มาอยู่หอวันแรกพ่อแม่มาส่ง ไม่ไกลจากบ้านมาก ขับรถ1ชม.ก็ถึง มีรถประจำทางกลับ แต่คิดถึงที่บ้านมาก ตั้งแต่พ่อแม่กลับร้องไห้ตลอด หยุดบ้างแค่ตอนออกไปข้างนอก แต่พอกลับห้องร้องอีกแล้ว ยิ่งกินข้าวคนเดียวร้องไห้เป็นวรรคเวรเลยเพราะปกติกินข้าวพร้อมหน้าตลอด มองนาฬิกาทีร้องไห้ทีเพราะเอาแต่คิดว่า ถ้าเราอยู่บ้าน ก็จะทำ..อยู่ ตกกลางคืนยิ่งอาการหนักเพราะตอนกลางคืนของบ้านเราเป็นเวลาครอบครัว เราทำงานบ้านเป็นทุกอย่างแต่จิตใจพังมาก กลัวอยู่ไม่ได้ กลัวไม่มีอะไรกิน คิดไปต่างๆนาๆ กลัวว่ามอเปิดแล้วยังเป็นอย่างงี้ไม่ต้องเรียนกันพอดี นี่มาอยู่แค่3วันก่อนรู้ว่าจะได้กลับแล้วยังเป็นขนาดนี้ มันปกติรึป่าวคะ เราควรจัดการตัวเองยังไงดี จะผ่านไปได้ไหม ไม่มีความสุขเลย ไม่กล้าโทรหาพ่อแม่ด้วยเพราะไม่อยากให้เค้ารู้ว่าเราร้องไห้กลัวเขาทุกข์ รู้สึกตัดสินใจผิดมาก น่าจะเรียนใกล้บ้าน ขอบคุณค่ะ