วันเสาร์ ยามเช้า ชายหนุ่มมาหาหญิงสาวแต่เช้า หล่อนจึงลงไปคุยกับเขา ใช่ หล่อนกับเขาพูดคุยกันอย่างปกติ หลังจากผ่านเหตุการณ์นั้นมาแล้ว
     ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา เขาจะดักรอหน้าบ้านหล่อน เดินไปด้วยกันถึงป้ายรถเมล์ รอจนหล่อนรถขึ้นก่อนทุกวัน  เขาทำเป็นไม่พูดถึงกางเกงในหล่อนที่ขโมยไป ฮึ หล่อนก็ไม่ถามถึงหรอก แม่บอกว่า ไม่ทันไร เขาก็ดอดแอบมาคืนให้แม่ที่หลังบ้านแล้ว เหอะ อย่าดูถูกความสัมพันธ์ของหล่อนกับแม่นักสิ แต่ถึงแม่ไม่บอกหล่อนก็รู้เองอยู่ดี ตอนที่เห็นมันกลับมาอยู่ในกองเสื้อผ้าน่ะ 

     ...เอาเหอะ วันนี้เขามาชวนหล่อนออกไปเที่ยว ไม่รู้ซะแล้ว ว่าหล่อนชอบเป็นหนอน ขดตัวอ่านหนังสืออยู่ในบ้านน่ะ จะออกไปข้างนอกก็เฉพาะตอนไปซื้อหนังสือเท่านั้นแหละ ต้องขอบคุณซะนะที่หล่อนเป็นแบบนี้ ไม่งั้นหล่อนหาแฟนได้แล้ว เขาคงไม่ได้จีบหล่อนแบบนี้
     หรือเป็นเพราะหล่อนหาแฟนไม่ได้ เลยอยู่ติดบ้านอ่านแต่หนังสือหว่า ช่างเหอะขี้เกียจคิดว่าไก่กับไข่อะไรเกิดก่อนกัน
  
     "จะไปไหนล่ะ"  หญิงสาวถาม

     "เกด อยากไปไหนล่ะ"

     "ไม่อยากไปไหน"

     "...........ไปห้าง ไปดูหนัง สวนสนุก สวนสัตว์" 
  
     "ไม่เอา ไม่ชอบที่คนเยอะๆ"

     "...งั้น สวนสาธารณะใกล้ๆนี่"

     "ไปทำอะไร"

     "สูดอากาศบริสุทธิ์ เดินเล่น ถึบเรือเป็ด ออกกำลัง กายบริหาร รำไท้เก๊ก นั่งสมาธิ..."

     หล่อนนิ่งคิดแล้วก็ตอบตกลง นี่เป็นเพราะเรือถีบเลยนะ  ถ้าไม่มีหล่อนก็ไม่ไปหรอก ไม่ได้นั่งมาตั้งนานแล้ว 

     หล่อนกลับขึ้นไปเปลี่ยนชุด เหลือบมองชุดวอร์มต้องสาปด้วยหางตา  เลือกหยิบเสื้อขาวคาดชมพูลายขวางตัวใหญ่ กับกางเกงผ้าลินินขาสั้นพร้อมเข็มขัดมาใส่  ฮึ่ม คราวนี้ไม่หลุดอีกแน่

     หล่อนออกมากับชายหนุ่มถึงปากซอย  เขาก็โบกแท็กซี่ 

     "ไหนบอกใกล้ๆแค่นี้ ไม่ไปรถเมล์ล่ะ"

     "กับแฟน ก็ต้องลงทุนหน่อยสิ"

     ค้า  คุณลูกชายเจ้าของหอพัก

     "ไม่ซื้อรถมาขับเองล่ะ"  เงินเดือนพนักงานทวงหนี้ไม่พอใช่มั้ย

     "ที่หอ ไม่มีที่จอด"  งั้นเหรอ หล่อนก็จำได้ว่า ที่หน้าหอพักมันแคบแค่ไหน แค่มอเตอร์ไซค์ก็จอดกันเต็มพื้นที่แล้ว  ดูเหมือนตอนสร้างหอพักให้เป็นที่อยู่ของคน จะลืมคิดเผื่อที่จอดรถซะสนิท
 
