ตั้งแต่โตมาจำได้ว่าแม่เลี้ยงพวกเรามาตามลำพัง โดยมีเรากับน้องชาย พ่อทิ้งพวกเราไป เราเป็นพี่สาวคนโตค่อนข้างเกเรตอนวัยรุ่นแต่ผ่านพ้นมาแล้ว น้องชายต่างกับเราเป็นเด็กดีน่ารักไม่มุ่งอบายมุขสักอย่างแม่ไม่เคยได้เสียใจกับน้องเลยสักครั้ง ลำบากมามากในวัยเด็ก พอเราได้33ปีน้องได้26ปี เป็นช่วงที่พวกเราฟื้นลืมตาอ้าปากได้เเล้ว แม่เราก็กลายเป็นแม่ที่โชคดีที่มีลูกเข้าที่ทั้งสอง เรามีครอบครัวสามีและลูก น้องมีแต่เมียไม่มีลูก พวกเรามีความสุขกันมาตลอดกลับบ้านหาแม่หาน้องปีละครั้งสองครั้ง โทรติดต่อกันตลอดไม่เคยหายจากกัน จนมาสงกรานต์ล่าสุด ที่เราไปเที่ยวหาแม่กับน้อง สามีเรากับน้องแยกไปตกปลา เรากับแม่แยกไปทำบังสกุลที่วัด อยู่ด้วยกันตั้งแต่วันที่10-11-12 พอวันที่13เมษา เราไปวัดกับเเม่กรวดน้ำเสร็จกำลังลาเจ้าอาวาสกลับบ้านสามีโทรมาหาแม่เราว่าน้องเราจมน้ำ5นาทีแล้วยังไม่ขึ้นมาเลย แค่นั้นละสติเราหลุดไปเลย เราไปที่เกิดเหตุ เราเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างตั้งแต่เจ้าหน้าที่กู้ร่างน้องขึ้นมาเรานั่งกอดศพน้องมองน้องที่ไร้วิญญานด้วยความเจ็บปวดใจ ในใจสับสนว่าสามีทำไมไม่ลงไปช่วยน้องชาวบ้านที่ยืนมุงดูเป็น10ทำไมไม่ช่วยน้อง แถมมีคลิปที่น้องลอยคอจมไปต่อหน้าต่อตา ทุกคนทำไมทนดูได้ เราคิดเห็นแก่ตัวมากทั้งที่ตรงนั้นคือน้ำวนขนาดห้องนึงเลย แต่เราอดคิดไม่ได้ ทุกอย่างมันสลายไปหมด อยู่ๆแก้วตาดวงใจของเราก็หายไปแบบนี้ เราทุกข์ทรมานใจจนทุกวันนี้ ไม่มีความยินดียินร้ายกับอะไรในชีวิต และที่น่ากลัวเรามองเห็นแม่เห็นสามีเห็นลูก แต่พวกเขาดึงใจเราไม่ขึ้น เราดำดิ่งอยู่กับความทรงจำที่มีกับน้องทั้งหมด เราดำดิ่งอยู่กับภาพวันเกิดเหตุ ใจเรามันไปที่น้องคนเดียว เราเห็นแก่ตัวเกินไปไหม เราจะทำยังไงดีค่ะ บางวันดิ่งจนไม่อยากหายใจไม่อยากทำอะไร ความผูกพันธ์ที่เรามีกับน้องที่ร่วมชะตากรรมมาด้วยกันมันฝังใจจนเราท้อแท้กับชีวิตหรือเราต้องพึ่งหมอค่ะ