แบล็คกี้กับโป๊ยเซียน
เขาเลิกเป็นแมวจรจัดตั้งแต่วันที่เขาได้เจอกับเด็กหญิงมินตรา ที่บ้านหลังนั้นหลังที่เขาแอบใช้เป็นที่หลับนอน ครั้งครอบครัวของเธอไม่อยู่บ้าน มินตราเอ็นดูเขามาก ให้เขานอนใกล้ ๆ ทุกวัน พ่อกับแม่ของเธอพาเขาไปฉีดวัคซินเรียบร้อย แถมยังซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้เขา และปลอกคอให้อีกด้วย
มีอาหารเม็ดอีกทั้งขนมเยอะแยะมากมาย ห้องสุขาพร้อมทรายกลิ่นหอม คอนโดแบบของโป๊ยพ่อของมินตราก็ซื้อให้ เขาดีใจมาก ๆ ดีใจที่จะไม่ต้องเป็นแมวพเนจรอีกต่อไป โป๊ยเซียนคงดีใจเมื่อทราบข่าวนี้ ที่สำคัญพ่อแม่ของโป๊ยจะได้ไม่รังเกียจเขาอีก เขาไม่ใช่แมวจรจัด เขาเป็นแมวมีบ้าน มีเจ้าของ การมีปลอกคอแสดงถึงการเป็นแมวมีเจ้าของ และเขาไม่ได้ชื่อจรจัดอีกต่อไป เขาชื่อแบล็คกี้มีเจ้าของชื่อมินตรา
มินตราไม่ยอมห่างเขาไปไหนเลย เด็กน้อยอุ้มเขากอดเขาตลอดเวลา ซึ่งเขาก็ไม่รู้สึกรำคาญสักนิด กลับชอบแบบนี้เสียด้วยซ้ำ มันอบอุ่น มันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เขาพึ่งเคยสัมผัสความรู้สึกของการเป็นแมวมีเจ้าของ มันอบอุ่นเช่นนี้ โป๊ยเซียนก็คงจะมีความรู้สึกแบบนี้เช่นกัน เด็กหญิงมินตราอายุน้อยกว่าเขา พ่อของเธอสอนให้เรียกเขาว่าพี่แบล็กกี้ น้องมินตราก็เรียกตาม หลังจากทำความสะอาดให้เขาแล้ว เธอทั้งกอดทั้งหอมเขาไม่ยอมห่างไปไหน เป็นแบบนี้ประจำ
พรุ่งนี้เขาจะต้องนำข่าวดีไปบอกกับโป๊ย ว่าเขาไม่ใช่แมวจรจัดอีกแล้ว เขาคือแมวแบล็คกี้สุดหล่อ สุดเท่ห์ และสุดเฟี้ยวที่สุด เพราะน้องมินตราแต่งองค์ทรงเครื่องให้เขาอย่างหล่อ ณเดชต้องชิดซ้าย มาริโอ้ยังต้องชิดขวากันเลยทีเดียว เขานอนในตะกร้าที่เธอจัดให้อย่างมีความสุข คืนนี้เขาคงฝันดี ฝันถึงหน้าขาวใส นัยน์ตาบ๊องแบ๊ว ขนฟู ๆ สีขาวสะอาดสะอ้านของโป๊ยเซียน แม่ของเธอชอบมัดผมติดโบว์ให้ ยิ่งเพิ่มความน่ามองเข้าไปอีก
“ฝันดีนะโป๊ย พรุ่งนี้เจอกัน”
เขาบอกฝันดีฝากสายลมไปให้เธอ แมวอันเป็นที่รัก ที่จริงบ้านหลังนี้กับอพาร์ตเมนต์ที่โป๊ยเซียนอาศัยอยู่ อยู่ห่างกันไม่ไกล เพราะเขาเลือกที่ ๆ แอบหลับนอนไม่ไกลจากเธอ จนมีเจ้านายน้อยมินตรามาเจอกับเขาเข้า จากนั้นเขาก็หลับไป พาตัวเองหลับไหลในค่ำคืนนี้อย่างมีความสุข
