สวัสดีครับ นี่คือกระทู้แรกของผม

ผมคบกับแฟนผมมาได้ 2 ปี ผมอายุ 25 แฟนผมอายุ 36 แฟนผมเขาเคยมีครอบครัว มีลูก 2 คน 4 กับ 6 ขวบ ผมกับแฟนอยู่กันคนละจังหวัด แฟนผมทำงานรับราชการ เขาต้องอยู่บ้านพักวันปกติ และปกติผมกับแฟนจะวิดิโอคอลกันทุกคืน จัน ถึง พฤ เพราะ คืนวันศุกร์ เสาร์ และ อาทิตย์ทุกๆสัปดาห์ผมไม่สามารถคอลกับเขาได้ เนื่องจากเขาบอกกับผมว่า เขาต้องกลับบ้านไปอยู่กับลูก ไม่สะดวก โทรหาก็ไม่ได้ ซึ่งแรกๆผมก็ไม่โอเคนะครับ ว่าทำไม เพราะอะไร  ก็เป็นแบบนี้มา 2 ปี ทั้งที่ใจผมนั้นทรมานมาก ตลอดเวลาเขามักจะพูดว่าไม่ต้องมาหาเขา ให้เขาไปหาดีกว่า เขาบอกว่ามันจะดูไม่ดีมี ผช มาหาถึงบ้านพัก ใจผมนั้นไม่โอเคหรอกครับ ทรมาน อยากอยู่ใกล้ อยากกอด แต่ทำอะไรไม่ได้เลย ผมก็ยอม และอดทน แต่ก็มีที่ผมดื้อผมไปหาเขาครั้งแรก เพราะทนความคิดถึงไม่ไหว ไม่ได้เจอมา 4 เดือน ผมเลยเคยตัดสินใจไปหาเขา แล้วโทรบอกว่าจะมา เขาอารมณ์เสียใส่ผมบอกว่าจะมาทำไม อยากสร้างปัญหาให้กับเขาหรอ ถ้ามาเขาจะเลิก แต่ผมก็ไป ตอนนั้นเลิกก็เลิกถ้ามันจะเลิกกันง่ายขนาดนี้ สุดท้ายก็เกือบเลิกกันจริงๆผมก็ยอมตื้อ ง้อ ผมเคยตัดสินใจไปหาเขาแบบนี้อยู่ทั้งหมด 3 ครั้ง ทุกครั้งที่ไป คำถามแรกที่มักได้ยินคือ จะมาทำไม จะกลับเมื่อไร และทุกๆครั้ง ผมก็อยู่กับเขาได้แค่ 1 คืน ไม่ถึง 24 ชม

ตลอดเวลาที่ผ่านมา ก็มักมีเรื่องไม่เข้าใจกันบ่อย  ทั้งที่เราก็ต่างพยายามปรับ จูนกัน แต่มันก็ยังวนลูปในเรื่องเดิมๆเสมอ มักมีเรื่องให้เสียใจอยู่บ่อยครั้ว และทุกๆครั้งที่ไม่เข้าใจกัน ทะเลาะกัน ผมมักจะแอบไปร้องไห้คนเดียว ผมเสียใจ แต่ถึงยังไงผมก็ยังคืนดี อภัย ผมยอมเขาในทุกๆอย่าง ทุกๆเรื่อง ยอมจนผมเสียความเป็นตัวเองในหลายๆครั้ง และหลายครั้งจนนับครั้งไม่ถ้วนที่เขาพูดทำร้ายจิตใจ ผมก็อภัย พยายามไม่เก็บมาคิดมากเพื่อให้ความสัมพันธ์มันไปต่อได้ ผมวางแผนมีแพลนในอนาคตกัเขามากมาย อยากไปให้ถึง ไปถึงฝัน ไปถึงอนาคตที่ผมตั้งใจ

