“นี่เป็นฝีมือของมนุษย์ที่ยังมีลมหายใจอยู่...!”
“ตะ-แต่ว่า...!
จะปรากฏการณ์พ็อลเทอร์ไกสท์หรือคนทำก็เถอะ
สิ่งที่เราพอจะทำได้ตอนนี้ก็คือไม่ให้มีอะไรเกิดขึ้นจนกว่าจะถึงวันพรุ่งนี้ที่จะมีคนมารับ”
ชิราโทริ เรย์โอะ (29) นายต่างบริษัทของฮาจิเมะกล่าว
“ถ้าเป็นคนก็ว่าไปอย่าง...แต่ถ้าเป็นปรากฏการณ์พ็อลเทอร์ไกสท์ของจริงล่ะ”
ชิคาโนะ มิอุ (36) จิตรกรพูดอย่างไม่มั่นใจ
“ข-ขนาดสามีของฉันยัง...!
ฉันต้องเป็นรายต่อไปแน่ๆ”
คาราซากิ โมเนะ (27)
ผู้สูญเสียสามีให้กับปรากฏการณ์พ็อลเทอร์ไกสท์เป็นรายแรกตัวสั่น
“คุณชิราโทริ...!
คืนนี้ฉันขออยู่ด้วยได้ไหม
ยะ-อย่างน้อยถ้าอยู่กันเยอะๆ จะอะไรก็เถอะ...ก็น่าจะทำอะไรได้ยาก”
“ถ้าคุณลูกค้าต้องการแบบนั้น...”
“แล้วฉันจะนอนคนเดียวได้ไหมนะ...”
รุ่นน้องพูดลอยๆ ทำเอาคนเป็นหัวหน้าเหงื่อตก
(ยะ-ยัยเด็กนี่พูดอะไรไม่เข้าท่าอีกแล้ว...
ไม่ได้ยิน ไม่ได้ยิน)
ฮัตสึนากะ อิบุ (23) นางแบบถอนหายใจ
“อา...! ทั้งที่ฉันมาที่นี่เพราะเห็นเขาบอกว่า
จะให้บรรยากาศแบบโรแมนติกเท่านั้นเอง...”
“เราอ่านโฆษณาตัวเดียวกันล่ะสิ
ผมก็เหมือนกัน เห็นเขาว่ามีสิทธิ์ลุ้นบัตรกำนันราคาแสนเยนก็เลยสมัครเข้ามา”
ซาคุมะ โยเฮย์ (45) นักเขียนข่าวคุยด้วย
“เห...พวกคุณมาเพราะโฆษณาเหรอคะ”
“ใช่สิ คุณคาราซากิก็ด้วยใช่ไหมล่ะ”
“ค-ค่ะ...”
“แขกนี่ไม่ได้ถูกเชิญมางั้นเหรอครับ คุณคุโระฮาระ”
คุณลุงถามลูกน้องโดยตรงของนาย
“บางท่านก็ถูกเชิญมาโดยตรง
ส่วนบางท่านก็มาตามประกาศที่เรารับสมัครคนมาทดลองเข้าใช้น่ะครับ”
“จะคนหรือผีก็เถอะ...! แต่ที่นี่ไม่ปลอดภัยเลยนะ”
นาคาเนะซาวะ โกโร่ (50) บริษัทนำเข้าสินค้านอกพูดรวมๆกับหลายคน
“อาคารหลังนี้ทั้งหลังมีแต่ของที่พร้อมจะเป็นอาวุธให้สามารถฆ่าฟันกันได้ทุกเมื่อเลย...”
“ฆ่าฟันกันได้ทุกเมื่อ...!”
โมเนะ ชิราโทริ และมารินหน้าถอดสีทวนคำพูดของคนอายุเยอะสุด
“นะ-นั่นสินะคะ คุณลูกค้า
กระทั่งค้อนในกล่องเครื่องมือยังกลายมาเป็นอาวุธเสียบเข้ากลางหน้าผากได้เลย”
“ถ้าอย่างงั้น
ทุกท่านคะ ดิฉันขอแรงรวบรวมของที่น่าจะเป็นอาวุธได้ทั้งหมด
มารวมกันเอาไว้ในที่ๆเดียวจะได้มั้ยคะ?
