ตามหัวข้อเลยค่ะ ตอนแรกอยากอยู่ข้างนอกมากพอได้มาอยู่จริงๆ ไหงเป็นงี้นะ คิดถึงแม่มากๆเลยค่ะคิดถึงเตียงที่บ้าน คิดถึงทุกสิ่งที่อยู่ที่บ้าน มันซึมไปหมดเราจะซึมมากคือช่วงฟ้าเริ่มมืดและตอนตื่นนอน คือมันตื่นแล้วก็เอ๋อๆแบบว่าฉันต้องยังไงกับชีวิตต่อไปดี ปกติทุกเช้าจะชอบมีเสียงผู้หญิงพูดว่า"มากินข้าวเร็วลูก" "ตื่นได้แล้ว" "แม่ไปทำงานแล้วนะ" ก็ได้แต่คิดว่าอดทนนะ4ปีทำเพื่อแม่ แต่มันก็อดร้องไห้และคิดถึงมากๆไม่ได้เลยค่ะ@.@