“โป๊ย! โป๊ยเรามาแล้ว” แบล็กกี้รู้เวลาดีว่าพ่อกับแม่ของเธอออกไปทำงานช่วงไหน กลับมาช่วงไหน แบล็กกี้จะรีบกลับทันที ไม่อยากทำให้โป๊ยเดือดร้อน
“เมี๊ยว! “ โป๊ยตอบกลับในทันที เธอใช้กงเล็บเกาะมุ้งลวดหน้าต่างเหมือนเดิมอย่างรู้งาน เหมือนรอเขาอยู่แล้ว พวกเขาคุยกันท่าเดิม มุมเดิม บนขอบหน้าต่างเช่นเดิม เป็นความโชคดีอย่างหนึ่งของเขา ถึงแม้แม่ของเธอจะไม่ชอบขี้หน้าเขา ก็ยังเปิดหน้าต่างทิ้งเอาไว้ คงกลัวโป๊ยเซียนขาดอากาศหายใจตาย
“จรจัดดีใจจังวันนี้มาเร็ว เห็นเจ้าของอพาร์ตเมนต์มั้ย ระวังตัวด้วยนะ โป๊ยไม่อยากให้เขารู้ว่ามีโป๊ยอยู่ในห้อง” เธอถามเขา แต่ไร้ซึ่งคำตอบ เขานิ่งเงียบไม่ตอบ เก็บทาทีเอาไว้ อยากเซอร์ไพรส์เธอต่างหาก
“จรจัดเงียบทำไม! เป็นอะไรเหรอ” เมี๊ยว! “ทำไมเงียบเราถามทำไมไม่ตอบ” แววตาของเธอจ้องมองมาที่เขาด้วยความสงสัย ปนไม่เข้าใจอากัปกิริยาของเขาในตอนนี้ เขาแทบจะหัวเราะออกมากับการเก๊กของตัวเอง
“ใครครับจรจัด” เขาตอบไป เหมือนเธอพึ่งแปลกใจขึ้นมา เอียงคอจ้องมองลำตัวของเขา คงจะแปลกตาขึ้นมาแล้วล่ะสิ “ผมไม่ใช่จรจัด”
“อ้าวเหรอ! ว่าอยู่จรจัดไม่มีปลอกคอ เนื้อตัวไม่สะอาดแบบนี่ ขอโทษนะคะคุณไม่ใช่จรจัดของดิฉัน” เมี๊ยว! แล้วเธอก็กระโดดลงพื้นอย่างเร็ว
“เฮ้ย! โป๊ยเดียวก่อน เราเอง จรจัดไง จรจัด!” เมี๊ยว ๆ
“นายไม่ใช่จรจัด”
“โป๊ยเซียนเราเอง จรจัดเอง ดูดี ๆ ดิ พอดีมีคนอุปถัมภ์เราแล้ว เราก็เลยมีปลอกคอ เนื้อตัวสะอาด เรามีบ้าน มีเจ้าของแล้วนะ เราไม่ใช่แมวพเนจร จรจัดอีกแล้ว”
“จริงเหรอ”
“จริง” เมี๊ยว!
สุดท้ายเธอก็กระโดดขึ้นคอนโดแมว แล้วใช้มือเกาะมุ้งลวดเหมือนเดิม ส่วนเขาก็นั่งบนขอบหน้าต่างท่าเดิม “เราไม่ได้ชื่อจรจัดเหมือนเดิมแล้วนะ น้องมินตราตั้งชื่อให้เราว่า แบล็คกี้ ต่อไปเรียกเราว่าแบล็คกี้นะ”
“แบล็คกี้น่ารักดี” เธอไม่โกรธที่เขาแกล้งเมื่อกี้ สมแล้วที่เป็นนางฟ้าแสนสวยโป๊ยเซียน ใจดี ใจเย็น นิสัยแมวผู้ดีตามตำราเลยที่เขาพึงปรารถนา
“สักวันเราต้องได้อยู่ใกล้กันแบบไม่มีอะไรมาขวางกั้นน้อโป๊ย” คำพูดและแววตาของเขามุ่งมั่นจริงจัง สักวันต้องมีวันนั้น สักวัน!
