เรามาเรียนต่ออยู่แค่ต่างจังหวัด(กทม.) ค่อนข้างจะไกลบ้านมาก  กลับบ้านไม่สะดวก
ต้องกลับปีละครั้ง สองครั้งคือมากสุด เกิดอาการโฮมซิกมาก เพราะเพิ่งมาอยู่ช่วงแรก
ปกติเวลาอยู่บ้านก็ไม่ค่อยได้เจอพ่อแม่อยู่แล้ว ยังรู้สึกโฮมซิกทั้งๆที่อยู่บ้าน
พอมาไกลแบบนี้เริ่มรู้สึกโหวงตั้งแต่วันแรกที่มาถึงเลยค่ะ มาอยู่คนเดียว ตัวคนเดียว ไปไหนคนเดียวกินคนเดียว
เพราะว่าย้ายมาอยู่ก่อนเปิดเทอมเลยไม่ได้มีเพื่อน แถมมาเรียนคนเดียว ไม่ได้มีเพื่อนจากสมัยมัธยม

บ่อยครั้งเลยที่เข้าเว็บไปอ่านวิธีแก้ปัญหาโฮมซิกแล้ว เขาบอกว่าให้ออกไปเจอสังคมบ้าง ออกไปเจอคนหมู่มาก หาอะไรทำ
พอทำตามอาการเริ่มหนักกว่าเดิมตอนกลับมาหอน่ะสิคะ คิดมาก ฟุ้งซ่าน เพราะว่าเราออกไปเจอสังคม ส่วนมากเขาก็จะพร้อมหน้าพร้อมตา
ยิ่งออกไปเดินห้าง เวลาพ่อแม่พาลูกเล็กๆมาแล้วเขากวนซื้อของเล่นนี่แทบจะเดินหนีออกจากห้างเลยค่ะ น้ำตาเอ่อมาเลย
คิดถึงมาก อยากสัมผัส อยากรู้สึกแบบนั้นอีก อยากกลับไปเป็นเด็กงอแง (ตลกตัวเองมากๆแต่ร้องไห้)

แล้วตอนจัดของในห้องพอไปเจอรูปครอบครัวที่ติดตัวมาจากบ้านนี่ร้องเลยค่ะ 55555 โฮเลย
เป็นอะไรที่ ทั้งๆที่เวลาอยู่กับครอบครัวเราแทบจะไม่ได้เจอกันแล้วคิดว่าอยู่ได้แท้ๆ
ก่อนจะมาเราคิดว่าเราอยู่ได้ เพราะไม่ได้รู้สึกอะไร พอผ่านไปสองวันนี่เริ่มท้อแล้วค่ะ
ยิ่งเวลาเจอปัญหาแล้วไม่รู้จะไปพูดระบายกับใครแล้วมันอึดอัดมาก ทำได้แค่ร้องไห้ให้หลับไปจนเช้าของอีกวัน วนลูปอยู่อย่างนี้จนสงสารจิตตัวเอง
กินข้าวไม่ลงเลย รู้สึกอิ่มตลอดเวลา แต่หิวน้ำเยอะมาก เพราะต้องเอาไว้ร้องไห้ต่อ 5555

ตอนนี้รู้สึกโหวงเลย เลยตั้งกระทู้แก้เหงา เผื่อใครเคยเจอปัญหาเดียวกัน แล้วผลสุดท้ายผ่านมันมาได้
เราจะเอามาเป็นกำลังใจตัวเองค่ะ