รักเก่าเขาและเธอ : ตอนที่ 24 แย่งชิง
ขอขอบคุณเครดิดรูปภาพปกสวยๆจาก คุณรัชต์สารินท์
..............................................................................................................
เรย์กำลังนั่งดื่มอยู่คนเดียวตรงหน้าบาร์ทางฝั่งปีกขวาของร้านอาหารรีสอร์ต บรรยากาศหลังเที่ยงคืนที่เช่นนี้ มันมีเสน่ห์ในตัวของมันเอง เสียงจิ้งหรีดเรไรคอยร้องประสานขับกล่อม ทำให้อรรถรสการดื่มสุราของเขารื่นรมย์ยิ่งนัก
ปรกติเขาเป็นคนที่แทบจะไม่ค่อยดื่มเลยด้วยซ้ำ จะดื่มเฉพาะเวลาที่สังสรรค์กับเพื่อนฝูงหรือเวลาออกงานเท่านั้น แต่คืนนี้เขามีเรื่องกลุ้มอกกลุ้มใจ ซึ่งเป็นเรื่องอะไรไปไม่ได้นอกจากเรื่องความสัมพันธ์ที่มันดูลึกซึ้งเกินกว่าคำว่า พี่น้อง ระหว่างว่าที่เจ้าสาวของเขากับเนวิน เห็นได้ชัดจากเมื่อวานนี้ไบร์นี่ได้ยกเลิกนัดไปเที่ยวเชียงใหม่ด้วยกัน หลังจากที่ทั้งคู่ได้วางแผนไว้ก่อนล่วงหน้าแล้ว
โดยไบร์นี่มีความจำเป็นอย่างเร่งด่วนที่ต้องไปบ้านสวนของเนวินที่น่าน พร้อมครอบครัวของเธอ โดยไปค้าง1คืน เหตุผลหลักคือ ไปกราบสวัสดีพ่อแม่ของเนวิน ผู้มีพระคุณต่อครอบครัวของเธอ ส่วนเหตุผลรองคือ ต้องการไปหาซื้อชุดชาวเขา เพื่อเอามาใช้ถ่ายรูปพรีเวดดิ้งเพิ่มเติม
พอกลับมาถึงเรือนพัก ไบร์นี่ก็รีบขอตัวไปอาบน้ำเข้านอนทันที โดยไม่ยอมพูดคุยหยอกล้อหรือใช้เวลาอยู่กับเขาสองต่อสองเหมือนเช่นเคย เธออ้างว่าเหนื่อยจากการเดินเที่ยว เดินหาซื้อของและจากการเดินทาง
ความน้อยอกน้อยใจบวกกับความระแวงสงสัยนี้เอง ทำให้เรย์ต้องใช้สุราเป็นที่ระบายทางใจ
"ยังไม่กลับที่พักอีกหรือครับ? ทุกคนกลับไปหมดแล้วก่อนห้าทุ่มด้วยซ้ำ" เรย์เห็นรติยากำลังเดินเข้ามาหา
"ถ้ารีบกลับก็คงไม่ได้เจอทะเลมานั่งดื่มคนเดียวแบบนี้หรอก ว่าที่เจ้าสาวไปไหนละค่ะ? ทุกทีเห็นตัวติดกันตลอด" รติยาเขยิบเข้ามานั่งใกล้กับเรย์
"เข้านอนไปแล้ว เห็นว่ากลับมาเหนื่อยๆเลยขอตัวไปพักผ่อน ว่าแต่… รติ ดึกมากแล้วทำไมยังไม่กลับที่พักอีก?"