จะทำลายหรือยังไงค่อยว่ากันอีกที”
“เอาตามที่ว่ามาเลยก็แล้วกันครับ...!”
คุโระฮาระ ฟุโตชิ (25) เห็นพ้องต้องเจ้านาย
“อ๊า...! ไม่ได้นะครับทุกคน
ขืนทำแบบนั้นคนร้ายก็สามารถทำลายหลักฐานได้กันพอดีสิ”
“คุณคินดะอิจิ...!”
คู่หูจากอีกบริษัทร้องเรียกชื่อคนขัด
“คุณจะแย้งมันทุกเรื่องให้ได้เลยใช่ไหมครับ คุณคินดะอิจิ”
นายแว่นเริ่มเคือง
“พอเถอะทั้งสองคน
อย่าทะเลาะกันต่อหน้าลูกค้าสิ...!”
“เอาตามนั้นก่อนก็ได้ค่ะ คุณคินดะอิจิ
ฉันจะให้เวลาหนึ่งชั่วโมง
ถ้าคุณหาข้อสรุปของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่นี่อย่างเป็นรูปเป็นร่างมาให้เราไม่ได้
เราจะทำอย่างที่บอกไป”
“น่าสนุกนี่...!
งั้นก็ตามนั้นเลย”
“เฮะ!”
.
.
“ที่นี่คือที่เกิดเหตุคดีแรก...
ที่คุณคาราซากิ เซย์ยะ ถูกลูกดอกขยับได้เองพุ่งเข้ามาแทงจนเสียชีวิตสินะคะ”
“อา...!”
“หืม...บนพื้นมีเศษอะไรตกอยู่
เศษผนังเหรอ”
คุณลุงสังเกตเห็นอะไรบนพื้น
“ก่อนเกิดเรื่องเราทำความสะอาดกันแล้วนี่คะ”
“อย่าแตะต้องเชียวล่ะ”
ฮาจิเมะห้ามรุ่นน้อง
“บางทีมันอาจจะตกลงมาตอนที่เกิดเรื่องก็ได้
ฉันว่าฉันพอจะรู้ความจริงของเรื่องลูกดอกขยับได้เองแล้วล่ะ”
“จริงเหรอคะ หัวหน้า...!”
“ใช่...เราไปที่เกิดเหตุคดีที่สองกันเถอะ”
“ตอนนั้นเราได้ยินเสียงโครมครามดังมาจากข้างในห้อง
ประตูถูกล็อกจากข้างใน เลยต้องใช้กุญแจสำรองไขเข้าไป
พอเปิดเข้าไปก็เจอศพอยู่ท่ามกลางข้าวของที่หล่นลงมาระเกะระกะ...”
ฮาจิเมะทวนความจำ
“เดี๋ยวสิ...มันต้อง ไม่ใช่ แบบนี้”
“ไม่ใช่ เหรอคะ?”
มารินทวนคำหัวหน้าที่รู้สึกสะกิดใจต่ออะไรบางอย่างด้วยความไม่เข้าใจ
“การทำเรื่องที่ เป็นไปไม่ได้ ให้ เป็นไปได้ นั่นแหละคือสิ่งที่เรียกว่า ทริก”
“ฉันว่าฉันมองวิธีที่จะทำให้คดีที่สอง เป็นไปได้ ออกแล้วล่ะ”
คุณลุงทำเสียงและหน้าตาหนักแน่นตกเด็ก
“คดีที่สามเองก็เป็นห้องปิดตายเหมือนกัน
แต่ไม่ใช่ห้องปิดตายที่ห้องถูกล็อก แต่เป็นห้องปิดตายที่เกิดขึ้นจากการ
ปิดตายห้องจากข้างในด้วยแผ่นไม้”
“หะ-หัวหน้า...! อย่าเปิดนะ”
“เข้าใจแล้ว”
คำว่าเข้าใจแล้วของคุณลุง เห็นจะไม่ใช่การตอบรับคำขอของรุ่นน้อง
“พอเริ่มอ่านทริกของคดีอื่นๆออก
แล้วเริ่มมองว่าปราฏการณ์ทางวิญญาณที่เกิดขึ้นในปราสาทหลังนี้
เป็นฝีมือของมนุษย์
กลอุบายในคดีที่สามก็มองออกได้ไม่ยากเลย...”