“พรุ่งนี้ไม่ต้องมาหาเรานะ พรุ่งนี้พ่อกับแม่หยุดงานน่ะ แม่ชอบพาเราไปเดินเล่นสวนสาธารณะ จรจัด เอ้ย! แบล็คกี้เคยไปมั้ย”
“สวนสาธารณะเหรอ น่าจะเคยนะ ก็ได้พรุ่งนี้เราจะไม่มา ค่อยเจอกันวันเมื่อรืนน้อ”
“อือ” ทั้งสองเอาหน้าเขามาใกล้ ๆ กัน แบล็คกี้อยากจะทำความสะอาดขนให้เธอมากแค่ไหน ก็ทำไม่ได้เพราะติดมุ้งลวด ทำได้แค่เอาหน้ามาแนบมุ้งลวดให้ใบหน้าใกล้ชิดใบหน้าของเธอที่สุด และเมื่อถึงเวลาก็ต้องกลับเขาจึงขอตัวกลับไปแต่โดยดี แม้ใจอยากอยู่ตรงนี้นาน ๆ ก็ตาม
“พี่ทับทิมเราไปนั่งเล่นขอบสระกันเถอะ แป้งอยากพาโป๊ยเซียนไปสูดบรรยากาศนอกห้องหน่อย พาน้องมินตราไปเล่นด้วย” ช่วงบ่ายแป้งไลน์ชวนเพื่อนที่ทำงานออกไปปูเสื่อนั่งเล่นที่สวนสาธารณะใกล้บ้าน
“โอเค! น้องมินตรามันได้แมวที่ไหนมาเลี้ยงก็ไม่รู้ อี่พ่อก็ตามใจลูกเกิ๊น พี่เลยต้องลำบากไปด้วยเนี่ย “ เพื่อนรุ่นพี่ของเธอตอบไลน์กลับมา
“เจอกันที่นู่นนะคะ ออกไปตอนนี้เลย” แป้งจัดกระเป๋า กระเป๋าเป้นี่แหละ จะใส่ตะกร้าไม่ได้ เพราะไม่ได้เอารถยนต์ไป เกรงว่าเจ้าของอพาร์ตเมนต์จะสังเกตเห็น เธอนำลูกแมวใส่ในกระเป๋า เตรียมสะพายหลัง รูดซิบไม่สนิทมาก เหลือรูไว้ให้แมวหายใจ
“ลูกโป๊ยอยู่นิ่ง ๆ นะลูก ห้ามโผล่หัวออกมาจากกระเป๋าเข้าใจมั้ยให้แม่ขับออกจากอพาร์ตเมนต์ไปก่อน โอเค๊!”
“เมี๊ยว!” โป๊ยเซียนตอบรับอย่างกับรู้ภาษามนุษย์
แป้งสะพายกระเป๋าที่หลัง เดินลงมาขับมอเตอร์ไซค์ออกไปยังสวนสาธารณะ ที่นัดกันไว้กับทับทิม ไปถึงก็เห็นทับทิมกับลูกสาวน้องมินตรานั่งรออยู่แล้ว แต่วันนี้แปลกมีแมวมาด้วย แมวตัวนี้มันช่างคุ้นหูคุ้นตาเสียจริง เหมือนเธอเคยเห็นที่ไหน แต่ว่าแมวมันก็ลายเหมือนกันหมดนั่นแหละ เธอคิดมากไปเอง
แป้งเปิดกระเป๋าออก อุ้มโป๊ยเซียนออกมา มันเหมือนดีใจแปลก ๆ ที่เห็นเพื่อนแมวด้วยกัน ที่เห็นแมวแบล็คกี้น้องมินตา ปกติมันต้องโก่งตัวร้องขู่เมื่อเห็นตัวอื่น แต่นี่อาการของมันปกติ ไอ้เจ้าแบล็คกี้ก็เหมือนกัน
“มินตราเอาแมวมาจากไหนคะ” เธอคุยกับหลานตัวน้อย
“มันชอบมานอนที่บ้านน่ะ เอาข้าวให้มันกิน เลี้ยงมันซะเลย” ทิบทิมตอบแทนลูกสาว เด็กหญิงมินตราไม่สนใจเธอที่คุยด้วย เล่นกับแมวอย่างเดียว
“พาฉีดวัคซีนหรือยังคะ”
“พ่อเค้าพาไปแล้ว”
“แบล็กกี้!”
“โป๊ยเซียน” เมี๊ยว!