"คือ... รติเพิ่งปิดบัญชีของวันนี้ได้ค่ะ เด็กที่ร้านเอาบิลมาวางแยกคนละช่องกัน เวลาปิดยอดมันเลยไม่ลงตัวซักที กว่าจะสืบค้นได้ก็เสียเวลาไปเป็นชั่วโมง" รติยาอ้างเหตุผลขึ้นมา ความจริงเธอแอบสังเกตพฤติกรรมของฝ่ายตรงข้ามมาตั้งแต่ร้านอาหารและบาร์ยังไม่ปิดด้วยซ้ำ
"ขอบคุณมากนะ รติ.. ที่ทุ่มเทช่วยงานรีสอร์ตอย่างเต็มที่ ปลายปีนี้ผมจะพิจารณาโบนัสให้สมกับความตั้งใจทำงาน คุณกลับไปพักผ่อนได้ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เดี๋ยวจะไม่มีแรงทำงาน ไม่ต้องห่วงที่บาร์ เดี๋ยวผมจัดการปิดไฟ ปิดตู้เก็บเหล้าให้เอง คุณไปนอนเถิด นอนหลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์นะ" น้ำเสียงของเรย์เปลี่ยนจังหวะจะโคนด้วยฤทธิ์ของน้ำเมา
"อย่าเพิ่งไล่รติซิค่ะ รติอยากนั่งคุยกับทะเล นานทีจะมีโอกาสได้คุยกันสองต่อสองซะที รติยังไม่ง่วง พรุ่งนี้รติเข้างานตอนเย็นโน่นค่ะ ต่อให้อยู่จนโต้รุ่งก็ยังไหว" รติยาเริ่มใช้มารยาหญิงจัดการกับเหยื่อ
"อย่างนั้นก็มาดื่มด้วยกัน จะได้มีเพื่อนดื่มเพื่อนคุย" เรย์ยิ่งดื่มยิ่งควบคุมสติตัวเองไม่อยู่
"รติไม่ดื่ม กลัวเมาค้าง แต่รติจะนั่งเป็นเพื่อนทะเลตรงนี้ วิสกี้ในแก้วใกล้หมดแล้ว เดี๋ยวรติรินให้นะ" เมื่อโอกาสมาถึงแล้ว มีหรือที่คนอย่างรติยาจะปล่อยให้หลุดลอยไปได้ง่ายๆ เธอเริ่มเดินเกมส์ตามแผนการที่เพิ่งจะคิดออก
...........................……………………………………
เช้าวันรุ่งขึ้นบัวชมพูวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามายังเรือนพักของบัวซอน เมื่อเข้ามาเห็นบัวซอน ธานี และไบร์นี่ กำลังนั่งดื่มกาแฟด้วยกันในห้องแขก เธอได้หยุดพักชั่วครู่เพื่อปลดปล่อยอาการกระหืดกระหอบจากการวิ่งออกมาสุดแรง
"เป็นอะไรพิ้งค์กี้? ทำต้องรีบวิ่งเป็นกระต่ายตื่นตูม มีเรื่องอะไรด่วนเหรอ?" บัวซอนสังเกตเห็นพฤติกรรมที่ผิดแปลกของหลานสาว
"ร้อนรนแบบนี้คงมีเรื่องด่วนแน่ๆ บอกพี่มาเดี๋ยวนี้เลย ต่อมเผือกเริ่มทำงานแล้ว" ไบร์นี่ถามไถ่ด้วยความอยากรู้
"คือ... คือว่า… หนู… " บัวชมพูหันไปมองทางบัวซอนและธานี เธอไม่กล้าสบตาไบร์นี่
"มาอ้ำอึ้ง เออๆอาๆแบบนี้ อยู่ได้ มีอะไรก็พูดมาเดี๋ยวนี้เลย" ไบร์นี่เร่งรัดฝ่ายตรงข้าม
"เออ… หนูมีเรื่องอยากคุยกับคุณน้าบัวซอนที่ระเบียงหลังบ้านค่ะ หนูขอโทษที่ต้องเสียมารยาทกับคุณน้าธานีและพี่ไบร์นี่" บัวชมพูพูดด้วยน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆ
"ได้ซิจ๊ะ ตามน้ามา" บัวซอนเดินนำหน้าหลานสาวไปยังระเบียงหลังบ้าน
ทั้งสองคุยกันที่ระเบียงหลังบ้านเป็นเวลาพอสมควร ก่อนที่บัวซอนจะเดินกลับมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลบนใบหน้า เธอรีบเข้าไปนั่งใกล้ลูกสาวและสวมกอดอย่างแน่น
"มีอะไรค่ะ? แม่.. ทำไมแม่ถึงร้องให้?" ไบร์นี่ทำหน้าสงสัย ในใจของเธอค่อนข้างมั่นใจว่า มันต้องเป็นข่าวร้ายแน่นอน
