สวัสดีค่ะ ตอนนี้หนูขึ้นปี1 ต้องมาเรียนมหาลัยต่างจังหวัดค่ะ วันแรกที่มาถึงหอ มองหน้าแม่ตลอดเลยเพราะรู้สึกโหวงๆใจว่าจะต้องห่างกับแม่แล้วจริงๆหรอ แต่พอสุดท้ายครอบครัวที่มาส่งที่หอกลับไปแล้ว หนูก็อยู่ได้ค่ะเมคเฟรนกับรูมเมททุกอย่างดี แล้ววันแรกเลย รูมเมทในห้องทุกคน ร้องไห้หมดเลยเพราะเป็นโฮมซิก กลายเป็นหนูคนเดียวที่ไม่ร้องไห้แล้วรู้สึกแฮปปี้กับสถานการณ์ตอนนั้นค่ะ (เพราะหนูอาจจะร้องไห้ก่อนวันมาหอแล้ว)เลยคิดว่าโอเคแล้วแหละ รูมเมทหนูร้องไห้อยู่3วันค่ะก็เริ่มปรับตัวได้ ส่วนหนูก็อยู่เหมือนเดิม ทุกเวลาก็คอลกับพ่อแม่ จนอาทิตย์แรกได้กลับบ้าน คราวนี้หนูเริ่มรู้สึกอยากกลับหอ (ที่อยากกลับไม่ใช่เพราะอะไรนะคะ หนูเป็นโรควิตกกังวลว่า เวลาที่หนูไม่อยู่ห้อง รูมเมทจะสนิทกันจนลืมไปรึป่าวว่ามีหนูอยู่ เพราะอาจจะเป็นอาทิตย์แรกที่ทุกคนมาอยู่ เป็นช่วงหาเพื่อนอะไรแบบเนี้ยค่ะ) พอกลับมาหอก็ไม่มีอะไรค่ะทุกอย่างดีใช้ชีวิตเหมือนเดิม แต่พอมาอีกสองอาทิตย์ หนูกลับไปเที่ยวค่ะ รู้สึกโหวงๆใจตั้งแต่ตอนไปเที่ยวแล้วว่า ถ้ากลับไปหอต้องเป็นโฮมซิกแน่ๆ เพราะมันรู้สึกแปลกๆตั้งแต่ตอนมาเที่ยวแล้ว แล้วพอครอบครัวมาส่งที่หอ เค้าก็กลับไปเลยไม่ได้มีฟีลลงมากอดอะไรแบบนี้ (ไปเที่ยวกับครอบครัวนี้หมายถึงครอบครัวป้านะคะ พ่อแม่หนูไม่ได้ไป พ่อ ถ้าพ่อแม่หนูไปยังไงก็ต้องลงมา
กอดมามาหอมแน่นอน) พอขึ้นหอปุ๊บ ก็ปีนขึ้นเตียงเลยค่ะ ไลน์หาแม่เลยว่าคิดถึงมากๆ บอกแม่เลยว่ารู้สึกเป็นโฮมซิก พิมบอกแม่ทุกอย่างค่ะว่ารู้สึกแบบนี้ๆนะ ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ด้วย บอกแม่ทุกอย่างค่ะ แค่เข้าแชทแม่ก็ น้ำตาคลอ ใจสั่นๆ รู้สึกโหวงๆในใจ รู้สึกใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวยังไงก็ไม่รู้ค่ะ แล้วคิดตลอดเลยว่าเราต้องมาอยู่ที่นี่4ปีเลย เมื่อไหร่จะเรียนจบมันเป็นเวลาที่นานมาก แม่เลยส่งวิธีแก้มาให้นู่นนี่ หนูก็พยายามหาวิธีแก้ทุกอย่างเลย พยายามดูหนังเพื่อลดความคิดถึงแม่ ดูเพื่อฮีลใจ แต่มันก็ลดได้แค่ตอนที่ดูค่ะ จนเมทเริ่มทักว่าวันนี้ดูซึมๆ เลยออกไปข้างนอกกับเมทเพื่อฮีลใจ เลยบอกเมททุกอย่างว่าเป็นโฮมซิกนะอะไรแบบนี้ หนูเลยขอร้องไห้ตอนที่อยู่ข้างนอกเลย มันรู้สึกดีขึ้นที่ได้ร้องออกมาเพราะเหมือนมันกลั้นมาตลอดค่ะ เลยร้องไห้สะอื้นให้เต็มที่เลย กลับมาหอเลยอาบน้ำขึ้นเตียงแล้วหาหนังดูเลยค่ะ มันก็หลับไปเอง
