.
“เราชื่อโป๊ยเซียนนะ เรียกโป๊ยเฉย ๆ ก็ได้” เธอยืนคุยกับบุรุษหนุ่มรูปงาม เธอไม่เคยเห็นเขามาก่อนตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ด้วยความอัธยาศัยดีของเธอ จึงไม่เลือกคบใคร คบได้หมดทุกคน รวมทั้งเขาคนนี้ด้วย แต่ทำไมหัวใจของเธอมันบอกว่า อยากรู้จักมากกว่าที่ผ่าน ๆ มา เธอรู้สึกหวั่นไหวอยู่ตลอดเวลาที่คุยกับหนุ่มรูปงามในตอนนี้
“เราเหรอ! อือ...” เขาทำท่าครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะตอบ “เรียกเราว่าจรจัดแล้วกัน” เขาไม่รู้ว่าจะให้เรียกว่าอย่างไร ก็เขาไม่มีชื่อ ไม่มีบ้าน ไม่มีพ่อแม่ ที่โตมาได้ก็เพราะถังขยะ หากินตามตลาดสดบ้าง ขอข้าวคนอื่นบ้าง ไม่มีบ้านให้ซุกหัวนอน จนได้มาเจอกับเธอที่นี่ เธอผู้ทั้งรูปงาม แสนดี งามทั้งกายงามทั้งใจ เขาไปที่ไหนก็มีแต่คนไล่ให้ไปไกล ๆ น้อยคนนักจะเอาข้าวให้กิน เวลาที่เขาเดินเข้าไปขอ เวลานี้ส่วนลึก ๆ ของหัวใจเขาถูกชะตากับเธอแล้วล่ะ
แต่ดูจากเนื้อตัวอันสะอาดสะอ้านของเธอ สร้อยที่เธอสวมใส่ ชุดเสื้อผ้าของเธอแล้ว มันช่างต่างกันกับเขาราวฟ้ากับเหวเสียจริง ตรงข้ามกับเขาที่เนื้อตัวมอมแมม ไหนจะพ่อแม่ของเธออีก พ่อแม่ของเธอต้องไม่ยอมแน่ ๆ หากทราบว่าลูกสาวของท่าน รักกับหนุ่มพเนจรอย่างเขา แต่เขาชอบเธอเหลือเกิน ตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น ใช่! เธอคือผู้ที่ใช่ รักแรกพบ สิ่งที่ใช่ไม่จำเป็นต้องศึกษานาน เจอปุ๊บรักปั๊บได้เลย นี่แหละคือสิ่งที่ใช่ เขาคิดในใจ
“จรจัด! ชื่อเก๋ดี” เธอตอบเขา จ้องไปที่นัยน์ตาสีดำคมเข้มคู่นั้น หัวใจก็พลันระส่ำระสายเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ เธอยิ้มให้กับหนุ่มที่พึ่งรู้จัก แบบไม่เกรงใจแม่ที่มองพวกเธอทักทายกันเลย “นายไปยังไงมายังไงเหรอถึงได้มาที่นี่ได้ ที่นี่เจ้าของเขาดุนะ แม่ยังไม่ค่อยพาเราออกไปข้างนอกเลย”
จรจัดจ้องมองเธอผู้อยู่ตรงหน้านี้ ห่างกันเพียงไม่กี่คืบ เขาอยากจะใช้ปากจุมพิตเธอเสียเหลือเกิน ทำได้แค่เอาหน้าเข้าไปให้ใกล้ที่สุด นัยน์ตาคู่นั้นของเธอสีน้ำตาลอ่อน ช่างดูอ่อนหวานเหมือนสี “ขอบคุณที่ชมครับ เราเดินมาเรื่อย ๆ จนมาเจอเธอนี่แหละ”
“จุ๊ ๆ อย่าเสียงดังไป แม่เราดุ ไม่เหมือนพ่อเราใจดี”
