ผมค่อนข้างแปลกใจที่ ‘เนื้อ’ กลายเป็นอาหารขายดีในเทศกาลกินเจ
เนื้อที่ว่า ผมหมายถึงเนื้อเทียมที่ผลิตจากแป้งและถั่วเหลือง แต่เดิมการกินเจเป็นประเพณีสำหรับไถ่บาปจากการฆ่าสัตว์ตัดชีวิต แต่คนสมัยนี้กลับเลือกกินอาหารเจที่มีรูปร่างคล้ายอาหารที่ทำจากเนื้อสัตว์ นี่อาจจะบ่งบอกว่าคนเราไม่สามารถละเว้นจากสัญชาติดิบที่กระหายการกินเนื้อได้
การกินเจในปัจจุบันจึงไม่ต่างจากการเข้าวัดทำบุญ คือทำเพื่อให้ตนเองสบายใจ ประมาณว่า เฮ้ย กูเป็นคนดีนะ หมู เป็ด ไก่รอดจากเขียงไปตั้งหลายคอก ต่อชีวิตสัตว์โลกไปอีกหนึ่งสัปดาห์ (ก่อนจะไปจัดหนักหมูกระทะชุดใหญ่ไฟกะพริบเมื่อออกเจ)
เพราะผมรู้เช่นนั้นไง ผมจึงไม่กินเจ
แต่เร็ว ๆ นี้มีเนื้อเจอยู่เจ้าหนึ่ง สร้างปรากฏการณ์แก่ผู้คนจำนวนมาก ถึงขนาดลือกันว่า “เป็นเนื้อเทียมที่อร่อยกว่าเนื้อแท้” ผมมีโอกาสได้ชิมเนื้อดังกล่าวจากร้านอาหารในที่ทำงาน ปรากฏว่าอร่อยสมคำร่ำลือ เนื้อนั้นให้รสสัมผัสคล้ายเนื้อสัตว์แท้ ๆ แต่จะมีรสชาติกลมกล่อมกว่า ไม่จำเป็นต้องปรุงเพิ่ม
ด้วยความอร่อยระดับเนื้อสวรรค์ ส่งผลให้ใครต่อใครหลายคนตั้งคำถาม “เนื้อเจจริงหรือ” “ผสมเนื้อหรือเปล่า” “ใส่อะไรลงไปบ้าง” แต่ก็มีน้อยคนที่รู้คำตอบ เพราะสูตรที่ใช้ทำเนื้อเป็นสูตรลับเฉพาะ แม้ใครหลายคนอยากจะให้มีการตรวจสอบ แต่ก็ถูกปฏิเสธจากผู้ผลิต
เจ้าของบริษัทเคยให้สัมภาษณ์ว่า “นี่เป็นเนื้อเจแน่นอนล้านเปอร์เซ็นต์ โปรดดูราคาที่ผมขาย ถ้าผสมเนื้อสัตว์จริง ๆ ผมเจ๊งไปนานแล้ว ใครไม่อยากเชื่อก็ตามใจ แต่ผมให้ตรวจสอบไม่ได้ เพราะนี่เป็นสูตรลับ”
เนื้อดังกล่าวมาจากฟาร์มถั่วเหลืองแห่งหนึ่งในประเทศ มีนักสืบโซเชี่ยวหลายคนตั้งข้อสังเกตว่าฟาร์มแห่งนี้มีความลับหลายอย่าง ทั้งการคุ้มกันที่แน่นหนาผิดปกติ ภาพถ่ายดาวเทียมที่ปรากฏให้เห็นโกดังขนาดใหญ่ตั้งอยู่ในฟาร์ม โดยไม่มีข้อมูลระบุว่าข้างในถูกใช้ทำอะไร
ซึ่งผมก็สงสัยไม่ต่างจากผู้อื่น เพราะโกดังดังกล่าว มีผู้ได้รับสิทธิ์เข้า-ออก ไม่ถึงหยิบมือจากคนงานหลายร้อยคน อีกทั้งยังมีการคุ้มกันที่แน่นหนากว่าส่วนอื่น (มีข่าวลือว่าเจ้าหน้าที่บริเวณนั้นพกปืนด้วย) ผมตั้งข้อสังเกตว่าอาจจะมีการเลี้ยงตัวอะไรบางอย่าง เพื่อเอาเนื้อมาเป็นส่วนหนึ่งในการผลิตเนื้อเทียม แล้วผมก็รู้มาว่ามีการขนวัตถุแปลก ๆ เข้าไปในนั้นทุกสัปดาห์ อาจจะเป็นอาหารสำหรับเลี้ยงสิ่งที่อยู่ในนั้น
