[จิตวิทยา] ผมทรมานกับอาการคิดไม่หยุด คิดก่อน คิดเผื่อ คิดวน(รู้สึกแย่กับสิ่งที่ทำไป) ช่วยให้คำแนะนำหน่อยครับผมไม่ไหวแล้ว

ทุกคนช่วยคนบอกให้ผมสบายใจหน่อยว่ามีอาการไหนที่เพื่อนๆเป็นบ้าง ผมไม่ได้เป็นคนเดียวใช่ไหม? มีวิธีอะไรไหมจะได้หยุดความคิดพวกนี้ *ผมกำลังคิดว่าผมน่าจะเป็นออทิสติกอ่อนๆแน่* ใครว่างช่วยอ่านหน่อยนะครับ ช่วยผมด้วยคิดว่าทำบุญให้สัตว์อย่างผมก็ได้ครับ 🙏

🚨🚨 ถ้าขก.อ่านช่วยเลื่อนลงไปเริ่มอ่านตรงที่มีเขียนคำว่า "START" หน่อยครับ และบอกผมให้สบายใจหน่อยว่าผมไม่ได้เป็นอาการนี้คนเดียว

อาการ:
- ความคิดในหัวผมมันจะแล่นตลอดคิดนู่นนี่นั่นตลอด จนบางครั้งมันนอนไม่หลับ รู้สึกห้ามความคิดตัวเองไม่ได้เลย เหมือนมีอีกคนอยู่ในตัวเองยัดเยียดให้เราต้องคิดนู่นนี่
- บางครั้งผมก็คิดเรื่อยเปื่อยหลุดโลกไปเลย เช่น ถ้าตั้งศาสนาของตัวเองขึ้นมาจะมีหลักธรรมอะไรบ้าง, ถ้าจะสอนเรื่องๆนึงให้เด็กเข้าใจมีวิธีไหนไหมที่สอนปั๊บเด็กทุกคนจะเข้าใจได้ทันทีและ100%, ถ้าสมมติว่าโลกนี้ทุกเพศสามารถสืบพันธุ์ระหว่างกันได้ไหมจะทำยังไง *ผมชอบคิดอะไรเพ้อฝันตลอดตอนเด็ก
- บางครั้งก็จินตนาการให้ตัวเองมีความสุขด้วย การฝันเฟื่องชีวิตที่ดูเพอร์เฟคตามอุดมคติของผม เช่น มีเพื่อน 4 คนที่สนิทกันมาก เพื่อนทุกคนเสียงเพราะเราเปิดคอนเสิร์ตด้วยกัน ทุกคนแสดงละครก็เก่งก็เลยสามารถแสดง mv กันได้ด้วย และเราทุกคนก็ประสบความสำเร็จที่สุดในโบก เพราะเราก็ได้หน้าตาดีกันมากๆหมด
- หรือแม้เหตุการณ์บางอย่างยังไม่เกิดขึ้น ผมก็ชอบคิด และ คิดท้อใจหรือเสียใจไปก่อนหน้าแล้ว หรือเวลาใครจะทำอะไร บางครั้งเราก็ชอบคิดแทนเขา สงสารเขาพยายามหาทางออกให้กับทุกคนถ้าเขามีปัญหา เรียกได้ว่าใจดีเกินไปก็ได้ ผมเคยแม้แต่อดหลับอดนอนช่วยเพื่อนทำการบ้านเพราะมันขี้เกียจ แต่มันเป็นเพื่อนที่ดีกับผมมากๆ ผมก็ทำ ปล.ตอนเด็กๆ
- ถ้าผมเผลอทำอะไรผิด ไม่ว่าคนที่ผมไปทำผิดด้วยเขาจะยังไม่รู้ตัว หรือเขาไม่เอาเรื่องอะไรผม ผมก็จะรู้สึก และคิดวนลูปยังนั้นเรื่อยๆ ถ้าเหตุการณ์ยังเพิ่งเกิดขึ้นใหม่ๆ ครึ่งวันของวันผมจะคิดเรื่องนี้อย่างหยุดไม่ได้ห้ามไม่ได้ มันเป็นเองคิดเอง ผมทำได้แค่ให้เวลามันผ่านไปแล้วผมลืม แต่ถ้ามีอะไรกระตุ้นผมให้จำสิ่งที่ทำผิดไปได้ ผมก็จะรู้สึกผิดขึ้นมาอีกคิดซ้ำๆวนๆเหมือนเป็นปมชีวิต ถ้าทำผิดบ่อยๆในช่วงไหน จะรู้สึกว่าหมดความมั่นใจในการใช้ชีวิตไปเลย