พวกเขาสองตัวดีใจมาก ไม่คิดว่าจะได้มาเจอกันที่นี่อีก ไม่คิดว่าจะได้อยู่ใกล้ชิดกันโดยไม่มีอะไรมาขวางกั้น แบล็คกี้เดินเข้าไปคลอเคลียโป๊ยเซียน ใช้ลิ้นของตนเลียทำความสะอาดขนให้
“คุณแม่น้าแป้งดูแมวมันเล่นด้วยกัน” เด็กหญิงมินตราเรียกพวกเธอสองคนให้ดูแมว แป้งมองด้วยความไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ ถึงจะเป็นแมวเลี้ยง มันก็เป็นแมวพันธุ์พื้นบ้าน แต่ว่าก็ไม่ได้อะไร เธอคงไม่ยอมปล่อยให้มันผสมพันธุ์กันแน่นอน
“ปล่อยมันเล่นด้วยกันลูก”
“โป๊ยเราดีใจมากเลย เจ้านายเราบอกว่าจะพามาเล่นสวนสาธารณะ ไม่คิดว่าจะเป็นที่เดียวกัน”
“นี่แหละตรงนี่แหละที่เล่าให้ฟัง แม่พามาทุกอาทิตย์ บางอาทิตย์ก็มากับพ่อสองคน ดีใจจังที่เจอแบล็คกี้”
“ดีใจเหมือนกัน”
แมวสองตัวเล่นกันนอนใกล้ ๆ กันภายใต้การควบคุมดูแลของเด็กน้อยมินตรา เธอเอ็นดูพวกมันมาก ๆ
“พรุ่งนี้เจอกันที่บ้านนะโป๊ย”
“โอเค”
แล้วทั้งสองก็แยกย้ายกันกลับไปบ้านใครบ้านมัน ตามเจ้านายของตนเองกลับไป ความรักของพวกเขาค่อย ๆ ก่อตัวขึ้น แม้รู้ว่าจะไม่สมหวัง เขาเป็นเพียงแมวบ้าน คงไม่ได้สร้างครอบครัวกับโป๊ยเซียน แม่ของเธอไม่ยอมแน่นอน แค่เขาได้มาเจอ ได้มาหา ได้มาเห็นหน้าเธอผู้เป็นแมวอันเป็นที่รักก็พอ อย่างน้อยแม่ของเธอก็เลิกกรีดกันเขา เพียงเพราะจำเขาไม่ได้ ทุกอาทิตย์พวกเขาจะได้อยู่ใกล้ชิดกัน โดยไม่มีมุ้งลวดมากั้นกลางความรักเอาไว้ แค่สัปดาห์ล่ะหนึ่งวันเป็นอะไรที่รอคอยให้มาถึงนานแสนนาน มันมีค่า มันมีความหมายมาก ๆ สำหรับเขา
“แบล็กกี้พรุ่งนี้เรากลับบ้านต่างจังหวัดนะ พ่อแม่จะพากลับไปหาปู่ย่าน่ะ”
“โอเคแล้วกลับมาวันไหนเหรอ”
โป๊ยเซียนไม่ตอบเขา นัยน์ตาเศร้า น้ำตาก็พาลจะไหลออกมา “ไม่รู้ เราได้ยินพ่อกับแม่คุยกันว่าจะให้เราไปอยู่กับปู่ย่า” เธอพูดเสียงแผ่วเบา น้ำตาไหลลงมาที่แก้ม เขาเองก็ใจหายมากเช่นกัน เมื่อได้ยินแบบนี้ จะไม่ได้เจอเธอตลอดไปเหรอ ทำไมพรหมลิขิตทำกับเขาแบบนี้ ให้เขาเจอแมวที่ใช่ แต่รักกันไม่ได้ “แบล็คกี้แต่พ่อบอกว่าดูก่อน อาจพาเรากลับมาด้วย”
“ขอให้โป๊ยได้กลับมานะ เราจะรอ”
ทั้งสองอยู่ในท่าเดิม แบล็คกี้นั่งบนขอบหน้าต่าง โป๊ยเซียนเกาะมุ้งลวดคุยกัน เป็นภาพเดิม ๆ ที่กล้อง cctv จับภาพได้ จึงรู้ว่าห้องหมายเลข 201 มีแมวอยู่ในนั้น
หึหึ ไอ้แบล็คกี้!!!!
จบ...
