ตัวเองเป็นเด็กบ้านนอก ตอนเด็กคิดเองว่าตัวเองขี้เหร่ ตัวดำ ฝันไว้ว่าอยากเป็นพยาบาล แต่ตอนนั้นมองไม่เห็นทางเลย ทางเดียวที่จะไปให้ถึงฝันคือตั้งใจเรียน


เราตั้งใจเรียนมาตั้งแต่เด็ก ได้ที่๑ที่๒มาโดยตลอด แต่ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเรียนเก่ง ที่บ้านทำอาชีพเกษตร เรียกว่าจน แต่มีข้าวกินตลอดไม่อดอยาก เราได้ทุนเรียนมาตลอด

จุดเปลี่ยนในชีวิตคือตอนม.๔ ท้อมาก กลัวเรียนจบแล้วไม่มีงานทำ กลัวเรียนแล้วพ่อแม่ไม่มีเงินส่ง กลัวเรียนสู้คนอื่นไม่ได้ มีเพื่อนชวนไปสอบเป็นผู้ช่วยพยาบาลที่กรุงเทพ เราไปสอบกับเพื่อน๓คน เพื่อนสอบไม่ติด แต่เราสอบได้

เราลาออกเมื่อม.๕ต้นเทอมเพื่อไปเรียนผู้ช่วย ช่วงที่เรียนเราไปเรียนภาคค่ำไปด้วย และเราก็เรียนจบม.๖และได้เป็นผู้ช่วยพยาบาล ตอนเรียนผู้ช่วยยังได้ทุนเรียนอีก เมื่อทำงานก็ได้เงินเดือน กินอยู่ฟรีที่หอพักในรพ.


หลังจบม.๖ เรายังไปเรียนที่ม.ราม หลังจากนั้นก็ลองตามฝันโดยการไปลองสอบพยาบาล และสอบติดพยาบาลในปีที่๒ เพราะครั้งแรกสอบไม่ติด ช่วงที่เรียนพยาบาลก็ได้ทุนเรียนจนจบปี๔ และจบมาด้วยเกียรตินิยม


จากเด็กบ้านนอก จบภาคค่ำ สอบพยาบาลได้และจบมาด้วยเกียรตินิยม ไม่ง่าย แต่ไม่ย่อท้อ ท้อได้แต่อย่าถอย


จับพลัดจับถูได้เนื้อคู่เป็นชาวต่างชาติ ต้องลาออกจากอาชีพในฝัน มาเป็นคนว่างงานที่ตปท. ก็ลองสู้เอาปริญญามาเทียบ มาเรียนภาษา มาสู้กับคนที่นี่ มาทำงานในอาชีพในฝัน ในประเทศที่ใช้ภาษาที่๓ จนได้รับการยอมรับ และประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน


ทั้งหมดนี้ น่าจะเป็นแรงบันดาลใจให้จขกท.ได้บ้าง ไม่มากก็น้อย อย่ากดดันตัวเองให้มากนัก ดูอย่างนิ้วทั้ง๕ยังไม่เท่ากัน เราอาจเป็นแค่หนึ่งในนั้น แต่ความสำคัญไม่ต่างกัน