“ฮายามะคุง...?”
รุ่นน้องช่างพูดเงียบไป คุณลุงหันหา
“เฮ้ย...!
ฮายามะคุง”
เด็กรุ่นน้องทำท่าจะวูบ ฮาจิเมะรับร่างเอาไว้ได้อย่างฉิวเฉียด
“ถึงจะช่วยสืบคดีกันมาถึงขนาดนี้ก็เถอะ...
แต่ฉันเองก็เป็นผู้หญิงนะคะ หัวหน้า”
“ให้ตายสิ เด็กคนนี้นี่...
ทั้งที่ไม่ได้เลิกผ้าขึ้นเยอะแท้ๆ”
คุณลุงเอ็นดูรุ่นน้องที่เกาะแขนของตนที่โอบรับ
อะไรบางอย่างทำเอาคุณลุงต้องจับกระเป๋าเสื้อของตัวเอง
(ฮะ-เฮ้ย...!
อะไรเนี่ย ไม่ต้องสนใจ ไม่ต้อง...)
(เดี๋ยวก่อน...)
(ในตอนนั้น...
หรือว่า . .)
“หัวหน้า...?”
“ฮายามะคุง”
“รู้ถึงตัวจริงของ วิญญาณพ็อลเทอร์ไกสท์ แล้วล่ะ”
“หะ-หัวหน้า ถ้าอย่างงั้น...”
“ปริศนาทุกอย่างไขกระจ่างแล้ว”
Talk :
ไฟล์นี้ถือว่าสั้นและไปเร็วอยู่พอสมควร
เช็คที่เกิดเหตุทั้งสามอย่างละนิดอย่างละน้อยก็รู้ทริกของคนร้ายแล้ว อะไรจะเก่งปานนั้น (ฮา)
คดีนี้ถือว่าเก่งอยู่พอตัว ที่ทำให้คนอ่านฟันธงลงไปไม่ได้สักทีว่าใครเป็นฆาตกร เดามันก็พอเดาได้ แต่มันออกแนวก้ำกึ่ง
กระแสชาตินอกเขา 50-50 ระหว่างชิราโทริกับลูกน้อง (นายแว่น) ถ้าพลิกออกมาเป็นคนอื่นนอกจากคู่ทีมงานนี่มีพีคอยู่พอควร
คิดไปเองหรือเปล่าว่าฮาจิเมะวัย 37 สืบคดีและไขคดีเร็วกว่าตอน 17 โขเลย สงสัยเพราะผ่านโลกมาเยอะ (ฮา)
ทุกท่านมาแทงตัวคนร้ายด้วยกันเถอะครับ!
คินดะอิจิ 37 - นายฮาจิเมะ VS. ชิราโทริ คุณลุงวัย 37 แท็กทีมคู่หนูมารินรุ่นน้องสืบคดีสามคดีรวดจนสาวไปถึง...
จะปรากฏการณ์พ็อลเทอร์ไกสท์หรือคนทำก็เถอะ
สิ่งที่เราพอจะทำได้ตอนนี้ก็คือไม่ให้มีอะไรเกิดขึ้นจนกว่าจะถึงวันพรุ่งนี้ที่จะมีคนมารับ”
ฉันต้องเป็นรายต่อไปแน่ๆ”
ผู้สูญเสียสามีให้กับปรากฏการณ์พ็อลเทอร์ไกสท์เป็นรายแรกตัวสั่น
คืนนี้ฉันขออยู่ด้วยได้ไหม
ยะ-อย่างน้อยถ้าอยู่กันเยอะๆ จะอะไรก็เถอะ...ก็น่าจะทำอะไรได้ยาก”
“ถ้าคุณลูกค้าต้องการแบบนั้น...”
รุ่นน้องพูดลอยๆ ทำเอาคนเป็นหัวหน้าเหงื่อตก
(ยะ-ยัยเด็กนี่พูดอะไรไม่เข้าท่าอีกแล้ว...
ไม่ได้ยิน ไม่ได้ยิน)
“อา...! ทั้งที่ฉันมาที่นี่เพราะเห็นเขาบอกว่า
ผมก็เหมือนกัน เห็นเขาว่ามีสิทธิ์ลุ้นบัตรกำนันราคาแสนเยนก็เลยสมัครเข้ามา”
“ใช่สิ คุณคาราซากิก็ด้วยใช่ไหมล่ะ”
“ค-ค่ะ...”