รักของสองเรา
แบล็คกี้กับโป๊ยเซียน
เขาเลิกเป็นแมวจรจัดตั้งแต่วันที่เขาได้เจอกับเด็กหญิงมินตรา ที่บ้านหลังนั้นหลังที่เขาแอบใช้เป็นที่หลับนอน ครั้งครอบครัวของเธอไม่อยู่บ้าน มินตราเอ็นดูเขามาก ให้เขานอนใกล้ ๆ ทุกวัน พ่อกับแม่ของเธอพาเขาไปฉีดวัคซินเรียบร้อย แถมยังซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้เขา และปลอกคอให้อีกด้วย
มีอาหารเม็ดอีกทั้งขนมเยอะแยะมากมาย ห้องสุขาพร้อมทรายกลิ่นหอม คอนโดแบบของโป๊ยพ่อของมินตราก็ซื้อให้ เขาดีใจมาก ๆ ดีใจที่จะไม่ต้องเป็นแมวพเนจรอีกต่อไป โป๊ยเซียนคงดีใจเมื่อทราบข่าวนี้ ที่สำคัญพ่อแม่ของโป๊ยจะได้ไม่รังเกียจเขาอีก เขาไม่ใช่แมวจรจัด เขาเป็นแมวมีบ้าน มีเจ้าของ การมีปลอกคอแสดงถึงการเป็นแมวมีเจ้าของ และเขาไม่ได้ชื่อจรจัดอีกต่อไป เขาชื่อแบล็คกี้มีเจ้าของชื่อมินตรา
มินตราไม่ยอมห่างเขาไปไหนเลย เด็กน้อยอุ้มเขากอดเขาตลอดเวลา ซึ่งเขาก็ไม่รู้สึกรำคาญสักนิด กลับชอบแบบนี้เสียด้วยซ้ำ มันอบอุ่น มันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เขาพึ่งเคยสัมผัสความรู้สึกของการเป็นแมวมีเจ้าของ มันอบอุ่นเช่นนี้ โป๊ยเซียนก็คงจะมีความรู้สึกแบบนี้เช่นกัน เด็กหญิงมินตราอายุน้อยกว่าเขา พ่อของเธอสอนให้เรียกเขาว่าพี่แบล็กกี้ น้องมินตราก็เรียกตาม หลังจากทำความสะอาดให้เขาแล้ว เธอทั้งกอดทั้งหอมเขาไม่ยอมห่างไปไหน เป็นแบบนี้ประจำ
พรุ่งนี้เขาจะต้องนำข่าวดีไปบอกกับโป๊ย ว่าเขาไม่ใช่แมวจรจัดอีกแล้ว เขาคือแมวแบล็คกี้สุดหล่อ สุดเท่ห์ และสุดเฟี้ยวที่สุด เพราะน้องมินตราแต่งองค์ทรงเครื่องให้เขาอย่างหล่อ ณเดชต้องชิดซ้าย มาริโอ้ยังต้องชิดขวากันเลยทีเดียว เขานอนในตะกร้าที่เธอจัดให้อย่างมีความสุข คืนนี้เขาคงฝันดี ฝันถึงหน้าขาวใส นัยน์ตาบ๊องแบ๊ว ขนฟู ๆ สีขาวสะอาดสะอ้านของโป๊ยเซียน แม่ของเธอชอบมัดผมติดโบว์ให้ ยิ่งเพิ่มความน่ามองเข้าไปอีก
“ฝันดีนะโป๊ย พรุ่งนี้เจอกัน”
เขาบอกฝันดีฝากสายลมไปให้เธอ แมวอันเป็นที่รัก ที่จริงบ้านหลังนี้กับอพาร์ตเมนต์ที่โป๊ยเซียนอาศัยอยู่ อยู่ห่างกันไม่ไกล เพราะเขาเลือกที่ ๆ แอบหลับนอนไม่ไกลจากเธอ จนมีเจ้านายน้อยมินตรามาเจอกับเขาเข้า จากนั้นเขาก็หลับไป พาตัวเองหลับไหลในค่ำคืนนี้อย่างมีความสุข