*!! ตอนเด็กๆผมเป็นอาการพวกนี้หนักมาก จนบางคืนก็นอนไม่หลับเลย ถ้าไม่พยายามเลิกคิดเรื่องพวกนี้จริงๆจังๆแต่หัวค่ำ ยิ่งถ้าผมฟังเพลงไหนติดมากๆมาเพลงนั้นจะแล่นหัวผมตลอดเวลา เอาออกไม่ได้ ผมจะคิดอย่างนั้นซ้ำๆตอนอยู่บนเตียง ผมจะหลับได้ก็ต่อเมื่อผมคิดจนเหนื่อยมากๆและหลับไปเอง แต่ต่อให้ความคิดมันจะแล่นอะไรขนาดไหน ผมยังรู้สึกว่าผมมีอิสระในความคิด และควบคุมความคิดได้ในระดับนึง ฟีลเหมือนก๊อกน้ำที่ไหลตลอดแต่แค่สั่งปิดสั่งหยุดความคิดให้เลิกแล่นไม่ได้แค่นั้นเอง ตอนนั้นผมมีความสามารถถึงขั้นคิดในหัวแค่ 1-3 วินาทีก่อนได้เลยว่าสิ่งที่ผมจะพูดออกไปมันจะส่งผลเสียอะไรบ้างจะได้เลือกไม่พูด, เป็นคนที่มีความรู้สึกไวกว่าเพื่อนๆในวัยเด็กตอนนั้น เวลาครูสั่งให้หยุดคุยจะเป็นคนแรกในห้องที่ควบคุมตัวให้หยุดคุยและเงียบได้ หรือครูสั่งว่าให้เขียนงานแบบนี้นะ ผมจะเป็นคนแรกที่ทำได้และทำเสร็จ
* แต่พอยิ่งผมโตขึ้นๆ จนถึงวัยเด็กโตก่อนวัยรุ่นหน่อย ความคิดผมมันก็แล่นตลอดและมากขึ้นทุกวัน จนผมทนไม่ได้ไหว ผมเลยพยายามค้นหาวิธีบรรเทาการที่มีความคิดหรือสิ่งต่างๆแล่นในหัวผม วิธีที่เวิร์กสำหรับผม คือการที่ผมเพ่งความคิดผมไปที่ตรงกลางระหว่างคิ้วและเค้นกล้ามเนื้อตรงนั้น ให้ผมรู้สึกมึนหัวและงงๆ และผมก็ทำอย่างนั้นมาเรื่อยๆจนความคิดในหัวผมเริ่มน้อยลงมากๆ ผมเริ่มให้ใจหรือสัญชาตญาณของผมคิดเองว่าควรทำไรบ่อยขึ้นบ่อยขึ้นมากขึ้นมากขึ้น จนบางทีกลายเป็นว่าบางครั้งหัวผมก็ไม่แล่นและตื้อไปเลย และสุดท้ายก็กลายเป็นว่าผมไม่มีอิสระในความคิดผม ควบคุมความคิดไม่ได้ ผมก็เลยปล่อยตัวไม่ทำอะไรแล้ว ใช้ชีวิตไปงั้นเลย มันก็เลยกลายเป็นว่า ความคิดผมบางครั้งมาจะมาก็มาเองไปก็ไปเอง เหมือนเป็นคนไร้วิญญาณเป็นหุ่นยนต์อะไรขนาดนี้เลยอะครับ ใจผมไม่ประสานกับความคิดไม่ประสานกับปากเลย และก็ก่อให้เกิดปัญหามากมายกับผม



""""""""" S T A R T """"""""""