"แม่อยากบอกลูกว่า พ่อกับแม่รักลูกมากๆนะ พวกเราเชื่อว่าลูกเป็นคนเก่ง เข้มแข็งพอที่เผชิญกับปัญหาที่มันหนักหนาสาหัสชนิดที่คาดไม่ถึง ลูกต้องแก้ปัญหาด้วยสติปัญญามากกว่าใช้อารมณ์ สัญญาต่อหน้าพ่อกับแม่ก่อนได้ไหม ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นจงอย่าวู่วาม มีสติให้มากๆ อย่าใช้อารมณ์ตัดสิน ชีวิตเรายังมีอะไรให้ต้องทำอีกเยอะ อย่าเอาชีวิตไปแขวนไว้กับคนที่ไม่เห็นคุณค่าของเรา ต้องรักตัวเองให้มากๆ" บัวซอนค่อยๆบอกลูกสาวให้เตรียมพร้อมรับมือกับสถานการณ์บางอย่าง
"แม่พูดอะไรค่ะ? หนูไม่เข้าใจ" ไบร์นี่จ้องหน้ามารดาด้วยความฉงน
"พ่อก็ไม่เข้าใจที่แม่พูดเหมือนกัน มันเกิดอะไรขึ้น? บอกพ่อมาตามตรงเถิด" ธานีสอบถามด้วยความอยากรู้
"พิ้งค์กี้เปิดรูปเมื่อกี้ให้น้าธานีดูหน่อยซิ" บัวซอนบอกหลานสาวส่งรูปในโทรศัพท์มือถือให้สามีดู
ธานีดูรูปแล้วนิ่งเงียบไม่พูดไม่จา สีหน้าของเขาดูเคร่งเครียดมาก
"หนูขอดูรูปหน่อยค่ะ อยากรู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่" ไบร์นี่รีบคว้าโทรศัพท์มือถือในมือของธานีอย่างไว
เมื่อได้เห็นรูปในโทรศัพท์มือถือ ไบร์นี่ถึงกับเข่าอ่อนทรุดตัวลงบนโซฟาทันทีทันใด เธอรู้สึกทั้งช็อคทั้งเสียใจจนมันมากองรวมแน่นอยู่ที่บริเวณหน้าอก เธอเสียใจชนิดที่ปากสั่นคอสั่น จนดวงตาทั้งสองไม่สามารถผลิตน้ำตาออกทันตามความต้องการได้
เธอคิดไม่ถึงเลยว่า ผู้ชายที่เธอรักสุดหัวใจ ผู้ชายที่เธอคิดจะฝากชีวิตเอาไว้กับเขา จะคิดทรยศทำร้ายจิตใจเธอได้เพียงนี้
รูปที่อยู่ในโทรศัพท์มือถือของบัวชมพู เป็นรูปถ่ายกึ่งเปลือยของรติยากำลังนอนอยู่กับเรย์บนเตียงในอริยาบทต่างๆประมาณ 2-3รูป โดยรติยาจงใจส่งเข้ามาในไลน์กลุ่มของพนักงานรีสอร์ต เธอพยายามจัดฉากให้ทุกคนเข้าใจว่าเธอกดส่งรูปเข้ามาผิดห้องผิดกลุ่ม
เมื่อรวบรวมสติได้ ไบร์นี่รีบลุกขึ้นมาจากโซฟา และเดินออกไปข้างนอกอย่างไม่รอช้า โดยมีบัวซอนและธานีเดินตามประกบด้วยความเป็นห่วง
จุดหมายปลายทางหลักของเธอคือ เรือนพักพนักงานที่รติยาอาศัยอยู่ เท่าที่ดูจากไทม์ไลน์ที่รูปภาพเหล่านั้นได้ถูกโพสลงในโซเชียลฯ มันเป็นเวลาไม่ถึงชั่วโมงจากเวลาที่ลงรูปจนถึงเวลานี้ หากเธอไปที่นั่น เธอคงได้เห็นกับตาว่า ทั้งหมดมันเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่ภาพโฟโต้ช้อปแต่อย่างใด
เสียงทุบประตูดังสนั่นจนเรย์ที่กำลังอยู่ในห้วงภวังค์แห่งการหลับไหล ต้องงัวเงียตื่นขึ้นมา
รติยารีบใส่ชุดคลุมพร้อมกับเดินไปเปิดประตู
"นึกว่าใคร ที่แท้ก็คุณไบร์นี่นั่นเอง มาถึงที่นี่มีอะไรให้รติรับใช้ค่ะ?" รติยาพูดจายียวนพร้อมกับทำหน้าตาเป็นลิงหลอกเจ้า เธอรู้สึกสะใจอย่างยิ่งที่ได้แย่งชิงของรักมาจากไบร์นี่ได้สำเร็จ ผู้หญิงอย่างเธอนั้นยึดถือคติที่ว่า รักแท้คือการแย่งชิง รักไม่จริงคือการเสียสละ
"ตัวเองฟังเขาอธิบายก่อน.. สิ่งที่ตัวเองเห็นมันไม่ใช่ สิ่งที่ตัวเองคิด เขารู้ว่าผิดกับสิ่งที่ได้ทำลงไป ตอนนั้นเขาดื่มเหล้า ไม่มีสติเลย" เรย์หายจากอาการสะลึมสะลืม บนร่างกายใส่แค่กางเกงในตัวเดียว เขามึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเอง พอตื่นมาก็เจอกับสถานการณ์อันเลวร้ายเช่นนี้ต่อหน้าต่อตา