      เมื่อถึงสถานที่ เห็นคนเยอะกว่าที่คิด แต่ก็ยังไม่มาก หล่อนชูแขน สูดอากาศเข้าเต็มปอด เพิ่งรู้ว่ามีที่แบบนี้อยู่ใกล้ๆบ้านหล่อนด้วย  ชายหนุ่มแวะซื้อแซนด์วิชมาเป็นอาหารเช้า  หญิงสาวมองไปรอบๆอย่างพึงใจ  เห็นร้านให้เช่าจักรยานจึงเกิดความคิด อยากจะชมสวนสาธารณะนี่ทั่วๆ

     "นี่ ขี่จักรยานกันซักรอบมั้ย"  หล่อนสะกิดเขา

     "เอาสิ แต่เกดไปคนเดียวนะ ผมนั่งกินรอตรงนี้แหละ"

     "อ้าว  ไม่ไปด้วยกันล่ะ"

     "ผมขี่จักรยานไม่เป็น ถ้าจะไปด้วยกัน เกดขี่ ผมซ้อนท้ายนะ"

     ฮึ  เรื่องแน่ะ

     หล่อนจึงเปลี่ยนเป้าเป็นเรือถีบ ที่เป็นเป้าหมายหลัก

     ทั้งสองเช่าเรือรูปหงส์  ให้หล่อนถีบปั่นอย่างสนุกสนาน  แดดยังไม่ร้อน ผิวน้ำก็เย็นฉ่ำ ของเล่นที่อยากเล่น ทำให้หล่อนร่าเริง

     "วันนี้คุณว่างหรือ" หล่อนเพิ่งสังเกต งานทวงหนี้มีวันหยุดสุดสัปดาห์งั้นหรือ  ทำงานเป็นระบบจริง

     เขายื่นกล่องแซนด์วิชมาให้  หล่อนก็หยิบไปชิ้นนึง

     "ไม่ว่างหรอก ต้องใช้เวลาอยู่กับเกด นี่คืองานประจำวันของผมล่ะ" เขายักคิ้ว 
 
     หล่อนกัดแซนด์วิช เมินหน้าไปทางอื่น เห็นน้ำใสแจ๋ว ก็ก้มลงไป อยากจะลองวักน้ำเล่น  ชายหนุ่มเอื้อมมือมาประคองเอวหล่อน 

     "ระวังนะ เดี๋ยวตกลงไปเสื้อเปียก เห็นหมดอีก ผมเห็นน่ะไม่เป็นไร แต่ถ้าคนอื่นเห็น ผมไม่ยอมนะ"

     หล่อนยัดแซนด์วิชที่เหลือเข้าปาก รีบเคี้ยวรีบกลืน  วางมือบนไหล่ชายหนุ่ม แล้วพูดว่า

     "วันนี้อากาศดี ว่ายน้ำเล่นซักหน่อยมั้ย"

     ชายหนุ่มรีบเกาะขอบเรือ

     "ผมว่ายน้ำไม่เป็น คงไม่ได้ว่ายเล่นหรอก  ถ้าจะผลักผมลงไปล่ะก็ เรียกกู้ภัยให้รีบมางมศพด้วย เดี๋ยวขึ้นอืดแล้วไม่หล่อ"

     หือ ว่ายน้ำไม่เป็นงั้นหรือ ได้จุดอ่อนมาอีกอย่างแล้ว

     "ขี่จักรยานไม่เป็น ว่ายน้ำก็ไม่เป็น แล้วทำอะไรเป็นมั่ง"

     "ถามซะกว้างอย่างนี้ ผมจะตอบยังไงล่ะ เอาเป็นว่า ถ้าเป็นเรื่องง่ายๆ ผมทำได้เกือบหมดแหละ"

     ถ้าเป็นเรื่องง่ายๆใครๆก็ทำได้ใช่มั้ย  จะเอามาอวดทำไม

     "อ้อ ทำเป็นแต่เรื่องง่ายๆงั้นเหรอ อย่างเช่นอะไรล่ะ"

     "ตกหลุมรักคุณไง เป็นเรื่องง่ายที่สุดเท่าที่ผมทำได้แล้ว"  

     มาทำกระพริบตาปิ๊งๆ  คิดว่าหล่อนจะหน้าแดงงั้นเหรอ  จะหน้าเขียวเพราะอยากอ้วกน่ะสิ เสียดายแซนด์วิช  แต่ไหนๆก็พูดเรื่องนี้