ปัญหาที่คิดว่าเป็นหนัก ทรมาณ และ ยังแก้ไม่หายจนทุกวันนี้:

1) พูดเร็วรัวควบคุมไม่ได้ เหมือนการพูดของผมบางครั้งมันไม่ได้มาจากสิ่งที่ผมคิด แต่มันกลายเป็นการพูดคำที่คล่องปาก+สิ่งที่ผมคิด แทน บางครั้งผมพูดอะไรออกมาผมก็ไม่รู้ตัว พยายามบังคับให้ตัวเองคิดช้าๆค่อยๆพูด แต่มันก็ทำไม่ได้  บางครั้งเวลาพูดก็เลยชอบติดพูดรัวๆตอนต้นๆประโยค พูดติดคำอะไรมาก็ไม่ได้รู้ เรียงคำในประโยคผิด ใช้คำแปลกๆ ฟังแล้วผิด จนกลายเป็นผมไม่มั่นใจ เคยมีครั้งนึงผมไปค่าย และต้องทำงานกับคนที่ไม่รู้จัก ผมเคยเผลอตัวพูดแบบไม่รุ้เรื่องพูดเละเทะกับเพื่อนในค่ายไปจนเขาเอาไปนินทากันเป็นกลุ่มใหญ่ มันเลยทำให้ผมไม่มั่นใจแม้แต่เรื่องการพูดที่เป็นทักษะพื้นฐานของชีวิตเลย ช่วง 2-3 วันนั้นที่อยู่ค่าย ผมเหมือนเป็นสัตว์ประหลาดที่พูดจาไม่รู้เรื่องไปเลย ทุกๆ5คำผมจะพูดคำผิด หรือจะเว้นวรรคคำแปลกๆ(เพราะผมขาดความมั่นใจมากๆ) จนผมกลับจากค่ายผมค่อยพูดจาได้ดีขึ้น รู้สึกว่าอาการเรื่องการพูดกลับมาใกล้เคียงปกติ แต่ก็ยังไม่ปกติถ้าผมขาดความมั่นใจในการพูดผมก็จะพูดไม่รู้เรื่องอีก พูดผิดอีก คล้ายกับมันกลายเป็นโรคมะเร็งที่รักษาไม่หาย แต่ก็ไม่หนัก รอแค่กำเริบ

1.1) เวลาผมพูดกับต่างคน ผมจะรู้สึกว่าเสียงผมเปลี่ยน ความเร็วในการพูดเปลี่ยน แล้วผมรู้สึกหงุดหงิดกับตัวเองมากว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้
* เวลาผมพูดกับเพื่อน ---> ผมจะติดพูดเร็วรัวจนบางครั้งไม่รู้เรื่อง แต่เพื่อนสนิทผมเข้าใจผมเลยรับได้และไม่อะไร
* เวลาผมพูดกับคนไม่รู้จัก ---> ผมจะพูดช้าลงแต่ก็จะมีพูดผิดบ้าง เพราะเหมือนผมมีความกลัวที่เป็นถาวรไปแล้วว่าผมต้องพูดผิดพูดแปลกๆกับคนที่ไม่รู้จักแน่ๆ ผมก็เลยขาดความมั่นใจ ชอบแกล้งหัวเราะแหะๆท้ายประโยคพูดตลอด หรือไม่ก็ชอบหึ่มๆก็ขึ้นประโยค แก้ไม่หาย มันเป็นเอง เหมือนฟีลประหม่าเวลาคุยกับคนไม่รู้จัก
* เวลาพูดกับผู้ใหญ่ที่ไม่สนิท/ทำหน้าที่เป็นคนรับโทรศัพท์คุยกับลูกค้าให้กับร้านของครอบครัว ---> ผมจะรู้ว่าผมควบคุมการพูดได้มากที่สุด รู้สึกว่าตัวเองกระแดะเสียงหน่อย แต่พอใจกับตัวเองมากเพราะพูดได้ไม่ผิดเลย

