ชีวิตต้องไม่สิ้นหวัง คุณเชื่ออย่างนั้นไหมคะ ฉันเชื่อ ตราบใดที่ยังมีลมหายใจและอาวุธในการทำงาน จะแก่แค่ไหน คุณ จะไม่ตกงาน 

ฉันเชื่อว่าเบื้องหน้าของฉันไม่หุบเหวมันคือทางที่ทอดยาวออกไป แต่ถ้าฉันท้อแท้ซะก่อนฉันคงไม่ได้เลือกซักทาง 

ฉันคือคนหนึ่งที่เป็นมนุษย์ทำงานโรงแรมที่อยู่บนเส้นด้าย เพราะถ้าไม่มีแขกต่างชาติ เราแทบต้องกินแกลบทุกวัน 

แม่พูดกับฉันว่าฉันอาจส่งบ้านไม่ไหว ถ้ายังอยู่ในสถานะแบบนี้ ฉันควรเศร้าแต่ไม่ ฉันไม่คิดแบบนั้น 

เราต้องรอด เราติดต่อเพื่อผลัดผ่อนหนี้ เรายังไปทำงานทั้งที่รายได้ไม่มี แต่เรายังยิ้มสู้ต่อไป 

ฉันคงมีความคิดแบบนี้ไม่ได้ หากไม่ได้ครอบครัวคอยให้คำปรึกษา แค่พูดกัน แนะนำกัน แทนที่จะตายซะกลับอยากอยู่ 

อยากทำงานต่อไป 

สู้ๆ นะ พนักงานโรงแรมทุกท่าน เราตกงานกันมาร่วม 4 เดือนแล้ว ตัวฉันเองสัมภาษณ์มาหนึ่งครั้ง และยังไม่ผ่านด้วย สี่สิบแล้วยังได้สัมภาษณ์เงินเดือนสองหมื่นห้า นับว่า เราคงมีต้นทุนบ้าง ถ้าคุณยังมีแรง อย่าท้อ สู้ต่อไป แต่เราคง end of the road ของชีวิตคนทำงานโรงแรมแล้ว วิกฤตครั้งนี้ เจ็บปวด
ทั้งนายจ้างและลูกจ้าง เราสายป่านน้อยเราก็เจ็บน้อย ใครสายป่านยาวอาจเจ็บมากกว่าเพราะหนี้ของเค้าจากการทำกิจการใช่ว่าไม่มี มีน้อยเจ็บน้อย มีมากอาจเจ็บยิ่งกว่า ดีใจที่อยู่บนแผ่นดินไทย เรายังไม่สไตร์ค และไม่ตายเพราะสภาพอากาศ แม้ถุงยังชีพมันจะขาดๆ หรือตู้ปันสุขมันว่างเปล่า สแตมป็เซเว่นนั่นไงยังอยู่ จากนั่งรถไฟฟ้า ก้อนั่งรถเมล์ต่อแล้วต่ออีก เบียดแล้วเบียดอีก แต่ประหยัดได้ครึ่งนึงของค่าเดินทางปรกติ 

ถ้าเมื่อ 1 ปีก่อนเรานั่งรถเมล์มากๆ เราคงไม่ลำบากมากขนาดนี้ ความประมาทนำไปสู่หนทางหายนะจริงๆ 

สู้ๆ ทุกคน มีอะไรปรึกษากัน อย่าไปซื้อเตาอั้งโล่ รมควันตัวเองตาย ศพไม่สวยแล้วยังทำคนข้างหลังเสียใจ อีก