“อ้อ ๆ ได้ จุ๊ ๆ “ เขาทำท่าทางเหมือนเธอ พูดคุยกันให้เสียงเบาที่สุด “เรามาหาเธอทุกวันได้มั้ย” สุดท้ายเขาก็ถามเธอออกมาจนได้ ด้วยความต้องการของหัวใจ แม้จะเป็นการไม่เจียมเนื้อเจียมตัวก็ตาม เขารู้ว่าเขาเป็นใครเธอเป็นใคร
โป๊ยเซียนหันไปมองผู้เป็นแม่ เห็นแม่กำลังเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ ไม่ได้สนใจเธอเลย ก่อนจะหันมาตอบตกลงกับเขา “อือ! ได้สิ แต่เราไม่รู้ว่าพ่อเราจะยอมหรือเปล่านะ ไม่ต้องห่วงพ่อเราใจดี”
“ขอบคุณนะ “ เขามองเธอด้วยความรัก มันเป็นรักแรกพบ รู้สึกขอบคุณเธอที่ไม่รังเกียจแมวจรจัดอย่างเขา แม้รักนี้จะมีมุ้งลวดกั้นกลางระหว่างรักเอาไว้ก็ตาม แค่เขาได้มาเจอเธอ แมวอันเป็นที่รัก
“จรจัดหนีเร็วพ่อเรากลับมาแล้ว” เหมี๊ยว! โป๊ยเซียนมองเห็นพ่อขึ้นบันไดมาแต่ไกล ๆ รีบบอกแมวอันเป็นที่รักให้รีบหนีไปก่อน เธอยังไม่รู้เลยว่าพ่อของเธอจะว่าอย่างไร ให้จรจัดหนีไปก่อนจะดีกว่า
“โอเค! แล้วเจอกัน” เหมี๊ยว เขารีบวิ่งไปที่บันได ก่อนจะหันมาบอกลากับเธออีกครั้ง “โป๊ยแล้วเจอกันนะ” เหมี๊ยว จากนั้นเขาก็วิ่งลงบันไดไป สวนทางกับพ่อของเธอพอดี เขาหยุดมองแป๊บเดียวก่อนจะวิ่งหนีลงไป
เมี๊ยว ๆ โป๊ยเซียนร้อง วิ่งไปเคล้าแข้งเคล้าขาผู้เป็นพ่อ พร้อมใช้พลังอ้อนสุดฤทธิ์ พ่อของเธออุ้มเธอขึ้นมา สูดดมหอมแก้มฟอดใหญ่ด้วยความรักเช่นทุกวัน
“เธอ! เธอมาดูนี่! ลูกสาวเธอมันเคียวมากเลยนะ มีหนุ่มมาจีบถึงบ้านด้วย ยืนพอดรักกันหวานเชียวหน้าประตูน่ะ เลียปากกันผ่านมุ้งลวดเลยนะเธอ” แป้งรายงานพฤติกรรมลูกแมวแสนรักของตนให้สามีฟัง พร้อมนึกขำ อดไม่ได้ที่จะไม่หยิบโทรศัพท์มือถือมาถ่ายวิดีโอเอาไว้
เมี๊ยว ๆ เธอร้องผ่านอ้อมกอดของผู้เป็นพ่อ “ไม่ต้องมาร้องเมี๊ยว ๆ อ้อนพ่อเลย แม่เห็นนะ แม่ไม่ยอมให้ลูกแม่ไปเอากับแมวจรจัดหรอก หัวนอนปลายเท้าก็ไม่มี” แป้งจะเดินเข้าไปตีโป๊ยเซียนด้วยความหมั่นไส้ เห็นพ่อกลับมาเป็นไม่ได้
“หือ! อย่าทำลูก” เปรียวเบี่ยงตัวหลบฝ่ามือพิฆาตของเธอ ไม่ยอมให้เธอตีโป๊ยเซียน
“อ่ะดูความเคียวของลูกสาวเธอ” แป้งยื่นโทรศัพท์ที่แอบถ่ายวิดีโอโป๊ยเซียนกับแมวจรจัดตัวนั้นให้เปรียวดู เขารับโทรศัพท์จากเธอ กดดูโดยที่ยังอุ้มลูกแมวอยู่
