เราเป็นโรคซึมเศร้ามา6-7ปีได้แล้ว เราเคยคิดฆ่าตัวตายนับครั้งไม่ถ้วน และลงมือทำจริงๆสองครั้ง ครั้งแรกเราฆ่าตัวตายด้วยการกินยาฆ่าตัวตายแต่ปริมานมันได้เยอะมากทำให้เราไม่ตาย แต่แม่ก็พาเราไปหาหมอ หมอให้ยาเรามากกินจนเราเลิกคิดที่จะลงมือทำมันจริงๆแต่ว่าตลอดเวลาที่เราอยู่กับครอบครัวหรือเพื่อนที่โรงเรียนมันคือความทรมานดีๆนี่เอง จนมันมีเหตุการณ์หนึ่งที่ครอบครัวพูดกันว่า เราคือภาระ ตัวผลาญเงินค่ารักษาตัว รักษาไปก็ไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไร ปล่อยตายไม่ดีกว่าเหรอ เขาไม่รู้ว่าเราได้ยิน คำพูดเหล่านั้นมันทำลายจิตใจเราจนแหลกละเอียด เราเลยเลือกลงมืออีกครั้งโดยการผูกคอ แต่เราก็ไม่ตายอีกเพราะขาเก้าอี้มันหัก เราไม่ได้บอกใครในครั้งนั้นเพราะเราจุกมาก จุกจนพูดอะไรไม่ออกเลย จนกระทั่งเราเข้ามหาลัยอาการของเราก็ดีขึ้นเพราะไม่มีคำพูดหรือการกระทำอะไรมากระทบใจเรามากนัก แต่เราก็พบหมออยู่เรื่อยไป เรากลายเป็นคนยิ้มบ่อยยิ้มโดยไม่มีเหตุผล ยิ้มโดยไม่รู้สึกอะไรเลย เรากลายเป็นคนที่ไม่แสดงความโกรธออกเลยใครจะว่าอะไรเราก็ยิ้มรับอย่างเดียว แม้ในใจจะไม่อยากยิ้มแต่การกระทำมันนำไปก่อนแล้ว เรากลายเป็นคนเชื่องช้าเพราะยาที่กินเข้าไป เรารู้สึกว่ามันไม่มีอะไรดีเลยในชีวิต การใช้ชีวิตทุกวันนี้ของเราคือไปเรื่อยๆไม่มีอะไรเลย ถ้ามันสดุดก็แค่ตายเท่านั้นเอง