"พอแล้ว ตัวเองไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น เขาเห็นกับตาเองทั้งหมดแล้ว ยังมีหน้ามาพูดอีกเนอะว่า ตัวเองไม่ได้ตั้งใจทำลงไป ไม่มีสติ ทำไมก่อนทำถึงไม่ใช้สติคิด เรื่องของเราจบกันตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป เราไม่มีความข้องเกี่ยวใดๆกันทั้งสิ้นอีกแล้ว ขอบคุณนะที่สอนให้เขารู้จักคำว่า ความรัก และก็ขอบคุณอีกเช่นกันที่สอนให้เขารู้จักคำว่า อกหัก ลาก่อน" ไบร์นี่ถอดแหวนหมั้นที่นิ้วนางข้างขวาโยนใส่หน้าชายคนรัก
"ผู้ชายคนนี้ฉันยกให้ คุณอยากได้เขามาตั้งนานแล้วนิ คงสมใจก็คราวนี้แหละนะ ฉันขออวยพรให้คุณกับเขาครองรักกันให้นานแสนนาน อยู่กันตลอดรอดฝั่ง" ไบร์นี่พูดประชดประชันใส่รติยา ก่อนที่จะสะบัดหน้าเชิ่ดเดินกลับเรือนพัก
"ให้แล้วให้ขาดเลยนะคะ อย่ากลืนน้ำลายตัวเอง กลับมาทวงคืนทีหลังก็แล้วกัน" รติยาตะโกนตามหลัง
เรย์สวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว แล้วรีบวิ่งตามไบร์นี่
"อย่าไปจากเขาเลย.. ตัวเอง … ให้เขาทำอะไรเขายอมแล้วทุกอย่าง ชีวิตเขาขาดตัวเองไม่ได้ เขารักตัวเองมาก ตัวเองอยากได้อะไร เขาพร้อมยอมหามาให้ทุกอย่าง แม้แต่ชีวิตเขาๆยอมตายแทนตัวเองได้ โปรดฟังเขาก่อนนะ" เรย์พยายามอ้อนวอนหญิงคนรัก
"พูดง่ายเนอะ ตัวเองทำอะไรลงไป รู้ตัวบ้างหรือเปล่า? พอทำเรื่องอุบาทว์
เสร็จเรียบร้อยแล้ว ยังมีหน้ามาขอโทษสำนึกผิดอีก มันไม่มักง่ายไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอ? ก่อนทำทำไมไม่คิดถึงผลเสียที่ตามมาว่า มันทำร้ายจิตใจเขามากขนาดไหน" ไบร์นี่ระบายความอัดอั้นตันใจออกมา
"ใช่... เขามันเลวเอง สาเหตุที่เขาต้องดื่มเหล้าย้อมใจ เพราะเขาหึงหวงตัวเอง น้อยใจที่ตัวเองให้ความสนใจพี่วินมากกว่าเขา กลัวว่าตัวเองจะรักพี่วินมากกว่าเขา เขาดูท่าทีเวลาตัวเองอยู่ใกล้กับพี่วิน มันเหมือนมีอะไรมากเกินกว่าพี่น้องที่นับถือกัน" เรย์บอกสาเหตุหลัก
"บ้า …. คิดบ้าๆอะไรนี่ ทำไมตัวเองไม่ถามเขาก่อน? รู้ๆอยู่ว่าตัวเองกับเขาไม่มีความลับต่อกัน ตัวเองสงสัยอะไรในตัวเขา น่าจะถามเขาก่อน เขาจะได้อธิบายถูก คบกันมานานขนาดนี้แล้ว ตัวเองน่าจะรู้จักเขาดีพอ เขาบอกตรงนี้เลยว่า เขากับพี่วินนับถือกันเป็นแค่พี่น้องเท่านั้น ไม่มีอะไรลึกซึ้งหรือเกินเลยไปมากกว่านั้น ที่สำคัญคือ พี่วินมีรสนิยมแบบเดียวกับมาร์ตี้ พี่เดียว และนายเมฆ แค่นี้คงชัดเจนมากพอนะ เขาจะรีบไปเก็บข้าวของและจะไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ขอให้ตัวเองมีความสุขกับแม่ถ่านไฟเก่าที่ตอนนี้กำลังลุกโชนโชติช่วงชัชวาลจนแทบจะผลาญวอดวาย เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว โชคดี" ไบร์นี่ผลักอกฝ่ายตรงข้ามที่ยืนขวางทาง เธอรีบเดินจ้ำอ้าวอย่างรวดเร็วก่อนที่น้ำตาแห่งความเสียใจจะหลั่งไหลออกมา
"น้าขอลูกสาวคืนนะ ในเมื่อทำลูกสาวน้าเสียใจขนาดนี้แล้ว ก็ควรปล่อยลูกสาวน้าไปเถอะ อย่ายื้อไว้เลย มันไม่มีประโยชน์หรอก ตั้งแต่น้าเลี้ยงลูกมา น้าไม่เคยทำให้ลูก ต้องเสียใจมากถึงขนาดนี้มาก่อน เรย์คงเข้าใจความรู้สึกของคนเป็นพ่ออย่างน้า" ธานีหยุดเรย์ไม่ให้เดินตามไปง้อไบร์นี่
รักเก่าเขาและเธอ : ตอนที่ 24 แย่งชิง
ขอขอบคุณเครดิดรูปภาพปกสวยๆจาก คุณรัชต์สารินท์
..............................................................................................................