“โป๊ย! โป๊ยเรามาแล้ว” แบล็กกี้รู้เวลาดีว่าพ่อกับแม่ของเธอออกไปทำงานช่วงไหน กลับมาช่วงไหน แบล็กกี้จะรีบกลับทันที ไม่อยากทำให้โป๊ยเดือดร้อน
“เมี๊ยว! “ โป๊ยตอบกลับในทันที เธอใช้กงเล็บเกาะมุ้งลวดหน้าต่างเหมือนเดิมอย่างรู้งาน เหมือนรอเขาอยู่แล้ว พวกเขาคุยกันท่าเดิม มุมเดิม บนขอบหน้าต่างเช่นเดิม เป็นความโชคดีอย่างหนึ่งของเขา ถึงแม้แม่ของเธอจะไม่ชอบขี้หน้าเขา ก็ยังเปิดหน้าต่างทิ้งเอาไว้ คงกลัวโป๊ยเซียนขาดอากาศหายใจตาย
“จรจัดดีใจจังวันนี้มาเร็ว เห็นเจ้าของอพาร์ตเมนต์มั้ย ระวังตัวด้วยนะ โป๊ยไม่อยากให้เขารู้ว่ามีโป๊ยอยู่ในห้อง” เธอถามเขา แต่ไร้ซึ่งคำตอบ เขานิ่งเงียบไม่ตอบ เก็บทาทีเอาไว้ อยากเซอร์ไพรส์เธอต่างหาก
“จรจัดเงียบทำไม! เป็นอะไรเหรอ” เมี๊ยว! “ทำไมเงียบเราถามทำไมไม่ตอบ” แววตาของเธอจ้องมองมาที่เขาด้วยความสงสัย ปนไม่เข้าใจอากัปกิริยาของเขาในตอนนี้ เขาแทบจะหัวเราะออกมากับการเก๊กของตัวเอง
“ใครครับจรจัด” เขาตอบไป เหมือนเธอพึ่งแปลกใจขึ้นมา เอียงคอจ้องมองลำตัวของเขา คงจะแปลกตาขึ้นมาแล้วล่ะสิ “ผมไม่ใช่จรจัด”
“อ้าวเหรอ! ว่าอยู่จรจัดไม่มีปลอกคอ เนื้อตัวไม่สะอาดแบบนี่ ขอโทษนะคะคุณไม่ใช่จรจัดของดิฉัน” เมี๊ยว! แล้วเธอก็กระโดดลงพื้นอย่างเร็ว
“เฮ้ย! โป๊ยเดียวก่อน เราเอง จรจัดไง จรจัด!” เมี๊ยว ๆ
“นายไม่ใช่จรจัด”
“โป๊ยเซียนเราเอง จรจัดเอง ดูดี ๆ ดิ พอดีมีคนอุปถัมภ์เราแล้ว เราก็เลยมีปลอกคอ เนื้อตัวสะอาด เรามีบ้าน มีเจ้าของแล้วนะ เราไม่ใช่แมวพเนจร จรจัดอีกแล้ว”
“จริงเหรอ”
“จริง” เมี๊ยว!
สุดท้ายเธอก็กระโดดขึ้นคอนโดแมว แล้วใช้มือเกาะมุ้งลวดเหมือนเดิม ส่วนเขาก็นั่งบนขอบหน้าต่างท่าเดิม “เราไม่ได้ชื่อจรจัดเหมือนเดิมแล้วนะ น้องมินตราตั้งชื่อให้เราว่า แบล็คกี้ ต่อไปเรียกเราว่าแบล็คกี้นะ”
“แบล็คกี้น่ารักดี” เธอไม่โกรธที่เขาแกล้งเมื่อกี้ สมแล้วที่เป็นนางฟ้าแสนสวยโป๊ยเซียน ใจดี ใจเย็น นิสัยแมวผู้ดีตามตำราเลยที่เขาพึงปรารถนา
“สักวันเราต้องได้อยู่ใกล้กันแบบไม่มีอะไรมาขวางกั้นน้อโป๊ย” คำพูดและแววตาของเขามุ่งมั่นจริงจัง สักวันต้องมีวันนั้น สักวัน!