ที่ผมรู้มากขนาดนี้เพราะผมก็เป็นส่วนหนึ่งของฟาร์ม ใช่ ผมทำงานอยู่ที่นี่ เป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยอยู่ส่วนหน้า ทุกอาทิตย์จะมีรถบรรทุกหกล้อติดตู้หนาทึบแล่นเข้า-ออก ผมก็ไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่อยู่ในตู้คืออะไร รู้แค่มันเป็นความลับสุดยอด
ซึ่งไอ้ความลับสุดยอดนี่แหละ ที่ผมสนใจ
อันที่จริงผมก็ไม่ได้มีนิสัยช่างสอดรู้สอดเห็นหรอก แต่หลายเดือนที่ผ่านมา ผมเสียบอลไปเยอะ แทงไปตาละแสน เสียทุกตา ล่าสุดบ้านกำลังจะโดนยึด เจ้าหนี้ส่งแก๊งหมวกกะน็อกมาเฝ้าถึงหน้าประตูบ้าน
ผมเคยได้ยินพวกผู้บริหารคุยกันว่ามีเจ้าสัวหลายรายติดต่อเข้ามาขอซื้อสูตรเนื้อเทียม แต่เจ้าของฟาร์มก็ปฏิเสธไปทุกราย ว่ากันว่าเจ้าสัวบางรายเสนอราคาหลักร้อยล้าน หากผมสามารถขโมยสูตรออกมาได้ เงินนั้นก็จะเป็นของผม
แต่มันก็มีโอกาสที่ฟาร์มแห่งนี้จะหลอกลวงประชาชน เอาเนื้อจริงมาเป็นส่วนผสมเนื้อเทียม แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น ผมก็สามารถเอาไว้ขู่แบล็กเมลเจ้าของฟาร์มได้อยู่ดี
ไม่ว่าจะยังไง ผมก็ต้องได้เงินสิบล้าน
เรื่องเขย่าขวัญ : เนื้อเจ
เนื้อที่ว่า ผมหมายถึงเนื้อเทียมที่ผลิตจากแป้งและถั่วเหลือง แต่เดิมการกินเจเป็นประเพณีสำหรับไถ่บาปจากการฆ่าสัตว์ตัดชีวิต แต่คนสมัยนี้กลับเลือกกินอาหารเจที่มีรูปร่างคล้ายอาหารที่ทำจากเนื้อสัตว์ นี่อาจจะบ่งบอกว่าคนเราไม่สามารถละเว้นจากสัญชาติดิบที่กระหายการกินเนื้อได้
การกินเจในปัจจุบันจึงไม่ต่างจากการเข้าวัดทำบุญ คือทำเพื่อให้ตนเองสบายใจ ประมาณว่า เฮ้ย กูเป็นคนดีนะ หมู เป็ด ไก่รอดจากเขียงไปตั้งหลายคอก ต่อชีวิตสัตว์โลกไปอีกหนึ่งสัปดาห์ (ก่อนจะไปจัดหนักหมูกระทะชุดใหญ่ไฟกะพริบเมื่อออกเจ)
เพราะผมรู้เช่นนั้นไง ผมจึงไม่กินเจ
แต่เร็ว ๆ นี้มีเนื้อเจอยู่เจ้าหนึ่ง สร้างปรากฏการณ์แก่ผู้คนจำนวนมาก ถึงขนาดลือกันว่า “เป็นเนื้อเทียมที่อร่อยกว่าเนื้อแท้” ผมมีโอกาสได้ชิมเนื้อดังกล่าวจากร้านอาหารในที่ทำงาน ปรากฏว่าอร่อยสมคำร่ำลือ เนื้อนั้นให้รสสัมผัสคล้ายเนื้อสัตว์แท้ ๆ แต่จะมีรสชาติกลมกล่อมกว่า ไม่จำเป็นต้องปรุงเพิ่ม