เรย์กำลังนั่งดื่มอยู่คนเดียวตรงหน้าบาร์ทางฝั่งปีกขวาของร้านอาหารรีสอร์ต บรรยากาศหลังเที่ยงคืนที่เช่นนี้ มันมีเสน่ห์ในตัวของมันเอง เสียงจิ้งหรีดเรไรคอยร้องประสานขับกล่อม ทำให้อรรถรสการดื่มสุราของเขารื่นรมย์ยิ่งนัก
ปรกติเขาเป็นคนที่แทบจะไม่ค่อยดื่มเลยด้วยซ้ำ จะดื่มเฉพาะเวลาที่สังสรรค์กับเพื่อนฝูงหรือเวลาออกงานเท่านั้น แต่คืนนี้เขามีเรื่องกลุ้มอกกลุ้มใจ ซึ่งเป็นเรื่องอะไรไปไม่ได้นอกจากเรื่องความสัมพันธ์ที่มันดูลึกซึ้งเกินกว่าคำว่า พี่น้อง ระหว่างว่าที่เจ้าสาวของเขากับเนวิน เห็นได้ชัดจากเมื่อวานนี้ไบร์นี่ได้ยกเลิกนัดไปเที่ยวเชียงใหม่ด้วยกัน หลังจากที่ทั้งคู่ได้วางแผนไว้ก่อนล่วงหน้าแล้ว
โดยไบร์นี่มีความจำเป็นอย่างเร่งด่วนที่ต้องไปบ้านสวนของเนวินที่น่าน พร้อมครอบครัวของเธอ โดยไปค้าง1คืน เหตุผลหลักคือ ไปกราบสวัสดีพ่อแม่ของเนวิน ผู้มีพระคุณต่อครอบครัวของเธอ ส่วนเหตุผลรองคือ ต้องการไปหาซื้อชุดชาวเขา เพื่อเอามาใช้ถ่ายรูปพรีเวดดิ้งเพิ่มเติม
พอกลับมาถึงเรือนพัก ไบร์นี่ก็รีบขอตัวไปอาบน้ำเข้านอนทันที โดยไม่ยอมพูดคุยหยอกล้อหรือใช้เวลาอยู่กับเขาสองต่อสองเหมือนเช่นเคย เธออ้างว่าเหนื่อยจากการเดินเที่ยว เดินหาซื้อของและจากการเดินทาง
ความน้อยอกน้อยใจบวกกับความระแวงสงสัยนี้เอง ทำให้เรย์ต้องใช้สุราเป็นที่ระบายทางใจ
"ยังไม่กลับที่พักอีกหรือครับ? ทุกคนกลับไปหมดแล้วก่อนห้าทุ่มด้วยซ้ำ" เรย์เห็นรติยากำลังเดินเข้ามาหา
"ถ้ารีบกลับก็คงไม่ได้เจอทะเลมานั่งดื่มคนเดียวแบบนี้หรอก ว่าที่เจ้าสาวไปไหนละค่ะ? ทุกทีเห็นตัวติดกันตลอด" รติยาเขยิบเข้ามานั่งใกล้กับเรย์
"เข้านอนไปแล้ว เห็นว่ากลับมาเหนื่อยๆเลยขอตัวไปพักผ่อน ว่าแต่… รติ ดึกมากแล้วทำไมยังไม่กลับที่พักอีก?"
