วันศุกร์ ยามเช้า หญิงสาวกระพริบตาปริบๆ มองไปรอบๆด้วยสายตาพร่ามัว  ที่นี่มัน  ห้องนอนของหล่อนนี่หว่า!

     หล่อนเอื้อมมือไปที่หัวเตียง  แว่นของหล่อนไม่ได้อยู่ในที่ประจำ มันไปไหนล่ะ  หล่อนลุกขึ้นนั่ง สะบัดหัว สองมือตบหน้าตัวเอง
 
     อา อา หล่อนยังอยู่ ไม่ได้ฝัน หล่อนยังใส่ชุดนักศึกษาจากเมื่อวาน หล่อนยังจำเรื่องเมื่อคืนได้  แล้วหล่อนกลับมาได้ยังไง  แล้วพวกเดนนรกนั่นล่ะ  
อา พวกเดนนรกนั่น หล่อนรีบเข้าห้องน้ำ สำรวจตัวเอง  อืม ทุกอย่างยังสภาพดี ไม่มีอะไรบุบสลาย  เว้นแต่ รอยช้ำที่ท้อง เป็นหลักฐานว่าเรื่องเมื่อคืนเกิดขึ้นจริง
 
     เมื่อสบายใจว่ายังไม่ได้สูญเสียสิ่งที่สำคัญไป  หล่อนจึงได้อาบน้ำ ชะล้างร่างกาย ใช้แรงถูตามตัวมากกว่าปกติ  เสร็จแล้วก็นุ่งผ้าเช็ดตัวออกมา
 
     หญิงสาวเพิ่งสังเกตเห็นหนังสือและกระเป๋าบนโต๊ะ หล่อนรีบควานหาแว่นตา แต่ก็ไม่เจอ  กลับมีเงินของใครไม่รู้ใส่ไว้ในกระเป๋าหล่อน  
เฮ้อ แว่นอันโปรด หล่นหายไปแล้วสินะ  รายงานกลุ่มเสร็จแล้วเมื่อวาน หน้าที่พรีเซนต์ให้คนอื่นทำได้  วันนี้จึงพอจะหยุดอยู่บ้าน เพื่อสะสางเรื่องราว เมื่อคืนซะก่อน 
 
     หญิงสาวปลดผ้าขนหนูผืนเล็กบนหัว ปล่อยผมที่ยังไม่ทันหมาดดี  เปลื้องผ้าขนหนูที่นุ่งอยู่ออก รีบหยิบเสื้อสีขาวกับกางเกงขาสั้นมาสวม  แล้วคลำราวบันได ลงไปข้างล่าง 

     มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งดูทีวีอยู่ 

     "แม่" จะมีใครให้หล่อนถามได้อีก "เมื่อคืน เกดกลับมายังไงอะ"

     "มีคนอุ้มมาส่งน่ะสิ"

     "หา"

     "เขาบอกแกเป็นลมกลางถนน เป็นอะไรหรือเปล่าล่ะ"

     "ใครอะแม่"

     "ก็คนที่ยืนอยู่หน้าบ้านนั่นไง"

     "หา"

     "เรียกให้เข้ามาแล้ว ไม่ยอมเข้ามา อยากจะยืนรอข้างนอก ก็เลยตามใจ"  แม่ของหล่อนตอบโดยไม่ละสายตาจากรายการแม่บ้านในจอทีวี

     "หือ"
    
     หญิงสาวมองผ่านประตูบ้าน เพ่งมองอย่างไม่แน่ใจ  จนต้องเดินออกไปดูใกล้ๆ  ก็เห็นเป็นชายหนุ่มคนนั้น 
 
     เขายกมือขึ้นทักทาย  แม้หล่อนจะเห็นไม่ชัด แต่ไม่รู้ทำไมรู้สึกว่ารอยยิ้มเขาดูตลก 
 
     "เอ่อ..คือ..คุณ..."  นี่เขากลายเป็นคนติดอ่างตั้งแต่เมื่อไหร่

     "เกดค่ะ  ชั้นชื่อเกด"  หล่อนยิ้มให้เขาดู ว่ายิ้มจริงๆควรเป็นยังไง

     "เอ่อ..ครับ..ค..ไม่ใช่..คือ.."