ด้วยความอร่อยระดับเนื้อสวรรค์ ส่งผลให้ใครต่อใครหลายคนตั้งคำถาม “เนื้อเจจริงหรือ” “ผสมเนื้อหรือเปล่า” “ใส่อะไรลงไปบ้าง” แต่ก็มีน้อยคนที่รู้คำตอบ เพราะสูตรที่ใช้ทำเนื้อเป็นสูตรลับเฉพาะ แม้ใครหลายคนอยากจะให้มีการตรวจสอบ แต่ก็ถูกปฏิเสธจากผู้ผลิต
เจ้าของบริษัทเคยให้สัมภาษณ์ว่า “นี่เป็นเนื้อเจแน่นอนล้านเปอร์เซ็นต์ โปรดดูราคาที่ผมขาย ถ้าผสมเนื้อสัตว์จริง ๆ ผมเจ๊งไปนานแล้ว ใครไม่อยากเชื่อก็ตามใจ แต่ผมให้ตรวจสอบไม่ได้ เพราะนี่เป็นสูตรลับ”
เนื้อดังกล่าวมาจากฟาร์มถั่วเหลืองแห่งหนึ่งในประเทศ มีนักสืบโซเชี่ยวหลายคนตั้งข้อสังเกตว่าฟาร์มแห่งนี้มีความลับหลายอย่าง ทั้งการคุ้มกันที่แน่นหนาผิดปกติ ภาพถ่ายดาวเทียมที่ปรากฏให้เห็นโกดังขนาดใหญ่ตั้งอยู่ในฟาร์ม โดยไม่มีข้อมูลระบุว่าข้างในถูกใช้ทำอะไร
ซึ่งผมก็สงสัยไม่ต่างจากผู้อื่น เพราะโกดังดังกล่าว มีผู้ได้รับสิทธิ์เข้า-ออก ไม่ถึงหยิบมือจากคนงานหลายร้อยคน อีกทั้งยังมีการคุ้มกันที่แน่นหนากว่าส่วนอื่น (มีข่าวลือว่าเจ้าหน้าที่บริเวณนั้นพกปืนด้วย) ผมตั้งข้อสังเกตว่าอาจจะมีการเลี้ยงตัวอะไรบางอย่าง เพื่อเอาเนื้อมาเป็นส่วนหนึ่งในการผลิตเนื้อเทียม แล้วผมก็รู้มาว่ามีการขนวัตถุแปลก ๆ เข้าไปในนั้นทุกสัปดาห์ อาจจะเป็นอาหารสำหรับเลี้ยงสิ่งที่อยู่ในนั้น
ที่ผมรู้มากขนาดนี้เพราะผมก็เป็นส่วนหนึ่งของฟาร์ม ใช่ ผมทำงานอยู่ที่นี่ เป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยอยู่ส่วนหน้า ทุกอาทิตย์จะมีรถบรรทุกหกล้อติดตู้หนาทึบแล่นเข้า-ออก ผมก็ไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่อยู่ในตู้คืออะไร รู้แค่มันเป็นความลับสุดยอด
ซึ่งไอ้ความลับสุดยอดนี่แหละ ที่ผมสนใจ
อันที่จริงผมก็ไม่ได้มีนิสัยช่างสอดรู้สอดเห็นหรอก แต่หลายเดือนที่ผ่านมา ผมเสียบอลไปเยอะ แทงไปตาละแสน เสียทุกตา ล่าสุดบ้านกำลังจะโดนยึด เจ้าหนี้ส่งแก๊งหมวกกะน็อกมาเฝ้าถึงหน้าประตูบ้าน
ผมเคยได้ยินพวกผู้บริหารคุยกันว่ามีเจ้าสัวหลายรายติดต่อเข้ามาขอซื้อสูตรเนื้อเทียม แต่เจ้าของฟาร์มก็ปฏิเสธไปทุกราย ว่ากันว่าเจ้าสัวบางรายเสนอราคาหลักร้อยล้าน หากผมสามารถขโมยสูตรออกมาได้ เงินนั้นก็จะเป็นของผม
แต่มันก็มีโอกาสที่ฟาร์มแห่งนี้จะหลอกลวงประชาชน เอาเนื้อจริงมาเป็นส่วนผสมเนื้อเทียม แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น ผมก็สามารถเอาไว้ขู่แบล็กเมลเจ้าของฟาร์มได้อยู่ดี
ไม่ว่าจะยังไง ผมก็ต้องได้เงินสิบล้าน