“พรุ่งนี้ไม่ต้องมาหาเรานะ พรุ่งนี้พ่อกับแม่หยุดงานน่ะ แม่ชอบพาเราไปเดินเล่นสวนสาธารณะ จรจัด เอ้ย! แบล็คกี้เคยไปมั้ย”
“สวนสาธารณะเหรอ น่าจะเคยนะ ก็ได้พรุ่งนี้เราจะไม่มา ค่อยเจอกันวันเมื่อรืนน้อ”
“อือ” ทั้งสองเอาหน้าเขามาใกล้ ๆ กัน แบล็คกี้อยากจะทำความสะอาดขนให้เธอมากแค่ไหน ก็ทำไม่ได้เพราะติดมุ้งลวด ทำได้แค่เอาหน้ามาแนบมุ้งลวดให้ใบหน้าใกล้ชิดใบหน้าของเธอที่สุด และเมื่อถึงเวลาก็ต้องกลับเขาจึงขอตัวกลับไปแต่โดยดี แม้ใจอยากอยู่ตรงนี้นาน ๆ ก็ตาม
“พี่ทับทิมเราไปนั่งเล่นขอบสระกันเถอะ แป้งอยากพาโป๊ยเซียนไปสูดบรรยากาศนอกห้องหน่อย พาน้องมินตราไปเล่นด้วย” ช่วงบ่ายแป้งไลน์ชวนเพื่อนที่ทำงานออกไปปูเสื่อนั่งเล่นที่สวนสาธารณะใกล้บ้าน
“โอเค! น้องมินตรามันได้แมวที่ไหนมาเลี้ยงก็ไม่รู้ อี่พ่อก็ตามใจลูกเกิ๊น พี่เลยต้องลำบากไปด้วยเนี่ย “ เพื่อนรุ่นพี่ของเธอตอบไลน์กลับมา
“เจอกันที่นู่นนะคะ ออกไปตอนนี้เลย” แป้งจัดกระเป๋า กระเป๋าเป้นี่แหละ จะใส่ตะกร้าไม่ได้ เพราะไม่ได้เอารถยนต์ไป เกรงว่าเจ้าของอพาร์ตเมนต์จะสังเกตเห็น เธอนำลูกแมวใส่ในกระเป๋า เตรียมสะพายหลัง รูดซิบไม่สนิทมาก เหลือรูไว้ให้แมวหายใจ
“ลูกโป๊ยอยู่นิ่ง ๆ นะลูก ห้ามโผล่หัวออกมาจากกระเป๋าเข้าใจมั้ยให้แม่ขับออกจากอพาร์ตเมนต์ไปก่อน โอเค๊!”
“เมี๊ยว!” โป๊ยเซียนตอบรับอย่างกับรู้ภาษามนุษย์
แป้งสะพายกระเป๋าที่หลัง เดินลงมาขับมอเตอร์ไซค์ออกไปยังสวนสาธารณะ ที่นัดกันไว้กับทับทิม ไปถึงก็เห็นทับทิมกับลูกสาวน้องมินตรานั่งรออยู่แล้ว แต่วันนี้แปลกมีแมวมาด้วย แมวตัวนี้มันช่างคุ้นหูคุ้นตาเสียจริง เหมือนเธอเคยเห็นที่ไหน แต่ว่าแมวมันก็ลายเหมือนกันหมดนั่นแหละ เธอคิดมากไปเอง
แป้งเปิดกระเป๋าออก อุ้มโป๊ยเซียนออกมา มันเหมือนดีใจแปลก ๆ ที่เห็นเพื่อนแมวด้วยกัน ที่เห็นแมวแบล็คกี้น้องมินตา ปกติมันต้องโก่งตัวร้องขู่เมื่อเห็นตัวอื่น แต่นี่อาการของมันปกติ ไอ้เจ้าแบล็คกี้ก็เหมือนกัน
“มินตราเอาแมวมาจากไหนคะ” เธอคุยกับหลานตัวน้อย
“มันชอบมานอนที่บ้านน่ะ เอาข้าวให้มันกิน เลี้ยงมันซะเลย” ทิบทิมตอบแทนลูกสาว เด็กหญิงมินตราไม่สนใจเธอที่คุยด้วย เล่นกับแมวอย่างเดียว
“พาฉีดวัคซีนหรือยังคะ”
“พ่อเค้าพาไปแล้ว”
“แบล็กกี้!”
“โป๊ยเซียน” เมี๊ยว!
