เราเป็นคนนึงที่โดนบูลลี่อยู่บ่อยๆ เราเป็นคนขี้อาย ไม่มีความมั่นใจ ปกติแล้วส่วนตัวเป็นคนเรียนดีมาตลอด เมื่อขึ้นชั้นมัธยมเรานั้นโดนบูลลี่ในหลายๆเรื่องจากเพื่อนและคนรอบข้าง จนเราไม่อยากไปโรงเรียนหรืออกนอกบ้าน แต่บ้านก็ไม่ใช่ที่ที่ดีที่สุดเพราะครอบครัวมักจะต่อว่าและไม่ให้กำลังใจเลย ย้อนไปตอนเราอายุ12เราถูกทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวหลายวันเพราะแม่ไปเฝ้าคุณตาที่ป่วยที่โรงพยาบาล เราเริ่มรู้สึกว่าไม่มีใครต้องการเราเลย พอถึงช่วงปิดเทอมเราเริ่มมีอาการเหม่อลอย พูดน้อย ไม่ได้สนใจคนรอบข้าง ทุกๆวันเราก็เล่นเพียงโทรศัพท์ไม่ค่อยทานข้าว เราอยู่แบบนั้นติดต่อกันเป็นเวลานาน แต่เมื่อแม่เห็นว่าเราเริ่มเปลี่ยนไป แม่ก็บอกว่าเราติดแต่โทรศัพท์ไม่สนใจการเรียนถึงได้โง่อยู่แบบนี้ เรารู้สึกเสียใจมากที่แม่ไม่เคยคิดจะปลอบใจเราเลย เมื่อเปิดเรียนเราก็ท้อในการเรียนมากแต่ก็ยังเรียนได้ไม่มีปัญหาอะไร เราไม่สนใจคนที่บูลลี่จนเขาเลิกบูลลี่กันไป ในคาบสังคมเราไล่เก็บงานจนคิดว่าครบแล้ว แต่เมื่อตรวจเรามีงานหนึ่งที่ยังไม่เสร็จเราทำเพียงข้อเดียวเมื่อครูถามคะแนนเราบอกครูว่าได้1คะแนน เราที่ปกติแล้วไม่เคยถูกครูว่ารุนแรงก็ได้โดนครูติว่า "เธอใช้สมองหรือคิด คนอะไรจะโง่ขนาดนี้" เรารู้สึกเสียใจจนเกือบร้องแต่เราก็เก็บอาการไว้เพื่อนก็พากันหัวเราะเรา จากนั้นเราก็ไม่รู้ควรทำอย่างไรกับชีวิต จนปัจจุบัน