กระทู้นี้เราอยากจะมาเล่าและระบาย เพราะเราไม่มีที่ไหนที่จะระบายได้แล้วค่ะ
คือเมื่อวานนี้ที่โรงเรียนจัดงานวันแม่แล้วเขาก็เชิญผู้ปกครองมา คือเพื่อนทุกคนมีมาหมดเลยค่ะ ยกเว้นเรา พิธีการไหว้คือเขาจะให้ถือพวงมาลัยแล้วกราบเท้าแม่แล้วโรงเรียนเราก็จะมีการเล่าเรื่องเกี่ยวกับแม่อะไรซึ้งๆ ทุกคนได้กราบเท้าแม่หมดเลยค่ะ ยกเว้นเรา เราไม่เคยได้กราบเท้าแม่เลยค่ะ เราเกลียดวันแม่มาก มันเหมือนมันตอกย้ำตัวเอง ตอกแทงหัวใจให้มันยังเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกวันแม่หนูไม่อยากแม้แต่จะตื่นมาโรงเรียนด้วยซ้ำ ต้องมานั่งมองคนอื่นที่เขามีแม่คอยรัก คอยใส่ใจ คอยห่วงใจเรา มันทำตัวเรารู้สึกไร้ค่ามาก..
ตั้งแต่จำได้ตอนเด็กๆเหมือนแม่จะท้องก่อนวัยแม่ไม่อยากได้เรา อยากเอาเราออก ไม่ได้อยากได้มาเป็นภาระ ถ้าตอนนั้นยายไม่ขอแม่ไว้เราคงได้หมดกรรมตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว พอแม่คลอดเราเสร็จก็เอาเราไปฝากยายไว้ และไม่กลับมาหาเราอีกเลยค่ะ จนยายเสียแม่จึงจำใจต้องกลับมารับเราไปอยู่กับครอบครัวใหม่ของเขา เขามีคนรักใหม่ มีลูกสาวที่แสนน่ารัก2คน เขาให้ความรักลูกของเขามาก มากที่เราไม่ได้แม้แต่จะได้สัมผัสมันเลย เราย้ายมาที่กทม.ได้เข้าโรงเรียนใหม่ แต่ต้องมีข้อแม้เราต้องทำงานจ่ายค่าเทอมเอาเอง แม่ไม่ได้ให้เงินเราใช้ ได้แค่ข้างกับที่ซุกหัวนอนเองก็เท่านั้น
เงินค่าขนมของเรามันน้อยมาก น้อยจนเราต้องประหยัด แค่จ่ายค่ารถไปกลับก็จะไม่เหลือใช้ด้วยซ้ำ บางครั้งเราจำเป็นต้องนั่งมองเพื่อนกินข้าวกลางวัน แต่ยังโชคดีที่ผ่านเข้าใจเราค่ะ อย่างน้อยๆก็ยังมีเพื่อนคอยอยู่เคียงข้าง เขาคอยแบ่งขนมให้เรากิน บ้างก็ซื้อข้าวให้ ทั้งๆที่เขาก็ฐานะไม่ได้ร่ำรวยมากน่ะ แต่เขาก็ยังเอาเงินของตัวเองมาซื้อข้าวให้เรากิน แต่เราก็ห้ามเขานะไม่อยากให้มาเสียเงินเพราะเราอยู่บ่อยๆ รู้สึกเหมือนตัวเองน่าสมเพชมากที่มาเกาะคนอื่นแบบนี้
11/08/2563 18:54น. (ขอย้อนกลับมาที่ปัจจุบันค่ะ)
วันนี้แม่ไม่ได้ไปที่โรงเรียนเราเลยซื้อพวงมาลัยกับน้ำอบมาค่ะ จะมากราบเท้าแม่และล้างเท้าให้แม่ อยากน้อยๆเขาก็เป็นคนให้กำเนิดเรา เรากลับไปทุกคนกำลังกินข้าวกันอยู่เราเลยรอให้แม่กินเสร็จแล้วเดินไปหาแม่
เราขอให้แม่นั่งลงที่เก้าอี้ตรงส่วนย่อมหน้าบ้าน แต่ดูเหมือนเขาจะไม่พอใจซะเท่าไหร่ เขาพูดกับเราว่า มีอะไร น่ารำคาญว่ะ พร้อมสีหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ตอนเราจะก้มลงกราบเท้าแม่และวางพวงมาลัยแม่กลับลุกขึ้นยืน ก่อนจะเตะขันน้ำอบให้สาดใส่เรา เขาพูดกับเราว่า ไม่ต้องมากราบกู กูไม่เคยเห็นเป็นลูกที่กูรับมาอยู่ที่นี่มันก็เพราะกูโดนบังคับ พอได้ฟังคำนี้จากปากพูดให้กำเนิดแล้ว...มันเจ็บจริงๆแหละค่ะ แต่ไม่เป็นไร
ไม่เป็นไรเรายังไหว แค่เราต้องทนอบยู่กับครอบครัวนี้อีกแค่ปีเดียวเราก็จะไปแล้ว ไม่อยากอยู่กับครอบครัวนี้แล้ว ไม่อยากทนที่ต้องมาแบกรับความทุกข์ใจแบบนี้อีกแล้ว...