"คือ... รติเพิ่งปิดบัญชีของวันนี้ได้ค่ะ เด็กที่ร้านเอาบิลมาวางแยกคนละช่องกัน เวลาปิดยอดมันเลยไม่ลงตัวซักที กว่าจะสืบค้นได้ก็เสียเวลาไปเป็นชั่วโมง" รติยาอ้างเหตุผลขึ้นมา ความจริงเธอแอบสังเกตพฤติกรรมของฝ่ายตรงข้ามมาตั้งแต่ร้านอาหารและบาร์ยังไม่ปิดด้วยซ้ำ
"ขอบคุณมากนะ รติ.. ที่ทุ่มเทช่วยงานรีสอร์ตอย่างเต็มที่ ปลายปีนี้ผมจะพิจารณาโบนัสให้สมกับความตั้งใจทำงาน คุณกลับไปพักผ่อนได้ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เดี๋ยวจะไม่มีแรงทำงาน ไม่ต้องห่วงที่บาร์ เดี๋ยวผมจัดการปิดไฟ ปิดตู้เก็บเหล้าให้เอง คุณไปนอนเถิด นอนหลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์นะ" น้ำเสียงของเรย์เปลี่ยนจังหวะจะโคนด้วยฤทธิ์ของน้ำเมา
"อย่าเพิ่งไล่รติซิค่ะ รติอยากนั่งคุยกับทะเล นานทีจะมีโอกาสได้คุยกันสองต่อสองซะที รติยังไม่ง่วง พรุ่งนี้รติเข้างานตอนเย็นโน่นค่ะ ต่อให้อยู่จนโต้รุ่งก็ยังไหว" รติยาเริ่มใช้มารยาหญิงจัดการกับเหยื่อ
"อย่างนั้นก็มาดื่มด้วยกัน จะได้มีเพื่อนดื่มเพื่อนคุย" เรย์ยิ่งดื่มยิ่งควบคุมสติตัวเองไม่อยู่
"รติไม่ดื่ม กลัวเมาค้าง แต่รติจะนั่งเป็นเพื่อนทะเลตรงนี้ วิสกี้ในแก้วใกล้หมดแล้ว เดี๋ยวรติรินให้นะ" เมื่อโอกาสมาถึงแล้ว มีหรือที่คนอย่างรติยาจะปล่อยให้หลุดลอยไปได้ง่ายๆ เธอเริ่มเดินเกมส์ตามแผนการที่เพิ่งจะคิดออก
...........................……………………………………
เช้าวันรุ่งขึ้นบัวชมพูวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามายังเรือนพักของบัวซอน เมื่อเข้ามาเห็นบัวซอน ธานี และไบร์นี่ กำลังนั่งดื่มกาแฟด้วยกันในห้องแขก เธอได้หยุดพักชั่วครู่เพื่อปลดปล่อยอาการกระหืดกระหอบจากการวิ่งออกมาสุดแรง
"เป็นอะไรพิ้งค์กี้? ทำต้องรีบวิ่งเป็นกระต่ายตื่นตูม มีเรื่องอะไรด่วนเหรอ?" บัวซอนสังเกตเห็นพฤติกรรมที่ผิดแปลกของหลานสาว
"ร้อนรนแบบนี้คงมีเรื่องด่วนแน่ๆ บอกพี่มาเดี๋ยวนี้เลย ต่อมเผือกเริ่มทำงานแล้ว" ไบร์นี่ถามไถ่ด้วยความอยากรู้
"คือ... คือว่า… หนู… " บัวชมพูหันไปมองทางบัวซอนและธานี เธอไม่กล้าสบตาไบร์นี่
"มาอ้ำอึ้ง เออๆอาๆแบบนี้ อยู่ได้ มีอะไรก็พูดมาเดี๋ยวนี้เลย" ไบร์นี่เร่งรัดฝ่ายตรงข้าม
"เออ… หนูมีเรื่องอยากคุยกับคุณน้าบัวซอนที่ระเบียงหลังบ้านค่ะ หนูขอโทษที่ต้องเสียมารยาทกับคุณน้าธานีและพี่ไบร์นี่" บัวชมพูพูดด้วยน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆ
"ได้ซิจ๊ะ ตามน้ามา" บัวซอนเดินนำหน้าหลานสาวไปยังระเบียงหลังบ้าน
ทั้งสองคุยกันที่ระเบียงหลังบ้านเป็นเวลาพอสมควร ก่อนที่บัวซอนจะเดินกลับมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลบนใบหน้า เธอรีบเข้าไปนั่งใกล้ลูกสาวและสวมกอดอย่างแน่น
"มีอะไรค่ะ? แม่.. ทำไมแม่ถึงร้องให้?" ไบร์นี่ทำหน้าสงสัย ในใจของเธอค่อนข้างมั่นใจว่า มันต้องเป็นข่าวร้ายแน่นอน