พอวันต่อมาหนูมีเรียนเต็มวันเลยค่ะ มันลืมๆไปเพราะเรียนแถมเพื่อนในสาขาหนูค่อนข้างโอเค แต่พอเอาจริงๆเข้าแล้ว เห็นแชทแม่ก็มีรู้สึกใจสั่นๆอีกตามเคยค่ะ (ขอบอกก่อนเลยนะคะหนูเป็นคนที่ Sensitive มากๆ อ่อนไหวมากๆ มากถึงมากที่สุดค่ะอะไรสะกิดนิดหน่อยสามารถน้ำตาคลอได้เลย) คือชีวิตนี้ไม่เคยห่างจากครอบครัวเลย แต่ก็เข้าใจค่ะว่าเป็นเรื่องปกติสำหรับคนที่ย้ายมาอยู่ตจว. แต่หนูรู้สึกเครียดทุกครั้ง ในหัวมันคิดไปหมดเลยว่า จะออกจากอาการโฮมซิกได้ไหม เมื่อไหร่จะเรียนจบทั้งๆที่พึ่งเปิดเทอมด้วยซ้ำแต่ก็คิดอะไรที่มันเกินจริงและเป็นไปไม่ได้ ถ้าเรากลับบ้านอีกเราจะเป็นอีกไหม เพราะดูๆแล้วที่หนูมีอาการโฮมซิกเป็นเพราะหนูกลับบ้านหรือป่าว ตัดกลับมาที่หอนะคะ พอเริ่มตะวันตกดินหรือฟ้าเริ่มมืดหนูจะเริ่มใจสั่นๆ ข้างในโหวงๆ น้ำตาเริ่มคลอๆและมีลูกสะอื้นอยู่ในคอจะพูดลำบากหน่อย น้ำมูกจะไหล ก็คือร้องไห้นั่นแหละค่ะ เหมือนอาการมันมาเองอัตโนมัติอะค่ะ กลายเป็นว่าพอหนูเริ่มเป็นแล้วคือหยุดไม่ได้เลยต่างจากวันแรกที่เข้าหอ เมทยังทักเลยว่าคอลกับพ่อแม่เนี่ยไม่ร้องไห้ได้ไง เก่งอะ! เพราะคนอื่นร้องหมด แต่ตัดภาพมาปัจจุบันคนอื่นเริ่มเข้มแข็งหนูเริ่มอ่อนแอลง คิดอยู่ตลอดว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ คิดมากทุกอย่าง แพนิค วิตกกังวล กลัวทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเลยค่ะ เวลาเรียนพอมีงานคู่มาหนูก็เครียดละ จะทำให้คู่เราไม่ชอบรึป่าวอะไรต่างๆ กังวลeverythingบวกกับคิดถึงพ่อแม่มากๆค่ะ
แค่ตื่นเช้ามา เมททุกคนมีเรียนพอออกไปกันหมด หนูก็ร้องไห้ออกมาดั่งสายน้ำเลยค่ะ แบบอยู่ดีๆก็ร้องออกมาค่ะ มันคิดถึงพ่อแม่แบบบอกไม่ถูก หนูรู้สึกอึดอัดมากหลายวันมานี้อยากมาระบายมากๆค่ะ อยากสอบถามทุกๆคนว่ามีวิธีจัดการยังไงดี หนูไม่ชอบตัวเองแบบนี้เลยค่ะ รู้สึกตัวเองงี่เง่าและขี้แงมากๆ อยากหายอยากกลับมามีความสุขแต่ก็จัดการกับความรู้สึกตัวเองไม่ได้ค่ะ หนูทราบดีว่าคนที่เม้นอาจจะไม่ได้ทำให้หนูหาย100% เพราะมันอยู่ที่ตัวหนูเอง แต่เพียงหนูแค่อยากได้คำไกด์ไลน์สำหรับคนที่เคยเป็นโฮมซิกอย่างหนักมาก่อนพร้อมกับกำลังใจค่ะ หนูจะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองให้ได้ไวๆค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าเลยนะคะสำหรับกำลังใจและขอบคุณที่รับฟังคำระบายจากเด็กที่ไม่ได้เรื่องคนหนึ่งนะคะ ปล.แท็กอาจจะมั่วนะคะ นี่เป็นกระทู้แรกของหนูเลย
- ถ้าอยากให้กำลังใจสามารถหลังไมค์มาได้นะคะ หรืออยากแชร์ทริคเล็กๆน้อยๆที่ช่วยฮีลใจได้ สามรถทักมาได้เลยค่ะ ถือว่าสงสารเด็กตาดำๆคนนึง🙏😔
อยู่หอได้เกือบเดือน อยู่ๆเป็นโฮมซิก ทำยังไงดีคะ
กอดมามาหอมแน่นอน) พอขึ้นหอปุ๊บ ก็ปีนขึ้นเตียงเลยค่ะ ไลน์หาแม่เลยว่าคิดถึงมากๆ บอกแม่เลยว่ารู้สึกเป็นโฮมซิก พิมบอกแม่ทุกอย่างค่ะว่ารู้สึกแบบนี้ๆนะ ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ด้วย บอกแม่ทุกอย่างค่ะ แค่เข้าแชทแม่ก็ น้ำตาคลอ ใจสั่นๆ รู้สึกโหวงๆในใจ รู้สึกใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวยังไงก็ไม่รู้ค่ะ แล้วคิดตลอดเลยว่าเราต้องมาอยู่ที่นี่4ปีเลย เมื่อไหร่จะเรียนจบมันเป็นเวลาที่นานมาก แม่เลยส่งวิธีแก้มาให้นู่นนี่ หนูก็พยายามหาวิธีแก้ทุกอย่างเลย พยายามดูหนังเพื่อลดความคิดถึงแม่ ดูเพื่อฮีลใจ แต่มันก็ลดได้แค่ตอนที่ดูค่ะ จนเมทเริ่มทักว่าวันนี้ดูซึมๆ เลยออกไปข้างนอกกับเมทเพื่อฮีลใจ เลยบอกเมททุกอย่างว่าเป็นโฮมซิกนะอะไรแบบนี้ หนูเลยขอร้องไห้ตอนที่อยู่ข้างนอกเลย มันรู้สึกดีขึ้นที่ได้ร้องออกมาเพราะเหมือนมันกลั้นมาตลอดค่ะ เลยร้องไห้สะอื้นให้เต็มที่เลย กลับมาหอเลยอาบน้ำขึ้นเตียงแล้วหาหนังดูเลยค่ะ มันก็หลับไปเอง
พอวันต่อมาหนูมีเรียนเต็มวันเลยค่ะ มันลืมๆไปเพราะเรียนแถมเพื่อนในสาขาหนูค่อนข้างโอเค แต่พอเอาจริงๆเข้าแล้ว เห็นแชทแม่ก็มีรู้สึกใจสั่นๆอีกตามเคยค่ะ (ขอบอกก่อนเลยนะคะหนูเป็นคนที่ Sensitive มากๆ อ่อนไหวมากๆ มากถึงมากที่สุดค่ะอะไรสะกิดนิดหน่อยสามารถน้ำตาคลอได้เลย) คือชีวิตนี้ไม่เคยห่างจากครอบครัวเลย แต่ก็เข้าใจค่ะว่าเป็นเรื่องปกติสำหรับคนที่ย้ายมาอยู่ตจว. แต่หนูรู้สึกเครียดทุกครั้ง