สุขสันต์วันแม่ค่ะทุกคน
12/08/63
แม่ไม่รัก ?
คือเมื่อวานนี้ที่โรงเรียนจัดงานวันแม่แล้วเขาก็เชิญผู้ปกครองมา คือเพื่อนทุกคนมีมาหมดเลยค่ะ ยกเว้นเรา พิธีการไหว้คือเขาจะให้ถือพวงมาลัยแล้วกราบเท้าแม่แล้วโรงเรียนเราก็จะมีการเล่าเรื่องเกี่ยวกับแม่อะไรซึ้งๆ ทุกคนได้กราบเท้าแม่หมดเลยค่ะ ยกเว้นเรา เราไม่เคยได้กราบเท้าแม่เลยค่ะ เราเกลียดวันแม่มาก มันเหมือนมันตอกย้ำตัวเอง ตอกแทงหัวใจให้มันยังเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกวันแม่หนูไม่อยากแม้แต่จะตื่นมาโรงเรียนด้วยซ้ำ ต้องมานั่งมองคนอื่นที่เขามีแม่คอยรัก คอยใส่ใจ คอยห่วงใจเรา มันทำตัวเรารู้สึกไร้ค่ามาก..
ตั้งแต่จำได้ตอนเด็กๆเหมือนแม่จะท้องก่อนวัยแม่ไม่อยากได้เรา อยากเอาเราออก ไม่ได้อยากได้มาเป็นภาระ ถ้าตอนนั้นยายไม่ขอแม่ไว้เราคงได้หมดกรรมตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว พอแม่คลอดเราเสร็จก็เอาเราไปฝากยายไว้ และไม่กลับมาหาเราอีกเลยค่ะ จนยายเสียแม่จึงจำใจต้องกลับมารับเราไปอยู่กับครอบครัวใหม่ของเขา เขามีคนรักใหม่ มีลูกสาวที่แสนน่ารัก2คน เขาให้ความรักลูกของเขามาก มากที่เราไม่ได้แม้แต่จะได้สัมผัสมันเลย เราย้ายมาที่กทม.ได้เข้าโรงเรียนใหม่ แต่ต้องมีข้อแม้เราต้องทำงานจ่ายค่าเทอมเอาเอง แม่ไม่ได้ให้เงินเราใช้ ได้แค่ข้างกับที่ซุกหัวนอนเองก็เท่านั้น
11/08/2563 18:54น. (ขอย้อนกลับมาที่ปัจจุบันค่ะ)
วันนี้แม่ไม่ได้ไปที่โรงเรียนเราเลยซื้อพวงมาลัยกับน้ำอบมาค่ะ จะมากราบเท้าแม่และล้างเท้าให้แม่ อยากน้อยๆเขาก็เป็นคนให้กำเนิดเรา เรากลับไปทุกคนกำลังกินข้าวกันอยู่เราเลยรอให้แม่กินเสร็จแล้วเดินไปหาแม่
เราขอให้แม่นั่งลงที่เก้าอี้ตรงส่วนย่อมหน้าบ้าน แต่ดูเหมือนเขาจะไม่พอใจซะเท่าไหร่ เขาพูดกับเราว่า มีอะไร น่ารำคาญว่ะ พร้อมสีหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ตอนเราจะก้มลงกราบเท้าแม่และวางพวงมาลัยแม่กลับลุกขึ้นยืน ก่อนจะเตะขันน้ำอบให้สาดใส่เรา เขาพูดกับเราว่า ไม่ต้องมากราบกู กูไม่เคยเห็นเป็นลูกที่กูรับมาอยู่ที่นี่มันก็เพราะกูโดนบังคับ พอได้ฟังคำนี้จากปากพูดให้กำเนิดแล้ว...มันเจ็บจริงๆแหละค่ะ แต่ไม่เป็นไร
สุขสันต์วันแม่ค่ะทุกคน
12/08/63