"แม่อยากบอกลูกว่า พ่อกับแม่รักลูกมากๆนะ พวกเราเชื่อว่าลูกเป็นคนเก่ง เข้มแข็งพอที่เผชิญกับปัญหาที่มันหนักหนาสาหัสชนิดที่คาดไม่ถึง ลูกต้องแก้ปัญหาด้วยสติปัญญามากกว่าใช้อารมณ์ สัญญาต่อหน้าพ่อกับแม่ก่อนได้ไหม ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นจงอย่าวู่วาม มีสติให้มากๆ อย่าใช้อารมณ์ตัดสิน ชีวิตเรายังมีอะไรให้ต้องทำอีกเยอะ อย่าเอาชีวิตไปแขวนไว้กับคนที่ไม่เห็นคุณค่าของเรา ต้องรักตัวเองให้มากๆ" บัวซอนค่อยๆบอกลูกสาวให้เตรียมพร้อมรับมือกับสถานการณ์บางอย่าง
"แม่พูดอะไรค่ะ? หนูไม่เข้าใจ" ไบร์นี่จ้องหน้ามารดาด้วยความฉงน
"พ่อก็ไม่เข้าใจที่แม่พูดเหมือนกัน มันเกิดอะไรขึ้น? บอกพ่อมาตามตรงเถิด" ธานีสอบถามด้วยความอยากรู้
"พิ้งค์กี้เปิดรูปเมื่อกี้ให้น้าธานีดูหน่อยซิ" บัวซอนบอกหลานสาวส่งรูปในโทรศัพท์มือถือให้สามีดู
ธานีดูรูปแล้วนิ่งเงียบไม่พูดไม่จา สีหน้าของเขาดูเคร่งเครียดมาก
"หนูขอดูรูปหน่อยค่ะ อยากรู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่" ไบร์นี่รีบคว้าโทรศัพท์มือถือในมือของธานีอย่างไว
เมื่อได้เห็นรูปในโทรศัพท์มือถือ ไบร์นี่ถึงกับเข่าอ่อนทรุดตัวลงบนโซฟาทันทีทันใด เธอรู้สึกทั้งช็อคทั้งเสียใจจนมันมากองรวมแน่นอยู่ที่บริเวณหน้าอก เธอเสียใจชนิดที่ปากสั่นคอสั่น จนดวงตาทั้งสองไม่สามารถผลิตน้ำตาออกทันตามความต้องการได้
เธอคิดไม่ถึงเลยว่า ผู้ชายที่เธอรักสุดหัวใจ ผู้ชายที่เธอคิดจะฝากชีวิตเอาไว้กับเขา จะคิดทรยศทำร้ายจิตใจเธอได้เพียงนี้
รูปที่อยู่ในโทรศัพท์มือถือของบัวชมพู เป็นรูปถ่ายกึ่งเปลือยของรติยากำลังนอนอยู่กับเรย์บนเตียงในอริยาบทต่างๆประมาณ 2-3รูป โดยรติยาจงใจส่งเข้ามาในไลน์กลุ่มของพนักงานรีสอร์ต เธอพยายามจัดฉากให้ทุกคนเข้าใจว่าเธอกดส่งรูปเข้ามาผิดห้องผิดกลุ่ม
เมื่อรวบรวมสติได้ ไบร์นี่รีบลุกขึ้นมาจากโซฟา และเดินออกไปข้างนอกอย่างไม่รอช้า โดยมีบัวซอนและธานีเดินตามประกบด้วยความเป็นห่วง
จุดหมายปลายทางหลักของเธอคือ เรือนพักพนักงานที่รติยาอาศัยอยู่ เท่าที่ดูจากไทม์ไลน์ที่รูปภาพเหล่านั้นได้ถูกโพสลงในโซเชียลฯ มันเป็นเวลาไม่ถึงชั่วโมงจากเวลาที่ลงรูปจนถึงเวลานี้ หากเธอไปที่นั่น เธอคงได้เห็นกับตาว่า ทั้งหมดมันเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่ภาพโฟโต้ช้อปแต่อย่างใด
เสียงทุบประตูดังสนั่นจนเรย์ที่กำลังอยู่ในห้วงภวังค์แห่งการหลับไหล ต้องงัวเงียตื่นขึ้นมา
รติยารีบใส่ชุดคลุมพร้อมกับเดินไปเปิดประตู
"นึกว่าใคร ที่แท้ก็คุณไบร์นี่นั่นเอง มาถึงที่นี่มีอะไรให้รติรับใช้ค่ะ?" รติยาพูดจายียวนพร้อมกับทำหน้าตาเป็นลิงหลอกเจ้า เธอรู้สึกสะใจอย่างยิ่งที่ได้แย่งชิงของรักมาจากไบร์นี่ได้สำเร็จ ผู้หญิงอย่างเธอนั้นยึดถือคติที่ว่า รักแท้คือการแย่งชิง รักไม่จริงคือการเสียสละ
"ตัวเองฟังเขาอธิบายก่อน.. สิ่งที่ตัวเองเห็นมันไม่ใช่ สิ่งที่ตัวเองคิด เขารู้ว่าผิดกับสิ่งที่ได้ทำลงไป ตอนนั้นเขาดื่มเหล้า ไม่มีสติเลย" เรย์หายจากอาการสะลึมสะลืม บนร่างกายใส่แค่กางเกงในตัวเดียว เขามึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเอง พอตื่นมาก็เจอกับสถานการณ์อันเลวร้ายเช่นนี้ต่อหน้าต่อตา
