เราเองเคยมีเพื่อนมากมายตั้งแต่สมัยเรียน แต่พอทำงาน ตอนปีแรกๆ เพื่อนยังนัดเจอกันอยู่ เพราะต่างคนต่างยังไม่มีภาระ
แต่พอเพื่อนค่อยๆ มีภาระ ต้องทำงาน แต่งงาน มีลูก ก็เริ่มหายๆ กันไป
ตอนแรกเราก็เหงา เสียดายวันเวลาที่สนุกสนานแต่พอห่างไปเรื่อยๆ เราเริ่มเข้าใจว่าเป็นธรรมดาชีวิต
ขอแค่มีเพื่อนบางคนไม่ลืมกัน ทักทายกันผ่านโซเชียล เราก็พอใจแล้ว
มาจนสมัยทำงาน มีคนรู้จักทั้งสนิทและไม่สนิทเข้ามาในชีวิตมากมาย
บางคนเราคิดว่าจะคบหากันไปตลอด แต่ผ่านเหตุการณ์บางอย่าง พิสูจน์น้ำใจเขา จะคบต่อก็ตะขิดตะขวงใจ
สุดท้ายมีแต่เพื่อนรักสมัยเรียนที่ไว้ใจได้ แต่สุดท้ายเพื่อนก็จากไปอยู่ดี
เราเข้าใจแล้วว่าเราเองนี่แหละเป็นเพื่อนแท้ของตัวเอง ใครร้อยพันผ่านมา ก็ต้องผ่านออกไปด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง เหนี่ยวรั้งไว้ไม่ได้
ยิ่งได้อ่านกระทู้ บางคนแย่กว่าเราอีก คบหารักกัน แต่งงานยังมีการทรยศ หักหลัง เพื่อนรัก หักหลังกันเพราะเงินทอง
อยู่ไปนานๆ จะเข้าใจคำว่า "เกิดคนเดียว ตายคนเดียว" ทุกคนเพียงผ่านมาเพื่อรู้จักและเรียนรู้กันเท่านั้นเอง