จนกระทั้ง ไม่กี่วันที่ผ่านมา ผมกับเขาทะเละกัน เขาพูดกับผมว่า เขายังรัก พ่อของลูก ผมอึ้ง ใจผมชา ชาทั้งตัว เจ็บปวดมาก พยายามกลั้นน้ำตา ผมถามเขาแล้วผมละ เขาบอกผมว่า เขาก็รักผม ผมคือคนคนรักของเขา ผมทำอะไรไม่ถูก ผมยอมรับไม่ได้ ผมจึงตัดสายไป แล้วไปร้องไห้ ผมเจ็บปวดมาก ทรมานใจ  สุดท้ายเขามาง้อ ผมก็คืนดี จนกระทั้งล่าสุด 2วันก่อน ผมก็ทะเละกับเขาอีกในเรื่องของเวลา เขาอารมณ์เสียใส่ผม และตัดสายผมไป ผมเสียใจ อีกวันมาผมไม่คุยกับเขาเลย โทรมาผมก็ไม่รับนะครับ แต่สุดท้ายผมก็ใจอ่อนโกรธเขาไม่ลง แล้วตัดสินไปหาเขา โดยไม่บอก เอาของขวัญวันครบรอบ 2 ปีไปให้ ใจจริงผมตั้งแค่จะเอาของไปให้ และแค่อยากเห็นหน้าได้กอดสักครั้ง แต่ครั้งนี้เขาถามผมว่าไม่อยู่หรอ ผมถามว่าอยากให้ผมอยู่ไหม เขาบอกอยากสิ ผมดีใจมาก ผมเลยตอบตกลง แต่ไม่ทันไร เขาบอก เอ่อไม่ได้แล้วนะ เดี่ยว พรุ่งนี้เที่ยง ลูกกับพ่อของลูกจะมาหา เขาบอกไม่อยากให้เจอกัน เขาบอกท่าจะอยู่ให้กลับเช้าหน่อยนะ เดี่ยวจะมีปัญหา หลังจากผมได้ยินผมนิ่ง ใจผมชา ผมเจ็บปวด ทรมานเหลือเกิน ผมเลยบอกว่าไปว่าผมจะกลับนะ ด้วยความที่มันเสียใจมาก มันเสียใจมาโดยตลอด ทำให้ผมบอกเขาไปว่าเลิกกันเถอะ แล้วผมก็กลับ เขาพยายามติดต่อมาท้งคืนผมพยายามใจแข็งไม่รับ จนกระทั้งตอนเช้าวันนี้ เขาโทรมาอีก ผมก็ใจอ่อนแล้วคุยกับเขาเหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งที่ใจผมนั้นเจ็บปวดไปหมด

ตลอดที่ผ่านมา ผมเหมือนผมหลอกตัวเองว่า มันจะดีขึ้น แต่ตลอดที่ผ่านมาผมยอมรับผมยอมทนทุกข์ ยอมอะไรแบบนี้ เพื่อแลกกับความสุขไม่เท่าไร ผมยอมเจ็บเพื่อแลกกับการมีเขาในชีวิต ผมบอกตรงๆว่า หลายครั้งที่ผมคิดจะไป ผมก็ทำใจไปไม่ได้สักที ผมรักเขามาก รักเขามากเหลือเกิน จนทำให้เพื่อนและคนรอข้าง บอกผมว่า ผมโง่ที่ทนอยู่ ผมไม่รักตัวเองเลย ผมดูไม่สดชื่นเลย ผมดูไม่เป้นตัวเองเลย ผมร้องไห้แทบจะทุกวันมาหลายเดือนแล้วครับ ผมทำทุกอย่าง ทุกสิ่งเพื่อเขา เพื่อที่จะมีเขา ลำบากยังไงเท่าไร ผมอดทนยอมหมด จนทุกวันนี้ทุกๆครั้งผมไม่เป็นอันทำการทำงาน ไม่มีสมาธิ ผมไม่รู้ผมควรจะทำยังไง ในอนาคตของผมมีเขาเต็มไปหมด ผมกลัวผมทำใจไม่ได้ เขาคือแฟนคนแรกของผมด้วย และครั้งหนึ่งในช่วงหนึ่งมันเคยดีมาก ทุกวันนี้ผมชอบกลับไปอ่านแชทเก่าๆ รูปเก่าๆ มันดีมากต่างจากทุกวันนี้ แต่ตอนนี้ความรู้สึกผมมันเหมือนใจมันสลาย มันเจ็บปวด ชา ผมเสียใจ 

ขอขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ อาจจะเยอะไปหน่อย ผมไม่รู้จะคุย จะพูดกับใคร