สวัสดีครับ ก็ตามหัวข้อเลย ผมอยากจะเล่าสบการณ์รักแรกให้ทุกคนฟัง มันอาจจะเป็นกระทู้ที่ดูไร้สาระหน่อยก็เถอะ แต่ก็อยากหาที่ระบายบ้างก็แค่นั้นเอง ขออนุญาตแนะนำตัวก่อน สวัสดีครับ ผมชื่อน้ำ เพศหญิง เรื่องที่ผมจะเล่าก็ผ่านมาประมาณ 24 ปี ผมเคยอยู่ที่โคราช แถวๆสีคิ้ว
ตั้งแต่เด็กผมเป็นเด็กร่าเริงและพูดมากเลยทำใหัคนอื่นไม่ชอบใจสะส่วนใหญ่ เลยไม่ค่อยมีเพื่อน ถึงจะมีก็เหมือนไม่มีก็เถอะ บ้างคนในวัยประถมอาจจะเคยผ่านการโดนบูลลี่เพราะตัวเองไม่เหมือนใครใช่ไหมล่ะครับ
ผมเองก็เป็นนึงในนั้น สาเหตุก็น่าจะผมไม่ยอมฟังคำสั่งใคร เพราะวัยประถมจะมีหัวหน้าที่ชอบใช้เขียนงานหรือทำการบ้านให้ใช่ไหมล่ะครับคนอื่นๆ ก็ยอมฟังด้วยเหตุผลประมาณว่า
ฉันเอาเงินมาร้อยนึง ฉันให้นาย20 หรืออะไรแบบนี้ นั้นน่าจะเป็นสาเหตุที่ใครๆก็ฟังละมั้ง แต่ด้วยความที่ว่าผมไม่ได้เป็นพวกยอมใคร
เลยโดนคนอื่นบูลลี่ และทำร้ายร่างกาย ก็โดนหลายอย่าง เอาโรงเท้านักเรียนไปเผ่าในที่เผ่าขยะ โดนเอากระเป๋าโยนใส่ถังขยะ
โดนขัดกระดาษวาดรูปที่ตั้งใจวาดเป็นของขวัญให้แม่ โดนเตะที่จมูกจนเลือดไหล โดนเตะตรงหัว โดนก้อนหินโยนใส่จนคิ้วแตก
ประมาณนี้แล้วกัน ผมโดนบูลลี่มาจนตัวเองอยู่ อายุ 7ขวด ผมได้ย้ายบ้านไปอยู่ใกล้ๆกับพี่คนนึง พวกเขาขาย บะหมี่เกี๊ยว มีลูกสองคน ชายนึงหญิงนึง
ในตอนที่ผมกำลังแอบดูบ้านข้างๆผมก็สะดุดสายตากับพี่ผู้ชายคนนึง มันเรียกว่ารักแรกได้ป่าว เพราะเขายิ้มให้มันดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
ผมก็ไม่รู้ว่ามันคือรักแรกรึป่าว แต่สำหรับตัวผมอายจะใช้ เพราะตัวติดกับพี่เขามาก พี่เขาเป็นคนแรกที่ผมอยากจะอยู่ด้วยนานๆ
คนอื่นอาจจะคิดว่าเด็กติดพี่รึป่าว แต่ก็ไม่ ผมมีความรู้สึกดีๆให้ ที่ไม่เหมือนพี่น้อง ผมเลยอยากจะเจอทุกวันจนผมต้องย้ายไปอยู่ที้บ้านเหมือนเดิม
ผมเลยไม่ได้เจอพี่เขา ผมรอคอยที่แม่จะพาไปซื้อบะหมี่ รอทุกวันๆ จนผมอายุได้ 12-13 ปี ผมไปงานวัดกับแม่
อยาพจะบอกว่าวันนั้นผมโครตจะอายเลย! ทรงผมสั้นๆเหมือนเห็ด พอไปเจอกับคนที่ชอบก็เขินจนอยากจะมุดดินหนี
แต่วันนั้นผมได้เห็นพี่ผู้หญิงคนนึง คือแบบว่าสวยมาก! โครตสวยเลย! ผมเลยแกล้งถามไปว่า
" ฮั่นแน่แฟนพี่รึป่าว "
" ไม่อ่ะ แค่เพื่อน เพื่อนพี่ "
แต่สายตากลับไม่ใช่อย่างงั้น วันนั้นผมซึมไปหลายวันจนไม่ค่อยอยากจะกินอะไรเลย แต่ผมต้องกินเพื่ออยู่
เลยพยายามรีบพี่เขาจนผมอายุ15-16 ได้ย้ายมาอยู่พัทยาเพราพปันหาทางบ้าน แต่ตอนก่อนที่ผมจะย้ายมาผมก็เจอคนมากมายในออนไลน์ที่อยากจะคบด้วย
แต่ผมกับลืมรักแรกไม่ได้ซะงั้นเลยบอกปฏิเสธไป ผมเลยตัดสินใจว่าจะบอกว่าชอบออกไปให้ได้! เพื่อที่จะตัดใจแบบจริงจังๆ ซะที
แต่กับไม่เจอพี่เขาเลย เฟสก็ไม่มี ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไปเรียนที่ไหน แถมมีแฟนรึยังหรือยังไม่มีชอบผู้ชายหรือป่าวหรือชอบผู้ ผมก็ยังไม่รู้เลยตูชอบยังไงว่ะ-
*อะแฮ่ม!