     "อ๋อ ค่ะ ชั้นสบายดี ไม่เป็นไรแล้ว  เมื่อคืน เป็นคุณใช่มั้ย..."

     "อ..ก็ใช่ครับ คือ แล้วก็นี่..." 
 
     ชายหนุ่มยื่นซองแว่นตาให้หล่อน เขาอุตส่าห์ไปเคาะประตูร้านแว่นตาแต่เช้าให้รีบเปลี่ยนเลนส์ให้ ก่อนที่จะมารอหน้าบ้านหญิงสาว

     หล่อนยิ้มแป้น ดึงแว่นของหล่อนออกมาจากซองอย่างยินดี แล้วหยิบมาใส่ทันที  คืนซองที่ใส่แว่นมาให้เขา 
 
     "ขอบคุณมากค่ะ เก็บไว้ให้ด้วยหรือคะนี่  ขอบคุณมากเลยนะคะ"

     หญิงสาวที่มองอะไรชัดขึ้นเริ่มงง  เมื่อเห็นสายตาของชายหนุ่มคอยจะเหลือกขึ้นมองฟ้า 

     "ก่อนจะมีอะไรมากไปกว่านี้ ช่วยตอบคำถามนี้ก่อนครับ"  เสียงของชายหนุ่มจริงจัง สายตาของเขายังไม่หยุดที่จะมองขึ้นบน 

     "คุณมีแฟนรึยัง!"

     หา!  อะไร ทำไมถามแบบนี้ ไม่ทันตั้งตัวเลย 

     สมองหล่อนเริ่มทำงานอย่างรวดเร็ว ประมวลผลจากนิยายที่เคยเสพมา คำถามแบบนี้ มีแค่จะจีบเองหรือจีบให้เพื่อน แต่หล่อนไม่รู้จักเพื่อนเขา 
ดังนั้นไม่มีทางเป็นอื่นไปได้ เขาต้องจีบหล่อนแน่ๆ ไม่มีการเข้าใจผิดอีกใช่มั้ย  จะจีบหล่อนใช่ไหม  ตั้งใจจะจีบใช่ไหม 

     ถ้าถามแบบนี้แล้วไม่จีบล่ะก็ ได้หน้าหันสามทีซ้อนแน่

     แต่นี่ พูดกับหล่อน แล้วถามคำถามสำคัญแบบนี้น่ะ มองคู่สนทนาหน่อยสิ  จะหา UFO รึไง

     "ว่ายังไงครับ"  เขาถามซ้ำ เมื่อหญิงสาวจมอยู่ในความคิดนานไปหน่อย

     "เอ่อ ยังไม่มีค่ะ"  เวลา 9 ปี ในโรงเรียนหญิงล้วน เข้ามหาลัยก็อยู่แต่ในกลุ่มเพื่อนผู้หญิง บางครั้งก็ทำให้แม่วิตก ว่าหล่อนจะเป็นดี้ แต่มั่นใจได้ ว่าหล่อนยังชอบผู้ชายอยู่นะ 

     "ถ้างั้น" ชายหนุ่มยิ้มกว้าง "กินอะไรรึยังครับ"

     "ยังเลยค่ะ"

     "ไปกินข้าวกับผมซักหน่อยมั้ยครับ"

     "จะไปที่ไหนหรือคะ"

     "ไปกันใกล้ๆ  ร้านอาหารที่หอพักผม เป็นไง"

     "ถ้าคุณเลี้ยงนะ"

     "แน่นอน"

     "ว่าแต่"

     "อะไรครับ"

