เราเกิดมาเป็นลูกคนเดียว มีแต่แม่ พ่อเสียตั้งแต่เด็ก บางทีก็เหงานะต้องคิดว่าจะอยู่ให้ได้โดยไม่มีที่พึ่งยังไง เวลามีปัญหาก็มีแต่ตัวเองที่ให้กำลังใจตัวเอง
บางทีก็คิดนะ ถ้าวันนึงไม่มีแม่เราคงเหลือแค่ตัวคนเดียวไร้ญาติขาดมิตร ญาติพี่น้องเราเค้ามีพี่น้องเฮฮากัน เราพอเดือดร้อนหันหน้าหาใครไม่เคยได้เลย
คนอื่นเดือดร้อนก็มาหาเรา แต่พอเราเดือดก็พึ่งตัวเอง เราเหมือนคนโชคร้ายนะ เพื่อนน้อยด้วย ไม่ใช่เราทำตัวไม่ดีหรือแย่ไรหรอก แต่เราเป็นคนไม่ค่อยเที่ยว
ไม่ค่อยแต่งตัว ไปไหนก็มักโดนบลูลี่ แม้แต่ญาติเอง โดนเปรียบเทียบ โดนว่าสาระพัดจะโดน ตอนเด็กก็คิดว่าคนนุ้นก็ดีคนนี้ก็ดี พอโตขึ้นเข้าใจอะไรหลายๆอย่าง ว่าไม่มีใครหวังดีและจริงใจถ้าไม่มีผลประโยชน์หรอก แม่ก็โดนญาติโกงที่นา บ้าน จนไม่มีบ้าน ป้าเราต่อหน้าอย่างลับหลังด่าเรา นี่ป้าแท้ๆนะคะ แบบ
อีหน้าหักบ้าง ต่อหน้าใช้อย่างกะนางทาส พึ่งรู้นะคะ ว่านี่หรอใจคน  เคยอยากไปทำงานกะลูกพี่ลูกน้องนะ แต่เค้าไม่ได้เห็นเราเป็นญาติเลย คือรู้นิสัยเลยแหละ เราไม่มีเงินไปหาแทบจะต้องยืมคนอื่นไปแต่เค้ารวยมากๆ แบบมองเราแบบเหยียดๆอะนะ ชีวิตเค้าดีมีครบทุกอย่าง แต่เราขาดทุกอย่าง ต้นทุน โชคชตา ไม่ได้เรียนเก่ง  ชีวิตใครจะแย่กว่าเราอีกไหม