ที่ระเบียงหอพัก แป้งเปิดประตูห้องไว้ ปิดแค่ประตูมุ้งลวดพอ ในคลิปเห็นแมวตัวเขื่อง อ้วน สีดำปนขาว เดินมาจากไหนไม่รู้ เดินขึ้นมาบนตึกที่เธอพักอยู่ ไม่รู้มันขึ้นมาได้อย่างไร จากนั้นมันก็มองเข้ามาในห้องของเธอ เหมือนรู้ว่ามีแมวอยู่ในนี้ หยุดยืนตรงหน้าประตู พร้อมร้องเหมียว ๆ อยู่นั่นแหละ ลูกสาวตัวดีของเธอเมื่อได้ยินเสียงก็วิ่งไปที่ประตู เกาะมุ้งลวดเอาไว้ พวกมันสองตัวคุยอะไรกันเธอไม่สามารถรับรู้ได้ แปลไม่ออก แต่ว่าเธอก็ไม่ได้ไล่แมวแปลกหน้าไป ปล่อยให้มันสองตัวคุยกัน โดยผ่านประตูมุ้งลวด
“เค้าจะไล่มันไปเค้าก็สงสาร กลัวว่าไปขัดความรักพวกมันสองตัว เห็นจะเปิดมุ้งลวดให้ เค้าก็ไม่ยอมหรอก ไม่ยอมให้ลูกโป๊ยเซียนไปเอากับแมวจรจัดหรอก”
เปรียวดูคลิปวิดีโอก็หัวเราะชอบใจใหญ่เลย ท่าทางของพวกมันคุยกันน่าเอ็นดูเอามาก ๆ พร้อมก้มหน้าจูบโป๊ยเซียนหลายรอบ “ไม่ได้นะลูก! หนูจะเอาไม่เลือกไม่ได้”
“ใช่! หนูจะเอาไม่เลือกเหมือนพ่อไม่ได้นะ” แป้งได้ทีเลยพูดแกล้งสามีซะเลย “เค้านั่งดูเค้าก็ขำ ก็นึกในใจ กูจะบาปปะวะ! ขัดขวางความรักแมว ไม่ยอมเปิดประตูมุ้งลวดให้พวกมันเข้ามาหากัน แม่ว่าแม่ต้องพาโป๊ยเซียนไปฉีดยาคุมแล้วล่ะ เคียวแบบนี้แม่ไม่อยากได้ลูกเขยเป็นแมวจร “ แป้งพูดพร้อมหัวเราะชอบใจเช่นกัน เมื่อนึกถึงเหตุการณ์พอดรักของแมวเปอร์เซียที่ตนเองเลี้ยงเอาไว้ดั่งลูก
เมี๊ยว ๆ... เสียงร้องของเธอบอกว่าเธอรักเขา
จบ..
รักไร้พรหมแดน
“เราชื่อโป๊ยเซียนนะ เรียกโป๊ยเฉย ๆ ก็ได้” เธอยืนคุยกับบุรุษหนุ่มรูปงาม เธอไม่เคยเห็นเขามาก่อนตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ด้วยความอัธยาศัยดีของเธอ จึงไม่เลือกคบใคร คบได้หมดทุกคน รวมทั้งเขาคนนี้ด้วย แต่ทำไมหัวใจของเธอมันบอกว่า อยากรู้จักมากกว่าที่ผ่าน ๆ มา เธอรู้สึกหวั่นไหวอยู่ตลอดเวลาที่คุยกับหนุ่มรูปงามในตอนนี้
“เราเหรอ! อือ...” เขาทำท่าครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะตอบ “เรียกเราว่าจรจัดแล้วกัน” เขาไม่รู้ว่าจะให้เรียกว่าอย่างไร ก็เขาไม่มีชื่อ ไม่มีบ้าน ไม่มีพ่อแม่ ที่โตมาได้ก็เพราะถังขยะ หากินตามตลาดสดบ้าง ขอข้าวคนอื่นบ้าง ไม่มีบ้านให้ซุกหัวนอน จนได้มาเจอกับเธอที่นี่ เธอผู้ทั้งรูปงาม แสนดี งามทั้งกายงามทั้งใจ เขาไปที่ไหนก็มีแต่คนไล่ให้ไปไกล ๆ น้อยคนนักจะเอาข้าวให้กิน เวลาที่เขาเดินเข้าไปขอ เวลานี้ส่วนลึก ๆ ของหัวใจเขาถูกชะตากับเธอแล้วล่ะ
