเราตกนรกแล้ว แต่ไม่พอ เหมือนเวรกรรม โชคชะตาไม่ชอบเรามั้ง ทำให้เจอแต่เรื่องที่เล่นแต่ความรู้สึกของเรา เรามีเพื่อนขอใช้คำว่าดีที่สุด แต่พอถึงจุดๆนึงเราไม่แน่ใจแล้ว ทั้งเรื่องยืมตัง ทุกคนคงเข้าใจว่าเรื่องเงินอ่ะ ไม่สนิทจริงไม่ให้ยืม เราไม่ได้งกนะ แต่เหมือนว่าเลยคำว่าใจกว้างมาแล้ว แม่เราป่วยแม่เราก็ต้องใช้ตัง พอเราทวงก็ไม่มีอ่ะ ไม่มีไม่เป็นไร ผ่านไปร่วมหลายเดือน เห้ยไม่มีไม่ได้แล้ว เราไม่อยากให้พ่อกับแม่เราลำบากนะ พอเราไม่ทวงก็เอาใหญ่ ยืมเราๆๆๆ เราก็ให้ๆๆๆ นี่ก็ไม่จำไม่คิดเลย จนถึงจุดๆที่ๆเราต้องเดินเรียนคนเดียว ถึงจุดที่เป็นส่วนเกินในหลายๆเรื่อง เราให้ใจทุกคนนะ แบบนี่ไม่เคยกั๊กอ่ะ สำหรับเพื่อน แต่ดูทำกับเราแบบนี้วนไปร่วมปีอ่ะ ถามจริงใครทนได้ เรื่องเครียดๆของเรา พูดกับใครไม่ได้เลยนะในกลุ่มเพื่อน เราเหมือนแบบอะไรๆสักอย่าง เราทำงานกลุ่มหนักคนเดียว แม่ที่ป่วยถึงขั้นอยู่เป็นเพื่อนเรายังตี1 ตี2 จนหลายๆงานเข้าเราก็ไม่ไหวอ่ะ มีไรนี่เราช่วยตลอด พอเราบ้างไม่มีเลย เราทะเลาะกับยายบ่อย เรื่องเราไม่มีเวลาบ้างไม่ทำงานบ้านบ้าง เรามัวแต่นอนบ้าง นี่คือเหนื่อยจริงๆอ่ะ เหนื่อยจากเพื่อน จากการบ้าน ต้องมาเหนื่อยกับคนในบ้าน เราเฝ้าบ้านตลอด ไปเที่ยวไหนไม่เคยมีเราไปด้วย ของกินเราทำกินซื้อกินเองตลอด และว่าเราใช้ตังหมด เอ้า กลับบ้านทีข้าวหมดเงี้ย หิวก็หิวและให้ทำไงอ่ะ พอเราไม่พูดก็หาว่าหยิ่ง นี่คือถ้าพูดก็ชวนทะเลาะไง ปล.แม่กลับมาบ้านที แม่ทำงานตจว
เรามีพี่คนนึง พี่ไม่แท้หรอก วันๆติดเมีย และชอบเอาเราไปเทียบกับมัน คือมันคนละคนกันเว้ย พอเราพูดบ้าง เขาก็เข้าข้างหลานเขา นี่ไม่เคยขออะไรเลย ไม่เคยได้อ่ะไรด้วย พี่มันเรียนแย่ๆๆๆๆๆๆๆถึงที่สุด ก็ยังดีกว่าเรา เอาเงินไปเปย์เมียก็ยังดีกว่าเราที่เอาตังไปซื้อมาม่ากิน คือคิดแบบนี้ให้ทำไงอ่ะ
เราไปซื้อหนังสือในเมืองก็มีพวกมาบอกยายหาว่าเราไปเที่ยว ไปเสเพล ให้เราทำไงอ่ะ ก็เชื่อคนอื่นไปแล้วอ่ะ เอาจริงๆเราพิมพ์เรื่องที่แย่ๆของเราไม่หมดหรอก เราร้องไห้ทุกคืน ทุกวัน ภาวนาทุกวันว่าให้ดีกว่านี้ เราโคตร