2) เวลาเดินเข้าร้านซื้อของ ผมจะเริ่มคิดและรู้สึกเหมือนมือตัวเองจะฉกนู่นฉกนี่(เป็นแค่ความคิดไม่เคยทำ) กลัวเจ้าของร้านคิดว่าเราเข้ามาขโมยของ ถ้าผมออกจากร้านตัวเปล่าผมจะเครียดมาก
---> ผมเลยถ้าไม่จำเป็นมักไม่เข้าร้านเลยหรือซื้อของออกมาตลอด

3) เวลาเดินสวนทางกับคนอื่นในที่แคบๆ ผมเริ่มคิดและรู้สึกเหมือนใจผมเห็นภาพว่าผมจะฉกกระเป๋าเขาตลอด ผมจะตัวเกร็งและเดินไม่เป็นจังหวะ เครียดมากเวลาที่กำลังจะเดินผ่านคนที่กำลังเดินสวน มือผมจากที่เดินแกว่งๆอยู่มันจะหยุดแกว่งหรือแกว่งผิดจังหวะจากที่แกว่งปกติ แล้วคนที่เดินสวนผมแทบทุกคนจะชอบคิดว่าผมจะล้วงกระเป๋าเขา เขาจะชอบเอามือกันหรือปิดกระเป๋าเขาจากผมตลอดเลย แต่ผมไม่ได้อยากทำอะไรเขาเลยนะ
---> ผมเลยมักจะชอบหาอะไรถือทั้ง2มือ ไม่ก็เอามือซุกกระเป๋ากางเกงฝั่งที่มีคนเดินสวนตลอด

4) เวลาที่ผมต้องนั่งอยู่กับคนที่ไม่รู้จักและเขาไม่มีปฏิสัมพันธ์กับผมไม่คุยกับผม หรือเวลาที่ผมต้องอยู่กับคนที่ผมเคยทำผิดไป หรือรู้สึกไม่โอเคด้วย หรือกลัวทำเสียงดังรบกวนเขา(เช่นในกรณีห้องสมุด) ผมจะเริ่มหายใจไม่เป็นจังหวะ จากที่การหายใจมันเคยเป็นอัตโนมัติ และสุดท้ายกลายเป็นผมรู้สึกว่าต้องกำหนดการหายใจด้วยตัวเอง เพราะกลัวว่าผมจะหายใจดังไป และผมจะตัวเกร็งไม่กล้าขยับไปไหน ผมจะไม่กล้ามองหน้าพวกเขา ถ้าผมฝืนมองตาผมมันจะดูเลิ่กลั่กและทำตัวไม่ถูก(ผมคิดว่าถ้าผมต้องฝืนมองมากๆผมอาจถึงขั้นส่ายหัวเองไปมา และรนๆ ตัวสั่นๆแน่ ผมเคยเจอเหตุการณ์ที่ทำให้ผมเกือบอาการหนักเท่านี้ แต่สุดท้ายผมก็ไม่เป็น)
---> ผมก็จะพยายามไม่ไปงานเลี้ยงที่ต้องไปนั่งทนอยู่กับคนเยอะๆที่ไม่รู้จัก หรือรีบทำธุระให้เสร็จแล้วออกจากที่นั่น

5) เวลาที่ผมนั่งอยู่ที่ไหนคนเดียวก็ตามแล้วมีคนมานั่งข้างๆ หรือนั่งตรงข้ามสักจำนวนคน2คน ตัวผมก็จะเริ่มเกร็งไม่กล้าขยับเยอะ กลัวเขามองผมแปลกๆหรือไม่ปกติ แต่ถ้าผมต้องขยับตัวจริงๆจนจุดสายตาผมเหลือบไปมองเห็นคนๆนั้นเยอะหรือทั้งตัว ตาผมมันจะจ้องคนๆนั้นเองโดยอัตโนมัติ ทั้งๆที่ผมพยายามบังคับตาผมไม่ให้มองแล้ว แต่มันก็ยังจ้องเผงอยู่ดีจนกว่าผมจะขยับตัวออกมาให้ตาผมมองไม่เห็นเขาถึงจะเลิกมองไปเอง ความรู้สึกที่ผมได้กลับมาตลอดเวลาผมอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้คือคนๆนั้นเขาต้องรู้สึกว่าผมเป็นโรคจิตมองเขาแน่เลย
---> ผมเลยมักจะพยายามรีบทำธุระตรงนั้นให้เสร็จ หรือแกล้งทำเป็นสายเข้าเพื่อคุยโทรศัพท์แล้วเดินออกมาเลย

