๏ สายัณห์คล้อยค่อยคล้อย                คืนจันทร์
มนทกานติฝัน                                  ใฝ่ได้
เย็นยะเยือกไพรสัณฑ์                       สรวงสะทก
เจียรจิตจำจากไซร้                           พิโยคซ้อนซ่อนสณฑ์ ฯ
 
๏ อนธการเพราะไร้                          แสงเดือน
หยาดเพชรรัตน์รัตเหมือน                 หล่นฟ้า
ประกายดาวเปล่งแสงเลือน              ลาลับ  รดีแม่
โลมเทวษรดีข้าฯ                             ส่งข้อขื่นขม ฯ
 
๏ ถึงเอื้อมมือไขว่คว้า                       หยาดมณี  จันท์เอย
ห่อนเก็บดาวมารศรี                          สถิตไว้
เหวี่ยงนภาครอบปฐพี                       พลาดหมด
ห่อนบุษบงบงให้                             บ่ายหน้าเรียมยล ฯ    
 
๏ ป่านนี้นวลจะเศร้า                         ฤๅเหงา 
ป่านฉะนี้แม่นงเยาว์                          วิโยคแพ้
ป่านนี้ฤดีเฉลา                                 รอพ่อ  ฤๅแม่
ป่านฉะนี้สะอื้นแว้                             เหว่ว้าวารไฉน ฯ       
            
๏ เหมือนจิตรกรรมที่ฟ้า                    บันดาล
ไป่สวยสดตระการ                            ก่อนกี้
สงสารวัฏบรรหาน                            เห็นอยู่
สุขสลับลับทุกข์ลี้                            แล่นห้อนรกานต์ ฯ
 
๏ ผสานเศษเทวษไล้                       ละโบมตรึง
กัดกร่อนวาสนาหึงส์                         เหี่ยวแห้ง
ห่อนสรรเสกงานถึง                          ศิลปะ  
แห่งรสกาเมแจ้ง                              จึ่งเศร้าโศกศัลย์ ฯ       
 
๏ แพ้ภัยพิษรักผ้าย                          วาสนา
ลิขิตลายกรรมา                               หม่นไหม้
ซากวาฬซากภูผา                            เพียรกลบ  ได้เนอ
ผิดซากทรุดใจไซร้                          กลบแล้วยังหลอน ฯ      
 
๏ ซากรักฝังลึกต้อง                         เตือนฤทัย
ยากผละวางพิสมัย                           พิษย้อน
ลากจารึกลึกใน                               นามแห่ง  ชลพี่
ฝากเก็บโคลงซ่อนร้อน                    ซากร้างปรารถนา ๛   

ขอบคุณภาพจากกูเกิ้ล ครับ... ^_^ 
และขอสายัณห์สวัสดิ์ เพื่อน ๆ ห้องกลอนทุกท่านนะครับ ...