ในหัวมันคิดไปหมดเลยว่า จะออกจากอาการโฮมซิกได้ไหม เมื่อไหร่จะเรียนจบทั้งๆที่พึ่งเปิดเทอมด้วยซ้ำแต่ก็คิดอะไรที่มันเกินจริงและเป็นไปไม่ได้ ถ้าเรากลับบ้านอีกเราจะเป็นอีกไหม เพราะดูๆแล้วที่หนูมีอาการโฮมซิกเป็นเพราะหนูกลับบ้านหรือป่าว ตัดกลับมาที่หอนะคะ พอเริ่มตะวันตกดินหรือฟ้าเริ่มมืดหนูจะเริ่มใจสั่นๆ ข้างในโหวงๆ น้ำตาเริ่มคลอๆและมีลูกสะอื้นอยู่ในคอจะพูดลำบากหน่อย น้ำมูกจะไหล ก็คือร้องไห้นั่นแหละค่ะ เหมือนอาการมันมาเองอัตโนมัติอะค่ะ กลายเป็นว่าพอหนูเริ่มเป็นแล้วคือหยุดไม่ได้เลยต่างจากวันแรกที่เข้าหอ เมทยังทักเลยว่าคอลกับพ่อแม่เนี่ยไม่ร้องไห้ได้ไง เก่งอะ! เพราะคนอื่นร้องหมด แต่ตัดภาพมาปัจจุบันคนอื่นเริ่มเข้มแข็งหนูเริ่มอ่อนแอลง คิดอยู่ตลอดว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ คิดมากทุกอย่าง แพนิค วิตกกังวล กลัวทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเลยค่ะ เวลาเรียนพอมีงานคู่มาหนูก็เครียดละ จะทำให้คู่เราไม่ชอบรึป่าวอะไรต่างๆ กังวลeverythingบวกกับคิดถึงพ่อแม่มากๆค่ะ
แค่ตื่นเช้ามา เมททุกคนมีเรียนพอออกไปกันหมด หนูก็ร้องไห้ออกมาดั่งสายน้ำเลยค่ะ แบบอยู่ดีๆก็ร้องออกมาค่ะ มันคิดถึงพ่อแม่แบบบอกไม่ถูก หนูรู้สึกอึดอัดมากหลายวันมานี้อยากมาระบายมากๆค่ะ อยากสอบถามทุกๆคนว่ามีวิธีจัดการยังไงดี หนูไม่ชอบตัวเองแบบนี้เลยค่ะ รู้สึกตัวเองงี่เง่าและขี้แงมากๆ อยากหายอยากกลับมามีความสุขแต่ก็จัดการกับความรู้สึกตัวเองไม่ได้ค่ะ หนูทราบดีว่าคนที่เม้นอาจจะไม่ได้ทำให้หนูหาย100% เพราะมันอยู่ที่ตัวหนูเอง แต่เพียงหนูแค่อยากได้คำไกด์ไลน์สำหรับคนที่เคยเป็นโฮมซิกอย่างหนักมาก่อนพร้อมกับกำลังใจค่ะ หนูจะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองให้ได้ไวๆค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าเลยนะคะสำหรับกำลังใจและขอบคุณที่รับฟังคำระบายจากเด็กที่ไม่ได้เรื่องคนหนึ่งนะคะ ปล.แท็กอาจจะมั่วนะคะ นี่เป็นกระทู้แรกของหนูเลย
- ถ้าอยากให้กำลังใจสามารถหลังไมค์มาได้นะคะ หรืออยากแชร์ทริคเล็กๆน้อยๆที่ช่วยฮีลใจได้ สามรถทักมาได้เลยค่ะ ถือว่าสงสารเด็กตาดำๆคนนึง🙏😔