พวกเขาสองตัวดีใจมาก ไม่คิดว่าจะได้มาเจอกันที่นี่อีก ไม่คิดว่าจะได้อยู่ใกล้ชิดกันโดยไม่มีอะไรมาขวางกั้น แบล็คกี้เดินเข้าไปคลอเคลียโป๊ยเซียน ใช้ลิ้นของตนเลียทำความสะอาดขนให้
“คุณแม่น้าแป้งดูแมวมันเล่นด้วยกัน” เด็กหญิงมินตราเรียกพวกเธอสองคนให้ดูแมว แป้งมองด้วยความไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ ถึงจะเป็นแมวเลี้ยง มันก็เป็นแมวพันธุ์พื้นบ้าน แต่ว่าก็ไม่ได้อะไร เธอคงไม่ยอมปล่อยให้มันผสมพันธุ์กันแน่นอน
“ปล่อยมันเล่นด้วยกันลูก”
“โป๊ยเราดีใจมากเลย เจ้านายเราบอกว่าจะพามาเล่นสวนสาธารณะ ไม่คิดว่าจะเป็นที่เดียวกัน”
“นี่แหละตรงนี่แหละที่เล่าให้ฟัง แม่พามาทุกอาทิตย์ บางอาทิตย์ก็มากับพ่อสองคน ดีใจจังที่เจอแบล็คกี้”
“ดีใจเหมือนกัน”
แมวสองตัวเล่นกันนอนใกล้ ๆ กันภายใต้การควบคุมดูแลของเด็กน้อยมินตรา เธอเอ็นดูพวกมันมาก ๆ
“พรุ่งนี้เจอกันที่บ้านนะโป๊ย”
“โอเค”
แล้วทั้งสองก็แยกย้ายกันกลับไปบ้านใครบ้านมัน ตามเจ้านายของตนเองกลับไป ความรักของพวกเขาค่อย ๆ ก่อตัวขึ้น แม้รู้ว่าจะไม่สมหวัง เขาเป็นเพียงแมวบ้าน คงไม่ได้สร้างครอบครัวกับโป๊ยเซียน แม่ของเธอไม่ยอมแน่นอน แค่เขาได้มาเจอ ได้มาหา ได้มาเห็นหน้าเธอผู้เป็นแมวอันเป็นที่รักก็พอ อย่างน้อยแม่ของเธอก็เลิกกรีดกันเขา เพียงเพราะจำเขาไม่ได้ ทุกอาทิตย์พวกเขาจะได้อยู่ใกล้ชิดกัน โดยไม่มีมุ้งลวดมากั้นกลางความรักเอาไว้ แค่สัปดาห์ล่ะหนึ่งวันเป็นอะไรที่รอคอยให้มาถึงนานแสนนาน มันมีค่า มันมีความหมายมาก ๆ สำหรับเขา
“แบล็กกี้พรุ่งนี้เรากลับบ้านต่างจังหวัดนะ พ่อแม่จะพากลับไปหาปู่ย่าน่ะ”
“โอเคแล้วกลับมาวันไหนเหรอ”
โป๊ยเซียนไม่ตอบเขา นัยน์ตาเศร้า น้ำตาก็พาลจะไหลออกมา “ไม่รู้ เราได้ยินพ่อกับแม่คุยกันว่าจะให้เราไปอยู่กับปู่ย่า” เธอพูดเสียงแผ่วเบา น้ำตาไหลลงมาที่แก้ม เขาเองก็ใจหายมากเช่นกัน เมื่อได้ยินแบบนี้ จะไม่ได้เจอเธอตลอดไปเหรอ ทำไมพรหมลิขิตทำกับเขาแบบนี้ ให้เขาเจอแมวที่ใช่ แต่รักกันไม่ได้ “แบล็คกี้แต่พ่อบอกว่าดูก่อน อาจพาเรากลับมาด้วย”
“ขอให้โป๊ยได้กลับมานะ เราจะรอ”
ทั้งสองอยู่ในท่าเดิม แบล็คกี้นั่งบนขอบหน้าต่าง โป๊ยเซียนเกาะมุ้งลวดคุยกัน เป็นภาพเดิม ๆ ที่กล้อง cctv จับภาพได้ จึงรู้ว่าห้องหมายเลข 201 มีแมวอยู่ในนั้น
หึหึ ไอ้แบล็คกี้!!!!
จบ...