     "คุณชอบชั้นตรงไหนเหรอคะ"  หล่อนจำไม่ได้ว่าไปทำอะไรให้เขามาหลงหล่อนหัวปักหัวปำแบบนี้  หล่อนส่องกระจกดูหน้าตัวเองหลายครั้งแล้ว ถึงจะสวยก็เถอะ!?!  แต่ไม่น่าจะทำให้ใครหน้ามืดได้นี่ หรือเขาติดใจรสมือ(ตบ)ของหล่อน หล่อนทำให้เขาค้นพบตัวเองงั้นหรือ ความผิดหล่อนใช่มั้ย ที่ไปปลุกความโรคจิตของเขาให้ตื่นขึ้นมา  

     เขาใช้เวลาคิดสักพัก ก่อนตอบ

     "ก็...เรียกว่าได้เห็นสินค้าหมดแล้ว สัมผัสแล้วก็เยี่ยม กลิ่นก็สุดยอด เป็นที่พอใจ เลยต้องรีบจับจองไว้น่ะ"

     คราวนี้หล่อนหน้าแดงจริง

     "แหม อย่าเพิ่งอาย"   

     รู้ใช่มั้ยว่าหล่อนไม่ได้อาย

     "ความจริงคือ..." เขาเปลี่ยนเป็นจริงจัง "ผมอธิบายไม่ถูกเหมือนกัน"

     หืม

     "อยู่ๆ มันก็เกิดความรู้สึกว่า ถ้าไม่ได้บอกรักเกด ผมจะต้องเสียใจภายหลัง ผมไม่อยากเสียเวลาภายหลังไปกับการเสียใจ ผมก็เลยต้องรีบบอกรักเกด  เหมือนมันดูรีบร้อน อาจจะเหมือนไม่จริงใจ ไม่จริงจัง แต่ไม่ใช่เลยนะ มันช่วยไม่ได้ที่ความรู้สึกมันสั่งให้ต้องบอกรักเกดจริงๆ แล้วผมก็เห็นแก่ตัว พอได้บอกรักเกดแล้ว ก็อยากให้เกดรักผมด้วย"

     เขาจ้องตาหญิงสาว

     "เกดอาจรู้สึกว่ามันเร็วไป แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันช้าไปด้วยซ้ำ เวลาที่เราจะรักกันไม่ควรน้อยกว่านี้ ผมไม่อยากให้เราทั้งคู่เสียเวลาไปกับแค่มองตากัน  เราควรจะรักกันเร็วๆ จะได้อยู่รักกันให้นานที่สุด"

     คราวนี้ หน้าหล่อนแดงซ่านด้วยความอายจริง

     "ชั้นก็ว่ามันเร็วไปจริงๆนั่นแหละ  ชั้นจะไม่ว่าหรอกนะ ถ้าเราจะเริ่มไปทีละขั้น เริ่มจากขั้นที่ 1"

     "เอางั้นเหรอ ตรงนี้เลยได้หรือเปล่า"

     "อืม ได้สิ"

     หญิงสาวยื่นมือไปทางชายหนุ่ม  แต่เขายื่นแขนโอบไหล่หล่อนรั้งเข้าหา  แล้วก้มหน้าลงมา

     "จะทำอะไรน่ะ"  หล่อนผลักเขา เรือแทบล่ม

     "ก็จูบไง"

     "ใครให้จูบยะ"

     "ก็ขั้นที่ 1 ไง"

     "ขั้นที่ 1 แค่จับมือย่ะ"

     "อะไรกัน นับขั้นแบบเด็กๆอย่างนั้น  ไม่เอาแบบผู้ใหญ่ล่ะ ขั้น 1 จูบ ขั้น 2 ถอดเสื้อผ้า ขั้น 3..."

     ไอ้หมอนี่!

     "ชั้นให้แค่จับมือเท่านี้ก่อน" หล่อนตัดบทเขา

     "อะไรกัน ระหว่างเราเลยขั้นจับมือไปถึงไหนแล้ว  ขนาดนั้นเรียกว่าขั้นไหนล่ะ"

     ".................................เดี๋ยวชั้นเรียกกู้ภัยให้นะ"

....................................................................................................................................................................