จขกท. ตกงานตั้งแต่โควิดระบาด(มี.ค.) เรื่องการงานก็หายไปจนถึงปัจจุบัน เรียกได้ว่าชึวิตว่างแบบ 98% เลยทีเดียว แต่ยิ่งว่างนานเท่าไหร่ ยิ่งทำให้รู้สึกว่าชีวิตล้มเหลว ชีวิตไร้ค่า ไร้ความหมาย ไร้ประโยชน์ ได้แต่นอนมองฟ้ามองอากาศ หายใจทิ้งไปวันๆ อยากลุกขึ้นสู้เปลี่ยนแปลงชีวิตและโชคชะตาให้ตัวเอง แต่ก็ไม่มีแรงบันดาลใจ ไม่มีไฟที่จะทำ เห็นคนอื่นที่ยังทรงตัว ประคับประคองตัวเองได้ก็อิจฉาเขาเหลือเกิน ทำไมเราไม่เคยเจอเรื่องดีๆ แบบนั้นบ้าง ทำไมวันนั้นต้องเป็นเราที่ล้มลง เราไม่มีแรงที่จะลุกเลย เรามองไม่เห็นอนาคตของตัวเอง เคยมีความฝันอะไร เคยชอบหรือสนใจอะไร ตอนนี้นึกไม่ออกเลย ไม่มีอยู่ในหัวเลย
ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองถนัดอะไร ชอบอะไร หรืออยากทำอะไร คิดไม่ออกด้วยซ้ำว่าถ้าต้องตายตอนนี้ ก่อนตายต้องการอะไรที่สุด

เป็นความรู้สึกว่าว่างเปล่า ความสุขมีเหมือนลมพัดผ่านมาแล้วผ่านไป แต่เรื่องเครียดเรื่องแย่ๆ เหมือนอากาศที่ไม่เคยหมด วนเวียนอยู่รอบตัวไม่ขาด

อิจฉาจังที่เขามีงาน อิจฉาจังที่เขามีความสุข อิจฉาจังที่เขาได้เที่ยว อิจฉาจังที่เขาได้อยู่กับคนที่รัก อิจฉาจังที่เขามีรอยยิ้มแบบนั้น อิจฉาจังที่เขาสามารถเดินไปข้างหน้าได้เรื่อยๆ อิจฉาจังค่ะ... ที่คนที่ได้ตายไปแล้ว ไม่ต้องอยู่รับรู้ความทุกข์ ความเสียใจ ที่เรียงคิวรอเข้ามาให้พบเจอ

มีใครทุกข์ใจอยู่บ้างมั้ยคะ เป็นกำลังใจให้นะ ผ่านพ้นไปให้ได้นะคะ เราจะต้องผ่านไป ยากแค่ไหนก็ต้องผ่านไปให้ได้ ถึงจะไม่ใช่เร็วๆ นี้ก็ตาม