แต่ดูจากเนื้อตัวอันสะอาดสะอ้านของเธอ สร้อยที่เธอสวมใส่ ชุดเสื้อผ้าของเธอแล้ว มันช่างต่างกันกับเขาราวฟ้ากับเหวเสียจริง ตรงข้ามกับเขาที่เนื้อตัวมอมแมม ไหนจะพ่อแม่ของเธออีก พ่อแม่ของเธอต้องไม่ยอมแน่ ๆ หากทราบว่าลูกสาวของท่าน รักกับหนุ่มพเนจรอย่างเขา แต่เขาชอบเธอเหลือเกิน ตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น ใช่! เธอคือผู้ที่ใช่ รักแรกพบ สิ่งที่ใช่ไม่จำเป็นต้องศึกษานาน เจอปุ๊บรักปั๊บได้เลย นี่แหละคือสิ่งที่ใช่ เขาคิดในใจ
“จรจัด! ชื่อเก๋ดี” เธอตอบเขา จ้องไปที่นัยน์ตาสีดำคมเข้มคู่นั้น หัวใจก็พลันระส่ำระสายเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ เธอยิ้มให้กับหนุ่มที่พึ่งรู้จัก แบบไม่เกรงใจแม่ที่มองพวกเธอทักทายกันเลย “นายไปยังไงมายังไงเหรอถึงได้มาที่นี่ได้ ที่นี่เจ้าของเขาดุนะ แม่ยังไม่ค่อยพาเราออกไปข้างนอกเลย”
จรจัดจ้องมองเธอผู้อยู่ตรงหน้านี้ ห่างกันเพียงไม่กี่คืบ เขาอยากจะใช้ปากจุมพิตเธอเสียเหลือเกิน ทำได้แค่เอาหน้าเข้าไปให้ใกล้ที่สุด นัยน์ตาคู่นั้นของเธอสีน้ำตาลอ่อน ช่างดูอ่อนหวานเหมือนสี “ขอบคุณที่ชมครับ เราเดินมาเรื่อย ๆ จนมาเจอเธอนี่แหละ”
“จุ๊ ๆ อย่าเสียงดังไป แม่เราดุ ไม่เหมือนพ่อเราใจดี”
“อ้อ ๆ ได้ จุ๊ ๆ “ เขาทำท่าทางเหมือนเธอ พูดคุยกันให้เสียงเบาที่สุด “เรามาหาเธอทุกวันได้มั้ย” สุดท้ายเขาก็ถามเธอออกมาจนได้ ด้วยความต้องการของหัวใจ แม้จะเป็นการไม่เจียมเนื้อเจียมตัวก็ตาม เขารู้ว่าเขาเป็นใครเธอเป็นใคร
โป๊ยเซียนหันไปมองผู้เป็นแม่ เห็นแม่กำลังเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ ไม่ได้สนใจเธอเลย ก่อนจะหันมาตอบตกลงกับเขา “อือ! ได้สิ แต่เราไม่รู้ว่าพ่อเราจะยอมหรือเปล่านะ ไม่ต้องห่วงพ่อเราใจดี”
“ขอบคุณนะ “ เขามองเธอด้วยความรัก มันเป็นรักแรกพบ รู้สึกขอบคุณเธอที่ไม่รังเกียจแมวจรจัดอย่างเขา แม้รักนี้จะมีมุ้งลวดกั้นกลางระหว่างรักเอาไว้ก็ตาม แค่เขาได้มาเจอเธอ แมวอันเป็นที่รัก
“จรจัดหนีเร็วพ่อเรากลับมาแล้ว” เหมี๊ยว! โป๊ยเซียนมองเห็นพ่อขึ้นบันไดมาแต่ไกล ๆ รีบบอกแมวอันเป็นที่รักให้รีบหนีไปก่อน เธอยังไม่รู้เลยว่าพ่อของเธอจะว่าอย่างไร ให้จรจัดหนีไปก่อนจะดีกว่า
“โอเค! แล้วเจอกัน” เหมี๊ยว เขารีบวิ่งไปที่บันได ก่อนจะหันมาบอกลากับเธออีกครั้ง “โป๊ยแล้วเจอกันนะ” เหมี๊ยว จากนั้นเขาก็วิ่งลงบันไดไป สวนทางกับพ่อของเธอพอดี เขาหยุดมองแป๊บเดียวก่อนจะวิ่งหนีลงไป
เมี๊ยว ๆ โป๊ยเซียนร้อง วิ่งไปเคล้าแข้งเคล้าขาผู้เป็นพ่อ พร้อมใช้พลังอ้อนสุดฤทธิ์ พ่อของเธออุ้มเธอขึ้นมา สูดดมหอมแก้มฟอดใหญ่ด้วยความรักเช่นทุกวัน
