เราไม่ได้ปากหมานะ. หรือขวานผ่าซากนะคะ. แต่รู้ตัวเองว่าคิดคำพูดปกติเหมือนคนอื่นไม่ได้ จนรู้สึกว่าเป็นคนพูดผิดปกติมาก. เช่นการปฏิเสธแบบอ้อมๆให้ดูดี. เราจะพูดตรงมาก คือ หนูเหนื่อยเลยยังไม่ทำ ทั้งที่คนอื่นเลือกใช้คำว่า มีธุระต้องไปทำ. เจตนาเลี่ยงเหมือนกัน
     หลายครั้งเรารู้สึกดีกับเขาแต่การพูดเหมือนบางบอกเจตนาแฝงหรือไม่ดี. หรือมีแผน.
     ปัญหาคือเรารู้ตัวดีว่าคิดดี เจตนาดีกับเขา แต่พอพูดออกไป มันทำให้คนอื่นคิดว่าเราคิดไม่ดีอ่ะค่ะ. เป็นแบบนี้บ่อยมาก แล้วขัดใจตัวเอง. คิดว่าจะพบจิตแพทย์ดีมั้ยคะ. หรือเข้าคอสฝึกพูด. เรารู้สึกว่าเด็ก10ขวบยังพูดได้ปกติกว่าเราเยอะเลยจริงๆ.  การเรียบเรียงหรือการใช้คำแย่มากๆถึงขั้นเลวร้ายค่ะ.  
     เวลาสัมภาษณ์งานเราไม่ตื่นเต้นแล้วนะคะ. แต่พอพูดปุ๊บ กรรมการรู้เลยว่าพูดไม่เก่ง. ทั้งที่เตรียมตัวดี. แต่นอกสคริปคือไม่ได้. นึกไม่ออก. ประมาณนี้ค่ะ.  ควรทำไงดีคะ