วันจันทร์ ยามบ่าย บนรถเมล์ที่ไม่แน่นเท่าไหร่ หญิงสาวในชุดนักศึกษายืนจับพนักพิงที่นั่งข้างหน้าพยุงตัว กำลังคิดอะไรเพลินๆ กลับมีมีอข้างหนึ่งมาขัดจังหวะความคิด เมื่อมือข้างนั้นบังอาจมาสัมผัสและเขี่ยบั้นท้ายหล่อนอย่างจงใจ
หญิงสาวสูดหายใจลึกๆ ตั้งสติ หล่อนยอมรับว่าตัวเองมีบั้นท้ายที่อวบอัดงอนงามเป็นอย่างยิ่ง
แต่บั้นท้ายหล่อนไม่ใช่ของสาธารณะนะยะ
อาศัยประสบการณ์จากการอ่านข่าวและเสพนิยายมาหลายเรื่อง เจ้าของบั้นท้ายงามงอนหันไปเผชิญหน้ากับไอ้โรคจิต ใช้เวลา 2 วินาที พิจารณาแล้วว่าใบหน้าไม่รู้ไม่ชี้ของมันไม่หล่อถูกใจ
เพียะ!! คิดว่าผู้หญิงใส่แว่นแล้วต้องขี้อายงั้นเหรอ
ไอ้โรคจิตหน้าหันไปตามแรงตบ หวังว่ามันจะเจ็บหน้ามากกว่าที่หล่อนเจ็บมือนะ ไอ้โรคจิตหันหน้ากลับมาสบตากับหญิงสาวที่มองตอบมันอย่างเยือก
เย็น เป็นเวลา 3 วินาที เสียงกล้าๆกลัวๆ ดังมาจากด้านล่าง
"หนู ป้าเป็นคนสะกิดเอง จะเรียกมานั่งน่ะ"
ใบหน้าเยือกเย็นของหญิงสาวเย็นจนซีด ใช้เวลาคิดเพียง 1 วินาที อุบอิบขอโทษ แล้วแทรกตัวเข้าไปนั่งที่ด้านในติดหน้าต่างที่หญิงมีอายุเว้นที่ไว้ให้
หล่อนก้มงุดไม่กล้าเงยขึ้นมา
รถเมล์ยังแล่นต่อไป เมื่อถึงป้ายที่หมายของหล่อน จึงรีบลุกเดินออกมาลงทางประตูหน้า ไม่กล้าเหลียวมองข้างหลัง ลงรถเมล์แล้วก็อยากจะรีบกลับ
เข้าบ้าน แต่ไม่วายหันกลับไปมองรถเมล์ที่กำลังแล่นออกไป
แล้วหล่อนก็เห็นไอ้โรคจิต เอ๊ยไม่ใช่ ชายหนุ่มคนนั้น ตามหล่อนลงมาด้วย หล่อนรีบจ้ำด้วยความอายจนแทบจะกลายเป็นวิ่ง เสพนิยายมาเยอะจนรู้ว่า
ชายหนุ่มไม่ได้ตามมาเพื่อแก้แค้นหรอก แต่น่าจะบังเอิญอยู่ซอยเดียวกันมากกว่า เห็นได้จากไม่ได้มีเสียงฝีเท้าอีกฝ่ายวิ่งตามมา หญิงสาวลดความเร็วลง เดินเลี้ยวเข้าซอยหมู่บ้านของหล่อน ความรู้สึกอายที่เกาะกุมใจค่อยๆสลายเหลือเพียงความรู้สึกผิด หล่อนหันกลับไปยืนรอ มองจนชายหนุ่มกำลังจะเดินผ่านซอยหมู่บ้านของหล่อนไป
"เดี๋ยว" หล่อนร้องเรียก ชายหนุ่มสะดุ้ง หันมองตามเสียง เห็นหญิงสาวเดินตรงเข้ามาหาเขา
ความคิดหล่อนวุ่นวายอยู่ในสมอง ยังไงก็ต้องขอโทษ แต่จะขอโทษยังไงดี ตบไปซะขนาดนั้น แก้มเขายังเป็นรอยแดงอยู่เลย แค่คำขอโทษคงไม่พอ
จะขอโทษเป็นเงินหรือซื้อของให้ หรือจะให้ตบคืน หรือยังไงดีล่ะ
เอาวะ ก็แค่คนแปลกหน้า ไม่ใช่ว่าจะได้เจอกันอีก
ใครบอก ว่าผู้หญิงใส่แว่นแล้วต้องขี้อาย
ลูกผู้หญิงอกสามศอกเดินเข้าไปใกล้ หันข้าง
"เชิญ" หล่อนเอียงสะโพกให้ "จับสิ จะได้หายกัน"
..............................................................................................................................