“เธอ! เธอมาดูนี่! ลูกสาวเธอมันเคียวมากเลยนะ มีหนุ่มมาจีบถึงบ้านด้วย ยืนพอดรักกันหวานเชียวหน้าประตูน่ะ เลียปากกันผ่านมุ้งลวดเลยนะเธอ” แป้งรายงานพฤติกรรมลูกแมวแสนรักของตนให้สามีฟัง พร้อมนึกขำ อดไม่ได้ที่จะไม่หยิบโทรศัพท์มือถือมาถ่ายวิดีโอเอาไว้
เมี๊ยว ๆ เธอร้องผ่านอ้อมกอดของผู้เป็นพ่อ “ไม่ต้องมาร้องเมี๊ยว ๆ อ้อนพ่อเลย แม่เห็นนะ แม่ไม่ยอมให้ลูกแม่ไปเอากับแมวจรจัดหรอก หัวนอนปลายเท้าก็ไม่มี” แป้งจะเดินเข้าไปตีโป๊ยเซียนด้วยความหมั่นไส้ เห็นพ่อกลับมาเป็นไม่ได้
“หือ! อย่าทำลูก” เปรียวเบี่ยงตัวหลบฝ่ามือพิฆาตของเธอ ไม่ยอมให้เธอตีโป๊ยเซียน
“อ่ะดูความเคียวของลูกสาวเธอ” แป้งยื่นโทรศัพท์ที่แอบถ่ายวิดีโอโป๊ยเซียนกับแมวจรจัดตัวนั้นให้เปรียวดู เขารับโทรศัพท์จากเธอ กดดูโดยที่ยังอุ้มลูกแมวอยู่
ที่ระเบียงหอพัก แป้งเปิดประตูห้องไว้ ปิดแค่ประตูมุ้งลวดพอ ในคลิปเห็นแมวตัวเขื่อง อ้วน สีดำปนขาว เดินมาจากไหนไม่รู้ เดินขึ้นมาบนตึกที่เธอพักอยู่ ไม่รู้มันขึ้นมาได้อย่างไร จากนั้นมันก็มองเข้ามาในห้องของเธอ เหมือนรู้ว่ามีแมวอยู่ในนี้ หยุดยืนตรงหน้าประตู พร้อมร้องเหมียว ๆ อยู่นั่นแหละ ลูกสาวตัวดีของเธอเมื่อได้ยินเสียงก็วิ่งไปที่ประตู เกาะมุ้งลวดเอาไว้ พวกมันสองตัวคุยอะไรกันเธอไม่สามารถรับรู้ได้ แปลไม่ออก แต่ว่าเธอก็ไม่ได้ไล่แมวแปลกหน้าไป ปล่อยให้มันสองตัวคุยกัน โดยผ่านประตูมุ้งลวด
“เค้าจะไล่มันไปเค้าก็สงสาร กลัวว่าไปขัดความรักพวกมันสองตัว เห็นจะเปิดมุ้งลวดให้ เค้าก็ไม่ยอมหรอก ไม่ยอมให้ลูกโป๊ยเซียนไปเอากับแมวจรจัดหรอก”
เปรียวดูคลิปวิดีโอก็หัวเราะชอบใจใหญ่เลย ท่าทางของพวกมันคุยกันน่าเอ็นดูเอามาก ๆ พร้อมก้มหน้าจูบโป๊ยเซียนหลายรอบ “ไม่ได้นะลูก! หนูจะเอาไม่เลือกไม่ได้”
“ใช่! หนูจะเอาไม่เลือกเหมือนพ่อไม่ได้นะ” แป้งได้ทีเลยพูดแกล้งสามีซะเลย “เค้านั่งดูเค้าก็ขำ ก็นึกในใจ กูจะบาปปะวะ! ขัดขวางความรักแมว ไม่ยอมเปิดประตูมุ้งลวดให้พวกมันเข้ามาหากัน แม่ว่าแม่ต้องพาโป๊ยเซียนไปฉีดยาคุมแล้วล่ะ เคียวแบบนี้แม่ไม่อยากได้ลูกเขยเป็นแมวจร “ แป้งพูดพร้อมหัวเราะชอบใจเช่นกัน เมื่อนึกถึงเหตุการณ์พอดรักของแมวเปอร์เซียที่ตนเองเลี้ยงเอาไว้ดั่งลูก
เมี๊ยว ๆ... เสียงร้องของเธอบอกว่าเธอรักเขา
จบ..