     "บนฟ้ามันมีอะไรหรือคะ" หญิงสาวมองตาม เขามองหาสวรรค์วิมานเหรอ

     "ถ้ามองคุณ กลัวจะโดนตบน่ะครับ" เขายิ้มแหยๆ

     "ไม่หรอกค่ะ" หล่อนหัวเราะ "แค่มอง ไม่สึกไม่หรอ  มองได้ไม่กัดค่ะ" 

     เห็นหล่อนเป็นนักวอลเลย์บอลทีมชาติหรือนางร้ายในละครรึไง เอะอะก็จะตบจะตีอย่างไร้เหตุผล ก็แค่มองเอง หล่อนรู้ว่าเขาไม่คิดอะไรไม่ดีกับหล่อนอย่างนั้นหรอก  เขากับหล่อนเจอกัน 3 ไม่สิ เมื่อคืนด้วยก็ 4 ครั้ง  หล่อนตบเขาไปแค่ 2 ครั้ง  ...เอง  ใช่มั้ย   ^-_^- '

     แต่นั่นก็เพราะ หล่อนมีเหตุผลในการตบเขา ...นะ  ใช่มั้ย   ⁼_⁼ "

     หญิงสาวหันไปเปิดประตูบ้าน ตะโกนเข้าไป 

     "แม่ เกดออกไปกินข้าวกับเพื่อนนะ"

     "อืม รู้แล้ว"

     หญิงสาวมาเปิดประตูรั้ว เตรียมจะออกไปกับเขา
 
     "เอ่อ ไม่เปลี่ยนชุดซักหน่อยหรือครับ" 

     "ก็จะไปแค่นี้เองไม่ใช่หรือคะ"  ไม่ได้ไปที่หรูๆที่ไหนซักหน่อย

     ชายหนุ่มเหลือบตาขึ้นมองก้อนเมฆ มองท้องฟ้า มองหานกที่บินอยู่บนฟ้า ถอนใจเฮือก ชะรอยในยามที่ท้องฟ้าสดใส เขาจะได้เห็นดาวมั้ยนะ
ชายหนุ่มทำใจ ก่อนจะพูดออกไป   

     "อย่างน้อย ก็ใส่เสื้อชั้นในก่อนเถอะครับ"

     ".........................................................หา!"

     เพิ่งรู้ตัว ใช่แล้ว หล่อนรีบ แว่นไม่มีเลยมองไม่ชัด จึงหยิบเอาเสื้อยืดตัวบางสีขาวมาใส่ ชั้นในก็ลืม เพราะไม่ได้คิดจะออกจากบ้านหรือเจอใคร
แล้วผมยาวที่ยังหมาดของหล่อน หล่อนปล่อยให้มันเคลียไหล่ลงมา จนหยาดน้ำจากผมซึมลงบนเสื้อ

     หญิงสาวก้มลงมอง  เสื้อยืดสีขาวที่เปียกจนรัดรูป  มันแสดงสิ่งที่หล่อนมีตรงนั้นหมดแล้ว

     มิน่า! ไอ้หมอนี่ คำพูดและท่าทางแปลกๆทั้งหมดนั่น

     เห็นมาตลอดเลยสินะ

     เห็นหมดแล้วสินะ 

     เห็นหมดแล้ว แล้วปิดปากเงียบเลยนะยะ!

     ใครบอก ว่าผู้หญิงใส่แว่นแล้วต้องขี้อาย  หล่อนไม่ได้ขี้อายนะ 

     แต่ตอนนี้ 

     หล่อนโคตรอายเลยเว้ย

     กรี๊ดดดดดดดด!

     แขนซ้ายยกขึ้นป้องอก มือขวาง้างเต็มวงสวิง  ท่วงท่าที่คุ้นเคย  องศาที่คุ้นเคย ระยะที่คุ้นเคย และเป้าหมายที่คุ้นเคย

     เพียะ!!!  ไอ้โรคจิตหน้าหันไปตามแรงตบ  
 
      ~ ตามที่ชายหนุ่มคาด เขาได้เห็นดาวระยิบระยับเต็มหน้า  
     เขาควรจะเคยชินกับมันดีมั้ยนะ..

..................................................................................................................................................................................