*กระทู้นี้โฟกัสโดยเฉพาะเลยสำหรับเด็กวัยรุ่นที่ต้องเรียนหนังสืออย่างเดียว ปั่นงานอย่างไม่จำกัด ไม่ได้รวมถึงเด็กที่ต้องเรียนไปทำงานไปนะคะ แต่ทุกคนมาแสดงความเห็นกันได้นะคะ*

เราเชื่อว่ามีเด็กประเภทที่ว่านี้อยู่ เรียนอย่างเดียว งานบ้านช่วยเล็กน้อย หรืออาจไม่ได้ช่วยเลย เราก็เป็นหนึ่งในนั้นค่ะ คือจะเล่าว่าเราเคยอยากไปช่วยงานบ้านอยู่ เลยไปถาม แต่คนในครอบครัวบอกว่า ไม่ต้องทำหรอก เรียนๆ ไป เรียนให้มีอาชีพ ประสบความสำเร็จ เราก็ทำตาม แต่ใจก็อยากช่วยงานบ้านอยู่ แต่เขาก็ปฏิเสธ แล้วไล่ให้ไปทำอย่างอื่น

ทีนี้มันจะมีกรณีที่แบบ บางทีคนเป็นพ่อเป็นแม่ก็อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ อ่าเนาะ ก็เรื่องงาน เรื่องธุระต่างๆ เศรษฐกิจก็ไม่ได้ซักเท่าไหร่ แล้วทีนี้พอเขาเหนื่อย ก็มีอารมณ์หงุดหงิด แล้วก็มาถามประมาณว่า ‘จะประสบความสำเร็จให้กุหรือเปล่า’ เราก็บอกว่าแน่นอนอยู่แล้ว แล้วก็จะถูกตอบกลับประมาณว่า ‘เหรอ ไม่รู้หรอก มันเรื่องของอนาคต อาจจะล้มเหลวก็ได้ ใครจะไปรู้’ เราก็แอบงง อิหยังวะ

แล้วมันก็จะมีช่วงที่เขาทำงานบ้าน หรืองานอะไรก็ตามแล้วคืออยู่ๆ ก็มาพาลใส่ประมาณว่า ‘ไม่ช่วยทำงานทำการเลย เอาแต่เรียน หาเงินก็ยังหาไม่ได้’ คือแบบ หะ ทีตอนเคยเสนอช่วยดันมาปฏิเสธ แล้วพอทำเองแล้วมาระบายอารมณ์ใส่ แล้วแบบเราเคยถามไปแล้ว พอเขาปฏิเสธ แล้วเราเห็นเขาทำงานอะไรด้วยตัวเอง มันทำให้เราชินกับความคิดที่ว่า เขาอาจไม่ได้ต้องการความช่วยเหลืออะไรแบบนี้

เราพอเราบอก มาๆ เดี๋ยวหนูจัดการเอง เขาก็บอก ไม่ต้องมาช่วย ไม่มีจิตสำนึกที่จะช่วยอยู่แล้ว งงอีกค่ะ มันก็จะย้อนกลับไปประเด็นข้างต้นที่บอกว่า เราเคยบอกไปแล้วว่าเราอยากช่วย หรือถ้ามีอะไรให้ช่วยก็มาบอก แต่เขากลับปฏิเสธ และก็ไม่ได้พูดอะไร

เลยอยากจะขอความเห็นหน่อยหรือแนะนำก็ได้ค่ะ
ปล.รู้สึกว่าบ้านตัวเองมีความแปลกนิดนึง ตั้งกระทู้เรื่องประมาณนี้บ่อยอยู่