6) ถ้าผมได้ทำอะไรที่เป็นทักษะที่ต้องทำด้วยตัวเอง/ต้องแสดง/ต้องพูด แล้วผมมีความมั่นใจ ผมมักจะทำมันได้ดีในระดับนึง เช่น ผมเคยไปแข่งพูดสุนทรพจน์+ช่วงนั้นมีความมั่นใจในตัวเองมากๆอาจารย์ช่วยสนับสนุนและเข้าใจผม ผมเลยทำได้ และได้รางวัลด้วย แต่พอผมห่างหายจากการทำสิ่งต่างๆที่มีความมั่นใจนั้นมาสัก 1 สัปดาห์ ทุกอย่างก็เหมือนกลายเป็น 0 เหมือนผมไม่เคยมีความกล้า ไม่เคยมีทักษะ ไม่เคยทำสิ่งนี้มาก่อน กลับมาขาดความมั่นใจอีกครั้ง
---> !! ผมเคยมีอาการหนักถึงขั้น ตื่นเช้าขึ้นมาวันนึง ลืมท่าเดิน ท่านั่งของตัวเอง ผมก็เลยเวลากิจกรรมพวกนี้ ผมต้องคิดเสนอว่าต้องเอียงตัวยังไง ยกแขนกี่องศา ขยับเร็วแค่ไหน ผมรู้สึกเหมือนจากที่เรื่องพวกนี้มันเป็นอะไรที่ออโต้ ผมกลับต้องคิดมันทั้งหมดดีไซน์มันทั้งหมด **แต่ปัจจุบันผมไม่มีปีญหาเรื่องการลืมท่าเดินท่านั่งละครับ มันค่อนข้างกลับไปออโต้เหมือนเดิมละครับ ผมไม่ต้องคอยมาดีไซน์ท่าทางแล้ว ผมแค่พยายามฝืนใจให้ไม่ไปจับผิดท่าทางตัวเองพอ แล้วมันก็จะทำท่าทางแบบออโต้ไปเองครับตามปกติ

** ผมพยายามแก้ปัญหาพวกนี้ของผมมาหลายวิธีแล้ว เช่น นั่งสมาธิ ฝึกจิต ฟังคลิปเสียงธรรมชาติ หรือวาดภาพ มันก็มักจะดีแค่1-2วันแรก คล้ายกับว่าอาการผมมันดีขึ้นมากๆจนแทบจะหาย แต่พอเข้าวันที่3 ผมจะไม่รู้สึกว่าวิธีพวกนี้มันช่วยผมแม้แต่น้อยเลย แล้วผมก็จะกลับไปเป็นแบบเดิม ขาดความมั่นใจ พูดจาเอ๋อๆ ทำตัวเอ๋อๆ

** แต่การที่ผมเป็นแบบนี้มันก็มีข้อดีตรงที่ผมจะคิดวิธีแปลกๆให้ตัวเองจำเนื้อหาเรียนได้ และถ้าผมมีความตั้งใจมากๆ+ไม่ป่วย ผมสามารถพอที่จะจับใจความคร่าวๆและจำเนื้อหาเรียนคร่าวๆได้เยอะมาก ภายในไม่กี่วัน ผลลัพธ์ที่เคยได้มาคืออ่านหนังสือวิชากฎหมาย 140 หน้าภายใน 2-3 วันแล้วไปสอบ ก็ยังได้คะแนนมากกว่า 75%

ช่วยผมด้วยครับ ขอร้อง ผมทรมานไม่ไหวแล้วจริงๆ กับอาการความคิดแล่นมากเกินไปของตัวเอง ถ้าใครที่รู้ช่วยบอกผมหน่อยว่าเป็นอะไร? ควรแก้ยังไงครับ? 🙏🙏🙏
แก้ไขข้อความเมื่อ

แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่