คุณลุงถามลูกน้องโดยตรงของนาย
ส่วนบางท่านก็มาตามประกาศที่เรารับสมัครคนมาทดลองเข้าใช้น่ะครับ”
นาคาเนะซาวะ โกโร่ (50) บริษัทนำเข้าสินค้านอกพูดรวมๆกับหลายคน
“ฆ่าฟันกันได้ทุกเมื่อ...!”
โมเนะ ชิราโทริ และมารินหน้าถอดสีทวนคำพูดของคนอายุเยอะสุด
กระทั่งค้อนในกล่องเครื่องมือยังกลายมาเป็นอาวุธเสียบเข้ากลางหน้าผากได้เลย”
ทุกท่านคะ ดิฉันขอแรงรวบรวมของที่น่าจะเป็นอาวุธได้ทั้งหมด
มารวมกันเอาไว้ในที่ๆเดียวจะได้มั้ยคะ?
จะทำลายหรือยังไงค่อยว่ากันอีกที”
คุโระฮาระ ฟุโตชิ (25) เห็นพ้องต้องเจ้านาย
ขืนทำแบบนั้นคนร้ายก็สามารถทำลายหลักฐานได้กันพอดีสิ”
“คุณคินดะอิจิ...!”
คู่หูจากอีกบริษัทร้องเรียกชื่อคนขัด
นายแว่นเริ่มเคือง
อย่าทะเลาะกันต่อหน้าลูกค้าสิ...!”
ฉันจะให้เวลาหนึ่งชั่วโมง
ถ้าคุณหาข้อสรุปของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่นี่อย่างเป็นรูปเป็นร่างมาให้เราไม่ได้
เราจะทำอย่างที่บอกไป”
งั้นก็ตามนั้นเลย”
“เฮะ!”
ที่คุณคาราซากิ เซย์ยะ ถูกลูกดอกขยับได้เองพุ่งเข้ามาแทงจนเสียชีวิตสินะคะ”
“อา...!”
เศษผนังเหรอ”
คุณลุงสังเกตเห็นอะไรบนพื้น
“อย่าแตะต้องเชียวล่ะ”
ฮาจิเมะห้ามรุ่นน้อง
ฉันว่าฉันพอจะรู้ความจริงของเรื่องลูกดอกขยับได้เองแล้วล่ะ”
“จริงเหรอคะ หัวหน้า...!”
“ใช่...เราไปที่เกิดเหตุคดีที่สองกันเถอะ”
ประตูถูกล็อกจากข้างใน เลยต้องใช้กุญแจสำรองไขเข้าไป
พอเปิดเข้าไปก็เจอศพอยู่ท่ามกลางข้าวของที่หล่นลงมาระเกะระกะ...”
ฮาจิเมะทวนความจำ
“ไม่ใช่ เหรอคะ?”
มารินทวนคำหัวหน้าที่รู้สึกสะกิดใจต่ออะไรบางอย่างด้วยความไม่เข้าใจ
แต่ไม่ใช่ห้องปิดตายที่ห้องถูกล็อก แต่เป็นห้องปิดตายที่เกิดขึ้นจากการ
ปิดตายห้องจากข้างในด้วยแผ่นไม้”
“เข้าใจแล้ว”
แล้วเริ่มมองว่าปราฏการณ์ทางวิญญาณที่เกิดขึ้นในปราสาทหลังนี้
เป็นฝีมือของมนุษย์
กลอุบายในคดีที่สามก็มองออกได้ไม่ยากเลย...”
ฮายามะคุง”
แต่ฉันเองก็เป็นผู้หญิงนะคะ หัวหน้า”
ทั้งที่ไม่ได้เลิกผ้าขึ้นเยอะแท้ๆ”
“ฮายามะคุง”
“หะ-หัวหน้า ถ้าอย่างงั้น...”
เช็คที่เกิดเหตุทั้งสามอย่างละนิดอย่างละน้อยก็รู้ทริกของคนร้ายแล้ว อะไรจะเก่งปานนั้น (ฮา)