ผมได้มาอยู่ที่พัทยาตอนอายุ16 ปี จนตอนนี้อายุก็ 17 ปีแล้ว
ผมยังลืมรักแรกไม่ได้ อยากจะตามหาในโลกออนไลน์ก็เจอ สงสัยผมไม่มีวาสนาที่ได้พบรักแรกแล้วล่ะ
ผมเลยอยากจะถามทุกคนว่า รักแรกแบบนี้ควรจัดการยังไงดี
ขอบคุณที่อ่านกับคนที่เขียนเรื่องบ้าๆไร้สาระลงด้วยครับ
รักแรก
ตั้งแต่เด็กผมเป็นเด็กร่าเริงและพูดมากเลยทำใหัคนอื่นไม่ชอบใจสะส่วนใหญ่ เลยไม่ค่อยมีเพื่อน ถึงจะมีก็เหมือนไม่มีก็เถอะ บ้างคนในวัยประถมอาจจะเคยผ่านการโดนบูลลี่เพราะตัวเองไม่เหมือนใครใช่ไหมล่ะครับ
ผมเองก็เป็นนึงในนั้น สาเหตุก็น่าจะผมไม่ยอมฟังคำสั่งใคร เพราะวัยประถมจะมีหัวหน้าที่ชอบใช้เขียนงานหรือทำการบ้านให้ใช่ไหมล่ะครับคนอื่นๆ ก็ยอมฟังด้วยเหตุผลประมาณว่า
ฉันเอาเงินมาร้อยนึง ฉันให้นาย20 หรืออะไรแบบนี้ นั้นน่าจะเป็นสาเหตุที่ใครๆก็ฟังละมั้ง แต่ด้วยความที่ว่าผมไม่ได้เป็นพวกยอมใคร
เลยโดนคนอื่นบูลลี่ และทำร้ายร่างกาย ก็โดนหลายอย่าง เอาโรงเท้านักเรียนไปเผ่าในที่เผ่าขยะ โดนเอากระเป๋าโยนใส่ถังขยะ
โดนขัดกระดาษวาดรูปที่ตั้งใจวาดเป็นของขวัญให้แม่ โดนเตะที่จมูกจนเลือดไหล โดนเตะตรงหัว โดนก้อนหินโยนใส่จนคิ้วแตก
ประมาณนี้แล้วกัน ผมโดนบูลลี่มาจนตัวเองอยู่ อายุ 7ขวด ผมได้ย้ายบ้านไปอยู่ใกล้ๆกับพี่คนนึง พวกเขาขาย บะหมี่เกี๊ยว มีลูกสองคน ชายนึงหญิงนึง
ในตอนที่ผมกำลังแอบดูบ้านข้างๆผมก็สะดุดสายตากับพี่ผู้ชายคนนึง มันเรียกว่ารักแรกได้ป่าว เพราะเขายิ้มให้มันดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
ผมก็ไม่รู้ว่ามันคือรักแรกรึป่าว แต่สำหรับตัวผมอายจะใช้ เพราะตัวติดกับพี่เขามาก พี่เขาเป็นคนแรกที่ผมอยากจะอยู่ด้วยนานๆ
คนอื่นอาจจะคิดว่าเด็กติดพี่รึป่าว แต่ก็ไม่ ผมมีความรู้สึกดีๆให้ ที่ไม่เหมือนพี่น้อง ผมเลยอยากจะเจอทุกวันจนผมต้องย้ายไปอยู่ที้บ้านเหมือนเดิม
ผมเลยไม่ได้เจอพี่เขา ผมรอคอยที่แม่จะพาไปซื้อบะหมี่ รอทุกวันๆ จนผมอายุได้ 12-13 ปี ผมไปงานวัดกับแม่
อยาพจะบอกว่าวันนั้นผมโครตจะอายเลย! ทรงผมสั้นๆเหมือนเห็ด พอไปเจอกับคนที่ชอบก็เขินจนอยากจะมุดดินหนี
แต่วันนั้นผมได้เห็นพี่ผู้หญิงคนนึง คือแบบว่าสวยมาก! โครตสวยเลย! ผมเลยแกล้งถามไปว่า
" ฮั่นแน่แฟนพี่รึป่าว "
" ไม่อ่ะ แค่เพื่อน เพื่อนพี่ "
แต่สายตากลับไม่ใช่อย่างงั้น วันนั้นผมซึมไปหลายวันจนไม่ค่อยอยากจะกินอะไรเลย แต่ผมต้องกินเพื่ออยู่
เลยพยายามรีบพี่เขาจนผมอายุ15-16 ได้ย้ายมาอยู่พัทยาเพราพปันหาทางบ้าน แต่ตอนก่อนที่ผมจะย้ายมาผมก็เจอคนมากมายในออนไลน์ที่อยากจะคบด้วย
แต่ผมกับลืมรักแรกไม่ได้ซะงั้นเลยบอกปฏิเสธไป ผมเลยตัดสินใจว่าจะบอกว่าชอบออกไปให้ได้! เพื่อที่จะตัดใจแบบจริงจังๆ ซะที
แต่กับไม่เจอพี่เขาเลย เฟสก็ไม่มี ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไปเรียนที่ไหน แถมมีแฟนรึยังหรือยังไม่มีชอบผู้ชายหรือป่าวหรือชอบผู้ ผมก็ยังไม่รู้เลยตูชอบยังไงว่ะ-
*อะแฮ่ม!
ผมได้มาอยู่ที่พัทยาตอนอายุ16 ปี จนตอนนี้อายุก็ 17 ปีแล้ว
ผมยังลืมรักแรกไม่ได้ อยากจะตามหาในโลกออนไลน์ก็เจอ สงสัยผมไม่มีวาสนาที่ได้พบรักแรกแล้วล่ะ
ผมเลยอยากจะถามทุกคนว่า รักแรกแบบนี้ควรจัดการยังไงดี
ขอบคุณที่อ่านกับคนที่เขียนเรื่องบ้าๆไร้สาระลงด้วยครับ