หรือจะเป็นบุพเพ 1 : เชิญ
หญิงสาวสูดหายใจลึกๆ ตั้งสติ หล่อนยอมรับว่าตัวเองมีบั้นท้ายที่อวบอัดงอนงามเป็นอย่างยิ่ง
แต่บั้นท้ายหล่อนไม่ใช่ของสาธารณะนะยะ
อาศัยประสบการณ์จากการอ่านข่าวและเสพนิยายมาหลายเรื่อง เจ้าของบั้นท้ายงามงอนหันไปเผชิญหน้ากับไอ้โรคจิต ใช้เวลา 2 วินาที พิจารณาแล้วว่าใบหน้าไม่รู้ไม่ชี้ของมันไม่หล่อถูกใจ
เพียะ!! คิดว่าผู้หญิงใส่แว่นแล้วต้องขี้อายงั้นเหรอ
ไอ้โรคจิตหน้าหันไปตามแรงตบ หวังว่ามันจะเจ็บหน้ามากกว่าที่หล่อนเจ็บมือนะ ไอ้โรคจิตหันหน้ากลับมาสบตากับหญิงสาวที่มองตอบมันอย่างเยือก
เย็น เป็นเวลา 3 วินาที เสียงกล้าๆกลัวๆ ดังมาจากด้านล่าง
"หนู ป้าเป็นคนสะกิดเอง จะเรียกมานั่งน่ะ"
ใบหน้าเยือกเย็นของหญิงสาวเย็นจนซีด ใช้เวลาคิดเพียง 1 วินาที อุบอิบขอโทษ แล้วแทรกตัวเข้าไปนั่งที่ด้านในติดหน้าต่างที่หญิงมีอายุเว้นที่ไว้ให้
หล่อนก้มงุดไม่กล้าเงยขึ้นมา
รถเมล์ยังแล่นต่อไป เมื่อถึงป้ายที่หมายของหล่อน จึงรีบลุกเดินออกมาลงทางประตูหน้า ไม่กล้าเหลียวมองข้างหลัง ลงรถเมล์แล้วก็อยากจะรีบกลับ
เข้าบ้าน แต่ไม่วายหันกลับไปมองรถเมล์ที่กำลังแล่นออกไป
แล้วหล่อนก็เห็นไอ้โรคจิต เอ๊ยไม่ใช่ ชายหนุ่มคนนั้น ตามหล่อนลงมาด้วย หล่อนรีบจ้ำด้วยความอายจนแทบจะกลายเป็นวิ่ง เสพนิยายมาเยอะจนรู้ว่า
ชายหนุ่มไม่ได้ตามมาเพื่อแก้แค้นหรอก แต่น่าจะบังเอิญอยู่ซอยเดียวกันมากกว่า เห็นได้จากไม่ได้มีเสียงฝีเท้าอีกฝ่ายวิ่งตามมา หญิงสาวลดความเร็วลง เดินเลี้ยวเข้าซอยหมู่บ้านของหล่อน ความรู้สึกอายที่เกาะกุมใจค่อยๆสลายเหลือเพียงความรู้สึกผิด หล่อนหันกลับไปยืนรอ มองจนชายหนุ่มกำลังจะเดินผ่านซอยหมู่บ้านของหล่อนไป
"เดี๋ยว" หล่อนร้องเรียก ชายหนุ่มสะดุ้ง หันมองตามเสียง เห็นหญิงสาวเดินตรงเข้ามาหาเขา
ความคิดหล่อนวุ่นวายอยู่ในสมอง ยังไงก็ต้องขอโทษ แต่จะขอโทษยังไงดี ตบไปซะขนาดนั้น แก้มเขายังเป็นรอยแดงอยู่เลย แค่คำขอโทษคงไม่พอ
จะขอโทษเป็นเงินหรือซื้อของให้ หรือจะให้ตบคืน หรือยังไงดีล่ะ
เอาวะ ก็แค่คนแปลกหน้า ไม่ใช่ว่าจะได้เจอกันอีก
ใครบอก ว่าผู้หญิงใส่แว่นแล้วต้องขี้อาย
ลูกผู้หญิงอกสามศอกเดินเข้าไปใกล้ หันข้าง
"เชิญ" หล่อนเอียงสะโพกให้ "จับสิ จะได้หายกัน"
..............................................................................................................................