"พอแล้ว ตัวเองไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น เขาเห็นกับตาเองทั้งหมดแล้ว ยังมีหน้ามาพูดอีกเนอะว่า ตัวเองไม่ได้ตั้งใจทำลงไป ไม่มีสติ ทำไมก่อนทำถึงไม่ใช้สติคิด เรื่องของเราจบกันตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป เราไม่มีความข้องเกี่ยวใดๆกันทั้งสิ้นอีกแล้ว ขอบคุณนะที่สอนให้เขารู้จักคำว่า ความรัก และก็ขอบคุณอีกเช่นกันที่สอนให้เขารู้จักคำว่า อกหัก ลาก่อน" ไบร์นี่ถอดแหวนหมั้นที่นิ้วนางข้างขวาโยนใส่หน้าชายคนรัก
"ผู้ชายคนนี้ฉันยกให้ คุณอยากได้เขามาตั้งนานแล้วนิ คงสมใจก็คราวนี้แหละนะ ฉันขออวยพรให้คุณกับเขาครองรักกันให้นานแสนนาน อยู่กันตลอดรอดฝั่ง" ไบร์นี่พูดประชดประชันใส่รติยา ก่อนที่จะสะบัดหน้าเชิ่ดเดินกลับเรือนพัก
"ให้แล้วให้ขาดเลยนะคะ อย่ากลืนน้ำลายตัวเอง กลับมาทวงคืนทีหลังก็แล้วกัน" รติยาตะโกนตามหลัง
เรย์สวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว แล้วรีบวิ่งตามไบร์นี่
"อย่าไปจากเขาเลย.. ตัวเอง … ให้เขาทำอะไรเขายอมแล้วทุกอย่าง ชีวิตเขาขาดตัวเองไม่ได้ เขารักตัวเองมาก ตัวเองอยากได้อะไร เขาพร้อมยอมหามาให้ทุกอย่าง แม้แต่ชีวิตเขาๆยอมตายแทนตัวเองได้ โปรดฟังเขาก่อนนะ" เรย์พยายามอ้อนวอนหญิงคนรัก
"พูดง่ายเนอะ ตัวเองทำอะไรลงไป รู้ตัวบ้างหรือเปล่า? พอทำเรื่องอุบาทว์
"ใช่... เขามันเลวเอง สาเหตุที่เขาต้องดื่มเหล้าย้อมใจ เพราะเขาหึงหวงตัวเอง น้อยใจที่ตัวเองให้ความสนใจพี่วินมากกว่าเขา กลัวว่าตัวเองจะรักพี่วินมากกว่าเขา เขาดูท่าทีเวลาตัวเองอยู่ใกล้กับพี่วิน มันเหมือนมีอะไรมากเกินกว่าพี่น้องที่นับถือกัน" เรย์บอกสาเหตุหลัก
"บ้า …. คิดบ้าๆอะไรนี่ ทำไมตัวเองไม่ถามเขาก่อน? รู้ๆอยู่ว่าตัวเองกับเขาไม่มีความลับต่อกัน ตัวเองสงสัยอะไรในตัวเขา น่าจะถามเขาก่อน เขาจะได้อธิบายถูก คบกันมานานขนาดนี้แล้ว ตัวเองน่าจะรู้จักเขาดีพอ เขาบอกตรงนี้เลยว่า เขากับพี่วินนับถือกันเป็นแค่พี่น้องเท่านั้น ไม่มีอะไรลึกซึ้งหรือเกินเลยไปมากกว่านั้น ที่สำคัญคือ พี่วินมีรสนิยมแบบเดียวกับมาร์ตี้ พี่เดียว และนายเมฆ แค่นี้คงชัดเจนมากพอนะ เขาจะรีบไปเก็บข้าวของและจะไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ขอให้ตัวเองมีความสุขกับแม่ถ่านไฟเก่าที่ตอนนี้กำลังลุกโชนโชติช่วงชัชวาลจนแทบจะผลาญวอดวาย เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว โชคดี" ไบร์นี่ผลักอกฝ่ายตรงข้ามที่ยืนขวางทาง เธอรีบเดินจ้ำอ้าวอย่างรวดเร็วก่อนที่น้ำตาแห่งความเสียใจจะหลั่งไหลออกมา
"น้าขอลูกสาวคืนนะ ในเมื่อทำลูกสาวน้าเสียใจขนาดนี้แล้ว ก็ควรปล่อยลูกสาวน้าไปเถอะ อย่ายื้อไว้เลย มันไม่มีประโยชน์หรอก ตั้งแต่น้าเลี้ยงลูกมา น้าไม่เคยทำให้ลูก ต้องเสียใจมากถึงขนาดนี้มาก่อน เรย์คงเข้าใจความรู้สึกของคนเป็นพ่ออย่างน้า" ธานีหยุดเรย์ไม่ให้เดินตามไปง้อไบร์นี่